நிலவியல் பகுப்புக்களான குறிஞ்சி, முல்லை, மருதம், நெய்தல், பாலை போன்ற திணைகளில் சங்க காலத்தில் வாழ்ந்த மக்கள் இயற்கை வள ஆதாரங்களோடு நேரிடையாக இணைந்து செயல்பட்டனர். தொல்காப்பியர் தொழில் என்பதனை வினை என்ற பொருளில் பல இடங்களில் பயன்படுத்தியுள்ளார். இதனை,

“வினைவயின் பிரிந்தோன் மீண்டுவரு காலை
இடைச் சுர மருங்கில் தவிர்தல் இல்லை” (1)

என்ற நூற்பாவின் மூலம் அறியலாம். மேலும் தொல்காப்பியர் ஒவ்வொரு திணைக்குமுரிய வாழ்க்கை முறையினைச் சுட்டிச் செல்கின்றார். அத்தகைய புரிதலை விரிவு படுத்துவதாகச் சங்க இலக்கியங்கள் அமைகின்றன. நிலவியல் பகுப்புகளின் அடிப்படையில் குறிஞ்சிநிலத் தொழில்களைப் பற்றி இக்கட்டுரையில் காணலாம்.

குறிஞ்சி நிலம் என்பது மலை சார்ந்த பகுதிகளைக் குறிக்கின்றது. மலைக்குன்றுகள், அடர்ந்த மரங்கள், படரும் கொடிகள், சுனைகள், அருவிகள், பறவைகள், விலங்குகள் போன்றவை மலையின் அங்கங்களாகும். இந்த நிலப்பகுதிகளுக்கு ஏற்ப மக்கள் தங்கள் வாழ்விடங்களை அமைத்துக் கொண்டு, அங்கு நிலவும் தட்ப வெப்பநிலை, பருவ காலங்கள், அந்நிலத்தின் தன்மை போன்றவைகளை அறுதியிட்டு அதற்கு ஏற்பத் தங்களது தொழில்களை அமைத்துச் செழிப்புடன் வாழ்ந்தனர் என்பதனைச் சங்கப் பாடல்களின் மூலம் அறியலாம்.

உழவரால் உழுது விளைவிக்கப்படாத இயற்கை வளத்தை உடையது குறிஞ்சி என்பதனை,

“உழவர் உழாதன நான்கு பயன் உடைத்தே
ஒன்றே சிறியிலை வெதிரி னெல்விளை யும்மே
இரண்டே தீஞ்சுளைப் பலவின் பழமூழ்க் கும்மே
மூன்றே கொழுங்கொடி வள்ளிக்கிழங்கு வீழ்க்கும்மே
நான்கே அணிநிற வோரி பாய்தலின் மீது அழிந்து
திணி நெடுங் குன்றம் தேன் சொரியும்மே” (2)

என்ற புறநானூற்றுப் பாடலின் மூலம் அறியலாம். இப்பாடலின் கருத்தானது, குறிஞ்சித் திணையானது உழவரால் உழுது விளைவிக்கப்படாத நான்கு விதமான பயனை உடையது. அவற்றுள் ஒன்று, சிறிய இலையையுடைய மூங்கிலினது நெல் விளையும். இரண்டு, இனிய சுளையுடைய பலாவினது பழம் ஊழ்க்கும். மூன்று, கொழுங்கொடியையுடைய வள்ளிக்கிழங்கு வீழ்க்கும். நான்கு, அழகிய நிறத்தையுடைய ஓரி பாய்தலான் அதன் மேற்கொடி அழிந்து, நெடிய மலை தேன் சொரியும் என்று குறிஞ்சி நிலத்தின் வளமையைச் சுட்டிச் செல்கின்றது.

குறிஞ்சிநிலத் தொழில் என்பது மலைவளத்தையும், புன்செய் வேளாண்மையையும், வேட்டைத் தொழிலையும் அடிப்படையாய்க் கொண்டமைந்துள்ளன. தினை, ஐவனவெண்ணெல்லும், புல்லரிசியும், மூங்கிலரிசியும், அவரையும், கிழங்கும், தேனும், வேட்டைப் பொருள்களும் குறிஞ்சி நில மக்களின் அடிப்படை உணவுகள் ஆகும்.

எக்காலத்திலும் புன்செய் நிலங்களில் வளர்வதற்கு ஏற்ற பயிராகத் தினை விளங்குகின்றது. புன்செய் நிலம் என்பது மழை நீரினால் விளைச்சலைத் தரக்கூடிய நிலத்தினைக் குறிக்கும். குறிஞ்சி நிலம் என்பது மலையும் மலை சார்ந்த இடமுமாக இருப்பதினால், அங்கு மழையின் அளவு அதிக அளவில் இருக்கும். இதனால் மனித முயற்சியின்றி இயற்கையாகவே நீராதாங்களைப் பெற்ற நிலமாக குறிஞ்சி நிலம் அமைகின்றது. இந்நிலத்தின் முக்கியப் பயிராகிய தினையினைப் பற்றியப் பல குறிப்புகள் சங்கப்பாடல்களில் காணப்படுகின்றன. தினை, தினை வகைகள், தினை விதைத்தல், கொல்லையில் விதைத்தல், தினை முளைத்தல், களை நீக்குதல், முதிர்ந்த தினைக் கதிர்கள், தினை விளைந்த பதம், தினைப்புனத்திற்கு வரும் பாதிப்புகள், யானை தினைப்புனம் புகுதல், பன்றிகள் தினையைச் சேதப்படுத்தல், கானங்கோழி, கிளி போன்றவை தினையினைக் கவர்தல், தினையைப் பாதுகாத்தல், பன்றியைப் பொறி வைத்துப் பிடித்தல், அம்பெய்து விரட்டுதல், விளக்கேற்றி விரட்டுதல், தொண்டகப் பறை முழக்குதல் போன்று பல விதமான உத்திகளைத் தினையினைக் கவர வரும் விலங்கு, பறவைகளை விரட்டப் பயன்படுத்தியுள்ளனர். மேலும், பரணில் இருந்து புனம் காத்தல், தினையின் அறுவடைக் காலம், தினையைக் காயவைத்தல், தினை இடித்தல் போன்ற தினையினைப் பற்றிய பல்வேறு செய்திகளைச் சங்கப்பாக்கள் குறிப்பிடுகின்றன.

நற்றிணைப் பாடலானது தினையினை,‘மலைப்பக்கத்தே முளைத்துச் செழித்தக் கரிய நிறமுடைய தினை’ என்று குறிப்பிடுகின்றது. இதனை,

“மலை அயற் கலித்த மைஆர் ஏனல்” (3)

என்ற பாடல் வரியின் மூலம் அறியலாம்.

தினை அறுவடைக்குப் பின் தினைத்தாளைக் கொண்டு குடிசை வேயப்பட்டது என்பதனை,

“இருவி வேய்ந்த குறுங்காற் குரம்பை” (4)

என்னும் குறிஞ்சிப்பாடலானது குறிப்பிடுகின்றது. இதன்மூலம் குறிஞ்சி நில மக்களின் நிலம் சார்ந்த வாழ்வியல் திறத்தினை அறிய முடிகின்றது.

குறிஞ்சி நிலத்தில் ஐவனநெல் என்னும் வெண்ணெல், தோரை என்னும் நெல், மூங்கிலரிசி போன்றவற்றை விளைவித்தனர். புல்லரிசியானது எறும்புப் புற்றிலிருந்து கிடைக்கபெற்ற உணவாக இருந்திருக்கின்றது. மதுரைக் காஞ்சியானது குறிஞ்சி நிலத்தில் விளையும் நெல் பற்றியும், அவற்றுடன் எவையெவை பிணைந்து வளரும் என்பதனை,

“நறுங்காழ் கொன்று கோட்டின் வித்திய
குறுங்கதிர்த் தோரை, நெடுங்கால் ஐயவி,
ஐவன வெண்ணெலொடு அரில் கொள்பு நீடி;
இஞ்சி, மஞ்சள், பைங்கறி, பிறவும்
பல்வேறு தாரமொடு, கல்லகத்து ஈண்டி” (5)

என்ற பாடல் வரிகள் குறிப்பிடுகின்றது. இப்பாடலானது, மணம் கமழும் அகிலையும், சந்தனத்தையும் வெட்டி, மேட்டு நிலங்களில் விதைக்கப்பட்ட குறிய கதிர்களையுடைய தோரை என்னும் நெல்லும், நெடிய தாளினையுடைய வெண்சிறு கடுகும், ஐவன நெல் என்னும் வெண்ணெல்லுடன் பிணைந்து வளர்ந்த இஞ்சியும், மஞ்சளும், பசுமை வாய்ந்த மிளகுக் கொடியும், ஒழிந்த பல்வேறு பண்டங்களும் கல் தரையில் குவிக்கப்பட்டிருப்பதனைச் சுட்டுகின்றது.

குறுந்தொகையில் வரும் குறிஞ்சிப் பாடலொன்று,‘காந்தளை இயற்கை வேலியாக உடைய இச்சிறுகுடியில் வாழ்பவர், அருவியை உடைய பரந்த நிலத்தில் மலை நெல்லை விதைப்பர். அவற்றிடையே களையாக வளர்ந்துள்ள பருத்த இலையையுடைய காட்டு மல்லிகையையும், பசிய மரலை எனப்படும் ஒருவகை கற்றாழையையும் பறித்து எறிவர். இதனை,

“அருவிப் பரப்பின் ஐவனம் வித்திப்
பருஇலைக் குளவியொடு பசுமரல் கட்கும்
காந்தள்அம் சிலம்பில் சிறுகுடி” (6)

என்ற பாடலின் மூலம் அறியலாம்.

எள் பற்றிய செய்தியானது சங்கப் பாடல்களில் காணக்கிடைக்கின்றது. கார் காலத்தில் முதலில் தோன்றும் மழை, புதுப்பெயல் எனவும், இளமழை எனவும் கூறப்படும். அக்காலத்தில் தொடர்ந்து பெய்யும் மழை,‘பழமழை’ எனப்படும். அப்பருவத்தின் இறுதியில் பெய்யும் மழை ‘சில் பெயல்’ எனப்பட்டது. எள்ளிற்கு அதிக மழை பெய்தால், காய்கள் பதனழிந்து, உள்ளீடின்றிப் போகும். உள்ளீடில்லாத காய்கள் ‘சிதட்டுக் காய்’ என்றும் கூறப்படும். இத்தகைய கருத்துக்களைத் தாங்கி நிற்கும் குறுந்தொகைப் பாடலொன்று, பழமழையால் பதம் கெட்டு உருகிய எள்ளின்காய், சின்மழையால் இனிதாய் விளங்கினாற் போல என்பதனை,

“பழமழை பொழிந்தெனப் பதன் அழிந்து உருகிய
சிதட்டுக்காய் எண்ணின் சில்பெயற் கடைநாள்” (7)

என்ற பாடல் வரிகளின் மூலம் விளக்குகின்றது. எள்ளிலிருந்து எண்ணெய் பிழிந்து எடுக்கப்பட்ட செய்தியை நற்றிணைப் பாடலானது,

“எண் பிழி நெய்யொடு வெண் கிழி வேண்டாது” (8)

என்ற வரிகளில் குறிப்பிடுகின்றது. மேலும், மலைபடுகடாம் என்ற பாடலானது,‘பலவாகக் கிளைத்த பசிய எள்ளின் இலைகள் எல்லாம் நீலமணியின் நிறத்தையுடையனவாய் வளர்ந்தன. அவை விதைக்கப்பட்ட கொல்லையின் பக்கத்தில், நீர் இறைக்கும் சால் போன்ற வடிவத்தையுடைய நீர் நிறைந்த சுனைகள் விளங்கின. அக்காட்டின்கண் அரக்குப் பாயாமல், மழைத்துளி தழுவுதலால், இளங்காயாகிய தன்மை நீங்கி, ஒரு பிடியில் ஏழு காய்களைப் பெற்று, எள், நெய் உள்ளே கொள்ளும்படி வளர்ந்தன. இதனை,

“நீலத்து அன்ன விதைப்புன மருங்கில்
மகுளி பாயாது மலிதுளி தழாலின்,
அகளத்து அன்ன நிறை சுனைப் புறவின்
கௌவை போகிய கருங்காய் பிடிஏழ்
நெய்கொள ஒழுகின, பல்கவர் ஈர் எண்” (9)

என்ற பாடலின் மூலம் அறியலாம். இவற்றிலிருந்து குறிஞ்சி நில மக்களின் வாழ்வில் எள் இடம் பெற்றிருந்தது என்பதனை அறியலாம்.

குறிஞ்சி நில மக்கள் தினைக்கு ஊடுபயிராக அவரையைப் பயிரிட்டுப் பயன்பெற்றனர் என்பதனைச் சங்கப்பாக்கள் அறிவிக்கின்றன. மலைபடுகடாம் என்ற பத்துப்பாட்டு நூலானது, ‘அவரைகள், தினை அரிந்த தாள்களில் முற்றிய தயிரின் பிதிர்ந்த சிதறல் போன்ற பூக்கள் உதிர்ந்து, அரிவாள் போன்ற வளைந்த காய்களைக் கொண்டன’ என்றுக் குறிப்பிடுகின்றது. இதனை,

“விளைதயிர்ப் பிதிர்வின் வீஉக்கு, இருவி தொறும்,
குளிர் புரை கொடுங்காய் கொண்டன, அவரை” (10)

என்ற பாடலின் மூலம் அறியலாம். மேலும்,குறுந்தொகைப் பாடலொன்று இதே செய்தியைக் கீழ்க்கண்டவாறு பதிவிடுகின்றது.

“பெரும்புனக் குறவன் சிறுதினை மறுகால்
கொழுங்கொடி அவரை பூக்கும்” (11)

என்பதில், தினைப் புனத்தில் விதைத்த அவரை, அதன் மறுதாளில் படர்ந்து, பூத்துக் காய்களை உண்டாக்கும். அதாவது, குறவன் ஒருமுறை விதைத்த தினையின் கதிர்களைப் பெற்று மகிழ்வதோடு, அவற்றின் மறுகாலில் விளையும் அவரைக் காய்களையும் பெற்று இன்பம் நுகர்வான் என்பதனை அறியலாம்.

சங்ககால மக்களின் உணவுப் பொருளாகக் கிழங்கு வகைகள் இருந்துள்ளன. கவலைக் கிழங்கு, வள்ளைக் கிழங்கு, பனங்கிழங்கு, நூற் கிழங்கு, சேமங்கிழங்கு போன்ற பல கிழங்கு வகைகளைப் பற்றிய செய்திகளும், அவை உணவாகப் பறிமாறப்பட்டன என்ற செய்திகளும் சங்கப் பாடல்களில் காணக்கிடைக்கின்றன. கிழங்கினைப் பண்டமாற்றுப் பரிவர்த்தனைக்கும் பயன்படுத்தியுள்ளனர் என்பதனையும் அறிய முடிகின்றது. கிழங்கு அகழ்வதற்காக வெட்டப்பட்ட குழி, முதலில் அகழ்ந்தவர்க்கு உரித்தாதலும், அதனைப் பிறர் அகழாமையும் மலைவாழ் மக்களிடம் காணப்படும் இயல்பாக இருந்துள்ளதனை அறியமுடிகின்றது. இத்தகைய ஒழுங்குமுறையினைக் காணும் பொழுது, குறிஞ்சி நில மக்கள் கிழங்கினைப் பயிர் செய்யாமல் இயற்கையாகவே மலைகளில் கிடைக்கப்பெற்ற உணவுப் பொருளாக இருந்துள்ளதை ஒருவாறு உணரமுடிகின்றது. கானவன், அகழ்ந்த குழியில் கிழங்கு முற்றாமை கண்டு, பிற்றை நாள் அகழ்ந்ததை,

“… … … … … குன்றத்துப்
பழங்குழி அகழ்ந்த கானவன் கிழங்கினொடு” (12)

என்ற வரிகளில் குறுந்தொகைப் பாடலானது குறிப்பிடுகின்றது. கானவர் கிழங்ககழ்வதற்கு நெடுங்குழி தோண்டிய செய்தியினை ஐங்குநுறூற்றுப் பாடலானது,

“… … … … … கானவர்
கிழங்ககழ் நெடுங்குழி மல்க வேங்கை” (13)

என்று குறிப்பிடுகின்றது.

குறிஞ்சி நிலத்தில் மரங்கள் மிகுதியாகக் காணப்பட்டதால் தேன் மிகுந்து காணப்பட்டது. குறிஞ்சி நில மக்கள் தேனெடுக்கும் தொழிலில் ஈடுபட்டனர். தேன் என்பது மலையின் வளத்தினைக் குறிக்கும் ஒரு பொருளாகத் திகழ்ந்திருக்கின்றது. தேன் சிறந்த உணவுப் பொருள் என்பதனை நற்றிணைப் பாடலானது, வண்டுகள் உண்ணுமாறு மலர்ந்த கரிய அடிப்பகுதியைக் கொண்ட வேங்கை மரத்தின் பெரிய கிளையிலே தொடுத்த கொழுவிய கண்களையுடைய தேனடையில் தேனீக்கள் மொய்த்தலால் தேன் கசிந்து கல்லின் குழிகளிலே வடியும். குறவர்களின் இளமகார் அதனை வழித்துண்பர். அவர் உண்டது போக எஞ்சியதை மெல்லிய தலையுடைய மந்தியின் வலிய குட்டிகள் சென்று உண்ணும் என்பதனை,

“சுரும்பு உண விரிந்த கருங் கால் வேங்கைப்
பெருஞ் சினைத் தொடுத்த கொழுங் கண் இறாஅல்,
புள்ளுற்றுக் கசிந்த தீம் தேன் கல் அளைக்
குறக் குறுமாக்கள் உண்ட மிச்சிலைப்
புன் தலை மந்தி வன் பறழ் நக்கும்” (14)

இந்தப் பாடலானது விளக்குகின்றது. தேனை எடுப்பதற்குக் கருவிகளைப் பயன்படுத்தியுள்ளனர் என்பதனை மலைபடுகடாம் பாடலானது, முசுக்கலை தன்னால் ஏறமுடியாது என்று செயலற்றுப் போகக் காட்சிக்கு இனிய உயர்ந்த மலையில் நிலைபேறுண்டாகக் கூட்டி நட்ட கண் ஏணி வழியாகச் சென்று, பெரிய பயன் உண்டாகுமாறு, தேனீக்கள் திரட்டிவைத்த தேனை அழித்துக் கொண்டு வந்ததனை,

“கலை கையற்ற காண்புஇன் நெடு வரை,
நிலை பெய்து இட்ட மால்பு நெறி ஆக,
பெரும் பயன் தொகுத்த தேம் கொள் கொள்ளை” (15)

என்று குறிப்பிடுகின்றது. இதனைப் போன்றே, மலையின் பக்கத்தில் உயர்ந்த மரங்களிலும், பாறைகளிலும் உள்ள தேனடைகளை எடுப்பதற்குக் கண்ணேணி மற்றும் தமாலம் என்னும் கொடியினைப் பயன்படுத்தி ஏறியுள்ளனர் என்பதனைக் கீழ்வரும் இருபாடல்களின் மூலம் அறியலாம்.

“நெடுந் தண் ஆரத்து அலங்கு சினை வலந்த
பசுங் கேழ் இலைய நறுங் கொடித் தமாலம்
தீம் தேன் கொள்பவர் வாங்குபு பரியும்” (16)

“தேனின் இறால் என ஏணி இழைத்திருக்கும்” (17)

ஆதிகாலத்தில் உணவிற்காக வேட்டையாடிய மனிதன், உணவினை உற்பத்தி செய்யக் கற்றுக் கொண்ட பின்னரும் இன்றுவரை வேட்டையாடுதல் என்னும் செயலானது தொன்மமாகத் தொடர்கின்றது. வேட்டைத் தொழில் என்பது வீரத்தினை வெளிப்படுத்தும் கலையாக இன்று விளங்குகின்றது. குறிஞ்சி நில மக்கள் வேட்டைத் தொழிலில் ஈடுபட்டுள்ளனர் என்பதைச் சங்கப்பாக்கள் எடுத்துரைக்கின்றன. அவர்கள் புலி வேட்டை, யானை வேட்டை, மான் வேட்டை போன்ற பல வேட்டைகளில் ஈடுபட்டுள்ளனர். நாய்களைப் பழக்கி வேட்டைக்குப் பயன்படுத்தியுள்ளனர். மேலும், வலையைப் பயன்படுத்துதல், பொறி வைத்தல் போன்ற நுட்பமான முறைகளையும் கையாண்டுள்ளனர்.

இரும்பை உருக்கி வார்த்துத் திருத்தமாகச் செய்தது போன்ற வலிமை மிக்கக் கையினையுடைய வேட்டுவன், கையிற்கொண்ட அம்பினை ஆய்ந்து எடுத்து, வரிகள் பொருந்திய நெற்றியையுடைய யானையின் அரிய மருமத்தில் எய்து கொல்லுவான்; போரில் கொல்லும் ஆற்றல் மிக்க அதன் வெண்ணிறக் கொம்பினைக் கொண்டு வந்து, புல்லால் வேயப்பட்ட தனது சிறு குடிசையில் புலால் நாற்றம் வீச அதனை ஊன்றி வைப்பான் என்று யானை வேட்டையைப் பற்றி அகநானூற்றுப் பாடலானது,

“இரும்புவடித் தன்ன கருங்கைக் கானவன்
விரிமலர் மராஅம் பொருந்தி, கோல்தெரிந்து,
வரிநுதல் யானை அருநிறத்து அழுத்தி,
இகல்அடு முன்பின் வெண்கோடு கொண்டு, தன்
புல்வேய் குரம்பை புலர ஊன்றி” (18)

என்று குறிப்பிடுகின்றது. மேலும் மற்றுமொரு அகநானூற்றுப் பாடலானது யானை வேட்டையைப் பற்றிக் குறிப்பிடுகின்றது.

“பெருமலைச் சிலம்பின் வேட்டம் போகிய
செறிமடை அம்பின் வல்வில் கானவன்
பொருதுதொலை யானை வெண்கோடு கொண்டு” (19)

புலியை வேட்டையாடி அதன் தோளினை உரித்து அதில் படுத்துறங்கியக் காட்சியினை,

“காடு தேர் வேட்டத்து விளிவு இடம் பெறாஅது,
வரி அதள் படுத்த சேக்கை” (20)

என்ற அகநானூற்றுப் பாடலானது சுட்டிக்காட்டுகின்றது.

மானின் இறைச்சிக்காக மான் வேட்டையானது நிகழ்த்தப்பட்டிருக்கின்றது. நாயுடன் சென்று, வில்லைப் பயன்படுத்தி புனத்திலே மேயும் மானை வேட்டையாடிய செய்தி சங்கப் பாக்களில் காணப்படுகின்றது. இதனை,

“கோடு துவையா, கோள் வாய் நாயொடு
காடு தேர்ந்து அசைஇய வய மான் வேட்டு
வயவர் மகளிர் என்று ஆயின்” (21)

என்ற நற்றிணைப் பாடலானது குறிப்பிடுகின்றது. இதனைப் போன்றே குறுந்தொகைப் பாடலானது,

“… … … … … தன்னையற்
சிலைமான் கடுவிசைக் கலை நிறுத்து அழுத்தி” (22)

என்று குறிப்பிடுகின்றது.

* குறிஞ்சிநிலப் பகுதிகளுக்கு ஏற்ப மக்கள் தங்கள் வாழ்விடங்களை அமைத்துக் கொண்டு, அங்கு நிலவும் தட்ப வெப்பநிலை, பருவ காலங்கள், அந்நிலத்தின் தன்மை போன்றவைகளை அறுதியிட்டு, அதற்கு ஏற்பத் தங்களது தொழில்களை அமைத்துச் செழிப்புடன் வாழ்ந்தனர் என்பதனைச் சங்கப்பாடல்களின் மூலம் அறிய முடிகின்றது.

* குறிஞ்சிநில மக்களின் முக்கியத் தொழிலாக தினை இருந்துள்ளதால், அந்நில மக்களின் முதன்மை உணவுப் பொருளாக தினை இருந்துள்ளதை அறிய முடிகின்றது.

* ஐவன நெல் என்னும் வெண்ணெல்லுடன் ஊடுபயிர்களாக இஞ்சியும், மஞ்சளும், பசுமை வாய்ந்த மிளகுக் கொடியும், வெண்சிறு கடுகும் பயிரிட்டுப் பயனடைந்தனர் என்பதிலிருந்து குறிஞ்சிநில மக்களின் வேளாண் உத்திகளைப் பற்றி அறிய முடிகின்றது.

1. தொல்.பொருள்.அகம். நூ.1140

2. புறம்.109 : 3-8

3. நற்.108 : 1

4. குறிஞ்சிப்பாட்டு, வரி. 153

5. மதுரைக்காஞ்சி, வரி. 286-290

6. குறுந்.100 : 1-3

7. குறுந். 261 : 1-2

8. நற்.328 : 8

9. மலைபடுகடாம், 102-106

10. மலைபடுகடாம், 109-110

11. குறுந்.82 : 4-5

12. குறுந்.379 : 1-2

13. ஐங்.208 : 1-2

14. நற்.168 : 1-5

15. மலைபடுகடாம், 315-317

16. நற்.292 : 1-3

17. கலி. 39 : 9

18. அகம்.172 : 6-10

19. மேலது, 282 : 1-3

20. அகம். 58 :3-4

21. நற்.276 : 1-3

22. குறுந்.272 : 4-5

*****

இது முத்துக்கமலம் இணைய இதழின் படைப்பு.