அறிஞர்கள் இவ்வுலகில் உள்ள ஒவ்வொரு பொருளையும் வரையறுத்து அதனைத் தெளிவுற விளக்கி எழுதி வைத்துள்ளனர். அவ்வாறு அவர்கள் எழுதிய விளக்கங்கள் தேற்றங்கள் என்று வழங்கப்படுகின்றன. இத்தேற்றங்களான வரையறையை அதிகம் உலகிற்கு வழங்கியவர்கள் கிரேக்க ஞானிகள் ஆவர். கிரேக்க நாட்டிலுள்ள அறிஞர்கள் பலர் ஒன்று கூடிப் பலவற்றிற்குரிய விளக்கங்களை வரையறுத்தனர். அத்தகைய கிரேக்க அறிஞர்களால் வரையறுக்க இயலாத ஒருவன்தான் மனிதன் ஆவான். ‘‘மனிதன் என்பதை வரையறுத்துக் கூற முடியாது’’ என மனிதனுக்கு அவ்வறிஞர்கள் விளக்கமளித்தனர்.

நமது முன்னோர்கள் இத்தகைய மனிதர்களைப் பண்புகளின் அடிப்படையில் பல்வேறு வகையினராகப் பிரித்தனர். மேலும் அப் பழமொழிகளின் வாயிலாக மனிதர்கள் குறித்த பல்வேறு குணாதிசயங்களை விளக்கியுள்ளனர். இப்பழமொழிகள் மனிதர்கள் ஒவ்வொருவரையும் பற்றித் தெளிவுற அறிந்து கொள்வதற்கு நமக்கு வழிகாட்டிகளாக அமைந்திலங்குகின்றன.

மனிதர்களைப் பல்வேறு வகையினராகப் பிரிப்பர். பொதுவாக மனிதர்களை நல்லவன், நல்லவனுக்கு நல்லவன், பாவி, மகாப் பாவி என்று நான்கு வகையாகப் பிரிப்பர். இவ்வற்பன் எனப்படும் மனிதர்கள் பாவிகள் என்ற பிரிவைச் சார்ந்தவர்கள் ஆவர். எல்லோருக்கும் நல்லனவற்றைச் செய்பவன் நல்லவன். இவன் பிறர் நல்லது நினைக்கின்றாரா? இல்லையா? என நினைக்க மாட்டான். இவர் அனைவருக்கும் நல்லனவற்றையே நினைப்பான். வலியச் சென்று உதவுவான். ஆனால் நல்லவனுக்கு நல்லவன் என்பவன் நல்லது செய்தால் நல்லது செய்வான். வலியச் சென்று யாருக்கும் செய்ய மாட்டான். தீங்கும் செய்ய மாட்டான்.

பாவி என்பவன் பிறருக்குத் தீங்கு செய்பவன் ஆவான். பிறருடைய மகிழ்ச்சியைக் கெடுக்கக் கூடிய செயல்களில் ஈடுபடுவான். ஆனால் தனக்குத் தொல்லை கொடுப்பவர்களுக்கு மட்டுமே தீங்கு செய்வான். வலியச் சென்று துன்பம் கொடுக்க மாட்டான். இவர்களையே பாவி என்றும், அற்பப் புத்தி உள்ளவன் என்றும் கூறுகின்றனர். தனக்கு யாரும் தீங்கு செய்தாலும் செய்யாவிட்டாலும், பிறரைத் தேடிச் சென்று அவர்களுக்குத் தீங்கு செய்பவன் மகாபாவி ஆவான். இவர்கள் பிறர் துன்பத்தில் இன்பம் காண்பவர்கள் ஆவர்.



மேற்குறிப்பிட்ட அற்பனாகிய பாவி கீழ்த்தரமுடைய குணம் உடையவன். பிறர் முகஞ்சுளிக்கின்ற வகையில் அற்பர்களின் நடத்தையானது இருக்கும். இவர்கள் மற்றவர்களின் மனம் எரிகின்ற வகையில் நடந்து கொள்வர். மற்றவர்களின் வயிற்றெரிச்சலை இவர்கள் கொட்டிக் கொள்வர். மற்றவர் என்ன நினைக்கின்றார்கள்? என்று கருதாது தங்களது மனம் போனபோக்கில் நடந்து கொள்வர். இவ்வாறு நடந்து கொள்வதாலேயே இவர்களுக்கு அற்பர்கள் என்று நமது பெரியோர்கள் பெயரிட்டு வழங்கினர்.

கீழ்த்தரமான குணமுடையவன் ஏதாவது ஒரு புதிய பொருள் ஒன்றை வாங்கியுள்ளான் எனில் அதனைப் பிறருக்குத் தெரிய வைத்து அவர்களின் வயிற்றெரிச்சலை மிகுதிப்படுத்திப் பார்க்க வேண்டும் என்று கருதி அதனைப் பற்றிப் பிறர் கேட்காமலிருக்கும்போதும் கூறிக் கொண்டே இருப்பான். கையில் புதிய கைக்கடிகாரம் வாங்கி வைத்துக் கட்டியிருந்தால் பிறர் முன்னர் பேசும்போது கையை ஆட்டிப் பேசுவது உள்ளிட்ட செய்கைகளைச் செய்து கொண்டே இருப்பான். வீட்டில் ஏதாவதொரு பொருளை வைத்திருந்தால் அடுத்த வீட்டுக்காரன் தெரிந்து கொள்ள வேண்டும் என்பதற்காகவே தனது வீட்டில் உள்ளோரிடம் அதை எடுத்து வை... என்ன நான் சொல்லிக் கொண்டே இருக்கிறேன்... அந்தப் பொருளை எடுத்து வை... என்று அதிகமான சத்தத்துடன் கூறுவான். இதனைக் கேட்கும் பிறர் சாதராணமாக எடுத்துக் கொள்பவராக இருந்தால் அதனைக் கண்டு கொள்ளாதிருப்பர். இல்லையெனில் பொறாமையில் வெந்துவிடுவர்.

இத்தகையவர்களின் பண்பினை,

‘‘அற்பனுக்கு வாழ்வு வந்தால்
அர்த்த ராத்திரியில கொடை பிடிப்பான்’’

என்ற பழமொழி தெளிவுறுத்துகின்றது. அற்பன் என்பதைக் கீழ்த்தரமான குணமுள்ளவன் என்று நாம் குறிப்பிடலாம். பாவிகளுக்கே இத்தகைய கீழ்த்தரமான குணம் அமைந்திருக்கும்.

இதற்கு மகாபாரதத்தில் வரும் நிகழ்ச்சி எடுத்துக்காட்டாக அமைந்துள்ளது. பாண்டவர்கள் கானகம் சென்று அங்கு தங்கியுள்ள நிலையில் அவர்கள் எவ்வாறு துன்பப்படுகின்றார்கள் என்று பார்க்க விரும்பினான் துரியோதனன். அப்போது பீஷ்மர் உள்ளிட்ட பெரியோர்கள் எவ்வளவோ எடுத்துக் கூறியும் அவன் கேட்கவில்லை. பெரியோர்களின் பேச்சை மீறித் துரியோதனன் தனது நண்பர்களுடன் காட்டிற்குச் சென்றான். அங்கு சென்று தனது பகட்டான அதிகார வாழ்வைக் காட்ட விரும்பி துன்பப்பட்டும் அவமானப்பட்டும் திரும்பினான். அற்பக் குணம் உள்ளவர்கள் துரியோதனனைப் போன்றே அவமானப்படுவர்.

பிறரை ஏமாற்றிப் பிழைப்பவர்களை எத்தர்கள் என்று குறிப்பிடுவர். ஏய்த்து என்பதே எத்து, எத்தி என்று வழக்கில் வழங்கப்பட்டு வருகின்றது. உழைக்காமல் பிறருடைய உழைப்பில் வாழ்பவனையும், பிறருடைய உழைப்பினைச் சுரண்டுபவனையும் வேலை செய்பவனைப் போன்று பாவனை செய்து பயன் பெறுபவனையும் எத்திப் பிழைக்கின்ற எத்தர்கள் எனலாம். இவர்கள் ஒரு போதும் உழைக்க மாட்டார்கள்.

காளான்களைப் போன்று பிறருடைய உழைப்பை உறிஞ்சியே வாழ்வார்கள். இத்தகையவர்கள் பிறரைத் தூண்டிவிட்டும், பிறர்மேல் சேற்றை வாரி இறைத்துப் பழி தூற்றியும் வாழ்வர். இத்தகையவர்கள் எதையும் செய்யவும் பழிபாவத்திற்கும் அஞ்சமாட்டார்கள். இவர்களின் இத்தகைய இழிவான குணத்தை,

‘‘எத்துல பிள்ளை பெத்து
எரவானத்துல (வீட்டின் உத்தரம்) தொட்டில் கட்டுனானாம்’’

என்ற பழமொழி குறிப்பிடுகின்றது.

மனைவிக்கு எந்த ஒரு உதவியோ பிறவோ செய்யாது இன்பம் பெற்று வாழ்பவன். குறைந்தபட்ச உழைப்பைக் கூடக் குடும்பத்திற்காக வழங்காதவனையே ஏய்த்துப் பிள்ளை பெறுபவன் என்று கூறுவர். இத்தகைய இழிகுணம் உள்ள மனிதர்கள் உலகில் வாழ்கின்றனர். இதனை இனங்கண்டு நடந்து கொள்ள வேண்டும் என்று இப்பழமொழியானது ஏய்த்துப் பிழைக்கின்ற மனிதர்களை அடையாளம் காட்டுகின்றது.

சிலர் ஒரு கொள்கையும், ஒரு நிலைப்பாடும் இல்லாதவர்களாக இருப்பர். அவர்கள் தங்களை நாடிவரும் ஒவ்வொருவரிடமும் ஒவ்வொரு விதமாக நடந்து கொள்வர். இவர்கள் ஒவ்வொருவருக்கும் ஒவ்வொரு முகம் வைத்துக் கொண்டு பேசுவார்கள். இத்தகையவர்களை யாரும் எந்த நிலையிலும் நம்பக்கூடாது. இத்தகைய குணம் உடையவர்களை இருதலைப் பாம்பு என்று கூறுவர். இருபக்கமும் தலைஉடைய பாம்பிற்கு எது வால்? எது தலை? என்று தெரியாது. அது போன்று இருபக்கமும் பேசி இருவரிடமும் பகையை வளர்ப்பவர்கள் எப்படி இருப்பார்கள் என்று நம்ப இயலாது. எப்போது என்ன பேசுவார் என்று அவரைப் புரிந்து கொள்ள இயலாது. இத்தகைய இருமுகமுடைய மனிதர்களை,

‘‘மீனுக்குத் தலையும் பாம்புக்கு வாலும் காட்டுபவன் மாதிரி’’

என்ற பழமொழி தெளிவுறுத்துகின்றது.



விலாங்கு மீன் என்றொரு மீன் உள்ளது. இது பார்ப்பதற்குப் பாம்பு போன்று இருக்கும். அம்மீன் தன் இனத்தவரைப் பார்த்து விட்டால் தனது தலையை அவரிடம் காட்டும். பாம்பினைப் பார்த்து விட்டால் தனது வாலையும் உடம்பையும் காட்டித் தப்பித்துக் கொள்ளும். இருபக்கமும் இச்சகம் பேசக் கூடிய மனிதர்கள், எவர் எப்படிப் போனாலும் தங்களுக்கு அதன் மூலம் லாபம் கிடைக்கின்றதா? என்று பார்த்துக் கொண்டே இருப்பர். இதனை மேலும் விளக்குவது போன்று,

‘‘எவன் பொண்டாட்டி எவனோடு போனாலும் பராவாயில்லை
லெபைக்கு அஞ்சு ரூபாய் கிடைத்தால் போதும்’’

என்ற பழமொழி தெளிவுறுத்துகின்றது.

எவர் எக்கேடு கெட்டாலும் தனக்கு அது பற்றி எந்தக் கவலையும் இல்லை. அதில் தனக்கு ஏதாவது லாபம் கிடைத்தால் போதும் என்ற மனநிலையில் இன்று பல்வேறு மனிதர்கள் இருப்பதை இப்பழமொழி அடையாளப்படுத்துவது குறிப்பிடத்தக்கது.

பொறாமைப்படுபவன் தனக்கு மட்டுமல்லாது பிறருக்கும் பெருந்துன்பத்தை ஏற்படுத்தும் தன்மை வாய்ந்தவன். இவன் யாருக்கும் எந்த உதவியோ, அல்லது பொருளையோ சிறிதும் கொடுக்க மாட்டான். பிறர் அடுத்தவருக்குக் கொடுப்பதைக் கண்டு மனம் பொறுக்காது பொறாமைப்படுவான். அங்ஙனம் பொருள் கொடுப்பவரைப் பார்த்து கொடுக்காதே என்று தடுப்பான். மேலும் அடுத்தவனுடைய முன்னேற்றத்தைக் கண்டு பொறுமுவான். அதனாலேயே அவன் பிறருக்குக் கேடு நினைப்பான்.

இத்தகைய குணம் படைத்த மனிதர்களை காஞ்சவன் என்று கூறுவர். இவர்களையே இனம் காய்ந்தவன் என்றும், குண்டி காய்ந்தவன் என்றும் வழக்கில் குறிப்பிடுவர்.

இப்பொறாமைக் குணம் படைத்த மனிதர்களைப் பற்றி,

‘‘உரம் போட்டவன் காடுதான் வெளையும்
குண்டி காஞ்சவன் காடா வெளையும்’’

என்ற பழமொழி எடுத்துக் கூறுகின்றது.



உரம் போட்டவன் என்பது முன்னேற்றம் கண்டவனையும், குண்டி காஞ்சவன் என்பது பிறரது முன்னேற்றத்தைப் பார்த்துப் பொறாமைப் படுபவனையும் குறிக்கும். வயலில் விதைத்து உரமிட்டுப் பயிர்களைக் காத்து, நீரிரைத்து, களையெடுத்து உள்ளிட்ட பல வேலைகளையும் செய்பவன் அதிகமான மகசூலைப் பெறுவான். எதுவும் போடாது அடுத்தவனுடைய முன்னேற்றத்தையும் உழைப்பையும் கண்டு பொறாமைப்படுபவனுடைய வயல் விளையாது. மனிதர்கள் பொறாமைப்படாது தாமும் பிறரைப் போன்று உழைத்து முன்னேற வேண்டும் என்று நினைத்தல் வேண்டும். அப்போதுதான் வாழ்க்கை வளமடையும். மாறாகப் பொறாமைப் பட்டால் பல்வேறு தீய எண்ணங்கள் மனதில் தோன்றி வாழ்க்கைப் பாழாகிவிடும் என்ற நன்னெறியை இப்பழமொழி நல்கிப் பொறாமைக்கார மனிதர்களை நமக்கு வெளிச்சம்போட்டுக் காட்டுகின்றது.

உருவத்தால் பல மனிதர்களைப் பெயரிட்டு அழைப்பது வழக்கத்தில் உள்ளது. குணத்தாலும் மனிதர்களைப் பெயரிட்டு வழங்குவதும் வழக்கில் உள்ளது நோக்கத்தக்கது. கருமித்தனம் உடையவனைப் பார்த்து, ‘‘கஞ்சப்பயல்’’ என்று கூறுவர். இவ்வாறு அவரவர் குணத்தினை வைத்துப் பட்டப்பெயர் சூட்டுவதும் உண்டு. உருவத்தால் உயரமாக உள்ளவனை “நெட்டையன்” என்றும் குள்ளமாக இருப்பவனைக் “குட்டையன்” என்றும் கூறுவர். “உள்ளத்தால் உயர்ந்தவன்” என்றும், “உள்ளத்தால் சிறுமைக் குணம் உடையவன்” என்றும் இத்தகு சொற்களை வைத்துப் பொருள் கூறலாம். இச்சொற்கள் நெடிதான உருவத்தை மட்டுமல்லாது உயர்ந்த பண்பின் காரணமாகக் கூறப்பட்டதாகக் கொள்ள இடமிருக்கின்றது. இத்தகைய உள்ளத்தால் சிறிய பெரிய மனிதர்களை,

‘‘நெட்டையனை நம்பினாலும் நம்பலாம்
குட்டையனை நம்பக் கூடாது’’

என்ற பழமொழி வாயிலாக நமது முன்னோர்கள் நமக்கு அறிமுகப்படுத்துகின்றார்கள்.

இப்பழமொழி திருமாலின் பத்து அவதாரங்களுள் ஒன்றான வாமன அவதார நிகழ்வை நமக்கு நினைவூட்டுவதாகவும் உள்ளது.

(குட்டையன் (குள்ளமாக வந்த வாமனன்-குறளன்) நெட்டையன் (வாமனனாக இருந்து பின் நீண்டவன்-நெடுமால்).

பிரகலாதன் பரம்பரையில் வந்த மகாபலிச் சக்கரவர்த்தியானவன் நூறு யாகங்களைச் செய்யக் கருதி யாகங்களைச் சிறப்பாகச் செய்து வந்தான். நூறு யாகங்களைச் செய்தால் இந்திர பதவி அவனுக்குக் கிடைத்துவிடும். இதனால் அச்சமுற்ற இந்திரன் திருமாலிடம் சென்று முறையிட திருமால் இந்திரனுக்கு உதவுவதாக வாக்களித்தார்.



இந்திரனுக்குக் கொடுத்த வாக்கைக் காப்பாற்ற வாமனனாக அவதாரம் எடுத்தால். நூறாவது யாகம் செய்வதற்கு முன்னர் மகாபலிச் சக்கரவர்த்தி யார் எது வேண்டுமென்று கேட்டாலும் கொடுப்பதாகக் கூறி தானதருமங்கள் பல செய்தார். இதனை அறிந்த வாமன அவதாரம் எடுத்த திருமாலும் தானம் பெறுவோர் வரிசையில் நின்று தானம் வாங்க வந்தார். மகாபலிச் சக்கரவர்த்தி வாமனன் அருகில் வந்ததும் உமக்கு என்னப்பா வேண்டும் என்று கேட்க, அதற்கு வமனன், நான் எதைக்கேட்டாலும் கொடுப்பாயா? என்று கேட்க அதற்கு மகாபலி, ‘‘நீ எதைக் கேட்டாலும் நான் தருவேன்’’ என்று கூறினான்.

அப்போது அங்கிருந்த அசுர குரு சுக்கிராச்சாரியார் மகாபலிச் சக்கரவர்தியிடம், ‘‘அரசே புரியாமல் வாக்குக் கொடுத்து விட்டீர்களே? தவறு செய்து விட்டீர்கள். வந்திருப்பது யார் தெரியுமா? அவன் சிறுவன் அல்லன். திருமால் இங்கு இந்திரனுக்கு உதவுவதற்காக உம்மிடம் வந்துள்ளார். அவர் கேட்கும் எதையும் கொடுக்காதே’’ என்று எச்சரித்தார்.

அதற்கு மகாபலி, ‘‘குருவே நான் வாக்குக் கொடுத்தது கொடுத்ததுதான். அதனை எத்தகைய துன்பம் வந்தாலும் மீற மாட்டேன். என்னிடமே உலகைப் படைக்கும் கடவுள் வந்து தானத்திற்குக் கையேந்துவது எனக்கு மகிழ்ச்சியே. எது நேர்ந்தாலும் நான் அவர் விரும்பியதைக் கொடுப்பேன்’’ என்று கூறினார்.

வந்த வாமனனோ, ‘‘எம் காலடியால் மூன்றடி மண் வேண்டும். தர முடியுமா?’’ என்று கேட்டதற்கு, ‘‘முடியும். நீயே அளந்து எடுத்துக் கொள் என்று வாமனனிடம் கூறி அந்நிலத்தைத் தாரை வார்த்துக் கொடுத்தார். அப்போது கமண்டலத்தின் துவாரத்தைச் சுக்கிராச்சாரியார் வண்டின் வடிவம் எடுத்து அடைத்தார். அப்போது திருமால் தர்ப்பைப் புல்லால் கமண்டலத்தின் துவாரத்தைக் குத்த சுக்கிராச்சாரியாரின் கண்ணில் பட்டு அவர் துடிதுடித்து வெளியில் வந்துவிட்டார். மகாபலியிடம் தாரைவார்த்து, மூன்றடி மண் வாங்கிய வாமனன் நெடுமாலாக வளர்ந்து, ஓரடியால் நிலத்தையும், இரண்டாவதடியால் வானத்தையும் அளந்த பின்னர் மூன்றாவது அடி எங்கே காட்டுக என்று கூறியவுடன் மகாபலிச் சக்கரவர்த்தி தனது தலையைக் காட்ட அவரை அழிக்காது பாதாள உலகிற்கு அழுத்தி அவரை அங்கு அரசாளச் செய்தார்.

இந்நிகழ்வு நிகழ்ந்த போது சுக்கிராச்சாரியரால் மகாபலிச் சக்கரவர்த்தியிடம் கூறப்பட்டதாக கர்ணபரம்பரைக் கதை வழக்கில் வழங்கப்பட்டு வருகின்றது. குட்டையாக வந்துள்ள வாமனனை நம்பாதே, அவன் கபட எண்ணம் வாய்ந்தவன். அவனைவிட நெடியவனான நெடுமால் மேலானவன் என்று காட்டவே இப்பழமொழி வழக்கத்தில் வழங்கப்பட்டு வருகின்றது. திருமாலின் வாமன அவதாரத்தின் பெருமையை விளக்குவதாக இப்பழமொழி அமைந்துள்ளது.

மனிதர்கள் காலத்திற்குக் காலம் மாறுபடக் கூடிய குணம் வாய்ந்தவர்கள். அவர்களுள் நல்லவர்களும் உள்ளனர். தீயவர்களும் உள்ளனர். நல்லவர்களை இனங்கண்டு அவர்வழி நடத்தல் வேண்டும். தீயவர்களை அறிந்து அவர்களை ஒதுக்கி வாழ வேண்டும். பொறாமைப் படாது, ஏமாற்றாது, அற்பத்தனமாக வாழாது உயர்ந்த எண்ணத்துடன் பிறருக்குப் பயன்படக்கூடிய வாழ்க்கையை வாழ வேண்டும். அவ்வாறு வாழும் போது வையகமும் நமது வாழ்வும் வளமுறும். வாழ்க்கையில் வசந்தம் வீசும். தீயோரை விடுத்து நல்லோரை அடுத்து வாழ்ந்து இன்பமுடன் வாழ்வோம் வாழ்க்கை வசப்படும்.

இது முத்துக்கமலம் இணைய இதழின் படைப்பு.