து​ரோகத்திற்கு இந்த இனம், இந்த இடம் என்று எந்தக் கணக்குமில்​லை. எங்கு ​வேண்டுமானாலும் எப்படி ​வேண்டுமானாலும் அது எந்த வடிவத்திலும் வரும். சிலர் தங்களின் காரியம் முடிகின்ற வ​ரைக் கா​லைப் பிடித்து வலம் வந்து தங்களது காரியங்க​ளை நி​றை​வேற்றிக் ​​கொள்வர். காரியம் முடிந்தவுடன் தங்களுக்கு உதவியவ​ரைப் பற்றி நி​னைத்துக் கூடப் பார்க்காமல் அவ​ருக்​கே து​ரோகம் ​செய்வர். என்னு​டைய நண்பர் ஒருவர் இருந்தார். மிகவும் நல்லவர். யார் துன்புற்றாலும் ஓ​டோடிச் ​சென்று உதவி ​செய்வார். அவர் நல்லவரா ​கெட்டவரா என்​றெல்லாம் பார்க்க மாட்டார். அவருக்குத் ​தெரிந்த​தெல்லாம் உதவி ​செய்வதுதான்.

அவரிடம் ஒருநாள் திடீ​ரென்று ஒரு இ​ளைஞர் உதவி​கேட்டு வந்தார். அந்த இ​ளைஞரும் அவருக்கு நன்கு அறிமுகமானவர். புதிதாகக் கணக்காயர் பணி​யைத் ​தொடங்கிச் ​செய்துவந்தார். தனது ம​னைவிக்கு உடல்நலம் சரியில்லாமல் ​போய்விட்டது என்றும் மருத்துவமனையில் கட்டுவதற்குப் பணம் ​வேண்டும் என்றும் தனக்குப் பத்தாயிரம் ரூபாய் தந்துவிட்டால் தனது ம​னைவி குணம​டைந்ததும் ஓரிரு மாதத்திற்குள் தந்துவிடுவதாகக் கண்ணீர் விட்டு அழுதார்.

அவரது நி​லை​யைப் பார்த்துப் பரிதாபப்பட்ட நண்பர் அவரது நி​லை​யை எண்ணி இரக்கப்பட்டு, தன்னிடம் பணமில்லாததால் மற்றொருவரிடம் பணத்​தைக் கடன்வாங்கிக் ​கொடுத்தார். வந்த இ​ளைஞர் அவரது காலில் விழுந்து இந்த உதவி​யை தான் எப்​போதும் மறக்க மாட்​டேன் என்று கூறிவிட்டுச் ​சென்றார்.

இ​ளைஞரின் ம​னைவி உடல் நலம் ​பெற்று இல்லம் திரும்பினார். இ​ளைஞர் குறிப்பிட்ட ஓரிரு மாதங்களும் கடந்தன. மாதங்கள் ஆண்டுகளாகின... ஆனால், அந்த இ​ளைஞர் சொன்னபடி பணத்தைத் திருப்பித்தரவில்​லை. கடன் ​வாங்கிக்​கொடுத்த நண்பர் தான் வாங்கிய கடனுக்காக வட்டி கட்டிக் ​கொண்டிருந்தார். அந்த இ​ளைஞர் நடத்தி வந்த அலுவலகத்திற்குச் ​சென்றார். அந்த இ​ளைஞரும் இருந்தார். தனக்கு உதவியவர் வந்திருக்கிறார் என்று சிறிதும் கவ​லைப்படாமல் அவ​ரைக் கண்டு ​​கொள்ளாதிருந்தார். நண்ப​ரோ என்ன தம்பி எப்படி இருக்கீங்க...? என்ன நம்ம வீட்டுப் பக்க​மே உங்க​ளைப் பார்க்க முடிய​லை​யே...? என்று நலம் விசாரித்துவிட்டு, தான் வாங்கிக் ​கொடுத்த பணத்​தைக் ​கேட்டார்.

அந்த இ​ளைஞர் மறுநாள் தருவதாகச் சொன்னார். மறுநாளும் அவரைத் தேடி நண்பர் சென்றார். இப்படியே அந்த இளைஞர் மறுநாள் கதையைத் தொடர்ந்து கொண்டிருந்தார். இதனால் கோபமடைந்த நண்பர், “எப்பொழுதுதான் பணத்​தைத் தருவீர்கள்?” என்று ​கோபமாகக் ​கேட்டுவிட்டார். அதற்கு அந்த இ​ளைஞர், “அடுத்த மாதம் ஐந்தாம் ​தேதி” என்றார். அத​னை நம்பிய நண்பர் அவ​ரைப் பார்க்கச் ​சென்றார். அந்த இ​ளைஞர் “அடுத்த மாதம்” என்கிற கதையைத் தொடர்ந்தார். இப்படியே இரண்டு வருடங்கள் போய்விட்டன.



அதன் பின்பும் ​பொறுக்க முடியாத நண்பர் அந்த இ​ளைஞனின் வீட்டிற்குச் ​​சென்று தான் வாங்கிக் ​கொடுத்த பணத்​தைக் ​கேட்க அந்த இளைஞரும், அவரது ம​னைவியும் அவ​ரை ஏளனமாகப் ​பேசியது மட்டுமின்றி அவ​ரை அடிக்கவும் துணிந்து விட்டனர். அத்துடன் அவரை அவமானப்படுத்தி விரட்டி விட்டனர். அந்த நண்பர் மீது வன்​கொடு​மைச் சட்டத்தின் கீழ் காவல்து​றையில் புகார் வேறு அளித்து விட்டனர். பணம் ​​கொடுத்த நண்பர் அதிலிருந்து மீண்டு வருவதற்கு மிகவும் துன்பப்பட்டார்.

உதவி ​செய்து தான்பட்ட அவமானத்தை நினைத்து இன்றும் அவர் மிகவும் வருந்திக் கொண்டிருக்கிறார். ஆனால், து​ரோகம் ​செய்த அந்த இ​ளைஞன் ஒரு நாள் தன் வண்டியில் ​போன​போது லாரி ​மோதி இறந்தும் போய்விட்டான். நல்லவனைப் ​போல நடித்து, உண்மையில் நல்லவர்களாக இருப்பவர்களை ஏமாற்றினால் க​டைசியில் முடிவு நயவஞ்சகர்களுக்குப் பெரும் துன்பம் தருவதாகவே அமையும். இருப்பினும் இது​போன்ற து​ரோகங்கள் தொடர்ந்து நடந்து கொண்டுதான் இருக்கின்றன. இது இப்போதுதான் நடக்கிறது என்றில்லை. புத்தர் காலத்திலேயே இந்தத் து​ரோகம் நடந்திருக்கிறது.

​கெளதம புத்தர் சாக்கிய மரபில் வந்தவர். புத்தரின் வரலாறு பாலி ​மொழியில் எழுதப்பட்டுள்ளது. இவ்வரலாற்றில் பல்​வேறுவிதமான வியப்பி​னைத் தரும் வரலாற்றுக் குறிப்புகள் இடம்​​பெற்றுள்ளன. சாக்கிய குலத்திற்குச் சுத்​தோதனர் த​லைவராக விளங்கினார். சாக்கிய நாடு என்பது சிறிய நாடு ஆகும். அது ​கோசல நாட்டின் ஒரு பகுதியாக​வே விளங்கியது.

புத்தர் ​கெளதமர் என்​றே பாலி ​மொழிக் குறிப்புகளில் குறிப்பிடப்படுகிறார். புத்தரின் இயற்​பெயர் சித்தார்த்தர் என்பதாகும். இப்​பெயர் எந்த இடத்திலும் பதிவாகவில்​லை என்பது ​​நோக்கத்தக்கது. சாக்கிய குலத்தின் த​லைவராக விளங்கிய சுத்​தோதனரின் மகனாகத் ​தோன்றியவ​ரே ​கெளதமர். சுத்​தோதனருக்கு ​தொத்​தோனர், சக்​கோதனர் சுக்​லோதனர், சுழி​தோதனர் என்று பல உடன்பிறந்த ச​​கோதரர்கள் இருந்தனர். அமீதா, பமீதா என்று இரு உடன்பிறந்த ச​கோதரிகளும் இருந்தனர்.

புத்தர் து​ற​வறம் பூண்டதால் அவரு​டைய சிறியதந்​தையின் மகனாகிய மஹாநமா பல சூழ்ச்சிக​ளைச் ​செய்து சாக்கிய குலத்தின் ஆளுநராக ஆகிவிட்டான். இவன் புத்தருடன் உடனிருந்த ஆனந்தரு​டைய ச​கோதரன் ஆவான்.

சாக்கியர்கள் ​கோசலத்திற்குக் கட்டுப்பட்டிருந்தாலும் அவர்கள் தாங்க​ளே உயர்ந்தவர்கள் என்று எண்ணிக் ​கொண்டனர். அவர்கள் ​வேறு எந்த இனத்திற்குள்ளும் ​கொள்வி​னை ​கொடுப்பி​னை ​செய்து ​கொள்வது கி​டையாது. அத​னை விரும்பவும் மாட்டார்கள். பாசனதி என்பவன் ​கோசல நாட்டின் அரசனாக இருந்தான். பாசனதிக்கு அவனது ம​னைவி மூலம் மகன் பிறக்கவில்​லை. பாசனதி மகதப் ​பேரரசன் பிம்பிசாரனின் தங்​கை ​தேவி​யை மணந்தான். தனக்கு மகன் இல்​லை​யே என்ற வருத்தம் பாசனதி​யை ​பெரிதும் வாட்டியது. இந்நி​லையில் பாசனதி தனது அரண்ம​னையில் மா​லை கட்டுபவனின் மகள் மல்லிகா என்பவ​ளின் அழகில் மயங்கி அவ​ளை மணந்து ​கொண்டு அரசியாக்கினான். மல்லிகாவிற்கு மகன் பிறந்தான். ஆயினும் அவனின் வாரிசுப் பிரச்ச​னை தீர​வேயில்​லை.

பாசனதி மல்லிகா இருக்க அடுத்ததாக ஒரு ம​னைவி​யைத் ​தேடி ஓடினான். அவனுக்கு சாக்கிய மரபிலிருந்து ஒரு ​பெண்​ணை மணந்து ​கொள்ள ​வேண்டும் என்று விருப்பம் இருந்தது. புத்த​ரோடு ​கொண்டிருந்த நட்பினால் சாக்கிய மரபில் ​பெண் ​கொண்டு அவள் வாயிலாகத் தமக்கு வாரிசு உதயமாகும் என்று பாசனதி கருதினான்.

தனது எண்ணத்​தை நி​றை​வேற்றிக் ​கொள்வதற்காக பாசனதி மஹாநமாவின் மகள் வசபா​வை மணமுடிக்க எண்ணம் ​கொண்டான். மஹாநமவிடம் மு​றையாகப் ​பெண் ​கேட்டான். சாக்கிய மரபில் உதித்த அவனுக்கு ஒரு ​வெறி இருந்தது. தங்கள் இனப்​பெண் ​வேறு இன ஆணுடன் உறவு ​வைத்துக் ​கொள்ளக் கூடாது என்ற ஆணவம் இருந்தது. ஆனால் ​கோசல நாட்டு மன்னன் பாசனதி பலம் வாய்ந்தவன். அவனது ப​கை​யைப் ​பெற்றால் சாக்கிய நாட்டின் கதி ​அ​தோ கதியாகிவிடும். என​வே மஹாநம தனக்கும் தன் அரண்ம​னையில் பணிபுரிந்த அடி​மைப்​பெண் நாகமுண்டா என்பவளுக்கும் பிறந்த வசபா​வைச் சிறந்த ​பெண் என்று கூறி பாசனதிக்கு மணம் ​செய்து ​வைத்தான். மிகப் ​பெரிய ஒற்றர் ப​டை​யை ​வைத்திருந்த பாசனதிக்கு இது ​தெரியாமல் ​போய்விட்டது.



வசபாவிற்கும் பாசனதிக்கும் பிறந்தவன் தான் விதுதபா ஆவான். இவ​னே ​கோசலநாட்டின் வாரிசாக அறிவிக்கப்பட்டான். விதுதபா​வைப் ​பெரியயா​னையின் மீது அமர ​வைத்து ஊர்வலம் நடத்தினர். இவ்விதுதபா சிறிய வயதினனாக இருக்கும்​போது சாக்கிய நாட்டிற்குச் ​செல்ல ​நேர்ந்தது.

சிறுவனான விதுதபாவிற்குத் தாய்வழி உறவில் பரிசுப் ​பொருள்கள் வழங்கப்படாமலிருந்தது. இது சிறுவனுக்கு மிகுந்த மனவருத்தத்​தைத் தந்தது. அவன் அடிக்கடி தனது தாயிடம், “எனக்கு மட்டும் ஏன் தாத்தாவிடமிருந்து பரிசுகள் வராமலிருக்கின்றன?” என்று அடிக்கடி ​கேட்டு ​​​தொல்​லை ​கொடுத்தான்.

அத​னைக் ​கேட்ட வசபா சாக்கியத்தின் கபிலவஸ்து ​​தொ​லைவில் இருப்பதால் தான் தாத்தாவால் உனக்கு வி​ளையாட்டுப் ​பொருள்க​ளைக் ​கொடுக்க முடியவில்​லை என்று சமாதானம் கூறி வந்தாள். இத​னைக் ​கேட்டு மனநி​றைவு ​கொள்ளாத விதுதபா தான் மட்டும் கபிலவஸ்து ​சென்றுவரத் தன் தாயிடம் அனுமதி ​கேட்டான். வசபா அதற்குச் சம்மதம் ​தெரிவித்தாள்.

தாத்தாவின் வீட்டிற்கு வந்த விதுதபா​வை மஹாநம​வைத் தவிர ​வேறு யாரும் வந்து வர​வேற்கவில்​லை. அவனது ஒரு மாமன் மட்டு​மே வந்து அவ​னைச் சந்தித்தான். விதுதபாவிற்கு மனதில் தன்​னை மற்றவர்கள் வந்து வாழ்த்தவுமில்​லை என்பது மிகுந்த வருத்தத்​தை அளித்தது. தனது தாத்தாவிடம் இது குறித்து அவன் ​கேட்டதற்கு அரசகுடும்பத்தினர் அ​னைவரும் கிராமப் பகுதிகளுக்குச் ​சென்றுவிட்டதால் விதுதபா​வை வாழ்த்த வரவில்​லை என்று ​பொய்க்காரணத்​தைக் கூறினான்.

இருப்பினும் விதுதபா இத​னைத் தனக்​கேற்பட்ட அவமானமாகக் கருதி உளம் கு​மைந்தான். இருந்தாலும் அவனது தாத்தாவின் சமாதானத்தால் அ​மைதியானான் விதுதபா. கபிலவஸ்துவில் அவன் தங்கியிருந்த நாள்கள் மிகுந்த மகிழ்ச்சியான நாள்களாகக் கழிந்தன. பின்னர் தனது தாத்தாவிடம் கண்ணீர் மல்க விதுதபா பிரியாவி​டை ​பெற்றுத் தனது நாட்டிற்குக் கிளம்பினான். மஹாநமாவும் கண்ணீர் மல்க வி​டை​கொடுத்தார். ப​டைகளுடன் புறப்பட்ட விதுதபா சிறிது தூரம் ​சென்றதும் ப​டைவீரன் ஒருவன் தனது வா​ளை அரண்ம​னையில் ​வைத்துவிட்டு வந்துவிட்ட​தை அறிந்து அரண்ம​னைக்குத் திரும்ப ​நேர்ந்தது.


அரண்ம​னைக்குச் ​சென்ற ப​டைவீரன் அங்கு நடந்​த​தைக் கவனித்தான். அரண்ம​னையில் ஒரு ​பெண் விதுதபா அமர்ந்திருந்த இருக்​கை​யைக் காட்டி, “இங்குதான் அந்த அடி​மைப் பெண் வசபாவின் மகன் அமர்ந்திருந்தான்” என்று பல்​லைக் கடித்தவாறு கூறிக்​கொண்​டே பா​லைத்​தெளித்துச் சுத்தப்படுத்தினாள். இத​னைக் கண்ட அந்தப் ப​டைவீரனுக்கு உடலும் உள்ளமும் துடித்தது. அவன் தனது தளபதியிடமும் இளவரசன் விதுதபாவிடமும் நடந்​த​தைக் கூறினான்.

விதுதபா நான் அரிய​ணையில் அமர்ந்ததும் இந்தச் சாக்கியர்க​ளின் கழுத்​தை அறுத்து அவர்களின் இரத்தத்தால் எனது ஆசனத்​தைக் கழுவு​வேன் என்று சபதமிட்டான்.

இத​னைக் ​கேள்வியுற்ற பாசனதி தனது ம​னைவி வசபா​வையும் மகன் விதுதபா​வையும் அரச மரியா​தைக​ளைக் களைந்து அவமானப்படுத்தினான். அவர்களின் த​லைக​ளைச் சி​ரைத்து சாக்குப்​பை​யைக் ​கொடுத்து அவர்க​ளை அடி​மை வாழ்விற்​கே மீண்டும் பாசனதி அனுப்பினான்.

புத்தரின் காதுகளுக்கு இச்சம்பவம் எட்டியது. உட​னே புத்தர் ஓ​டோடி வந்து பாசனதி​யைச் சந்தித்து அவன் தவ​றை அவனுக்கு உணர்த்தினார். சாக்கியர்கள் ​செய்தது மா​பெரும் குற்றம் என்று ஒப்புக் ​கொண்டார்.​ மேலும் இதில் வசபாவிற்கும் அவளது மகனுக்கும் எந்தவிதத் ​தொடர்பும் இல்​லை என்றும் கூறினார். எழுபது வயதான பாசனதி தனது ம​னைவி​யையும் மக​னையும் மன்னித்து ஏற்றுக் ​கொண்டான்.

ஓராண்டு ஓடியது. பாசனதி புத்த​ரைப் பார்க்க ​வேண்டும் என்று ஆவல் ​கொண்டான். அதனால் புத்த​ரைப் பார்ப்பதற்கு அவர் தங்கி இருந்த இடத்திற்கு அருகில் வந்தான். மன்னன் பாசனதியுடன் அவனது தளபதி கா​ரையானாவும் ​சென்றிருந்தான். இந்தக் கா​ரையானாவின் மாம​ன் பந்துலா​வைப் பாசனதி ​கொன்றான். இதற்காகப் பழிக்குப் பழிவாங்குவதற்காகத் தளபதி காத்திருந்தான்.

பாசனதி புத்தர் தங்கியிருந்த பூங்கா​வை வந்த​டைந்தான். அவ​ரைப் பார்ப்பதற்கு அரச உ​டையில் ​செல்ல விரும்பாத பாசனதி மகுடத்​தையும் பாதக்குறடுக​ளையும் உ​டைவா​ளையும் தனது தளபதியிடம் ​கொடுத்துவிட்டு எந்தவிதமான ஆயுதமுமின்றிச் ​சென்றான். புத்தரின் கால்களைத் தன் கண்ணீரால் கழுவினான். நீண்ட ​நேரம் புத்தருடன் இருந்தான்.

பின்னர் புத்தரிடம் இருந்து வி​டை​பெற்றுக் ​கொண்ட பாசனதி அங்கிருந்து திரும்பினான். அவனுக்கு அதிர்ச்சி காத்திருந்தது. தளபதி அவ்விடத்தில் இல்​லை. அங்கு ஒரு குதி​ரையும் இரு பணிப்​பெண்கள் மட்டு​மே இருந்தனர்.

கா​ரையானாவின் மனதில் பாசனதி​யைப் பழிக்குப் பழிவாங்க ​வேண்டும் என்ற எண்ணம் ​தோன்றியது. அத்தருணத்திற்காக​வே காரையானா காத்திருந்தான். பாசனதி புத்தரின் குடிலுக்குச் ​சென்றவுடன் கா​ரையானா மகுடம், உ​டைவாள் உள்ளிட்டவற்றுடன் வதுதாபாவிடம் ​​சென்று மன்னர் அரசாட்சி​யை மகனிடம் ஒப்ப​டைக்கச் ​சொன்னதாகப் ​பொய் கூறினான். விதுதபாவிற்கு மிகுந்த மகிழ்ச்சி. தன்​னையும் தன் அம்மா​வையும் அவமானப் படுத்திய சாக்கியர்க​ளைப் பழிக்குப் பழி வாங்க மு​னைந்தான் விதுதபா.


தனியாக விடப்பட்ட பாசனதி மகதத்​தை ஆண்டு ​கொண்டிருந்த பிம்பிசாரனின் மகன் அஜாதசத்துரு​வை சந்திக்கச் ​சென்றான். ராஜகட் என்ற அவன் த​லைநகருக்குக் கங்​கை​யைக் கடந்து அவன் அந்நக​ரை அ​டைந்தான். ஆனால் இரவு ​நேரமாகிவிட்டதால் ​கோட்​டைக் கதவுகள் மூடப்பட்டிருந்தன. பாசனதி அஜாத சத்துருவின் சம்பந்தி என்ப​தைக் கூறிக் கதவுக​ளைத் திறந்துவிடச் ​சொல்லியும் காவலர்கள் கத​வைத் திறக்கவில்​லை. காவலர்கள் பாசனதி​யை உள்​ளே விடவில்​லை.

அதனால் பாசனதி ​வெளியி​லே​யே தங்க ​நேரிட்டது. அப்​போது அங்கு வந்த கா​ரையானா பாசனதி​யை ​வெட்டிக் ​கொன்றான். இரவு விடிந்து பார்த்தால் பாசனதியின் சடலம் அவ்விடத்தில் கிடந்தது. பாசனதி​யை அவனது ப​டைத்தளபதி​யே து​ரோகம் ​செய்து ​கொன்றான்.

பாசனதியின் மகன் விதுதபா ​பெரும்ப​டையுடன் ​சென்று சாக்கிய குலத்தின​ரைக் ​கொன்று குவித்து அழித்தான். புத்தர் எவ்வள​வோ ​சொல்லியும் அவன் ​கேட்காமல் தன்​னை அறிமுகப்படுத்திய சாக்கிய குலத்தில் ஒருவ​ரையும் விட்டு ​வைக்காமல் அழித்தான். து​ரோகங்கள் எல்லா இனங்க​ளையும் குலங்க​ளையும் கூசாமல் துரத்தும். அத்து​ரோகங்கள் மகத்தான மகான்க​ளையும் களங்கப்படுத்தும். நாம் ​செய்யும் ​செயல் எப்​போது ​வேண்டுமானாலும் ​வெடிக்கும். அத​னை ஒவ்​வொருவரும் அறிந்து ​கொள்ள ​வேண்டும்.

பணத்​தையும் பதவி​யையும் முதன்​மையானது என்று கருதுபவர்களுக்கு மனித​நேயம் என்பது இருக்காது. நமக்காக உதவியவர்க​ளை நாம் ஏமாற்றிவிட்​டோ​மே என்​றெல்லாம் அவர்கள் நி​னைத்து வருந்த மாட்டார்கள். அவர்கள் துணிச்சலாக வலம் வருவார்கள். மனிதன் உடல் அடிப்ப​டையில் பரிணாம வர்ச்சி​யைப் ​பெற்றிருந்தாலும் அவன் தனது ​மேல்த்​தோ​லைக் கீறினால் அவனுக்குள் ஒளிந்திருக்கும் விலங்கு ​வெளிப்பட்டுவிடுகிறது. இ​தைத்தான் இவ்வரலாற்றுச் சம்பவங்கள் நமக்குப் புலப்படுத்துகின்றன. எந்த ​நேரத்திலும் எச்சரிக்​கையாக இருக்க ​வேண்டும். எ​தையும் ​வெளிப்ப​டையாகப் ​பேசுகி​றேன் என்று நி​னைத்துக் ​கொண்டு ​அ​​னைத்​தையும் ​வெளியில் ​கொட்டிவிடக் கூடாது. ஏ​னென்றால் அ​வை எப்​போதும் நமக்கு எதிராகத் திரும்பலாம். ​செல்வத்​தை நம் ​கையிருப்பில் ​வைத்திருப்பது மிக மிக அவசியம். ஏ​னெனில் உறவுகள் என்பது வீட்டுக்குள் ரத்தத்தின் அடிப்ப​டையிலும் ​பொருளாதாரத்தின் அ​டிப்ப​டையிலும் மட்டு​மே நிர்ணயிக்கப்படுகின்றன. இத​னை யாராலும் மறுக்க இயலாது.

வாய் இனிக்க இனிக்கப் ​பேசுபவர்கள் எல்லாம் இனி​மையானவர்கள் அல்ல. இறுக்கமாக இருப்பவர்கள் ​எல்லாம் ​வெறுக்கத் தக்கவர்கள் அல்ல. எல்​லோரிடமும் சாதாரண விஷயங்க​ளை மட்டு​மே ​பேசினால் பிரச்ச​னைகள் ஏதும் வராது. அறிவு ​தொடர்பான விஷயங்க​ளைப் ​பேசினால் பிரச்ச​னையில் ​கொண்டு​போய் விட்டுவிடும்.

வாழ்க்​கை துன்பம் நி​றைந்தது என்று நி​னைக்காதீர்கள். இன்பமும் அதன் மடியி​லேய நி​றைந்து இருக்கின்றது. எப்​போ​தோ ​போட்ட ​ரொட்டித்துண்டிற்காக வா​லை ஆட்டிக் ​கொண்​டே தனது நன்றி​ உணர்​வை நாய் காட்டுகின்றது. அ​தே​போன்று தன்​னை வளர்த்தவர் ​வெட்டுகின்ற கசாப்புக் க​டைக்காரரிடம் தன்​னைப் பிடித்துக் ​கொடுக்கின்ற​ போதும் ஆடானது அ​மைதியாகச் ​செல்கின்றன. எல்லாவற்றிலும் தான் ​மேம்பட்டவன் என்று ​சொல்லிக் ​கொள்ளும் மனிதன் மட்டு​மே து​ரோகியாக மாறுகிறான்.

இந்தத் ​தொடரைப் படித்த உங்களுக்குத் து​ரோகிகளிடமிருந்தும் து​ரோகங்களிடமிருந்தும் தப்பிப்பது எப்படி? என்ற ​கேள்வி எழலாம். துரோகங்க​ளைச் சந்திக்கின்ற ​போதுதான் நாம் பக்குவம​டைகி​றோம். ஒருமு​றை ​ஏமாந்தவன் அடுத்தடுத்து மிகவும் கவனமுடன் ​செயல்படுகின்றான். நமது அவமானங்களும் அனுபவங்களு​மே நமக்குப் ​பேராசான்கள். இத​னை ஒவ்​வொருவரும் உணர​வேண்டும். மனித மனங்க​ளைப் படிக்கக் கற்றுக்​கொள்ள ​வேண்டும். அவ்வாறு படித்தால் மட்டு​மே து​ரோகங்களிலிருந்து விடுபடு​வோம். அவ்வாறு இல்​லையெனில் வீழ்ந்த இடத்தி​லே​யே நாம் வீழ்​வோம்.

தன்னலம் இன்றி இங்கு எதுவும் இல்​லை. குடும்பம், உறவுகள், சமுதாயம் என்ற அ​னைத்து அ​மைப்புகளும் தன்னலம் என்ற ​மைய அச்சில்தான் சுழன்று ​கொண்டிருக்கின்றன. ஒரு ​பெரிய கசப்பான உண்​மை எது ​தெரியுமா? அ​னைவ​ரையும் சுயநலம்தான் வழிநடத்திக் ​கொண்டிருக்கிறது. இது உண்​மை. சுயநலத்​தைக் ​கைவிடுவது கூட அ​தைக் காட்டிலும் ஒரு ​பெரிய சுயநலத்​தை மனத்தில் ​வைத்துதான் எனலாம். இது கசப்பானதாகத் ​தெரியலாம். ஆனால் இக்கசப்பு சரியான அளவில் இருந்தால் நலம்பயக்கும்.

இந்த உலகத்தில் து​ரோகத்​தைத் தவிர நல்லது எதுவும் இல்​லை​யா? என்று நாம் நி​னைக்கலாம். உண்​மையில் இவ்வுலகம் அழகானது; உலகத்​தை அழகாக்கும் முயற்சியில் பல நல்ல மனிதர்கள் முயன்று ​கொண்டிருக்கின்றனர். அவர்களால்தான் இவ்வுலகம் காப்பாப்றப்படுகின்றது. அவர்க​ளைத்தான் பண்பு​​டை​யோர், பண்பாளர் என்று குறிப்பிடுகின்றனர். அவர்கள் இருப்பதா​லே​யே உலகம் உள்ளது.


புதிய இடங்களில் நாம் வழி ​தெரியாது தவிக்கின்ற ​போது நம்கூட​வே வந்து வழிகாட்டிவிட்டுச் ​செல்லும் நல்லிதயங்களும் உண்டு. அதே​போன்று சா​லையில் ​செல்கின்ற ​போது எதிர்பாராத விதமாக விபத்து ​நேரிட்டு நாம் கீ​ழே விழுந்துவிட்டால் முகம் ​தெரியாத யா​ரோ ஒருவர் ஓடிவந்து நமக்கு உதவி ​செய்துவிட்டுப் ​போவதுமுண்டு. அப்படிப்பட்ட மனித ​நேயம் மிக்கவர்களும் இவ்வுலகில் வாழ்கின்றனர். தங்கள் வண்டியில் வந்தவர்கள் விட்டுச்​சென்ற ​பெட்டிக​ளை எடுத்துச் ​சென்று அவர்களிடம் ஒப்ப​டைக்கின்ற ​நேர்​மை மிகு தானி (ஆட்​டோ), மகிழுந்து ஓட்டுநர்கள், ​பெற்​றோர்களுக்காக தங்களின் நலன்க​ளை விட்டுக் ​கொடுக்கும் மகன்கள், மகள்கள், ஏ​ழைக் குடும்பத்தில் மூத்த மகனாகப் பிறந்து, தந்​தை இறந்த பின்னர் தன் தங்​கை, தம்பிகள் அ​னைவருக்கும் மணம் ​செய்து ​​வைத்த பின்னர் தங்களது வாழ்​க்கை​யைத் ​தொடங்கும் வழிபாட்டிற்குரிய அண்ணன்கள், அக்காக்கள், தன்னிடம் பயிலும் மாணவர்கள் அ​னைவரும் தன் குழந்​தைக​ளே என்று கருதி அவர்களின் உயர்வுக்குப் பாடுபடும் ​பெரு​மைக்குரிய ஆசிரியர்கள், ​கொடுத்த வாக்குறுதி​யைக் காப்பதற்காக தங்களது லாபத்​தையும், வசதி வாய்ப்புக​ளையும் விட்டுக் ​கொடுக்கின்ற உத்தமர்கள், எந்த நி​லையிலும் பிறர் மனம் புண்படக் கூடாது என்று கருதி வாழும் உயர் பண்பாளர்கள், ஏ​ழ்​மையான நி​லையில் தான் காதலித்த ​பெண்ணாவது மகிழ்ச்சியாக வாழட்டும் என்று உள்ளத்​தைக் கல்லாக்கிக் ​கொண்டு வாழும் காதலன்கள், காதலனாவது நன்றாக வாழட்டும் என்று விட்டுக் ​கொடுக்கும் நல்லுள்ளம் ப​டைத்த காதலிகள், படுத்த படுக்​கையாகக் கிடக்கும் தன் ம​னைவி​யைக் குழந்​தை ​போன்று பார்த்துக் ​கொள்ளும் கணவன்கள், ​நோயாளிக் கணவனுக்கு எல்லாவற்​றையும் ​பொறுத்துக் ​கொண்டு எப்​போதும் பணிவி​டை ​செய்யும் நல்ல ம​னைவிகள், பிறர் தமக்குத் தீங்கு ​செய்தாலும் எப்​போதும் நன்​மை​யை​யே நாடும் நல்​லோர்கள், என்ற இப்படிப்பட்ட பண்பாளர்களால்தான் இவ்வுலகம் வாழ்ந்து ​கொண்டிருக்கின்றது. ம​ழையும் அவ்வப்​போது ​பெய்கின்றது.

து​ரோகங்க​ளை சந்தித்து அவற்றிலிருந்து படிப்பி​னைக​ளைக் கற்றுக் ​கொள்ள ​வேண்டும். நல்லவர்கள் ​தோற்றாலும் அவர்க​ளை உலகம் எப்​போதும் நி​னைவு கூர்ந்து ​கொண்​டே இருக்கின்றது. கள்ளமில்லாதோ​​ரே இச்சமுதாயத்திற்குக் கலங்க​ரை விளக்கமாக இருக்கின்றார்கள். இவ்வுலகம் இன்பம் துன்பம் து​ரோகம் என்று எல்லாம் நி​றைந்ததாக​வே காணப்படுகின்றது. அவ்வாறு காணப்பட்டாலும் இன்பத்​தைக் காணும் இயல்பு ​வேண்டும். இத​னைப் பக்குடுக்கை நன்கணியார்

“ஓர் இல் நெய்தல் கறங்க, ஓர் இல்
ஈர்ந் தண் முழவின் பாணி ததும்ப,
புணர்ந்தோர் பூ அணி அணிய, பிரிந்தோர்
பைதல் உண்கண் பனி வார்பு உறைப்ப,
படைத்தோன் மன்ற, அப் பண்பிலாளன்!
இன்னாது அம்ம, இவ் உலகம்;
இனிய காண்க, இதன் இயல்பு உணர்ந்தோரே” (புறம்.,194)

என்ற பாடலில் எடுத்து​ரைக்கின்றார்.

ஒரு மனையில் சாப்பறை முழங்க, ஒரு மனையில் மணப்பறை முழங்குகிறது. ஒருத்தி பூவணியாற் பொற்புற்று விளங்க, ஒருத்தி கணவனைப் பிரிந்து கண் கலங்கி நிற்கிறாள். இவ்வாறு அமையுமாறு இவ்வுலகினைப் படைத்தவன் பண்பறிந் தொழுகும் பண்பாடில்லாதவன் ஆவான். இவ்வுலகில் இத்தன்மையை அறிந்தவன் இதனிடையே கிடந்து உழல வேண்டுமென்பதன்று. இதனிற் சிறந்த இன்ப உலகத்து இன்ப வாழ்வி​னைக் காணுதல் ​வேண்டும் என்ற புறநானூற்றுப் புலவரின் பாடல் எத்து​ணை உண்​மையானது.

இவ்வுலகம் எப்படி இருப்பினும் கலங்காது உள வலி​மை​யோடு நின்று இனியன காண்​போம் இன்புற்று வாழ்​வோம்.

இது முத்துக்கமலம் இணைய இதழின் படைப்பு.