மாநாட்டிற்கு வந்திருந்த கூட்டத்தின் ஒரு பகுதி.

கோயம்புத்தூர் உலகத் தமிழ் செம்மொழி மாநாட்டுடன் இணைந்த தமிழ் இணைய மாநாட்டில் கட்டுரை வாசிக்க என்னுடைய "தமிழ் விக்கிப்பீடியா எனும் தமிழ்க் கலைக்களஞ்சியம்" என்கிற கட்டுரை தேர்வாகியிருந்தது. மேலும் தமிழ் வலைப்பூக்கள் மற்றும் தமிழ் விக்கிப்பீடியா குறித்த கலந்துரையாடல் நிகழ்வு ஒன்றிலும் என் பெயர் இடம் பெற்றிருந்தது.

தமிழ் இணைய மாநாட்டில் இரு நிகழ்வுகளில் பங்கு கொள்ளும் மகிழ்வுடன் நானும் எனது நண்பர் வி. பி. மணிகண்டனும் (முத்துக்கமலம் இணைய இதழின் துணை ஆசிரியர்களில் ஒருவர்), 22-06-2010 அன்று இரவு 11.00 மணிக்குத் தேனியிலிருந்து கோயம்புத்தூருக்குப்  புறப்பட்ட பேருந்தில் பயணமானோம்.

23-06-2010 அதிகாலை 3.50 மணிக்கு கோயம்புத்தூர், காந்திபுரம் பேருந்து நிறுத்தத்தில் நாங்கள் இறக்கிவிடப்பட்டோம். தமிழ்நாடு அரசின் தகவல் தொழில்நுட்பத் துறையின் மூலம் எனது மின்னஞ்சலுக்கு அனுப்பப்பட்ட தகவலின்படி எங்களுக்குத் தங்குமிட வசதி செய்யப்பட்டிருந்த "ஹோட்டல் மங்களா இன்டர்நேசனல்" எனும் விடுதி குறித்து விசாரித்தோம்.

அந்த விடுதி அருகில்தான் இருக்கிறது என்பதை அறிந்து நடந்தே சென்றோம்.

அந்த விடுதியின் வரவேற்பறையிலிருந்தவரிடம் எங்களுக்கு வந்த மின்னஞ்சல் நகலைக் காண்பித்து எங்களுக்கு ஒதுக்கப்பட்ட அறை எண் 316ன் சாவியை வழங்கும்படி கேட்டோம்.

அவர் அங்கிருந்த தொலைபேசி வழியாக யாருடனோ தொடர்பு கொண்டார்.

சில நிமிடங்களில் ஒருவர் வந்தார்.

"தான் உத்தமம் அமைப்பின் துணைத் தலைவர். என் பெயர் வா.மு.சே.கவியரசன்" என்று எங்களிடம் அவரை அறிமுகப்படுத்திக் கொண்டார்.

பின்பு, "தமிழ்நாடு அரசு கட்டுரையாளர்கள், பார்வையாளர்கள் மற்றும் சிறப்பு அழைப்பாளர்களுக்குத் தங்குமிட வசதியைச் சரியாகச் செய்யவில்லை. தங்குமிட வசதிள் செய்வதில் பல குளறுபடிகளைச் செய்து விட்டது. தற்போதைய நிலையில் தங்களுக்கு உத்தமம் அலுவலகப் பணிகளுக்காக ஒதுக்கப்பட்ட அறையைத் தங்குவதற்கு அளிக்கிறோம். தாங்கள் சிறிது ஓய்வெடுத்துக் கொண்டு காலையில் குளித்துத் தயாரானதும் தங்களுக்கு எப்படியாவது மாற்று இட வசதி செய்து தந்து விடுவோம்" என்றார்.

எங்களுக்குத் தங்குமிட வசதி இல்லாத நிலையில், உத்தமம் அமைப்பின் துணைத்தலைவர் அவருடைய அலுவலக அறையை ஒதுக்கித் தருகிறாரே என்று மகிழ்ந்து போனோம். அப்படியே அவரின் பின்னால் போனோம்.

அறை எண் 112.

அறை முழுக்க அழைப்பிதழ்கள் அடங்கிய அட்டைப் பெட்டி, வேறு சில அட்டைப் பெட்டிகள் என இருந்தன.

"நீங்கள் இந்த அறையில் சிறிது ஓய்வெடுங்கள். காலையில் உங்களுக்குத் தங்குமிட வசதி செய்து விடுவோம்" என்றபடி எங்களிடமிருந்து அவர் விடை பெற்றுக் கொண்டார்.

எங்கள் பயணச்சுமைகளை இறக்கி வைத்து மாற்று உடைக்கு மாறிக் கொண்டோம்.

நாங்கல் கதவை மூடிய சில நிமிடங்களில் கதவைத் தட்டும் சத்தம் கேட்டுத் திறந்தோம்.

உத்தமம் அமைப்பின் துணைத்தலைவர் நின்றிருந்தார். அவருடன் இன்னொருவரும் வந்திருந்தார்.

இவர் அமெரிக்காவிலிருந்து வந்திருக்கிறார். இவர் பெயர் வெற்றிப்பாண்டியன் என்று அவரை எங்களுக்கு அறிமுகப்படுத்தினார். அவர் எங்களிடம் எதுவும் பேசிக் கொள்ளவில்லை. எங்களைப் பற்றிய அறிமுகத்தையும் அவர் கண்டு கொள்ளவில்லை.

உங்களுக்கு இடையூறு இல்லாமல் இந்த அறையிலிருக்கும் அழைப்பிதழ் அடங்கிய பெட்டி மற்றும் வேறு பெட்டிகளையும் நாங்கள் வேறு அறைக்கு மாற்றிக் கொள்கிறோம். நீங்களும் இந்தப் பெட்டிகளை வேறு அறைக்கு மாற்றம் செய்ய உதவமுடியுமா? என்று கேட்டார்.

நமக்காக அவர்களது அலுவலக அறையை ஒதுக்கிக் கொடுத்து, இடையூறில்லாமல் அட்டைப் பெட்டிகளையும் அகற்ற முன் வந்தது எங்களுக்கு மகிச்சியாய் இருந்தது. என்னுடன் வந்திருந்த நன்பர் வி.பி. மணிகண்டன், வெற்றிப்பாண்டியனுடன் சேர்ந்து அங்கிருந்து அட்டைப்பெட்டிகளை எல்லாம் அந்த விடுதியின் மூன்றாவது தளத்திற்குக் கொண்டு போய்ச் சேர்த்தார்.

காலையில் குளித்து முடித்துக் கிளம்பினோம்.

மாநாட்டு நுழைவிற்கான அடையாள அட்டை விடுதியிலேயே வழங்கப்படும் என்று மின்னஞ்சலில் தெரிவிக்கப்பட்டு இருந்ததால், அடையாள அட்டையைப் பெறும் நோக்கத்துடன், மாநாட்டிற்காக அந்த விடுதியில் வந்து தங்கியிருப்பவர்களின் வசதிகளுக்காக தமிழ்நாடு அரசால் நியமிக்கப்பட்ட அரசு அலுவலர் கிருஷ்ணமூர்த்தி என்பவரை அணுகினோம்.

அவரிடம், "நாங்கள் தேனியிலிருந்து வருகிறோம். எங்களுக்கு அரசால் இந்த விடுதியில் 316 எண் அறை ஒதுக்கப்பட்டுக் கடிதம் அனுப்பி இருந்தது. அரசு செய்த குளறுபடியால், அறைகள் ஒதுக்குவதில் குழப்பம் ஏற்பட்டு விட்டதாமே...? நல்ல வேளை உத்தமம் அமைப்பின் துணைத்தலைவர் அவரது அலுவலக அறையை எங்களுக்கு ஒதுக்கிக் கொடுத்தார்... இல்லையென்றால் எங்களுக்கு மிகவும் கஷ்டமாகப் போயிருந்திருக்கும்..." என்று சொல்ல

அவர் எங்களைப் பார்த்தபடி, "அப்படியெல்லாம் இந்த விடுதியில் எந்தக் குழப்பமுமில்லையே... உங்கள் பெயரென்ன...?" என்றபடி அந்த விடுதியில் தங்குவதற்காக ஒதுக்கப்பட்ட அறைகள் மற்றும் பெயர்ப் பட்டியலைப் பார்வையிட்டார்.

"என் பெயர் எம்.சுப்பிரமணி, நாங்கள் தேனியிலிருந்து வருகிறோம். எங்களுக்கு இந்த விடுதியில் குளிரூட்டப்பட்ட 316 எண் அறை ஒதுக்கப்பட்டிருந்தது. நாங்கள் தேனியிலிருந்து கிளம்பும் முன் கோயம்புத்தூர் மாவட்ட ஆட்சித்தலைவர் அலுவலகத்திலிருக்கும் வரவேற்புக குழுவிற்குத் தொலைபேசியில் பேசியபோது அவர்கள், எங்களுக்கு இந்த விடுதியில் 316 எண் அறை ஒதுக்கப்பட்டிருப்பதை உறுதி செய்தனர்." என்றபடி என்னிடமிருந்த மின்னஞ்சல் கடிதத்தின் நகலை அவரிடம் கொடுத்தேன்.

அந்த அலுவலர் அதைப் படித்துப் பார்த்து விட்டு, "ஆமாம். இந்த விடுதியில் உங்களுக்கு 316 எண் அறைதான் ஒதுக்கப்பட்டிருக்கிறது. இதில் எந்தக் குழப்பமுமில்லையே... நீங்கள் இரவு 12.45 மணிக்கு இங்கு வந்து தங்கி விட்டீர்கள் என்று விடுதி நிர்வாகத்தினர் எங்களிடம் குறித்துக் கொடுத்துள்ளனர்" என்றார்.

"நாங்கள் இந்த விடுதிக்கு வந்ததே காலை 5.00 மணிக்குத்தான். நடு இரவு 12.45க்கு நாங்கள் எப்படி இங்கு வந்து தங்கியிருக்க முடியும். எங்களுக்கு இந்த விடுதியில் ஒதுக்கப்பட்ட குளிரூட்டப்பட்ட 316 எண் அறை கொடுக்கப்படவில்லை... நல்ல வேளை, உத்தமம் துணைத்தலைவர் எங்களுக்கு அவரது அலுவலக அறை 112 ஐ ஒதுக்கிக் கொடுக்காவிட்டால் நாங்கள் மிகவும் கஷ்டப்பட்டுப் போயிருப்போம்." என்று சொல்ல அவர் கையிலிருந்த பட்டியலைப் பார்த்தபடி "அந்த 112 எண் அறை வெற்றிப்பாண்டியன் என்பவருக்காக ஒதுக்கப்பட்டது. இந்த விடுதியில் எந்த அமைப்பின் அலுவலகப் பணிக்கும் அறை ஒதுக்கப்படவில்லை." என்றார்.

எங்களுக்கு அதிர்ச்சியாகிப் போனது.

நாம் காலை 5.00 மணிக்கு வந்திருக்க, நம்முடைய பெயரில் நடு இரவு 12.45 மணிக்கு வந்து நமக்கு ஒதுக்கப்பட்ட அறையில் தங்கியது யார்? குழப்பத்துடன் அவரைப் பார்த்தேன்.

இப்போது எங்களுக்குப் புரிந்தது.

அட உத்தமம் துணைத்தலைவர் என்கிற பெயரில், இந்த விடுதியில் நமக்கு ஒதுக்கப்பட்ட அறையை தாங்களாகவே எடுத்துக் கொண்டு, அவர்கள் அறையை நம்மிடம் மாற்றி, இல்லையில்லை நம்மை ஏமாற்றி... நம்மை ஏமாளியாகவோ அல்லது கோமாளியாகவோ ஆக்குவதா...?

எனக்குக் கோபம் தலைக்கேறியது.

"எங்களுக்கு ஒதுக்கப்பட்ட குளிரூட்டப்பட்ட 316 எண் அறையை எங்களுக்கு அளிக்காமல் எங்களுடைய அனுமதியின்றி பிறருக்கு அளிப்பதா? நீங்கள் எதற்கு இங்கு இருக்கிறீர்கள்?" என்று என் கோபத்தை அவரிடம் காண்பிக்க அவர், "கோபப்படாதீர்கள், முதலில் நாம் மாநாட்டின் தொடக்க விழா நிகழ்விற்குச் செல்வோம். இந்த அறைப் பிரச்சனை குறித்து திரும்பி வந்து பேசுவோம்." என்றார் அமைதியாக

அவர் பேச்சில் இருந்த கருத்தும் அமைதியும் என்னை அமைதிப்படுத்தியது.

"சரி. எங்களுக்கான அடையாள அட்டையையாவது எங்களிடம் கொடுங்கள்." என்று கேட்டோம்.

அவர், "மாவட்ட ஆட்சியர் அலுவலகத்திலிருந்து அடையாள அட்டை எதுவும் எங்களிடம் இதுவரை அளிக்கப்படவில்லை. இந்த விடுதியில் தங்கியிருப்பவர்களின் அடையாள அட்டைகளை வாங்க மாவட்ட ஆட்சியர் அலுவலகத்திற்கு ஒருவரை அனுப்பி இருக்கிறேன். அவர் வந்தவுடன் உங்கள் அடையாள அட்டையைத் தந்து விடுகிறேன்." என்றார்.

சிறிது நேரத்தில் அடையாள அட்டை வாங்கச் சென்றவர் திரும்பி வந்தார். அவர் கையில் சில அடையாள அட்டைகள் இருந்தன.

அந்த விடுதியில் தங்கியிருந்தவர்களில் சிலருக்கு மட்டும் அடையாள அட்டை வந்திருந்தது. அதில் எனக்கும் என்னுடன் வந்த மணிகண்டனுக்கும் மற்றும் சிலருக்கும் அடையாள அட்டை இல்லை.

பிற விடுதியில் தங்கியிருந்த நண்பர்களிடம் விசாரித்தேன். அங்கும் இதே நிலைதான். சிலருக்கு அடையாள அட்டை கிடைத்திருந்தது. பலருக்கு இல்லை.

அடையாள அட்டை இல்லாமல் அரங்கத்தினுள் நுழைய முடியாது. என்று செய்தித்தாளில் படித்தது ஞாபகத்திற்கு வந்தது.

அவரிடமே கேட்டேன். "நாங்கள் எப்படி அரங்கத்திற்குள் செல்வது? என்ன செய்வது?"

அவருக்கும்  ஒன்றும் புரியவில்லை.

தொலைபேசியில் யாருடனோ பேசினார்.

பின்னர், "அடையாள அட்டை இல்லாவிட்டாலும் இன்று அனுமதி உண்டு. அழைப்பிதழ் இருந்தால் கையில் வைத்துக் கொள்ளுங்கள்." என்றார்.

செம்மொழி மாநாட்டில் கலந்து கொள்பவர்களுக்கு தபால் மூலம் அழைப்பிதழ் அனுப்பப்பட்டு இருக்கிறது. தமிழ் இணைய மாநாட்டில் கலந்து கொள்பவர்களுக்கு அழைப்பிதழ் எதுவும் கொடுக்கப்படவில்லையே...? என்ன செய்வது?

நம் அறையில் இருந்த அழைப்பிதழ் பெட்டியில் இருந்து நாம் ஒரு அழைப்பிதழை எடுத்துப் பார்த்துக் கொண்டிருந்தோமே... அந்த அழைப்பிதழ் அறையில்தான் இருக்கிறது. நான் போய் எடுத்து வந்து விடுகிறேன்... என்று சொல்லி என்னுடன் வந்திருந்த வி.பி.மணிகண்டன் அறைக்குத் திரும்பிச் சென்று அழைப்பிதழை எடுத்து வந்தார்.

சற்று நிம்மதியாக இருந்தது.

காலை 10.00 மணியைத் தாண்டி விட்டது. எங்கள் விடுதியில் தங்கியிருப்பவர்களுக்காகத் தனியே ஒதுக்கப்பட்ட 40 எண் கொண்ட குளிரூட்டப்பட்ட பேருந்தில் மாநாட்டு அரங்கத்திற்குப் பயணமானோம்.

அழைப்பிதழ் கையிலிருந்ததாலும், எங்கள் பேருந்துடன் வந்திருந்த காவல்துறை அதிகாரியின் உதவியினாலும் மாநாட்டுத் தொடக்க விழா நிகழ்வு அரங்கிற்குள் நுழைய எங்களுக்கு எவ்விதத் தடையுமில்லை.

மாநாட்டுத் தொடக்க விழா நிகழ்வுகள் அனைத்தையும் முழுமையாகப் பார்க்க முடிந்தது.

மாநாட்டு தொடக்க விழா நிறைவிற்குப் பிறகு அந்த அரங்கிலிருந்து மதிய உணவிற்காக எதிரிலுள்ள கொடிசியா வளாகத்திற்கு எங்கள் பேருந்தில் வந்த காவல்துறை அதிகாரி உதவியுடன் அனுமதிக்கப்பட்டோம்.

அங்கு மதிய உணவை முடித்து விட்டு தமிழ் இணைய மாநாட்டுக்கான அரங்குகளில் நாம் கட்டுரை வாசிக்க உள்ள அரங்கு எங்கிருக்கிறது என்று தெரிந்து கொள்ளும் ஆவலுடன் நண்பர்களுடன் அங்கு சென்றோம். அங்கு அடையாள அட்டை இல்லாதவர்களுக்கு அடையாள அட்டை வழங்கப்படுவதாக அறிந்து நமக்கும் அடையாள அட்டை வாங்கி விட முயற்சித்தோம். உத்தமம் அமைப்பின் பொறுப்பிலுள்ள ஒருவர் சற்று வேகமாக (டென்சனாக?) அடையாள அட்டை வழங்குவதற்கான பணிகளைப் பொறுப்பு எடுத்துச் செய்து கொண்டிருந்தார்.

"அடையாள அட்டை இல்லாதவர்கள், அவர்களுக்கு வழங்கப்பட்ட அழைப்புக் கடிதம் அல்லது இணையத்தில் பதிவு செய்த பயணத்திட்ட விபரங்களைக் கொண்டு வந்தால் மட்டுமே அடையாள அட்டை வழங்க முடியும்" என்று அவர் சொல்ல, சிலர் அந்த விபரங்களை இணையத்தில் தேடி எடுக்கும் முயற்சியில் அங்கிருந்த இணைய இணைப்புடனான கணினிகளை நாடிச் சென்றனர். சிலர் தங்களுடைய பயணத்திட்டத்தை இணையத்திலிருந்து எடுத்துத் தர அங்கிருந்த தன்னார்வலர்களின் உதவிகளை நாடினர். சிலர் என்ன செய்வதென்றே தெரியாமல் விழித்தபடி நின்றனர்.

நானும் அவர்களில் ஒருவனாக நின்றேன். இணையம் பயன்படுத்தத் தெரிந்திருந்தாலும் அங்கிருந்த கூட்டத்தில் கணினி கிடைக்காமல் நின்றேன்.

இதற்குள் அடையாள அட்டை இல்லாதவர்களின் கூட்டம் அங்கு அதிகமாகி விட்டது. ஏற்கனவே வேகமாக இருந்த உத்தமம் அமைப்பின் பொறுப்பிலிருந்த அவர் சற்று கூடுதலாகவே சத்தமிடத் தொடங்கி விட்டார்.

உத்தமம் அமைப்பின் பொறுப்பிலிருக்கும் மற்றொரு நபர் "நெடுஞ்செழியன், கோபப்படாதீங்க... நான் வேண்டுமானால் உங்களுக்கு உதவுகிறேன்." என்று அவர் பார்த்துக் கொண்டிருந்த வேலையைப் பகிர்ந்து கொள்ள முன் வந்தார். (இங்கு அவரைப் பாராட்டலாம்.) அவரிடம் சில பொறுப்புகளை ஒப்படைத்த பின்பும் முன்பிருந்தவர் சப்தம் போட்டுக் கொண்டுதான் இருந்தார். (இவ்வளவு கோபமடைபவர்கள் பொது வேலைகளைச் செய்வதைத் தவிர்ப்பது நல்லது)

எப்படியோ எனக்கு அனுப்பப்பட்ட மின்னஞ்சல் அழைப்பு மற்றும் பயணத்திட்டம் ஆகியவற்றை மாணவத் தன்னார்வலர் உதவியுடன் எடுத்துக் கொண்டு அடையாள அட்டைக்காக முயற்சித்தோம். பலன் என்னவோ பூஜ்யம்தான்.

"தமிழ் இணைய மாநாட்டுக்கு ஏற்கனவே பதிவு செய்தவர்களுக்கு அடையாள அட்டை தயாராய் இருக்கிறது. அந்த அடையாள அட்டைகள் எல்லாம் ஹோட்டல் ஹெரிட்டேஜ் இன் எனும் விடுதியில் இருக்கிறது. அதை எடுத்து வரச் சிலர் சென்றிருக்கிறார்கள். அவர்கள் வந்தவுடன் அடையாள அட்டை கொடுக்கப்படும்." என்று தெரிவிக்கப்பட்டது.

எனக்கும் ஓரளவு நம்பிக்கை ஏற்பட்டது. ஆனால் அதுவும் கடைசியில் ஏமாற்றத்திலேயே முடிவடைந்தது.

இதற்கிடையில் எங்கள் தங்கும் விடுதிக்கான பொறுப்புகளைக் கவனிக்கும் அரசு அதிகாரியின் மொபைல் எண்ணிற்குத் தொடர்பு கொண்டு எங்களுக்கு ஒதுக்கப்பட்ட 316 எண் அறையை வழங்க வேண்டுமென்று கேட்டோம். அவர், "விடுதிக்கு வாருங்கள்... பிறகு உங்களுக்குரிய அறை உங்களுக்கு ஒதுக்கப்படும்" என்றார்.

மாநாட்டு அரங்கத்திலிருந்து தங்கும் விடுதிக்குச் செல்ல வெளியிலிருந்த குளிரூட்டப்பட்ட பேருந்தில் காந்திபுரம் வந்தோம். அந்தப் பகுதியில்தான் தமிழ் இணைய மாநாட்டில் பங்கேற்பவர்களுக்கான அடையாள அட்டைகள் இருப்பதாகச் சொல்லப்பட்ட ஹெரிட்டேஜ் இன் விடுதிக்குச் சென்றோம். அந்த விடுதியின் 414 எண் அறையில் அடையாள அட்டை தரப்படுவதாக அங்கிருந்த ஒருவர் தெரிவிக்க, அங்கு சென்றோம். 

அந்த 414 எண் அறையில் அடையாள அட்டைகள் குவித்து வைக்கப்பட்டிருந்தன.

அங்கிருந்த அடையாள அட்டைகளில் எங்கள் அடையாள அட்டையைத் தேடினோம். ஒன்றும் பயனில்லை. அங்கிருக்கும் அடையாள அட்டைகளைப் போல் எங்கள் முயற்சியும் பயனில்லாமல் போனது. எங்கள் அடையாள அட்டைகள் அங்கில்லை.

அங்கிருந்தவர்களிடம் விசாரித்தோம்.

"இங்கு அடையாள அட்டை இல்லாவிட்டால் நீங்கள் தங்கியிருக்கும் விடுதிக்கு அனுப்பப்பட்டு இருக்கும்" என்று பதிலளிக்க அங்கிருந்து எங்களுக்குத் தங்குமிடம் ஒதுக்கப்பட்ட விடுதிக்குத் திரும்பினோம்.

அங்கிருந்த அரசு அலுவலர்களிடம், "எங்களுக்கு ஒதுக்கப்பட்ட 316 எண் அறையை உடனடியாகத் தர வேண்டும்." என்று கோரினோம்.

அவர்கள் "அந்த அறையில் உத்தமம் அமைப்பின் துணைத் தலைவர் வா.மு.சே.கவியரசன் என்பவர் தங்கியிருக்கிறார். அவர் உங்களிடம் பேசிக் கொள்கிறேன் என்கிறார்" என்றனர்.

எனக்கு மேலும் கோபம் கூடியது. "நம்மை ஏமாற்றிய அவருடன் பேசுவதா?" வேண்டாமென்று முடிவு செய்தேன். இருப்பினும் அந்த அரசு அலுவலரின் கோரிக்கைக்கு மரியாதை அளிக்கும் விதமாகப் பேசச் சம்மதித்தேன்.

வா.மு.சே.கவியரசன் எங்களுடன் வந்து பேசினார்.

"உங்களுக்கு இப்போது இருக்கும் அறைக்கு என்ன குறைவு? அதில் தங்குவதில் உங்களுக்கு என்ன குறைச்சல்? உங்களுக்குக் குளிரூட்ட வசதியுடைய அறைதான் வேண்டுமா? நான் நினைத்தால் உங்களுக்கு மாற்று அறை ஒதுக்கித் தர முடியும். இல்லை, அறையே இல்லை என்றும் சொல்ல முடியும்" என்றபடி பேசத் தொடங்கினார்.

நாங்கள் அவரது பேச்சைக் கேட்க விரும்பவில்லை. அவர் தங்கும் விடுதியின் வரவேற்பறையிலிருந்தவரிடம் போய்ப் பேசினார்.

தமிழ் இணைய மாநாட்டிற்கு வந்த அனைவருக்கும் அவர்தான் அறை ஒதுக்கிக் கொடுப்பது போல் அவர் பேசியது எனக்குப் பிடிக்காததால், நாங்கள் அங்கிருந்த உணவு விடுதிக்குச் சாப்பிடப் போய் விட்டோம்.

நாங்கள் சாப்பிட்டு வரும் வரை அவர் காத்திருந்தார்.

மீண்டும் பேச்சு வார்த்தை தொடங்கியது.

"நாங்கள் தங்குவதற்காக அரசால் ஒதுக்கீடு செய்யப்பட்ட 316 எண் அறைதான் எங்களுக்கு ஒதுக்கப்பட வேண்டும் என்பதில் மாற்றமில்லை" என்று தெரிவித்தோம்.

அவர் கோபமானார். "நாங்களெல்லாம் அமெரிக்காவிலிருந்து வந்திருக்கிறொம். எங்களுக்கு ஒதுக்க வேண்டிய குளிரூட்டப்பட்ட அறைகளை உங்களைப் போன்றோருக்கு ஒதுக்கியது தவறு. உங்களுக்கு ஒதுக்கப்பட்ட அறையில் வெற்றிப்பாண்டியன் தங்கியிருக்கிறார். நீங்கள் கட்டாயம் அந்த அறைதான் வேண்டுமென்று கூறுவது ஏற்க முடியாது." என்றார்.