நான்கு பருவங்களும் அந்தந்த காலகட்டத்தில் வந்து போகின்றன. பனிக்காலம், கோடைக்காலத்துக்குமிடையே உள்ள பருவம் வசந்தகாலமென்று அழைக்கப்படுகிறது. கொண்டாட்டம், குதூகலம் இரண்டும் நிரம்பியது தான் இந்த வசந்த காலம். வசந்தமென்று உச்சரிக்கும் போதே அதற்குரிய அழகிய தோற்றம், சந்தோஷமான தருணங்கள், நறுமணம் நிறைந்த சூழ்நிலை போன்றவைகள் தாமாக உதயமாகிறது, நம்மைத் தேடி வருகிறது.

மரங்களிலிருந்து இலைகள் உதிர்ந்து போக, காய்ந்து உலர்ந்த சருகுகள் தரணியின் மீது படருகையில், ஒரு காலத்தில் பசுமையோடு மஞ்சள்-சிவப்பு நிறப்பூக்கள் நிரம்பிய மரங்கள் இலையுதிர் காலத்தில் வெத்தான குச்சிகளோடு தோற்றமளிக்க, தன்னுடைய திருவிளையாடலைக் காட்டிவிட்டு நகருகையில், சில கணங்கள் கூட பொறுக்காமல் பனிக்காலம் பிரபஞ்சத்தை தழுவிக் கொள்கிறது. இலையுதிர் காலம் வரைந்து சென்ற ஓவியத்தில் அங்காங்கே பனிக்கட்டிகளை தூவிவிட்டு தரணியை வெள்ளைச் சீலையால் அலங்கரித்து, உறைபனிக்காலம் தரணியின் அழகை மெல்ல மெல்ல சுவை பார்த்து ரசிக்கிறது.

மலையைத் திருடிக் கொண்டு செல்லும் மேகத்தைப் போல பனிமூடிய மலைகளும், பனிமழையால் வெள்ளை வெளேரென்ற தரணியும், அவளுடைய மடிமீது தவழ்ந்து விளையாடுகிற பனிக்கட்டிகள், எதைத் தொட்டாலும் ஒரு சில்லென்ற சிலிர்ப்பு, நெடுநேரத்துக்கு பிடித்துக் கொண்டிருக்கும் இருட்டு, இந்த இருட்டை கிழித்துக் கொண்டு சூரிய கிரணங்கள் எப்போது படருமென்று ஏங்கிய தருணங்கள் போன்றதொரு குளுமையான அனுபவங்களை கொடுத்து உறைபனிக்காலம் கடந்து செல்கிறது. உறையும் பனி, பூமி முழுவதும் பனிக்கட்டிகள், அதனை நகர்த்தியபடி ஒரு நடமாட்டம் போன்றவைகளை நாம் சிலகாலத்துக்கு ரசித்து உணர்ந்த போதிலும் இனம் புரியாத ஏக்கத்தோடு வசந்தகாலத்தை எதிர்பார்க்கிற உள்ளங்களில் புகைந்து கொண்டிருக்கும் தவிப்பை நம்மில் பலரும் உணர்ந்திருக்கக் கூடும்.

பச்சைபசேலென்ற இலைகள், சிவப்பு, மஞ்சள் இரண்டு நிறங்களைக் கொண்ட பூக்கள் நிறைந்த மரங்கள், காய்களும் கனிகளும் காய்த்துத் தொங்கும் செடிகொடிகள், செவ்வாய் இதழை விரித்துச் சிரிக்கும் ரோஜாக் கூட்டம், நறுமணத்தோடு பூத்துக் குலுங்கும் குண்டு மல்லி, முல்லையென்று, கொலுசு-சத்தத்தோடு பிஞ்சுப்பாதங்கள் அங்குமிங்கும் துள்ளித்துள்ளிக் குதிக்கும் குழந்தையைப் போல பரவசத்தோடு வசந்தம் தன்னிடமுள்ள மொத்த அழகையும் தரணிக்கு கொடுத்துட்டு, தன்னிடம் உள்ளதை மகளுக்கு கொடுத்துட்டு அன்பின் வடிவமாக நிற்கிற தாயைப் போல காட்சி தருகிறாள்.

பறவைகளின் சத்தங்கள், இதமான தென்றல், அதனோடு கடற்கரையை நோக்கிச் செல்லும் பாதங்கள், பாதங்களை தொட்டுவிட்டுத் திரும்புகிற அலைகள், மென்மையாக தேகத்தை தடவிக் கொடுக்கிற கதிரவன் கிரணங்களென்று வசந்தம் தனக்குரிய பாணியோடு அடியெடுத்து வைக்க, தரணி முழுவதும் விவரிக்க முடியாத ஒரு வகை புத்துணர்ச்சி படருகையில், உயிரினங்களுக்கு புதியதொரு தெம்பும் தைரியமும் கிடைக்கிறது. சாயங்காலப் பொழுது சாய்கையில் வெளிச்சமும் இருட்டும் கலந்து பூமியை அணைத்துக் கொள்ள, பறவைகள் சப்தமிட்டபடியே கூட்டுக்குள் திரும்புகையில், சலசலத்துக் கொண்டிருந்த இயற்கை உறக்கத்துக்கு தயார்படுத்திக் கொள்ளவும், விளையாடிக் கொண்டிருந்த குழந்தைகள் வீட்டுக்குள் நுழையவும், அந்தி வேளை காற்றை வாங்கிய வண்ணம் வீடுதிரும்பும் தம்பதியர்களின் முகத்தில் வசந்தமான புன்முறுவலென்று வசந்த காலத்துக்குரிய பாணியை எவரேனும் மறக்க முடியுமா? வசந்த காலத்தினுடைய கொண்டாட்டமும், பரவசமும் வடித்து வைத்த சிற்பங்கள் சந்தோஷத்தில் தன்னையே மறந்து நடனமாடுவதைப் போலதொரு உணர்வைக் கொடுக்கிறது. இன்னும் சில கணங்கள், பொழுதுகள், மாதங்களென்று... இந்த பிரபஞ்சம் இதே நிலையில் இருக்கக் கூடாதா என்று மனம் ஏங்குவதை நாம் உணர்ந்திருக்கலாம். ஆனால் பருவம் அந்தந்த காலகட்டத்தில் மாற்றம் கண்டு கொள்கிறது.

வெதுவெதுப்பான
கதிரவன் கதிர்கள்
அழகிய பூக்கள்
இதமான தென்றல்
கடற்கரை அலைகள்
ஓடும் நதிகள்
பறவைகள் சப்தம்
பரவசத்தோடு
வருகிற வசந்தம்
சொல்லாத கதைகளை
சொல்லி விட்டு
சில மாதகளுக்கு
நம்மோடு இருந்து
மனமில்லாமல்
பிரிந்து செல்ல...

கடந்தகால
வசந்த நினைவுகள்
வருங்கால
வசந்த கனவுகள்
ஏந்திய வண்ணம்
உள்ளம் மீண்டுமொரு
வசந்தத்துக்காக
காத்துக் கொண்டிருக்க...