அமெரிக்காவில் பரப்பரப்பான நகரில் ஒரு மகிழுந்தில் இந்தியர் ஒருவர் பயணித்துக் கொண்டிருந்தார்.

காலை நேரம். நிறையப் போக்குவரத்து. துன்பத்துடன்தான் வண்டி ஓட்ட வேண்டியிருந்தது.

பல இடங்களில் வாகனங்கள் ஒன்றோடு ஒன்று மோதுவது போல் வந்தன. ஆனால், ஓட்டுநர் சிறிதும் பதற்றமடையவில்லை.

இப்படிப் பயணித்துக் கொண்டிருந்த போது, ஒரு திருப்பத்தில் இன்னொரு மகிழுந்து குறுக்கே வந்துவிட்டது.

இரு மகிழுந்துகளும் மோதுவது போல் சென்று, மெல்லிய இடைவெளியில் இடிக்காமல் தப்பின. தவறு எதிரில் வந்தவனுடையதுதான்.

இருந்தாலும் ஆத்திரத்தில் மகிழுந்து ஓட்டுநரைத் திட்டினான். ஆனால் ஆச்சர்யம்!

பதிலுக்கு மகிழுந்து ஓட்டுநர் அவனைத் திட்டவில்லை. அவனைப் பொருட்படுத்தாமல் வண்டியைச் செலுத்தினார்.

இதே போல் இன்னொரு நிகழ்வு. அதிலும் ஓட்டுநர், பொறுமை இழக்கவில்லை, ஆத்திரப்படவில்லை, பொறுமையாக இருந்தார்.


அதையெல்லாம் பார்த்த இந்தியருக்கு வியப்பு.

இறங்க வேண்டிய இடம் வந்தபோது ஓட்டுநரிடம் கேட்டார்.

"எப்படி இவ்வளவு பொறுமையாய், யாருடைய திட்டுக்கும் பொருட்படுத்தாமல் வண்டி ஒட்டுகிறீர்கள்?"

அதற்கு அந்த ஓட்டுனர், "என்னுடைய இலக்கு உங்களை நீங்கள் சேரவேண்டிய இடத்தில் சேர்ப்பது. வீதியில் போவோர் அள்ளிக் கொட்டும் குப்பைகளையெல்லாம் என் மனதில் சேர்த்துக்கொள்ளவில்லை. அதையெல்லாம் பொருட்படுத்தி ஆத்திரப்பட்டு பதில் சொல்லிக் கொண்டிருந்தால், நாம் போய் சேர வேண்டிய இடத்தை அடைய முடியாது"

நமக்கு இலக்குதான் முக்கியமே தவிர இடையில் வரும் இடையூறுகள் அல்ல.

தொகுப்பு: பா. காருண்யா

இது முத்துக்கமலம் இணைய இதழின் படைப்பு.