ஒரு பெரிய மண்டபத்தில் “வாழ்க்கையில் மகிழ்ச்சி” எனும் தலைப்பில் கருத்தரங்கம் நடந்து கொண்டிருந்தது.

அக்கருத்தரங்கத்திற்குச் சிறப்பு அழைப்பாளராக வந்த பேச்சாளர் தனது பேச்சின் நடுவே, கருத்தரங்கத்திற்கு வந்திருந்த ஒவ்வொருவரிடமும் ஒரு பலூனைக் கொடுத்து, அதில் அவரவர் பெயரை எழுதச் சொன்னார்.

எல்லோரும் பலூனில் அவரவர் பெயரை எழுதிக் கொடுத்தனர்.

அவர் பெயரெழுதப்பட்ட அனைத்துப் பலூன்களை பக்கத்திலிருந்த அறையில் வைக்கச் சொன்னார்.

சிறிது நேரத்திற்குப் பின்னர் அந்தப் பேச்சாளர், "ஐந்து நிமிடங்களுக்குள் உங்கள் பெயர் எழுதிய பலூனை அந்த அறைக்குள் இருந்து எடுத்து வாருங்கள்" என்று அறிவித்தார்.

உடனடியாக அனைவரும் அங்கிருந்து அந்த அறைக்குள் ஓடிச் சென்று, ஒவ்வொரு பலூனாக எடுத்துத் தங்கள் பெயர் இருக்கிறதா? என்று தேடினர் .

ஒருவருக்கொருவர் நெருக்கித் தள்ளிக் கொண்டு கீழே விழுந்து, தங்கள் பெயருக்குரிய பலூன் எங்கே இருக்கிறது? என்று பரபரப்பாகத் தேடிக் கொண்டிருந்தனர்.

ஐந்து நிமிடங்கள் கடந்து விட்டது. ஒருவர் கூடத் தங்களுடைய பெயர் எழுதிய பலூனைத் தேடிக் கண்டு பிடித்துக் கொண்டு வரவில்லை.

இப்பொழுது அந்தப் பேச்சாளர் சொன்னார்,

"ஒவ்வொருவரும் ஒரு பலூன் மட்டும் எடுங்கள். அந்தப் பலூனில் யாருடைய பெயர் இருக்கிறதோ, அதை அந்தப் பெயருடையவரிடம் கொடுங்கள்" என்றார்.



அடுத்த இரு நிமிடங்களில் ஓவொருவர் கையிலும் அவரவர் பெயர் எழுதப்பட்ட பலூன்கள் இருந்தன.

இப்பொழுது அந்த பேச்சாளர் சொன்னார், "இது தான் வாழ்க்கை! நாம் எல்லோரும் மகிழ்ச்சியைத் தேடுகிறோம். ஆனால், அது எங்கே? எப்படி? எதில்? கிடைக்கும் என்று யாரும் நினைப்பது இல்லை. நமது மகிழ்ச்சியே அடுத்தவர்களுக்கு உதவுவதில்தான் இருக்கிறது. அடுத்தவர்களுக்கு மகிழ்ச்சியை கொடுங்கள். உங்கள் மகிழ்ச்சி உங்களைத் தேடி வந்து சேரும்" என்றார்.

இது முத்துக்கமலம் இணைய இதழின் படைப்பு.