ஒரு காட்டில் நிறைய விலங்குகள் வசித்து வந்தன. அனைத்து விலங்குகளும் ஒற்றுமையாகவும் மகிழ்ச்சியாகவும் வாழ்ந்து வந்தன.

அங்கே வசித்த மயில் மட்டும் எப்போதும் மற்ற பறவைகள் மற்றும் விலங்குகளை பார்த்துப் பொறாமை பட்டுக்கொண்டே இருந்தது.

அது, யானையைப் பார்த்து பெரியதாய் இருக்கிறது என்றும், மானைப் பார்த்து வேகமாக ஓடுகிறது என்றும் பொறாமைப்படும்.

இந்நிலையில் ஒரு மழைக்காலத்தில் அந்த மயில் அழகாக ஆடத் தொடங்கியது. அப்போது பாட ஆரம்பித்த மயில் தன் மோசமான குரலை எண்ணி அழத் தொடங்கியது.

அப்போது அங்கு வந்த மைனா, மயிலைச் சமாதானப்படுத்த அருகில் சென்றது.

மயில் தனது வருத்தத்தை மைனாவிடம் கூறியது.

மைனா மயிலிடம், நீ மிகவும் அழகாய் இருக்கிறாய், அதை நினைத்து நீ எப்போதாவது மகிழ்ச்சியடைந்திருக்கிறாயா என்று கேட்டது.

மயில் சிறிது நேரம் மௌனமாய் இருந்துவிட்டு, இல்லை என்று பதில் சொன்னது.

இதனைக் கேட்டு சிரித்த மைனா, “உலகில் பிறந்த ஒவ்வொருவருக்கும் ஏதாவது ஒரு சிறப்பும் வலிமையையும் இருக்கும், அது எது என்பதைத் தெரிந்து அதை மேம்படுத்த வேண்டுமே தவிர, எது நம்மிடம் இல்லையோ அதை நினைத்து வருத்தப்படவோ, பொறாமைப்படவோ கூடாது என அறிவுரை கூறியது.



தன் தவறை உணர்ந்த மயில் மைனவிற்கு நன்றி சொன்னது.

நம்மிடம் இருக்கும் பலத்தை பயன்படுத்தி, நமது பலவீனத்தை எதிர்கொள்ள வேண்டுமென்பதை இக்கதையின் வழியாக அறிய முடிகிறது.

இது முத்துக்கமலம் இணைய இதழின் படைப்பு.