உலகு என்பது நிலம், நீர், தீ, வளி, விசும்பு என்னும் ஐந்தின் சேர்க்கையால் அமைந்த அரிய வடிவு என்று பண்டைச் சான்றோர்களும் இன்றைய விஞ்ஞானப் பெரியோர்களும் புகன்றுள்ளனர். இந்த உலகைப் பொய்யென்று வாதிக்கும் மாயாவாதிகளையும் மெய்யென்று வாதிக்கும் லோகாயதவாதிகளையும் காண முடிகிறது. பெருமை மிகு இப்பேருலகை, 'மண்ணுலகு' என்றும், 'மன்னா உலகு' என்றும், 'கண் கண்ட உலகு' என்றும், பலபடப் புகன்று சென்ற பெருமக்களும் உள்ளனர். வையகத்துச் சான்றோர்களுள் வள்ளுவப் பெருமகனார் தலையாய இடம் பெற்றுத் திகழும் தெய்வப் புலவர் என்பது எல்லோராலும் அறியப்பட்ட ஒன்றாகும். அப்பெருமகனார்வழி உலகின் உயிர்நிலையாக விளங்குவது எது என்பதைக் குறித்து ஆய்வதாக இக்கட்டுரை அமைகிறது.

உலகின் உயிர்நிலை இறைவன் - பண்புடையாரே உலகின் உயிர்நிலை - பண்புடை இல்லறமே உலகின் உயிர்நிலை - ஒளவையின் பார்வையில் பண்புடையார் - உலகு புரக்கும் மன்னவன் உலகின் உயிர்நிலை.

பொய்யாமொழிப் புலவர் இப்பரந்த உலகை அழியும் தன்மையதென்றே, அழியாத் தன்மையதென்றே தனி நிலையில் கொள்ளாமல், அதனைச் சாதாரண இயல்பினது என்று மட்டுமேக் கொண்டு அதனை மக்கள் பால் இணைத்து அறநெறியிலிருந்து வழுவாமல் அதன் இயல்பினை விளக்கும் வகையால் சில உண்மைகளைப் புலனாக்கிச் சென்றுள்ளார்.

அப்பெருமகனார் புலனாக்கும் கருத்துக்களனைத்தையும் இணைத்து நோக்குங்கால், இந்த உலகின் உயிர்நிலை இன்னது என்பது இனிது புலப்படும்.

“அகரமுதல வெழுத்தெல்லாம் ஆதி
பகவன் முதற்றே யுலகு” (குறள். 1)

தெய்வப்புலவரின் இப்பெருமொழியினுக்குப் பலவகைப் பொருள் கண்ட அறிஞர்கள் பலராவர். எனினும் திருக்குறளுக்குத் தம் உரையால் அழகூட்டிய பரிமேலழகரால் காணப்பெற்ற பொருளே காலமுள்ள அளவும் நிலைக்கும் பெற்றியதாக இலங்குகின்றது. வள்ளுவனாரின் உள்ளக்கிடக்கையைத் தெள்ளிதின் புலப்படுத்துகின்றது. எழுத்துக்களெல்லாம் அகரமாகிய தொடக்கத்தை உடையன. அதுபோல உலகம் ஆதிபகவனாகிய தொடக்கத்தை உடைத்து என்பது பரிமேலழகரின் கருத்தாகும்.

உரை கூறுங்கால், அடிக்குறிப்பின்கண், “காணப்பட்ட உலகத்தால் காணப்படாத கடவுட்கு உண்மை கூற வேண்டுதலின், ‘ஆதிபகவன் முதற்றே’ என உலகின் மேல் வைத்துக் கூறினார்” என வரைந்துள்ளார் பரிமேலழகர் பெருமகனார். அகரம் இன்றேல் ஏனைய எழுத்துக்கள் தோன்றா. அகரத்தினின்றே ஏனைய எழுத்துக்கள் தோன்றின. இஃது எல்லோர்க்கும் தெரிந்ததொரு செய்தியாம். மரபுப்படி, தெரிந்ததொன்றை எடுத்துக்காட்டாக மொழிந்து, கடவுளின் உண்மை நிலையை விளக்கும் வள்ளுவரின் தனித்தன்மை வியந்து மகிழத்தக்கதாகும். அகரத்தைப் போன்றே இறைவன் அமைந்துள்ளான். அகரம் ஏனைய எழுத்துக்களைத் தோற்றுவித்தமை போன்றே, இறைவன் உலகைத் தோற்றுவித்தான். உலகம் இறைவனிடத்தினின்று தோன்றியதை அழகாக விளக்கி உலகின் உயிர்நிலை இறைவன் என்பதை உணர்த்தியுள்ளார்.

உலகம் இறைவனால் ஈன்றெடுக்கப்பட்டது எனக் கொண்ட காரணத்தினால்தான், வள்ளுவப் பெருமகனாரே, 'நிலமென்னும் நல்லாள்' என மொழிந்துள்ளார். இறைவனால் ஈன்றளிக்கப்பட்ட உலகிற்கு உயிர்நிலை இருக்க வேண்டுமன்றோ? இறைவனிடத்தினின்று தோன்றிய உலகம் எவ்வாறு உள்ளது? அதன் உயிர்நிலை யாது? அதன் நடைமுறை யாது? என்பதை இக்கட்டுரை உணர்த்தத் தலைப்படுகிறது. நிலம், நீர், தீ, வளி, விசும்பு என்ற ஐந்தன் சேர்க்கையே உலகம் என்பது தொல்காப்பியர் போன்ற பல சான்றோர்களால் மொழியப் பெற்ற மெய்மைக் கருத்தாகும்.

“நிலம் நீர் தீவளி விசும்போ டைந்தும்
கலந்த மயக்கம் உலகு” (1)

ஐந்தன் சேர்க்கையாகிய இவ்வுலகை உலக வழக்கின் கண் ‘மண்ணுலகு’ என்றும், ‘பூவுலகு’ என்றும், ‘வையகம்’ என்றும், ‘ஞாலம்’ என்றும், ‘பார்’ என்றும் பகருவதைக் காண்கின்றோம்.

ஐந்தனுள்ளும் நிலம் முதன்மையும் மேன்மையும் பூண்டிருத்தலேக் காரணமாம். இவ்வகையால் அமைந்த உலகின் உயிர்நிலை, ‘பண்புடையார், உயர்ந்தோர்’ எனப் பகலப்பெறும் பெருமக்களிடத்தில்தான் அமைந்துள்ளது. அப்பெருமக்கள் இன்றேல் உலகு அழிவுறுதல் உறுதி. ‘பண்புடையோர், உயர்ந்தோர்’ எனப்படும் சான்றோர்கள், தம் பண்பில் குன்றுவரேயானால், இந்நிலவுலகம் தன் பொறையைத் தாங்கலாற்றாது அழிவுறும் என்பது திண்ணம். இக்கருத்துக்களை வள்ளுவப் பெருந்தகையார்.

“பண்புடையார்ப் பட்டுண் டுலக மதுவின்றேல்
மண்புக்கு மாய்வது மன்” (குறள். 996)

“கண்ணோட்ட மென்னுங் கழிபெருங் காரிகை
யுண்மையா னுண்டில் வுலகு” (குறள். 571)

“கண்ணோட்டத் துள்ளது உலகியல்” (குறள். 572)

என்று அழகாக மொழிந்து சென்றுள்ளார். பண்புடையாரே உலகின் உயிர்நிலையாவர். பண்புடையார் மாட்டுள்ளதே கண்ணோட்டம். கண்ணோட்டத்தில் உள்ளதே உலகியல். பண்புடையாரும் அவர்பாலுள்ள கண்ணோட்டமும் இன்றேல் உலகியல் இன்று, உலகும் இன்று என்பது தெளிவு.

“குணநலம் சான்றோர் நலனே” (குறள். 982)

என்ற வள்ளுவரின் தொடரால், பண்புடையாரே சான்றோர் என்பது கூறாமலே விளங்குவதொன்றாகும். பல்வகைக் குணநலன்களும் பாங்குற அமையப்பெற்ற சான்றோர்கள், காலம் திரிந்தாலும் தாம் திரியாமல் நின்று உலகைப் புரப்பார். தம் பண்புகளில் குன்றுவரேயானால் நிலவுலகின் நிலையும் குன்றிவிடும் என்ற கருத்துக்களை,

“ஊழி பெயரினுந் தாம் பெயரார் சான்றாண்மைக்
காழி யெனப்படு வார்” (குறள். 989)

“சான்றவர் சான்றாண்மை குன்றி விருநிலத்தான்
தாங்காது மன்னோ பொறை” (குறள். 990)

என்னும் குறட்பாக்களால் விளக்கிச் சென்றுள்ளார். பண்புடையார் உயர்ந்தோர் - சான்றோர் என்றெல்லாம் மொழியப் பெறும் ஆன்றோர்களே உலகை - உலகின் நிலையைக் கண்ட உத்தமப் பெருமக்களாவர். வள்ளுவப் பெருமகனார் விளம்பிய இக்கருத்துக்கள் அனைத்தையும் அழகு மிக உள்ளடக்கி,

“உலகம் என்பது உயர்ந்தோர் மேற்றே” (2)

என உரைத்துச் சென்றுள்ளார் தொல்காப்பியனார்.

உலகுக்கு உயிர்நிலையாக அமைவுற்ற சான்றோர்கள் என்போர் யாவர்? அப்பெருமக்கள் யாண்டுளர்? இல்வாழ்க்கையை இனிது நடத்தும் நல்லாரே அச்சான்றோர்கள். உலகில் சான்றோர்கள் இருவகையால் அமைந்துள்ளனர். முதல் வகையினர், இல்வாழ்க்கை நடத்தும் நல்லார். பிறிதொரு வகையினர், இல்வாழ்க்கை நடத்தியோ அல்லது இல்வாழ்க்கை நடத்தாமலோ பற்றற்ற நிலையில் உள்ள பெருமக்களாவர். இவ்விருவகையாருள் முன்னவரே மேலான பண்புடையார் - முதன்மை பெற்ற சான்றோர் என்பது தெய்வப்புலவரின் துணிவு. இதனை;

“அறத்தாற்றி னில்வாழ்க்கை யாற்றிற் புறத்தாற்றிற்
போஒய்ப் பெறுவது எவன்?” (குறள். 46)

“இயல்பினா னில்வாழ்க்கை வாழ்பவ னென்பான்” (குறள். 46)

“ஆற்றி னொழுக்கி யறனிழுக்கா வில்வாழ்க்கை
நோற்பரி னோன்மை யுடைத்து” (குறள். 48)

என்னும் பாடல் அடிகளால் அறியலாகும். பற்றறுத்த பெருமக்களைவிட இல்வாழ்க்கைச் செல்வர்கள் மேலானவர் என்பதை,

“இல்வாழ்வா னென்பா னியல்புடைய மூவர்க்கும்
நல்லாற்றி னின்ற துணை” (குறள். 41)

“துறந்தார்க்கும் துவ்வா தவர்க்கு மிறந்தார்க்கு
மில்வாழ்வா னென்பான் துணை” (குறள். 42)

என்னும் குறட்பாக்களாலும் உணரலாகும். இல்வாழ்வில் நல்லறம் பேணும் பெருமக்கள் துறவு பூண்ட பெரியோர் முதல் எல்லா உயிர்கட்கும் இனிய துணையாக உள்ளனர் என்பதே வள்ளுவனாரின் முடிவு.

இல்வாழ்க்கை என்பது ஆடவர்க்கு மட்டுமோ அல்லது பெண்டிர்க்கு மட்டுமோ உரிமையுடையதன்று, இருபாலார்க்கும் உரிமையுடையதொரு அறம் வளரும் களமேயாகும். இருபாலருமே இல்வாழ்க்கைக் குடும்பத்தின் தலைமை பூண்டோராவார். எனினும் இருபாலாரின் முதன்மை உரிமையும் கடமையும் கொண்டோர் பெண்டிரேயாவர். எனவேதான் பெண்டிர், ’இல்லாள்’; என்றும் ’மனைவி’, என்றும் மொழியப் பெறுகின்றனர். இம்முறையில் வழங்கப்பெறும் பெயர்கள் ஆண் பாலார்க்கு இன்று என்பது அறிய முடிகிறது. இச்சிறப்புப் பெயர்களே பெண்டிர்க்கு இல்வாழ்க்கையில் முதன்மைத் தலைமையும் உரிமையும் கடமையும் அமைந்துள்ளமையை இனிது விளக்குகின்றன.

மனித இனத்தின் நாகரிகத்தை இருவகையாகச் சான்றோர்கள் வகுத்துள்ளனர். அவை, அகநாகரிகம், புறநாகரிகம் என்பவையாகும். இவற்றுள் முன்னதற்கு உரிமையுடையோர் பெண்டிரும் பின்னதற்கு உரிமையுடையோர் ஆடவருமாவர். அகநாகரிகம் என்பது இல்வாழ்க்கையையும் புறநாகரிகம் என்பது புறவாழ்க்கையையும் உணர்த்துவனவாகும்.

இவ்விருவகை நாகரிகமும் இருபாலார்க்கும் முறையே உரிமையுடையவை என்றும் மொழியவே, ஆடவர்க்கு அகநாகரிகத்திலும் பெண்டிர்க்குப் புறநாகரிகத்திலும் உரிமை அன்று என்பது பொருளன்று, பெரும்பான்மை உரிமை கொண்டே இவ்வரையறை கொள்ளப் பெற்றுள்ளது.

பண்டு தொட்டு, அகநாகரிகம் வளமுறும் இல்லவாழ்க்கைக்குத் தலைமை பூண்ட இருபாலாரும், இல்வாழ்க்கைக்கான இயல் முறைகளை இனிதுணர்ந்து என்றும் அறம் பேணி அருள் நெறியில் ஒழுகுவரேல், அந்நிலையே அவர்களைப் பண்புடையார் என்னும் சான்றோர் பெற்றியில் இணைத்து விடுகின்றது. இதன் விளக்கம் பின்வரும் உரைகளில் விவரித்துரைக்கப் பெறும்.

இல்வாழ்க்கையில் தலைமை பூண்ட மக்களுள், பெண்டிர்க்கே முதலிடமாகையால் வள்ளுவப் பெருமகனாரும் இல்லறவியலில் பெண்டிரின் பண்பு நலத்தை விதந்து மொழிந்து சென்றுள்ளார்.

“பெண்ணிற் பெருந்தக்க யாவுள கற்பென்னும்
திண்மை யுண்டாகப் பெறின்” (குறள். 54)

“தெய்வந் தொழாஅள் கொழுநற் றொழுதெழுவாள்
பெய்யெனப் பெய்யு மழை” (குறள். 55)

‘சான்றோர் உயர்ந்தோர்’ என்னும் பெருமைமிகு அரிய நிலையில் ஆண், பெண் வேறுபாட்டுக்கோ, சாதிமத வேறுபாட்டுக்கோ எள்துணையும் இடமின்று. இல்வாழ்க்கையில் பெருந்தலைமை பூண்ட இல்லக்கிழத்தி, கற்பென்னும் திண்மை உண்டாகப் பெற்றவளாக இருப்பின், அவளே அருமைமிகு சான்றாண்மை உடையோளாவாள். அவள் வாய்மொழியனைத்தும் அருள்மிகு மொழிகளாகும். அவள் எடுக்கும் வினைகளனைத்தும் உலகில் ஆக்கம் ஒன்றினையே கருதியவையாகும். அவள் மொழிந்தால் மழையும் பெய்யும் என்றெல்லாம் பொய்யா மொழியார் பெண்டிரின் சான்றாண்மையைப் புலப்படுத்திச் சென்றுள்ளார்.

பெண்மையை விட விழுமிய தெய்வத்தன்மை இல்லை, பெண்மையே எதையும் பேணும் தன்மையதாம். ஆண்மை எத்தனையும் அழிக்கும் இயல்பினதேயன்றிக் காக்கும் தன்மையதன்று. எனவே, இல்லக்கிழத்தியின் பெண்மை, கற்பொழுக்கத்தால் சிறப்புறுமேல், அக்கிழத்தியைவிட, விழுமிய சான்றோர் இல்லை என்று திண்ணமாக மொழியலாம்.

இல்லக்கிழத்தியின் வாழ்க்கைத் துணைவனாகிய கணவன்பால், சிறப்புறவேண்டிய பண்பு அருளென்னும் அன்பீன் குழவியே. ஆடவர் அன்பு, அறிவு, அருள், இரக்கம் என்னும் நான்கினையும் கொண்டு ஈரமுடைய நெஞ்சினராய் யாண்டும் எஞ்ஞான்றும் ஒழுகுவரேல் அருள் நெறியில் அறநெறயில் வாழ்வரேல், அந்நிலையே அவரைச் சான்றோராக்கி விடுகின்றது.

ஆடவர்பால் அழகுறும் அன்புடைமையையும், பண்புடைமையையும்,

“பயன் றூக்கார் செய்த உதவி நயன்றூக்கின்
நன்மை கடலிற் பெரிது” (குறள்-103)

“நயனொடு நன்று புரிந்த பயனுடையார்
பண்புபா ராட்டு முலகு” (குறள்-994)

என்னும் குறட்பாக்களால் அழகுமிக விளக்கிச் சென்றுள்ளார். வள்ளுவப் பெருமகனார்,

இல்வாழ்க்கையில் நடம்புரியும் தலைவிபால் பெண்மையும் தலைவன்பால் அன்பும் சிறப்புறுமேல், அவர்கள் இருவருமே இனிமைமிகு சான்றோராவார். அவர்கள் வாழ்க்கை, பண்புடைய வாழ்க்கையாகவும் அருளறம் பூண்ட தெய்வீக வாழ்க்கையாகவும் அமைவதில் வியப்பன்று. இப்பண்புடைப் பெருமக்கள்பால் தான் உலகின் உயிர்நிலை உரம்பெற்று விளங்குகின்றது என்று, ஆன்ற தெய்வீகச் சான்றோர்கள் அறிவித்துச் சென்றுள்ளனர்.

“பண்புடையார்ப் பட்டுண் டுலகு”
“உலகம் என்பது உயர்ந்தோர் மேற்றே” (?)

என்ற வள்ளுவப் பெருமகனார் காட்டிய வழியில் நடைபயின்ற சான்றோர்கள் பலர் உளர். அவர்களனைவரும் அப்பெருமகனார் உணர்த்திய கருத்தினையே உள்ளத்தில் இருத்தி, அதனையே தம் வாழ்க்கையிலும் அனுபவத்தால் அறிந்து, வள்ளுவர் நெறியினை வலியுறுத்தும் பாங்கில் தம் வாழ்வியல் அனுபவத்தை விளம்பிச் சென்றுள்ளனர். எடுத்துக்காட்டிற்காகப் பழந்தமிழ்ச் சான்றோருள் ஒளவைப்பிராட்டியாரின் மொழியினை மட்டும் இங்கு காட்டிச் செல்லலாம். இந்நிலவுலகைப் புண்ணிய பூமி என்றும் நிலமென்னும் நல்லாள் என்றும் நிலமடந்தை என்றும் சான்றோர்கள் மொழிந்துள்ளமையைக் காண்கின்றோம். நிலவுலகின்கண் உள்ள சில பகுதிகளைக்கூட இவ்வாறு வழங்கும் வழக்கும் உண்டு. சில பகுதிகள் என்பது சில நாடுகளைக் குறிப்பதாகும்.

‘பாரத மாதா’ என்பதனை ஈண்டு சான்றாகக் கொள்ளலாம். நிலவுலகை அல்லது நாட்டை இங்ஙனம் சிறப்புப் பெயரால் மொழிவதற்குக் காரணம், அவ்விடங்களில் உள்ள பண்புடைப் பெருமக்களேயாவர் என்பதை ஔவையார்.

“நாடா கொன்றோ காடா கொன்றோ
அவலா கொன்றோ மிசையா கொன்றோ
எவ்வழி நல்லவர் ஆடவர்
அவ்வழி நல்லை வாழிய நிலனே!” (3)

என்னும் பாடலால் உணர்த்திச் சென்றுள்ளார். ஒளவையார் விளம்பிய நல்லவர் யார்? ‘நல்லவர்’ என்று குறிக்கும் பொழுது பண்புடைமை என்னும் நலன்தான் உணர்த்தப்படுகின்றதேயன்றி,அறிவுடைமையோ ஆராய்ச்சித் திறனோ வலிமையோ உணர்த்தப் பெறவில்லை. பண்புடைமை வேறு, இவ்வியல்புகள் வேறு. பண்புள்ள விடத்து இவ்வியல்புகள் இருத்தல் இயல்பே. வள்ளுவர் விளம்பிய பண்புடைமை, சான்றாண்மை இவற்றை உடையவரையே ‘நல்லவர்’ என்று ஒளவையார் மொழிந்துள்ளார். அந்நல்லவர் உள்ளதால் நிலம், நலம் பெற்றுத் திகழ்கின்றது எனக் குறித்துச் சென்றுள்ளார்.

“முறைசெய்து காப்பாற்று மன்னவன் மக்கட்
கிறையென்று வைக்கப் படும்” (குறள். 388)

உலகையும் உலகின் உயிர் நிலையாய பண்புடையாளர்களையும் பிற குடிகளையும் புரக்கும் மன்னவன் பண்புடையவனாக இருத்தல் வேண்டும். பண்புடைய மன்னவனே உலகின் முதன்மையான உயிர்நிலையாக அமைபவனாவான். இதனை,

“நெல்லும் உயிர்அன்றே. நீரும் உயிர்அன்றே
மன்னன் உயிர்த்தே மலர்தலை உலகம்
அதனால் யான்உயிர் என்பது அறிகை
வேல்மிகு தானை வேந்தர்க்குக் கடனே” (4)

என்னும் புறப்பாட்டினால் அறியலாகும். இதனினும் விழுமிய நிலையில் சேக்கிழார் பெருமான், “மன்னரை இன்றி வைகும் மண்ணுலகு எண்ணுங் காலை இன்னுயிர் இன்றி வைகும் யாக்கையை ஒக்கும் என்பார்” (5)
என்று பாடிச் சென்றுள்ளார். இவற்றினின்று உலகு புரக்கும் மன்னவனும் உலகின் உயிர்நிலையாக அமைந்துள்ளான் என்பது தெளிவாகின்றது. உலகு புரக்கும் மன்னவன் பண்பற்றவனாக ஈரமற்ற நெஞ்சினனாக அருளறப் பேரரசைத் துறந்தவனாக இருப்பானேயானால், அவனால் புரக்கப்படும் குடிகளும் உலகும் அழிவது உறுதி என்பது வள்ளுவர் நெறியில் உள்ளது. இதனையுணர்ந்த புலவர் பெருமான் பிசிராந்தையார் பாண்டியன் அறிவுடைநம்பிக்கு அழகான ஓர் அறிவுரையைப் புகன்றுள்ளார்.

“காய்நெல் அறுத்துக் கவளம் கொளினே,
மாநிறைவு இல்லதும் பன்னாட்கு ஆகும்:
நூறுசெறு வாயினும் தமித்துப்புக் குணினே,
வாய்புகு அதனினும் கால்பெரிது கெடுக்கும்:
அறிவுடை வேந்தன் நெறிஅறிந்து கொளினே
கோடி யாத்து நாடுபெரிது நந்தும்
மெல்லியன் கிழவன் ஆகி வைகலும்
வரிசை அறியாக் கல்என் சுற்றமொடு
பரிவுதப எடுக்கும் பிண்டம் நச்சின்
யானை புக்க புலம்போலத்
தானும் உண்ணான் உலகமும் கெடுமே” (6)

பண்புடை வேந்தனின் செங்கோலால் உலக நிலைபேறும், பண்பற்ற வேந்தனின் கொடுங்கோலால் உலக அழிவும் உண்டாகும் என்பது இனிது புலனாகின்றது.

உலகின் உயிர்நிலையாக முதலில் விளங்குபவன் இறைவன் என்பதைக் குறளின் தொடக்கத்திலேயே உணர்த்தும் வள்ளுவனார், அவ்விறைவனின் படைப்பில் தோன்றிய உலக உயிர்களைத் தன்னுயிர் போல் எண்ணும் சான்றோர்களாலேயே உலகம் அழியாமல் இருந்து கொண்டிருக்கிறது என்று கூறுகையில், அச்சான்றோர்கள் யார் என்பதையும் சொல்லிச் செல்கிறார்.

உலகின் உயிர்நிலையாக அமைவுறும் பண்புடையாளர்கள் இல்வாழ்க்கை நடத்தும் குடிகளில் மட்டும் தோன்றுவர் என்ற நியதிக்கு இடன் இல்லை. அக்குடிகளைக் காவல் புரியும் மன்னர் மரபிலும் தோன்றுதல் இயல்பு, தோன்றுதல் இன்றியமையாமை. ஏனெனில், உலகில் நிலவும் பண்புடையாளர்களைப் புரக்கும் மன்னன் பண்பற்றவனாக இருத்தல் இழுக்குடையதன்றோ? இல்வாழ்வினர்க்கும் துறவு பூண்டோர்க்கும் இறைவன் போல் அமைந்துள்ள மன்னன் இறைமைப் பண்பில் குன்றாதிருக்க வேண்டுமென்றோ? பண்புடை வேந்தனும், அவன் காவலில் சிறப்புறும் பண்புடைப் பெருமக்களுமே உலகின் உயிர்நிலையாக விளங்குபவர் என்பதே வள்ளுவரின் முடிபாக உள்ளது.

1. தொல். மரபியல், நூ. எ. 91

2. தொல். மரபியல், நூ. எ. 93

3. புறம். பா. எ. 187

4. மேலது. பா. எ. 186

5. பெரியபுராணம், மூர்த்தி நாயனார் புராணம் - 4.1.29

6. புறம். பா. எ. 184

1. க. த. திருநாவுக்கரசு, திருக்குறள் நீதி இலக்கியம், சென்னைப் பல்கலைக்கழகம்,சென்னை.

2. புறநானூறு, கழக வெளியீடு, சென்னை, 2007

3. பரிமேலழகர் உரை, திருக்குறள், கழக வெளியீடு, சென்னை, 1964.

4. தொல்காப்பியம், கழக வெளியீடு, சென்னை, 1977.

5. அ. ப. பாலயன் (தொ. ஆ), பெரியபுராணம்:மூலமும் உரையும், கெளரா பதிப்பகம், 2019.

*****

இது முத்துக்கமலம் இணைய இதழின் படைப்பு.