"எம்மை யாரிலை யானும் உளனலேன்
எம்மை யாரும் இதுசெய வல்லரே
அம்மை யாரெனக் கென்றென் றரற்றினேன்
கம்மையாரைத் தநாதார் ஆரூர் ஐயரே"

-எனத் திருவாரூர் திருக்குறுந்தொகையில் பெற்றோரை இழந்து ஆதரவற்று இருந்த நிலையில், தாயாக இருந்து என்னைப் போற்றிப் பாதுகாக்க அம்மையாரைத் தந்து அருள் புரிந்தாய் என்று பாடுகின்றார்.

திலகவதி அம்மையாரால் சீரும் சிறப்புமாக வளர்க்கப் பெற்ற மருள்நீங்கியார், இளமையிலேயே நிரம்பிய அறிவு பெற்று, உலகிலுணர்ந்து, யாக்கை, செல்வம் நிலையில்லாதது என உணர்ந்து, தன்னால் இயன்ற நல்லறங்களை மக்களுக்கு செய்ய வேண்டுமென எண்ணினார்.

வெயிலின் வெம்மை தணியச் சோலைகள், உயிர் வாழ்க்கைக்கு இன்றியமையாத நல்ல நீர் நிறைந்த குளங்கள் தோண்டுதல், வறிய இரவலர்களுக்கு இல்லையெனாது பொருள் வழங்கி மகிழ்தல், விருந்தினரைப் பண்போடு உபசரித்தல், செந்தமிழ் நாவலர்களுக்குப் பரிசு பொருள்கள் நல்குதல், எனப் பிறருக்காக வாழும் நன்னெஞ்சினராய் திகழ்ந்தார்.

இவ்வாறு வாழ்ந்து வரும் காலை, சமண சமயத்தின் பால் ஈடுபாடு ஏற்பட்டு, சைவசமயத்தினின்று நீங்கி சமண சமயத்தில் இணைந்தார். சமண சமயத்தில் பால் சென்ற மருள்நீங்கியார். அச்சமயத்தில் உள்ள அரிய பல நூல்களையும் கசடற நன்கு கற்றுத் தேர்ந்து, புத்த சமயத்தின் ஒருசாரராகிய தேரர்களை வாதில் வென்று, தனது புலமையை வெளிப்படுத்தியதால், அவருக்கு அம்மதத்தின் உயர்ந்த பதவியான தருமசேனர் என்னும் பட்டம் வழங்கப் பெற்றது.

சிவநெறி நீங்கி சமணநெறி புகுந்த தம்பியரை எண்ணி துன்புற்று, திருவதிகை வீரட்டானத் திருக்கோயிலை அடைந்து, அங்குள்ள கோயில் பணிகளை மேற்கொண்டு, தம்முடைய தம்பியார் மீண்டும் சைவசமத்திற்கு திரும்ப வேண்டுமென இறைவனை பலமுறை இறைஞ்சினார்.



திலகவதியாரின் நீண்ட நாள் கோரிக்கையை ஏற்று "நீ உன்னுடைய மனக்கவலையைத் தவிர்ப்பாயாக, உன்னுடன் பிறந்த தம்பி முன்னமே முனியாகி எமையடையத் தவம் முயன்றான், அன்னவனை இனிச் சூலை நோயைத் தந்து ஆட்கொள்வோம்" என இறைவன் அருள் செய்து, அவ்வண்ணமே தருமசேனர் வயிற்றில் சூலைநோயைத் தந்தார்.

சூலைநோயால் மிகுந்த துன்பத்திற்கு ஆளான மருள்நீங்கியாரின் நோயைத் தணிக்க சமணர்கள் எவ்வளவோ முயன்றனர். நோய் அதிகரித்ததே ஒழிய குறையவில்லை. இனி இந்நோயை நம்மால் போக்க முடியாது எனச் சமணர்கள் கைவிட்டனர். இந்நிலையில் மருள்நீங்கியார், தம்முடைய தமக்கையாரின் நினைவு வர அவரிடம் சென்று, தம்முடைய துன்பநிலையைக் கூறும்படி தமது பணியாளிடம் கூற, அவர் சென்று திலகவதியாரிடம் கூறுகின்றார்.

உடனே திலகவதியார் "நன்றறியார் அமண்பாழி நண்ணுகிலேன் என்ற மறுமொழியை நீ சென்று அவனுக்கு உரைப்பாயாக" என்று கூற அவரும் அங்கிருந்து மீண்டு தருமசேனரை அடைந்து தமக்கையார் கூறியதனைத் தெரிவித்தார்.

இச்செய்தியினைக் கேட்ட தருமசேனர், தம்முடைய தமக்கையாரைச் சென்றடைந்து, திருவடிகளை வீழ்ந்து வணங்கி, தனது சூலைநோயினை நீக்கும்படி மன்றாடினார். தம்பியின் துன்பநிலையைப் போக்க திருவதிகை வீரட்டான திருக்கோயிலுக்கு அழைத்துச் சென்று, கயிலைப்பெருமானை மனதுள் நினைத்து, அவனது திருவருள் வண்ணமாகிய திருநீரினைத் திருவைந்தெழித்து ஓதி கொடுத்தருளினார். நீரணிந்த மருள் நீங்கியார் சூலைநோயைப் போக்கும் பொருட்டு, திருவதிகை பெருமானை உள்ளத்துள் நினைத்து,

"கூற்றாயின வாறு விலக்க கிலீர்
கொடுமை பல செய்தன நான்றியேன்
ஏற்றாயடிக்கே யிரவும் பகலும்
பிரியாது வணங்குவன் எப்பொழுதும்
தோற்றாதென் வயிற்றினகம் படியே
குடரோடு துடக்கி முடக்கியிட
ஆற்றேன் னடியேன் அதிகைக் கெடில
வீரட்டானத் துறையம் மானே"