தமிழின் சிறப்புக்குரிய காரணங்களாகப் பல சொல்லப்படுவதுண்டு. ‘கல்தோன்றி மண் தோன்றாக் காலத்தே தோன்றிய' பழமையுடையது. முன்னைப் பழமைக்குப் பழமையும், புதுமைக்குப் புதுமையும் உடைய தகுதியைப் பெற்றது. சீரிளமைத் திறமிக்கது. பொருளிலக்கணம் கொண்டது. சிவனின் உடுக்கை ஒலியிலிருந்து பிறந்தது. குறுமுனி என அழைக்கப்படும் அகத்தியரால் பிறருக்குக் கற்றுக் கொடுக்கப்பட்டது. அவராலேயே இலக்கணமும் உரைக்கப்பட்டது.

பழந்தமிழ்க் கடவுள்கள் சங்க அவையில் இருந்து நூல்கள் இயற்றிய பெருமையினை உடையது. இறையனாரால் அகப்பொருள் உரைக்கப்பட்டதோடு அதற்கான விளக்கவுரை நக்கீரரால் எழுதப்பட்ட சிறப்புக்குரியது. நாயன்மார்கள், ஆழ்வார்களால் போற்றி வளர்க்கப்பட்டது எனக் கூறிக்கொண்டே போகுமளவிற்குத் தகுதியும், தனிச்சிறப்பும், பெருமையும் கொண்டதாகத் தமிழ்மொழி திகழ்கின்றது.

எத்தனையோ சிறப்புகள் தமிழுக்கும், தமிழருக்கும் இருப்பினும் அவற்றுள் முக்கியமான ஒன்றாகக் கூறப்படுவது ‘அகமரபு’ என்பதுமாகும். அகம் என்ற சொல்லிற்கு உள்ளம் அல்லது மனம் என்பது பொருளாகும். உள்ளத்துள் எழும் உணர்வுகளை ஒருவருக்கும் கூறாமல் மறைப்பதும், ஒருவேளை கூறினாலும் உரியவர் பெயரினைக் கூறாமல் நிகழ்வினை மட்டும் கூறுவதாக அது அமையும்.

“மக்கள் நுதலிய அகனைந்திணையும்
சுட்டி ஒருவர் பெயர் கொளப் பெறார்” (தொல்-அகத்-நூ.எ.53)

என உரைக்கப்படும் தொல்காப்பிய நூற்பா பல தனித்துவங்களை உள்ளடக்கியதாகும். அதோடு ‘அகம்’ என்ற சிந்தனையின் அடிநாதமாக உறைந்து கிடப்பதாகும்.

மேலே கூறப்பட்ட ‘அகமரபு’ச் சிந்தனை இலக்கியங்களை அடிப்படையாகக் கொண்டு எழுதப்பட்டதாகும். ‘இலக்கியம் கண்டதற்கு இலக்கணம் இயம்பல்’ என்பது வெள்ளிடை. எனவே அகமரபு என வரையறுக்கப்பட்டவை இலக்கியம் சார்ந்தவை என்பதும் பெறப்படும்.

பெயர் கூறக்கூடாது என்ற மரபு இருந்தும் அது கடைச்சங்க காலகட்டத்து நூல்களிலேயேப் பின்பற்றப்படவில்லை என்பது வியப்பாக உள்ளது. இதற்கு நாம் ‘நெடுநல்வாடை’ என்ற நூலினையும், பட்டினப்பாலை என்ற நூலினையும் சான்றுகளாக்குவோம்.



நெடுநல்வாடை முழுக்க அகமரபினைப் பின்பற்றி எழுதப்பட்டுள்ள நூலாகும். அதில் யாருடைய பெயரும் சுட்டிக் கூறப்படவில்லை. அடையாளப்பூ மட்டுமே கூறப்பட்டுள்ளது. அதுபற்றிப் பல்வேறு அறிஞர்களும் நேர்மறையாகவும், எதிர்மறையாகவும் தத்தம் கருத்துக்களைப் பதிவு செய்துள்ளதை ஆய்வுலகம் அறியும். எனினும் நமக்கு இங்கு வேண்டுவது ‘அடையாளப் பூ’ மட்டுமே கூறப்பட்ட நூல். அகப்புற நூலெனில் பட்டினப்பாலையில் திருமாவளவன் எனப் பெயரைக் கூறி அவனின் பெருமைகளை எடுத்துச் சொல்லும் நூலினை எதற்காகப் புறநூலாகவோ, அகப்புற நூலாகவோ பாகுபாடு செய்யவில்லை? என்ற வினா நம்முன் நிற்கின்றது.

இலக்கணத்தை வரையறை செய்யும் பொழுது அதற்குள் விலக்குகளுக்கும் இடம் தந்திருப்பதும், நழுவல்களும் ஏற்றுக் கொள்ளப்பட்டவையாக உள்ளதும் சிந்தனைக்குரியன. எனவேதான் மேலே கூறிய இருபடிப் போக்கான நிலைமைகள் தொடர்கின்றன. இதனை நியாயப்படுத்தும் வகையில் ‘கிளவித் தலைவன் பெயர் அகப்பாட்டில் இடம் பெறலாம், பாட்டுடைத் தலைவனின் பெயர் இடம் பெறக்கூடாது’ என்று பிற்கால இலக்கணிகள் கூறுவதும் எண்ணிப் பார்க்கத் தக்கதாகும்.

பாட்டுடைத் தலைவன் யார்? கிளவித் தலைவன் யார்? என வரையறைகள் செய்வதில் பல நேரங்களில் சிக்கல்களும், குழப்பங்களும் நிலவி வருகின்றன. திருமாவளவன் என்பது கிளவித் தலைவனின் பெயராகக் கூறப்பட்டாலும் அதுவே அவனது இயற்பெயர் என்றுரைப்பது சிக்கலை மேலும் பெரிதாக்குகின்றது. எனவே இது குறித்த தெளிவான புரிதலுக்கு ஏற்ற விளக்கங்கள் தேவைப்படுகின்றன.

மேலே கூறிய இருநூல்கள் மட்டுமல்ல இவை போன்று இன்னும் சில நூல்களையும், தனிப்பாடல்களையும் கூட இதற்குச் சான்றாக்கலாம். அகநானூற்றின் 147ஆம் பாடலாக அமைந்துள்ள பாலைத்திணைப் பாடலைப் பாடிய ஒளவையார் பிரிவுத் துயரைப் பாட ‘வெள்ளிவீதியார்’ என்ற பெண்பாற் புலவரின் வாழ்வியலைத் துணைக்கு அழைக்கின்றார்.

“நெறிபடு கவலை நிரம்பா நீளிடை
வெள்ளிவீதியைப் போல நன்றுஞ்
செலவயர்ந் திசினால்” (அகம்-147-வரி 8-11)

என்பதில் தலைவன் சென்ற வழியின் கொடுமையினையும், கடுமையினையும் கூறக் கருதியவர், இது போன்றதொரு பிரிவுச் சூழலில் துணிந்து முடிவெடுத்துச் செயல்பட்ட வெள்ளிவீதியைப் போன்று தம்மால் முடிவு செய்ய முடியவில்லை என்று உரைக்கின்றார். இப்பாடலில் பெயர் கூறப்பட்டிருந்தும் இது அகப்பாடலில் இடம் பெற்றுள்ளது. இதற்குக் காரணம் வெள்ளிவீதி பாட்டுடைத் தலைவியோ, கிளவித் தலைவியோ இல்லை. இதுபோன்று நற்றிணையில் கண்ணகி, பேகன் என்ற பெயர்களும் மற்ற பெயர்களும் இடம் பெற்றுள்ளன. அதோடு ‘ஒருமுலை இழந்த திருமாவுண்ணிக்கு’ என்ற குறிப்பும் இடம் பெற்றுள்ளது. இது கண்ணகியின் கதையாக உள்ள சிலம்புக் கதையோடு ஒத்துப்போகும் வாக்கியமாக உள்ளதும் சிந்தனைக்குரியது.



அகமரபு என்றால் என்ன என்பதை ஆரிய அரசன் பிரகத்தனுக்கு அறிவிக்கக் கபிலரால் பாடப்பட்ட ‘குறிஞ்சிப்பாட்டு’ அகமரபினைப் பின்பற்றி எழுதப்பட்டுள்ளது. அதில் தொன்னூற்று ஒன்பது வகை மலர்களைப் பற்றிய செய்திகள் சிறப்பிடம் பெறுகின்றன. அகமரபினைக் கூறும் தொல்காப்பியர் முதல், கரு, உரிப்பொருட்களை மிக முக்கியமானதாகக் கூறுகின்றார். இதில் தெய்வம் முதலாகக் கூறப்பட்டக் கருப்பொருட்களில் பூவும், புள் என்னும் பறவைகளும் உள்ளடங்கும். இதில் பூக்கள், பறவைகள் அந்தந்த நிலத்திற்குரியவை எனக் கூறப்பட்டிருப்பவை வேறு நிலங்களுக்கும் பொதுவானவையாக உள்ளன. எனவே இதற்கு விதி வகுத்த தொல்காப்பியர்,

“எந்நில மருங்கிற் பூவும் புள்ளும்
அந்நிலம் பொழுதொடு வாரா வாயினும்
வந்த நிலத்தின் பயத்தவாகும்” (தொல்.அகத்-நூ.18)

என்பதில் பறவைகளும், பூக்களும் இடம் மாறியுள்ளதற்கு விலக்கும் அளித்துள்ளார்.

‘முந்நீர் வழக்கம் மகடூவோடு இல்லை’ என்றும், ஓதல் பெண்களுக்குக் கூறப்படாமலும் ஒதுக்கிக் கட்டுப்படுத்தப்பட்டவர்களாகப் பெண்கள் இருந்துள்ளனர். அதோடு பேசும் உரிமையும் அற்றிருந்தனர் என்பதற்கு,

“சொல் எதிர்மொழிதல் அருமைத்தாகலின்
அல்ல கூற்றுமொழி அவள் வயினான” (தொல்.களவி-நூ.19)

என்ற நூற்பா சான்றாகின்றது.

பேச்சுத் தடைசெய்யப்பட்டவள் பின் எப்படி அவளது எண்ணங்களைப் பகிர்ந்து கொள்வாள் என்ற வினா வரக்கூடாது எனக் கருதியவர் முந்தைய நூற்பாவில் ‘கூற்றுமொழி’ எனக்கூறியவர் அடுத்து ‘குறிப்புமொழி’யைக் குறிப்பிடுவதை,

“காமம் சொல்லா நாட்டம் இன்மையின்
ஏமுற இரண்டும் உளஎன மொழிப” (தொல்.களவி-நூ.18)

என்பதனால் அறியலாம்.

இங்கு பெண்கள் வெளிப்படையாகப் பேசக்கூடாது என விதி வகுத்தவர் அதற்கு விலக்கான இடங்களையும் குறிப்பிடுகின்றார்.

“தன்னுறு வேட்கைக் கிழவன் முன்கிளத்தல்
எண்ணுங்காலை கிழத்திக்கு இல்லை
பிறநீர் மாக்களின் இன்றிய ஆயிடைப்
பெய்ந்நீர் போலும் உணர்விற்று என்ப” (தொல்.களவி-நூ.26)

இங்கும் பெண்ணுக்குப் பேசும் உரிமை மறுக்கப்பட்டுள்ளது. அதிலும் தனக்கு உரிமையுள்ள ஆணிடம் கூடப் பேசமுடியாத நிலைகள் தொடர்ந்துள்ளன. ஒருவேளை பெண் பேசவேண்டிய தேவைகள் இருப்பின் அவர்கள் ‘புதிய மட்கலத்தினுள் ஊற்றி வைத்த நீர் எவ்வாறு புறப்பகுதியில் திவலைகளாகப் பொசிந்து வருமோ அதனைப் போன்று பட்டும் படாமலும் பேசலாம்’ என விலக்கு அளித்துள்ளதையும் காணமுடிகின்றது.



மேலே கூறிய விதிகளுக்கும் விலக்குகளுக்குமான காரணம் காலமாற்றமும், சமூக மாற்றமுமே எனலாம். தொல்காப்பியர் கூறிய விதிகள் ஒருநாளில் கருக்கொண்டு உருக்கொண்டு விடவில்லை. அதனை எழுத அவருக்குப் பன்னெடுங்காலம் ஆகியிருக்கலாம். எனவேதான் விதிகளைக் கூறியவர், அதன் பிறகு விலக்குகளையும் தெரிவிக்கின்றார். இதனை ‘அரசர், அந்தணர், வணிகர், வேளாளர்’ பற்றிய விதிகளும் தெளிவாக்குகின்றன. அரசர்க்கு உரியன அந்தணர்க்கும் ஆகிய காலமும் உண்டே என்கின்றார். பின்பு வணிகர்க்கும் வரைவின்றே என மூவருக்கும் பொதுவாக்குகின்றார். இங்கு தோன்றும் முரண்பாடுகளும், விதிகளும் அதன் பின்பு கூறப்பட்ட விலக்குகளும் கால ஓட்டத்தின், சமூக மாற்றத்தின் விளைவால் வந்தவை.

கற்பு பற்றிய செய்திகளை விளக்க முற்படும் பொழுதும் விதிகளும், விலக்குகளுமாக நூற்பாக்களை அமைத்திருப்பதைக் காணமுடிகின்றது. கரணம் பற்றிய செய்திகளை மட்டும் இங்கு சான்றாக்கிப் பார்க்கலாம்.

“கற்பெனப்படுவது கரணமொடு புணரக்
கொளற்குரி மரபின் கிழவன் கிழத்தியைக்
கொடைக்குரி மரபினோர் கொடுப்பக் கொள்வதுவே” (தொல்.கற்பி-நூ.1)

என்ற நுற்பாவில் ‘கொடுப்பக் கொள்வதுதான்’ கரணம் என விதி வகுத்தவர் அடுத்த நூற்பாவிலேயே அதற்கான விலக்கினையும் அளித்துள்ளார். அதில் ‘கொடுப்பவர், கொள்பவர்’ இல்லாமலும் கரணம் நடக்கலாம் என்பதை,

“கொடுப்போர் இன்றியும் கரணம் உண்டே
புணர்ந்து உடன் போகிய காலையான” (மேலது.நூ.2)

என்றுரைப்பது சமூக மாற்றங்களுள் ஒன்றாக ஏற்பட்ட காதல் மணத்தின் விளைவெனக் கூறலாம். இதுபோன்று கரணம் என்னும் திருமணம் மேலோர் எனக் கூறப்பட்ட மூவருக்கு உரியது என விதி வகுத்தவர் கீழோர்க்கு ஆகிய காலமும் உண்டே (மேலது.நூ.3) என விலக்குகளையும் பதிவு செய்துள்ளார்.

இவ்வாறு தொல்காப்பியர் விதிகளை உருவாக்கியதோடு காலமாற்றத்தை உள்வாங்கிக் கொண்டு சமூக நிகழ்வுகளுக்கு முதன்மையான இடத்தை வழங்கியதாலேயே விலக்குகளையும் பதிவு செய்துள்ளார். ஏனெனில் ‘இலக்கியமோ, இலக்கணமோ எதுவாயினும் அது தோன்றிய காலத்தைக் காட்டும் சமூகக் கண்ணாடியாக’த் திகழ்வதாகும். எனவே தொல்காப்பியர் கூறிய விதிகளும், விலக்குகளும் அவரது சமூகப் புரிதலையும், நுண்மாண் நுழைபுலத்தினையும் தெளிவாக்குகின்றன.

இது முத்துக்கமலம் இணைய இதழின் படைப்பு.