மகாபாரதப் போரில் பதினேழாம் நாளையப் போர் நடந்து முடிந்து விட்டிருந்தது. மகாரதியான கர்ணனும் போர்க்களத்தில் கீழே விழுந்துவிட்டான். கர்ணனின் முடிவைக் குறித்துப் பாண்டவர்களின் பாசறையில் வெற்றிக் கொண்டாட்டம் நடைபெற்றுக் கொண்டிருந்தது. இத்தகைய உல்லாச வேளையில் பாண்டவர்களின் வெற்றிக்கு உறுதுணையாக விளங்கிய கண்ணன் மிகவும் கவலையுடன் உட்கார்ந்திருந்தார். அவருடைய வாய் அடிக்கடி, "இன்று இந்த மண்ணுலகினின்றும் தலைச்சிறந்த கொடையாளி மறைந்துவிட்டான்' என்று முணுமுணுத்துக் கொண்டிருந்தது.

தர்மபுத்திரரான யுதிஷ்டிரருக்கு எவரைப் புகழ்ந்தாலும் சரி, எவருடைய நல்ல குணங்களை எவ்வளவுதான் போற்றிப் பாராட்டினாலும் சரி, பொறாமை ஏற்பட்டதில்லை. ஆனால், தனஞ்சயனுக்குத் தன் தலையாய எதிரியான கர்ணனைக் கண்ணன் புகழ்வதைக் கேட்க மிகவும் மனவருத்தம் ஏற்பட்டது. எனவே அவன் முகத்தைத் தொங்கவிட்டபடி அமர்ந்திருந்தான்.

அர்ஜுனனின் நிலையைக் கண்ட கண்ணன் அவனிடம், "அர்ஜுனா! உன்னைப் பார்த்தால் நான் கர்ணனை அநாவசியமாகப் புகழ்வதாக நீ நினைப்பது போல் தோன்றுகிறது. ஒரு காரியம் செய். நீ இப்போது என்னுடன் வா. தொலைவில் நின்று கொண்டு நடப்பதைக் கவனி. கொடையாளியான கர்ணன் இன்னும் இறந்து போகவில்லை. அவனுடைய உயிர் ஊசலாடிக் கொண்டிருக்கிறது. இப்போது இந்த நிலையில் கூட அவனுடைய கொடைத்தன்மையைக் காணலாம்” என்றார்.

இரவு ஆகிவிட்டிருந்தது. யுத்தபூமியில் பிணம் தின்னும் நரிகளின் ஆட்சி நடை பெற்றுக் கொண்டிருந்தது. இங்கும் அங்குமாகச் சிலர் வேதனையுடன் முனகிக் கொண்டிருந்தார்கள். போர்க்கருவிகளின் உடைந்த பாகங்கள், அம்புத்துண்டுகள், பிணக்குவியல்கள், இரத்தத்தால் சேறான தரை ஆகியவற்றினால் அந்த இடம் மிகவும் பயங்கரமாகக் காணப்பட்டது. அர்ஜுனனைச் சிறிது தூரத்தில் நிற்கச் சொல்லிவிட்டுக் கண்ணன் தான் மட்டும் அந்தணரைப் போல் வேடமிட்டுக் கொண்டு உரத்த குரலில், “கர்ணா! கொடையாளி கர்ணா தாங்கள் எங்கே இருக்கிறீர்கள்?" என்று கத்திக்கொண்டே நடந்தார். தரையில் மூர்ச்சையுடன் கிடந்த கர்ணன் தலையைத் தூக்கி, 'என்னை அழைப்பது யார்? யாரப்பா சகோதரா! தாங்கள் எங்கே இருக்கிறீர்கள்?" என்று கேட்டான்.

அந்தணர் கர்ணனின் அருகில் வந்து விட்டார். அவர் கர்ணனிடம், ''நான் மிகவும் நம்பிக்கையோடு உங்களை நாடி வந்திருக்கிறேன். எனக்குச் சிறிதளவு தங்கம் வேண்டும். மிகவும் கொஞ்சமாகக் கொடுத்தால் கூடப் போதும்!'' என்றார்.


கர்ணனும் அவரிடம், ''ஐயா! தாங்கள் என் வீட்டிற்குச் செல்லுங்கள். என் மனைவி தங்களுக்கு வேண்டிய அளவிற்குப் பொன்னும், பொருளும் கொடுப்பாள்'' என்றான். சாதாரண அந்தணராக இருந்திருந்தால், கர்ணன் கூறியபடியே அவனது வீட்டிற்குச் சென்றிருப்பார். வந்திருப்பவர் யார்? எனவே, அவர் கர்ணனிடம் கோபத்தைக் காட்டும் வகையில், “கொடுக்க விருப்பமில்லையென்றால், இல்லையென்று சொல்லி விடுவதுதானே! இங்கும் அங்கும் ஏன் என்னை ஓடச் சொல்கிறாய்! நான் எங்கும் போகமாட்டேன். எனக்கு இரண்டு கடுகளவு தங்கம் கிடைத்தால் போதும்! இதற்காக நான் எங்கும் போகமாட்டேன்!'' என்றார்.

கர்ணன் சிறிது நேரம் யோசித்தான். பிறகு அந்தணரிடம், "ஐயா! என் பற்களில் கொஞ்சம் தங்கம் வைக்கப்பட்டிருக்கிறது. தாங்கள் தயவுசெய்து அதை எடுத்துக் கொள்ளுங்கள்'' என்றான்.

அதைக் கேட்டதுமே அந்தணரின் முகம் வெறுப்பால் சுருங்கியது. அவர், “ஒரு பிராம்மணனிடம் போய் ஒரு மனிதரின் பல்லைப் பிடுங்கிக்கொள் என்று சொல்ல உனக்கு வெட்கமாக இல்லை ?'' என்று கோபத்துடன் கேட்டார்.

கர்ணன் என்ன செய்வான் இங்கு மங்கும் பார்த்தான். அருகில் ஒரு சிறு கல் காணப்பட்டது. எப்படியோ மிகவும் கஷ்டப்பட்டு அந்தக் கல் இருக்கும் இடம் வரை தன் உடலை இழுத்துக் கொண்டு சென்றான். கல்லின் மீது பல்லை வைத்து இடித்தான். பற்கள் உடைந்துவிட்டன. அவற்றைக் கையில் எடுத்துக்கொண்டு அந்தணரைப் பார்த்து, "சுவாமி! இப்போது எடுத்துக் கொள்ளுங்கள்'' என்றான்.

அதைப் பார்த்த அந்தணர், "சீசீ! இரத்தத்தில் தோய்ந்த புனிதமற்ற எலும்பு!" என்று கூறியபடி இரண்டடி பின் வாங்கினார். கர்ணன் மிகவும் கஷ்டப்பட்டுக் கத்தியால் தங்கத்தை மட்டும் பற்களிலிருந்து சுரண்டி எடுத்தான். அப்படியும் அதை ஏற்றுக் கொள்ள அந்தணர் மறுத்துவிட்டார். கர்ணன் அவரிடம் வில்லை எடுத்துக் கொடுக்குமாறு கேட்டான். அதற்கும் அவர் முடியாது என்று சொல்லிவிட்டார்.

மறுபடியும் கர்ணன் தரையில் தன் உடலை இழுத்தபடி வில் இருக்கும் இடத்திற்குச் சென்றான். மிகவும் கஷ்டப்பட்டு அவன் தன் தலையால் அழுத்தி வில்லில் பாணத்தை வைத்து வருணாஸ்திரத்தை விட்டான். உடனே அதிலிருந்து உண்டான மழையால் கர்ணனின் கையில் இருந்த பற்களில் இருந்த இரத்தம் நீங்கித் தங்கம் சுத்தமாகக் கழுவப்பட்டுவிட்டது. இப்போது கர்ணன் மிகவும் சிரத்தையோடு அதை அந்தணரிடம் நீட்டி ஏற்றுக் கொள்ளும்படி வேண்டினான்,


மறுவிநாடியே, 'வேண்டிய வரத்தைக் கேள், கர்ணா!” என்று கேட்டபடி அந்தணர் வேஷத்தில் வந்த கண்ணன் வெளிப்பட்டுக் கர்ணனுக்குக் காட்சி கொடுத்தார். அர்ஜுனனுக்கு மிகவும் வெட்கமாய்ப் போய் விட்டது. அந்த இடத்திலேயே நின்று விட்டான். கர்ணன் இவ்வளவுதான் கூறினான் மூவுலகிற்கும் அதிபதியான தாங்கள் என் உயிர் பிரியும் இந்தவேளையில் இங்கு வந்திருக்கும் போது நான் என்ன வரத்தை எதற்காகக் கேட்க வேண்டும்!"

உடனே கர்ணனின் உயிர் கண்ணனின் திருவடிகளில் தலையை வைத்தபடி பிரிந்து விட்டது.

கொடையாளியான கர்ணன் பக்தியிலும் சளைத்தவன் அல்ல என்பது எவ்வளவு தெளிவாகிவிட்டது!

இது முத்துக்கமலம் இணைய இதழின் படைப்பு.