ஒருமுறை போஜராஜன் சபையில் ஒரு புதிய கவிஞன் வந்து, ‘‘மன்னா, நான் விதர்ப்ப நாட்டைச் சேர்ந்தவன். என் பெயர் வைஸ்வானரன். தங்கள் சபையில் உள்ள பண்டிதர்களுடன் விவாதம் செய்ய வந்துள்ளேன்’’ என்றான்.

அரசன் கவிஞரை வரவேற்று இருக்கை அளித்தான்.

‘‘அரசே, நான் ஓர் அடியெடுத்துக் கொடுப்பேன். அதிலுள்ள கருப்பொருளைத் தங்கள் புலவர்கள் முழுமை செய்து பாட வேண்டும்’’ என்று கூறி, சமஸ்கிருதத்தி, ‘ஹுதாசன: சந்தன பங்க சீதல:’ (அக்னிதேவன், சந்தனம் போல் குளிர்ச்சி ஆனான்) என்று பாடினான் கவிஞன்.

அந்தச் சுலோகத்தை எப்படி முழுமையாக்குவதென்று புலவர்கள் யோசித்தார்கள்.

புதியவன் மீண்டும், ‘‘நான் எடுத்துக் கொடுத்த அடியைப் முழுமை செய்யும்போது, உங்கள் இஷ்டம் போலக் கருப்பொருளைத் திணிக்கக் கூடாது. நான் என்ன நினைக்கிறேனோ, அதே பொருள் வர வேண்டும்’’ என்றான்.

அதைக் கேட்ட அங்கிருந்த கவி காளிதாசன் சிரித்தார். வந்திருப்பவன் யாரெனவும் உணர்ந்து கொண்டார். கவிதையை உருவாக்கும் முன், ஒன்றைக் கூறினார் காளிதாசன்:

‘‘ஓர் உண்மைச் சம்பவத்தைக் கூறுகிறேன், கேளுங்கள். நேற்று நான் மாறுவேடமிட்டு ஊர் சுற்றி வந்தேன். நம் அரச சபையைப் பற்றியும் பண்டிதர்களின் கவிதைகளைப் பற்றியும் மக்கள் என்ன பேசிக் கொள்கிறார்கள் என்பதை அறிவதே என் நோக்கம்.

‘‘போகும் வழியில் ஒரு வீட்டில் பச்சிளங்குழந்தை ஒன்று அழும் குரல் கேட்டது. நான் நின்று ஜன்னல் வழியாகப் பார்த்தேன்.


‘‘நாள் முழுவதும் வேலை செய்து களைத்து வந்த கணவன், பசியாறிய பின்பு, தன் மனைவியின் மடியில் தலைவைத்து உறங்கிக் கொண்டிருந்தான். உண்ட வட்டில்களும் எரியும் அடுப்பும் அப்படி அப்படியே இருந்தன. வயிற்றுப் பசியே குழந்தையின் அழுகைக்குக் காரணம்.

‘‘ஆனால் மனைவி எழுந்திருக்கவில்லை. அசைந்தால் தன் கணவனின் உறக்கம் கலையும் என அவள் நினைத்திருக்க வேண்டும். அழும் குழந்தையோ தாயை நோக்கி நகரத் தொடங்கியது.

‘‘வழியில் அடுப்பை உதைத்துத் தள்ளி நெருப்பில் சிக்கிக் கொண்டது.

‘‘உடனே அந்த அன்னை இருந்த இடத்தை விட்டு நகராமல் கண்ணை மூடி, ‘அக்னிதேவா, என் குழந்தையை நீதான் காக்க வேண்டும்’ என வேண்டினாள்.

‘‘அதைக் கண்டதும் நான் சிலையாய் நின்றேன். நான் நினைத்தது சரியானது. தீ உடனே குளிர்ந்தது. குழந்தை அதிலிருந்து சிரித்தபடி வெளிவந்தது’’ என்று கூறி, சுலோகத்தையும் கூறினார் காளிதாசன்:

“ஸுதம் பதந்தம் பிரஸமீக்ஷ்ய பாவகே
நபோதயா மாஸ பதிம் பதிவ்ரதா
ததா பவத் தத்பதிபக்தி கௌரவாத்
ஹுதாசன: சந்தன பங்க சீதல:”

‘‘ஒரு பதிவிரதையின் மடியில் தலைவைத்து அவள் கணவன் தூங்குகிறான். அப்போது அவர்களது குழந்தை தீயில் சிக்கிக் கொள்கிறது. அதைப் பார்த்தும் கூட அவள் எழவில்லை. எழுந்தால், கணவனின் நித்திரைக்கு இடையூறு வருமென எண்ணுகிறாள். அக்கினி அவளது கற்புக்கு அஞ்சி, சந்தனம் போல் குளிர்ந்து குழந்தையைக் காப்பாற்றினான்’’


சுலோகத்தைக் கேட்டதும், வைஸ்வானரன் கைதட்டி மகிழ்ந்தான். காளிதாசனை வணங்கி உடனே சபையை விட்டு அகன்றான். போஜராஜன் பேரானந்தம் அடைந்தான். ஆனால் அவனுக்கு ஒரு சந்தேகம் வந்தது.

‘‘இந்த நிகழ்ச்சியை வைஸ்வானரன் எப்போது பார்த்தான்?’’ எனக் காளிதாசனைக் கேட்டான்.

காளிதாசன், ‘‘அரசே, வந்தவன் கவிஞனன்று. அக்கினிதேவனே இந்த வடிவில் வந்து, நமது நாட்டுக் கற்பரசிகளின் மகிமையை உலகுக்கு எடுத்துக் காட்டினான்’’ என்றார்.

குழந்தையின் பசியான வயிற்றின் வைஸ்வானர அக்னியும், கற்புக்கரசியான தாயால் அணைந்ததோ! வைஸ்வானரன் என்பதும் அக்னியின் பிரசித்தமான நாமம்.

போஜன் உடனே வைஸ்வானரனைக் கண்டுபிடிக்கக் காவலாளரை ஏவினான். அவர்கள் வெறும் கையுடன்தான் திரும்பி வந்தார்கள்.

இது முத்துக்கமலம் இணைய இதழின் படைப்பு.