நன்கு படித்த ஓர் இளைஞன், ஒரு பெரிய நிறுவனத்தில் மேலாளர் பதவிக்கு விண்ணப்பித்திருந்தான். நேர்காணல் முடிந்து, இறுதிப்பேட்டிக்கு நிறுவன இயக்குநர் அவனை அழைத்திருந்தார்.

விண்ணப்பத்தில் இருந்த விவரங்களைப் படித்த இயக்குனருக்கு, அவன் படிப்பில் கெட்டிக்காரன் என்று தெரிந்தது. பள்ளி முதல் பட்ட மேற்படிப்பு வரை அபாரமான தேர்ச்சி பெற்றிருந்தான்.

பேட்டி ஆரம்பமாயிற்று.

‘பள்ளியில் உதவித் தொகை பெற்றுப் படித்தாயா?’

‘இல்லை சார்’

‘உன் தந்தைதான் பள்ளிக்கான கட்டணத்தைக் கட்டினாரா?’

‘எனக்கு ஒரு வயது ஆனபோதே தந்தை காலமாகிவிட்டார். என் தாய்தான் என் கல்விக் கட்டணத்தைக் கட்டினார்.’

‘உன் தாயார் எங்கே வேலை செய்தார்?’

அவன் தயங்கியபடி, ‘வீடுகளில் துணி துவைக்கும் வேலை செய்வார்’

‘எங்கே, உன் கைகளைக் காட்டு!’

இளைஞன் கைகளைக் காண்பித்தான். கரங்கள் இரண்டும் வழுவழுவென்று இருந்தன.

‘உன் அம்மா துணி துவைக்கும் போது நீ எப்போதாவது உதவி செய்திருக்கிறாயா?’

இளைஞன் மௌனமானான்.


உடனே அந்த இயக்குநர், ‘‘இளைஞனே, இன்று நீ வீட்டுக்குப் போனதும், உன் தாயின் கரங்களைக் கழுவிச் சுத்தம் செய். நாளை வந்து என்னைப் பார்!’’

உற்காகத்துடன் இளைஞன் வீடு திரும்பினான்.

அம்மாவிடம் போய் அவள் கரங்களைக் கழுவப் போவதாகச் சொன்னான். அம்மாவுக்கு வேடிக்கையாக இருந்தது. இருந்தாலும், மகன் கேட்டதால் கைகளை நீட்டினாள்.

அம்மாவின் கரங்களை மெதுவாகச் சுத்தம் செய்தான் மகன். அப்படிச் செய்யும் போது அவன் கண்களிலிருந்து கண்ணீர்த் துளி கீழே விழுந்தது. அம்மாவின் கைகள் சுருக்கம் விழுந்து, பல காயங்களோடு இருப்பதை அப்போதுதான் கவனித்தான். காயங்களைக் கழுவும் போது அம்மாவின் கைகள் நடுங்கின.

‘என் பள்ளி, கல்லூரிக் கட்டணத்தைக் கட்ட இந்தக் கைகள்தானே துணிகளைத் துவைத்துத் துவைத்து தேய்ந்தன’ என்பதை அந்த இளைஞன் உணர்ந்தான்.

அவனுடைய எதிர்கால நன்மைக்கு அம்மா தந்த விலை அது என்பதை அறிந்து கொண்டான்.

அம்மாவின் கைகளைக் கழுவிச் சுத்தம் செய்துவிட்டு, மெதுவாக எழுந்து போய் அவர் துவைக்க வேண்டிய துணிகளை எல்லாம் துவைத்தான் அவன்.

அன்று இரவு அம்மாவும் பிள்ளையும் வெகு நேரம் பேசிக் கொண்டிருந்தார்கள்.

மறுநாள் இயக்குநரின் அலுவலகம் சென்றான் இளைஞன்.

அவனின் கண்களில் கண்ணீரின் சுவட்டைக் கவனித்துவிட்டார் இயக்குநர்.

‘தம்பி, நீ நேற்று வீட்டில் என்ன கற்றுக் கொண்டாய் என்பதைச் சொல்’

‘என் தாயின் கரங்களைக் கழுவிச் சுத்தப்படுத்தினேன். மீதியிருந்த துணிகளையும் துவைத்தேன்.’

‘அப்போது நீ எப்படி உணர்ந்தாய்?’


‘மூன்று விஷயங்கள் தெரிந்துகொண்டேன்.

1. என் தாயின்றி நான் படிப்பில் சிறந்து வெற்றி கண்டிருக்க மாட்டேன்.

2. ஒன்றை நன்கு செய்து முடிப்பது எவ்வளவு கடினம் என்பதை உணர்ந்தேன்.

3. ஒருவரைப் பாராட்டுவது எவ்வளவு இன்றியமையாதது என்பதையும் அறிந்து கொண்டேன்’

இதைக் கூறி முடித்ததும் இயக்குநர், ‘இதைத்தான் நான் இங்கே மேலாளராகப் பதவி ஏற்க வருபவரிடம் எதிர்பார்த்தேன். பிறரின் உதவியைப் பாராட்டும் ஒருவரைத்தான் நான் எதிர்நோக்கிக் கொண்டிருந்தேன். பணத்தை மட்டுமே வாழ்வின் லட்சியமாகக் கொண்டிருப்பவனை அல்ல!’

அந்த இளைஞனுக்கு அந்த நிறுவனத்தில் மேலாளர் வேலை கிடைத்தது.

இது முத்துக்கமலம் இணைய இதழின் படைப்பு.