பள்ளி விளையாட்டு விழா. பள்ளி மைதானம் களைகட்டி இருந்தது.

'மார்ச் பாஸ்ட்'டுடன் ஆரம்பித்த நிகழ்ச்சி, எல்லா நிகழ்வுகளின் இறுதிப்போட்டி, பரிசு வழங்கல் என்று நாள் போனதே தெரியவில்லை.

விளையாட்டு மைதானத்தில் மாணவர்களின் முகத்தில் பிரகாசிக்கும் உற்சாகம் வகுப்பறையிலும் இருந்தால் எவ்வளவு நன்றாக இருக்கும் என்று மனம் ஏங்கியது.

மாலையில் கோப்பைகள் பரிசளிக்கும் முன் மாணவர் வீர விளையாட்டுகள் நிகழ்ச்சி.

ஒரு கம்பி வளையத்தில் துணி சுற்றப்பட்டு மண்ணெண்ணெய் ஊற்றிப் பற்ற வைக்கப்பட்டது. இரண்டு மாணவர்கள் அதைப் பிடித்துக் கொள்ள வீரர்கள் ஓடிவந்து அதனுள் பாய்ந்து வெளிவர வேண்டும்.

நிகழ்ச்சி 'ஓஹோ' என நடந்தது. அடுத்து, வளையத்தின் குறுக்களவைக் குறைத்து, அதன் மூலம் 'சூப்பர் வீரர்கள்' பாய்ந்து வரவேண்டிய நிகழ்ச்சி. சற்றே பதற்றத்துடன் நானும், இயற்பியல் ஆசிரியரும் முதல் உதவிக்கான ஏற்பாடுகளோடு வளையத்தின் அருகே நின்றோம்.

ஒவ்வொரு மாணவனும் அனாயசமாய்ப் பாய்ந்து வெளியில் வந்து, கூட்டத்தைப் பார்த்து கைகளை ஆட்டி அடுத்த தாவலுக்கு ஓடினான். பார்வையாளர்கள் ஆர்ப்பரித்தனர். ஒவ்வொருவர் பாய்ந்து வரும் போதும் இயற்பியல் ஆசிரியர் தொடர்பேயில்லாமல் 5, 10, 7 1/2, 13, 9 என்று 15–க்குள்ளான இலக்கங்களைக் கூறிக் கொண்டிருந்தார்.


வீரர்களின் அபாரமான நிகழ்ச்சி முடிந்தபின், ''சார், என்னமோ நம்பர் சொல்லிக் கொண்டிருந்தீர்களே, என்ன அது?'' என்று கேட்டார் அருகிலிருந்த ஆசிரியர்.

''அதுவா, அது அவர்கள் என் பாடத்தில் வாங்கும் மதிப்பெண்கள். இவர்களில் ஒருவன் கூட 15-ஐத் தாண்ட மாட்டான். இப்படி நெருப்பில் பாயக் கூடத் தயாராக இருக்கும் இவர்கள் என் பாடத்தை மட்டும் ஏன் படிக்க மாட்டேன் என்கிறார்கள், என்று யோசித்தேன்''

அதனைக் கேட்டு, அங்கிருந்த ஆசிரியர்கள் அனைவரும் சிரித்தனர்.

இது முத்துக்கமலம் இணைய இதழின் படைப்பு.