காத்தவராயன் விபத்தில் சிக்கினார். தன் மீது மோதி படுகாயப்படுத்திய போக்குவரத்து நிறுவனத்தின் மீது வழக்குத் தொடர்ந்தார்.

அன்று நீதிமன்றத்தில் காத்தவராயனின் வழக்கு விசாரணைக்கு ஏற்றுக்கொள்ளப்பட்டது.

போக்குவரத்து நிறுவனம் ஒரு பிரபல வழக்குரைஞரை நியமித்திருந்தது.

குறுக்கு விசாரணை நடந்தது.

வழக்குரைஞர், “விபத்து நடந்தவுடன் அங்கு வந்த போலீஸ்காரரிடம், 'நான் நன்றாக இருக்கிறேன். எனக்கு ஒன்றும் ஆகவில்லை' என்றுதானே சொன்னீர்கள்” என்றார்.

அதற்கு காத்தவராயன், “அன்று நடந்ததைக் கூறுகிறேன். நானும் என் அன்பிற்குரிய கழுதை கல்யாணியும்...” என்றார்.


அப்போது வழக்குரைஞர் இடைமறித்து, “அந்தக் கதை எல்லாம் வேண்டாம். எனக்கு ஒன்றும் ஆகவில்லை என்று சொன்னீரா? இல்லையா?” என்றார்.

காத்தவராயன், “விபத்து நாளன்று நானும் என் கழுதை கல்யாணியும்...” என்றார்.

வழக்குரைஞர் குறுக்கிட்டு நீதிபதியை நோக்கி, “கனம் நீதிபதி அவர்களே, விபத்து நடந்தவுடன் அங்கு வந்த காவலரிடம் இவர் தனக்கு ஒன்றும் ஆகவில்லை என்று கூறியுள்ளார். இப்போது உள்நோக்கத்தோடு வழக்குத் தொடர்ந்து உங்கள் நேரத்தை வீணடிக்கிறார். உடனே இவரது வழக்கைத் தள்ளுபடி செய்ய வேண்டுகிறேன்” என்றார்.

உடனே நீதிபதி, “பொறுங்கள். எனக்கு அவரது கல்யாணிக் கதையை கேட்க ஆவலாக இருக்கிறது. திரு. காத்தவராயன், உங்கள் தரப்பு நியாயத்தைக் கூறுங்கள்” என்றார்.


அதற்கு காத்தவராயன், “நன்றி நீதிபதி அவர்களே, அன்று நானும் என் பாசத்திற்குரிய கழுதை கல்யாணியும் சாலையோரமாகச் சென்று கொண்டிருந்தோம். இவர்களது வாகனம் எங்களை மோதித் தூக்கி எறிந்துவிட்டது. நாங்கள் சாலையில் பக்கத்துக்கு ஒருவராக விழுந்தோம். என் கையிலும் காலிலும் எலும்பு முறிந்துவிட்டது. மூன்று பற்கள் விழுந்து விட்டன. மூக்கு நசுங்கி ரத்தம் பீறிட்டது. சாலையின் அந்தப் பக்கம் விழுந்து கிடந்த கல்யாணி, பாதி உடல் நசுங்கி உயிருக்குப் போராடிக் கொண்டிருந்தது. தற்செயலாக அங்கு வந்த போலீஸ் அதிகாரி முதலில் கழுதையைப் பார்த்தார். அதன் துன்பத்தைக் காணச் சகிக்காமல் துப்பாக்கியால் சுட்டுக் கொன்று விட்டார். அடுத்து கையில் துப்பாக்கியுடன் என்னைப் பார்த்து, 'உனக்கு என்ன ஆயிற்று?' என்று கேட்டார். அப்போது நான் வேறு என்ன சொல்லியிருக்க முடியும் நீதிபதி அவர்களே...”

இது முத்துக்கமலம் இணைய இதழின் படைப்பு.