சோழ மன்னனின் அரசவை மண்டபத்திலே அமைச்சர்கள், புலவர்கள், சோதிடர்கள் இருந்த நாற்காலிகளிலும் உயர்ந்த நாற்காலியில் ஔவையார் இருந்தார். அவருடைய தோளில் ஒரு பை தொங்கியது. அதற்குள் என்ன இருக்கிறது என்று அறிவதற்குச் சோழவேந்தன் விரும்பினான்.

"பாட்டி, நீங்கள் அரசர்க்குரிய பெரிய சபையிலே இணையில்லாத நாற்காலியில் இடம் பெற்றிருக்கிறீர்கள். கேவலம் நாடோடியாகத் திரியும் குறப் பெண்ணின் முடிச்சுப் பைபோல நீங்களும் தோளில் ஒரு பையைத் தொங்க விட்டுள்ளீர்கள். அதற்குள்ளே என்ன இருக்கிறது என்று அறிவதற்கு ஆசையை இருப்பதால், என்ன இருக்கிறது என்று கூறுவீர்களா?" என்று கேட்டான்.

குழந்தைகள் அது என்ன இது என்ன என்று விடுப்பூக்கத்தில் வினாவும்போது விடை கூறும் தாயின் மனப்பான்மையில், ஔவையார் மன்னனைப் பார்த்தார்.


“சோழமன்னனே கேட்பாயாக! கூழைப் பலாத்தழைக்க நான் பாட்டுப் பாடியபோது குறப்பெண் மூன்று உழக்கும் ஒரு உழக்குமாக அளந்து ஒரு கொத்துத் தினை தந்தாள். வேறு இடங்களில் ஏழைகள் மத்தியில் இப்படியே பாட்டுப் பாடிய போது ஒருத்தி உப்புத் தந்தாள். இன்னொருத்தி புளியுருண்டை தந்தாள். அவர்கள் எல்லோரும் அன்புடன் தந்தவற்றைக் கைவிடாமல் கொண்டு திரிகிறேன் பார்" என்று பண்டங்களைக் காட்டியவாறே தம் பண்பாட்டை விளக்கும் செந்தமிழ்ப்பாட்டையும் பாடினார்.

கூழைப் பலாத்தழைக்கப் பாடக் குறமகளும்
மூழச் குழக்குத் தினைதந்தாள் - சோழாகேன்
உப்புக்கும் பாடிப் புளிக்கு மொருகவிதை
ஒப்பிக்கு மென்ற னுளம்.

இது முத்துக்கமலம் இணைய இதழின் படைப்பு.