ஓர் ஊரில் பெரிய பணக்காரர் இருந்தார். அவர் கல்வியிலும் பெரியவராக இருந்தார்.

அவருடைய வேலைக்காரன் எழுதப் படிக்கத் தெரியாத பட்டிக்காட்டான். கல்விச் செருக்கும் பணச்செருக்கும் கொண்ட முதலாளி பாமரனைக் கேலி செய்வது வழக்கம்.

ஒரு நாள் ஒரு கைத்தடியைக் கொடுத்து, அவனை விட முட்டாளைப் பார்த்தால் அதைக் கொடுக்கும்படி சொன்னார்.

அடிக்கடி, '’தடி என்ன ஆயிற்று?'' என்று கேட்டுக் கொள்வார்.

சில நாட்கள் சென்றன. முதலாளி மரணப் படுக்கையில் விழுந்தார்.

வேதனை தாளாமல் வருந்திக் கொண்டிருந்தார்.

வேலைக்காரன் முதலாளியை அணுகி, ''ஐயா, என்ன இவ்வளவு சிரமப்படுகிறீர்கள் ?'’ என்று கேட்டான்.

முதலாளி திக்கித் திணறி, ''அப்பா, நான் யாத்திரை போகப் போகிறேன்'' என்றார்.

வேலைக்காரன், 'எங்கே யாத்திரை போகப் போகிறீர்கள்? பெட்டி படுக்கையெல்லாம் தயார் செய்யட்டுமா?’ எனக் கேட்டான்.


முதலாளி, ‘நான் போகும் இடத்திற்கு இது ஒன்றும் உதவாது. பகவானைப் பற்றிச் சிந்தித்து நல்வாழ்வு வாழ்ந்திருந்தால் அது மட்டும் கூட வரும். அப்படி ஒன்றும் சேர்த்து வைக்கவில்லையே' என வருந்தினார்.

“ஆகா! போகும் இடத்திற்குப் பயனில்லாத பொருளைத் தேடி வைத்துள்ள நீங்கள் என்னை விடப் பெரிய முட்டாள். இதோ, இந்த, தடியைப் பெற்றுக் கொள்ளுங்கள்'' என்றான் வேலைக்காரன்.

பிறகு, “கடைசி நேரத்தில் இறைவனது திருநாமத்தைச் சொன்னால் நற்கதி கிடைக்கும் என்று பெரியோர் சொல்லக் கேட்டிருக்கிறேன். எனவே நாராயண என்று கூறுங்கள்’’ என்று சொல்லித் தானும் சேர்ந்து நாமஜபம் செய்தான்.

முதலாளியின் ஆத்மா சாந்தியடைந்தது.

இது முத்துக்கமலம் இணைய இதழின் படைப்பு.