"என்னங்க ஏட்டையா... ஏதாவது மர்டர் கேஸா... இல்லை அடிதடியா... இல்லே தற்கொலையா... காலையிலேயே வந்துட்டீங்க..." தேநீர் குடித்துக் கொண்டே சாமியப்பன் கேட்டான்.

சாமியப்பன் அரசு மருத்துவமனையின் பிணவறையைப் பார்த்துக் கொள்பவன்.

"இல்லேப்பா... இது ஒரு மிஸ்லிங் கேஸ்... காலையிலேயே அழுது புலம்பிக்கிட்டு நிக்குது... அதான் வந்தேன்" ஏட்டையா வேலுமணி பதில் சொன்னார்.

"டேய்... ஏட்டையாவுக்கு ஒரு டீ குடு..."

"ஏட்டையா... டீ குடிங்க... இதெல்லாம் நம்ம வேலையிலே சகஜம் தானே... அது சரி... பார்ட்டி வரலீங்களா..."

"இந்நேரம் வந்திடுவேன்னு சொல்லிச்சிப்பா... ஆ... அதோ வந்துகிட்ருக்கே..."

வேலுமணி காட்டிய திசையில் அவசர அவசரமாக அஞ்சலை வந்து கொண்டிருந்தாள்.

வேலுமணியைப் பார்த்ததும் ஓ..வென்று அழுதாள்.

"அய்யா... எம் புருசனைக் காட்றேன்னு இங்கே கூட்டிட்டு வந்திருக்கீங்களே... சாமி... அவரக் காணோமின்னு தானே புகார் கொடுத்தேன்... அதுக்காக செத்தவங்கள வைக்கிற இந்த ரூமுக்கு வரவச்சிட்டீங்களே... அய்யோ... நான் என்ன செய்வேன்... அவருக்கு ஒண்ணும் ஆயிருக்கக் கூடாதே..."

"ஏ... ஏய்... இப்ப ஏன் அழுது ஒப்பாரி வைக்கிறே... ஒரு வாரமா... உம் புருசன் காணலியேன்னு சொன்னியே... ஒருவேளை விபத்திலேயோ... மயங்கி விழுந்தோ... அடிகிடி பட்டோ எங்கேயாச்சும் விழுந்து கிடந்து செத்திருந்தான்னா... ஒரு சந்தேகத்துக்குத் தான்... பாத்து உறுதி பண்ணி இங்கே இல்லேன்னா வேற இடந் தேடலாமே... அது தான்..."

ஆனால், அஞ்சலைக்குப் போதாத காலந்தான். சாமியப்பன் பிணவறையில் உள்ள ஒவ்வோர் உடலை துணியை விலக்கி முகத்தைக் காட்டிக் கொண்டே வர... அஞ்சலை இல்லை... இல்லை... என்பது போலத் தலையசைத்து மறுப்புத் தெரிவித்துக் கொண்டே வந்தாள்.

எல்லாம் முடிந்து. அஞ்சலைக்குப் போன சுவாசம் திரும்பி வந்தது போல இருந்தது.

"...இரும்மா... எதுக்கும் அநாதைப் பிணங்கன்னு சொல்லி அதலயெல்லாம் படமா எடுத்து வச்சிருக்கோம்... அதையுங் காட்டிர்றேன்... பாத்திரு..."

கோப்பில் இருந்த புகைப்படங்களைச் சாமியப்பன் காட்டினான். ஒவ்வொரு முகங்களாகப் பார்த்தாள் அஞ்சலை.

அத்தனையும் படுத்த நிலையிலிருந்த பிணங்களின் படங்கள்.


ஒரு புகைப்படத்தின் மீது அஞ்சலையின் கண்கள் நிலைத்தன.

"அய்யோ... என் ராசா... இப்படி நாதியத்துப் போயிட்டியேய்யா... இப்படி அனாதையாச் செத்துப் போகவா இந்த ஊருக்கு வந்தே... வேலை தேடிப் போறேன்... வேலை தேடிப்போறேன்னு தெனம் போயி வருவியேய்யா... பத்து நாளா வரலியே... வரலியேன்னு நான் பாக்காத வழியில்லே... கேக்காத மொழியில்லே... அய்யா... என்னை ஆண்ட ராசாவே போயிட்டியேய்யா... என்னைத் தனிமரமா ஆக்கிப்பிட்டியே..."

அஞ்சலையின் ஒப்பாரி அங்கே கூடியிருந்த கூட்டத்தைக் கண்கலங்கச் செய்தது. ஆறுதல் சொல்ல வழியின்றி இருந்தது.

அந்த இடத்தில் தினம் தினம் இப்படி நிகழ்வது சாதாரணம், அதனால் யாரும் பெரிதாக எடுத்துக் கொள்வதில்லை. போவோரும் வருவோரும அப்படியே எட்டிப் பார்த்து உச்சுக் கொட்டிவிட்டுப் போவதோட சரி... அவ்வளவு தான்.

"அய்யா... அய்யா... எம் புருசனோட உடம்பையாவது கண்ணிலே காமிங்கய்யா... அய்யா..."

அழுது புலம்பினாள் அஞ்சலை.

சாமியப்பனைப் பார்த்தார் வேலுமணி.

"ஏட்டையா... ரெண்டு நாள் முன்னாடியே அத அனாதப் பிணம்னு முடிவாகி அடக்கம் பண்ண எடுத்திட்டுப் போயிட்டாங்களே..."

"...யாரு...?"

"அதான்கய்யா... அந்த அமிர்தம்மா... அனாதைப் பிணங்ளை எல்லாம் முறையா அடக்கம் பண்ணுவாங்களே... அவங்க தான்..."

அமிர்தம்மாள்... ஐம்பது வயதிருக்கும், ஒரு சமூக சேவகர்... அரசிடம் தனி ஆணை பெற்று அந்த நகரத்தில், அனாதைப் பிணங்களை முறையாய் மருத்துவமனையிலிருந்து உரிய சான்றுகள் பெற்று தம் சொந்தச் செலவில் நல்லடக்கம் செய்பவர்.


வேலுமணி மேற்கொண்டு விவரங்கள் சேர்த்தார்.

விவரங்களை அஞ்சலையிடம் தெரிவித்தார், "இப்படி ஓர் ஈனப்பிறவியாப் போயிட்டேனே... புருசனக் கூடச் சரியாப் பார்க்க முடியாமப் போச்சே... அந்த ஆளோட ஈமச்சடங்கக் கூடச் செய்ய முடியாம.... இப்படியா அநாதையா ஒரு மனுசன் சாவான்..."

அஞ்சலை தன் கண்களைத் துடைத்துக் கொண்டாள்.

"அய்யா... யாரோ... ஒரு அம்மா பேரச் சொன்னாங்களே... அனாதைப் பிணங்களை அடக்கம் பண்ணுவாங்கன்னு... அவங்களப் பாக்கணும்யா... எம்புருசன அடக்கம் பண்ணவங்க முகத்தப் பாத்து நன்றி சொல்லணும்யா..."

வேலுமணியிடம் கெஞ்சுவது போலக் கேட்டாள்.

அவர் சாமியப்பனைப் பார்த்தார்.

"அந்தம்மா... காலையிலேயே வந்து போயிட்டாங்கய்யா... இன்னிக்குக் கூட ரெண்டு அநாதைப் பிணங்களக் கொண்டு போயிருக்காங்க... மயானத்துக்குப் போனா அங்கே அவங்களப் பாக்கலாம்..."

"ஏட்டய்யா... ஏதோ புதுக் கேசு வருது... டாக்டர் வந்திருவாரு..." என்றவாறே சாமியப்பன் நகர்ந்தான்.

"அய்யா... சாமி... என்னை மயானத்துக்குக் கூட்டிட்டுப் போங்களேன்... அந்த அம்மாவப் பாத்து ஒரு கும்பிடு போட்டு நன்றி சொல்லணும்யா... அய்யா... என்னப் பெத்த சாமி மாதிரி நீங்க..."

வேலுமணி இளகிய மனதுக்காரர். தர்ம சங்கடமாக இருந்தது. என்ன செய்வது... இந்தப் பெண் வேறு கெஞ்சுகிறாள்.

இன்ஸ்பெக்டர் ஏதாவது சொன்னால்... என்ன செய்ய... சரி... பாவம் இந்தப் பெண்ணுக்கு உதவலாம்... எப்படியும் ஒரு மிஸ்ஸிங் கேஸ் கோப்பு முடிந்துவிடும் என்று நினைத்தார்.

சாலைக்கு வந்தவர் ஓர் ஆட்டோவை அழைத்தார்.

அஞ்சலையை ஏறச்சொல்லி, தாமும் கொஞ்சம் இடம் விட்டு அமர்ந்தார்.

"தம்பி... மயானத்துக்கு வண்டிய விடுப்பா... ஆட்டோ சார்ஜ் வாங்கிக்கலாம்..."

நல்லவேளை... ஓசிச் சவாரியாக இல்லாமல் இருந்தால் சரி என்ற நினைப்பில் ஆட்டோ டிரைவர் வண்டியைச் செலுத்தினார்

போகும் வழியெல்லாம் அஞ்சலையின் புலம்பல் தான்.

நல்ல நாளும் அதுவுமா... இப்படி மயானத்துக்குப் போக வேண்டியிருக்கிறதே... என்ன செய்ய... இந்த உத்யோகத்தில் இதையெல்லாம் பார்க்க முடியாதே... ஒரு பாவப்பட்ட சென்மத்துக்கு உதவுன மாதிரி இருக்கட்டும்...

வேலுமணியின் மனதிலோடும் எண்ணங்களுக்கு இடைவேளை கொடுத்தார் ஆட்டோ டிரைவர்.

"சார்... வந்திருச்சிங்க..."

ஆட்டோ டிரைவர் கேட்ட நியாயமான பணத்தை வேலுமணி கொடுத்தார்.

மயானத்தின் உள்ளே சென்று பார்த்தார்... அருகில் நின்றாள் அஞ்சலை.

இடுகாட்டில் அடக்கம் செய்யப்படும் இடத்தில் ஒரு சிறு கூட்டம் இருந்தது. நடுவில் அமிர்தம்மாள் நின்றிருந்தார்.

"... அதோ... அந்தம்மா... தான்... காரியம் நடந்துகிட்டிருக்கு... அழுது புலம்பி இடைஞ்சல் பண்ணிராதே..."

சற்று எட்டியே நின்றனர் இருவரும்.

குழியில் சவம் இறக்கப்பட்டிருந்தது. அமிர்தம்மாள் மூன்று முறை கைநிறைய மண்ணள்ளி எடுத்துக் குழியிலிட்டார். கும்பிட்ட கைகளோடு மூன்று முறை வலம் வந்தார்.

இடுகாட்டுச் சிப்பந்திகள் மளமளவென குழியை மூடினர்.

மண்மேட்டின் மீது மலர்களைத் தூவி ஊதுவர்த்தி கொளுத்தினார். ஒரு செம்பில இருந்த பாலை மண் மீது மூன்று முறை கைகளால் அள்ளித் தெளித்தார். வானத்தை அண்ணாந்து பார்த்துக் கையெடுத்துக் கும்பிட்டார்.


ஒருவர் கீதையின் சரம ஸ்லோகத்தைச் சொல்ல, இன்னொருவர் பைபிளிலிருந்து சில வாசகங்கள் சொல்ல, மற்றொருவர் திருக்குரான் ஓத,

"ஹே ஜீவனே... போகும் வழியெல்லாம் உன் ஆன்மா சாந்தி அடைவதாக... இங்கு யாரும் அநாதையில்லை... பிறப்பு இல்லாத நாளும் இல்லை... இறப்பு இல்லாத நாளும் இல்லை... எல்லோருக்கும் சாந்தி உண்டாகட்டும்..."

அமிர்தம்மாளின் நீண்ட பிரார்த்தனையை, அவர் செயலை அஞ்சலை பார்த்தாள்.

கண்களில கண்ணீர் பெருக, ஓடோடி அமிர்தம்மாளின் காலில் விழுந்தாள்.

"அம்மா... .அம்மா... எம்புருசனையும் இப்படித் தான் அடக்கம் பண்ணியிருப்பீங்க... எனக்கு இப்பத் தான்மா நிம்மதியாப் போச்சி... எம்புருசனுக்கு சகல மரியாதையோட நல்லடக்கம் நடத்தியிருப்பீங்க... உங்களுக்கு எப்படி நன்றி சொன்னாலும் போதாதும்மா... இதெல்லாம் உங்கச் சொந்தச் சிலவிலேயே பண்றீங்கன்னா... உங்களுக்கு எவ்வளவு பெரிய மனசும்மா... ஈமச்சடங்கிலேயாவது ஒரு மனிதனுக்கு நிம்மதி கிடைக்கணும். அதை நீங்க கொடுக்கிறீங்கம்மா... எந்த உயிரும் இங்கே அநாதயில்லேன்னு நீங்க பாத்துக்கிறீங்களே... உண்மையிலேயே நீங்க தான்மா பெரிய தெய்வம்..."

ஒன்றும் புரியாமல் அமிர்தம்மாள் நிற்க, வேலுமணி பதில் அளிப்பவராய்த் தலையாட்டினார்.

ஜென்மம் நிறைந்தவர் சென்றவர் வாழ்க!
சிந்தை கலங்கிட வந்தவர் வாழ்க!
நீரில் மிதந்திடும் கண்களும் காய்க!
நிம்மதி நிம்மதி இவ்விடம் சூழ்க!

மனதைக் கரைக்கும் வண்ணம் தூரத்திலிருந்து காற்றலையில் தவழ்ந்து வரும் பாடல் அந்தச் சூழலை இலகுவாக்கியது.

இது முத்துக்கமலம் இணைய இதழின் படைப்பு.