தமிழ்: சிதம்பரம் இரவிச்சந்திரன்

நகரத்தின் நடுவில் பிரம்மாண்டமான அடுக்குமாடிக் குடியிருப்பில் இருபதாவது மாடியில் தன் அபார்ட்மெண்ட் வீட்டில் இருந்து சாரா தாமஸ் பிரார்த்தனைப் புத்தகத்தை வாசிக்கத் தொடங்கினாள். அவளுடைய இதயம் உருகியது. முகம் உணர்ச்சிகளற்று இருந்தது. நிராசை அழுத்தும் போது அவள் பைபிளைக் கையில் எடுப்பது வழக்கம். ஆறுதல் தரும் ஏதாவது ஒன்று அதில் இருந்து அவளுக்குக் கிடைக்காமல் இருந்ததில்லை. யோகண்ணான் எழுதிய நற்செய்தியில் அவள் கண்கள் நிலைகுத்தி நின்றன.

“பெண் பிரசவிக்கும்போது என்னுடைய நாழிகை வந்ததால் அவளுக்கு துக்கம் உண்டு. குழந்தை பிறந்தபிறகு ஒரு மனிதன் உலகிற்கு வந்ததால் ஏற்படும் சந்தோஷத்தால் அவள் தன்னுடைய துக்கத்தைப் பிறகு நினைத்துப் பார்ப்பதில்லை. இப்படி உங்களுக்கும் இப்போது துக்கம் இருக்கிறது. என்றாலும் பிறகும் நான் உங்களைக் காண்பேன். உங்களுடைய இதயம் சந்தோஷப்படும். உங்களுடைய சந்தோஷத்தை யாரும் உங்களிடம் இருந்து பிடுங்கிக்கொண்டு செல்லமுடியாது. அன்று நீங்கள் என்னிடம் எதுவும் கேட்கமாட்டீர்கள். ஆமென். ஆமென். ஆமென்”

அவள் மனதில் ஆறுதலின் மெல்லிய வெளிச்சம் படர்ந்தது. பைபிளை மடக்கி வைத்தாள். ஜன்னல் வழியாக வெளியில் பார்வையைச் செலுத்தினாள்.

வானம் ஒரு மேகக்கீற்று கூட இல்லாமல் சூன்யமாகக் கிடந்தது. செங்கற்கள் அடுக்கி வைத்திருக்கும் தளம் போல கட்டடங்களின் முடிவில்லாத வரிசைகள். தெருக்களில் விளையாட்டுப் பொம்மைகள் போல வாகனங்கள் ஊர்ந்து சென்றுகொண்டிருந்தன. பறவைகள் போல வானத்தில் இருந்து பூமியை பார்ப்துக்கொண்டிருப்பதாக அவள் நினைத்தாள். வானத்தில் எங்கேயும் ஒரு பறவையும் இல்லை. அவையெல்லாம் இந்த மகா நகரத்தில் இருந்து கிராமங்கள் நோக்கி சென்றிருக்கும். நகரங்களின் நெரிசலும், ஆர்ப்பாட்டங்களும் கரியும் புகையும் அவற்றிற்குப் பிடிக்காது. கிராமத்தில் வாழ்ந்த காலத்தில் மாநகரமே அவளுடைய கனவாக இருந்தது. நகரத்தில் இருந்து யாராவது வந்து தன்னைத் திருமணம் செய்துகொண்டு போகவேண்டுமே என்று தேவாலயப் பிரார்த்தனைக்கு நடுவில் அவல் இரகசியமாக வேண்டிக்கொண்டாள். நகரத்தில் இருந்து கிராமத்திற்கு எப்போதாவது வருபவர்களை மிகுந்த மதிப்பு மரியாதையுடன் பார்ப்பாள்.


தாமஸ் மாமா ஸ்கூல் விடுமுறைக்கு ஊருக்கு வருவார். அவருடைய மகள் ஜெஸ்ஸி அப்போது ஃப்ராக் போட்டுக்கொண்டு வருவாள். கிராமத்தில் வாழ்ந்த இளம் பெண்களுக்கு அந்த மாதிரி ஆடைகளைக் கனவில் கூட அன்று நினைத்துப் பார்க்கமுடியாது. சட்டைப் பாவாடைதான் அன்று அவர்களின் ஆடை. சாரா டிப்ளமா முடித்தபோதுதான் சக்கரியாவின் கல்யாண ஆலோசனை வந்தது. நகரத்தில் இருந்து வருபவர்கள் என்று தெரிந்தபோது பிறகு எதைப் பற்றியும் யோசிக்கவில்லை. “பையன் கொஞ்சம் கறுப்பு” என்று ஆயாவிற்கு இலேசான அதிருப்தி இருந்தது. “அடுத்த தலைமுற கறுப்பா பிறக்கும்”என்பது ஆயாவின் கருத்து. சக்கரியா வங்கியில் வேலை பார்க்கிறான் என்று தெரிந்தபோதே அப்பாவிற்கு அந்த இடத்தை எப்படியாவது முடித்து விடவேண்டும் என்ற வேகம் ஏற்பட்டது.

அவள் சம்மதம் சொன்னவுடன் கல்யாணம் தடபுடலாக நடந்தது. அவளுடைய ஆசையை முன்கூட்டியே தெரிந்து வைத்திருந்தவன் போல சக்கரியா வேலை நடந்து கொண்டிருந்த அடுக்கு மாடிக் குடியிருப்பு ஒன்றில் ஒரு ப்ளாட்டை புக் செய்துவைத்திருந்தான். அதனால் கல்யாணம் முடிந்து நீண்ட நாள் அவர்களுக்கு புது வீட்டிற்குப் போகக் காத்திருக்க வேண்டிய அவசியம் வரவில்லை. வானத்தை முட்டிக்கொண்டு நின்ற அந்த உயரமான அடுக்குமாடிக் குடியிருப்பில் ஒரு வீட்டில் அவர்கள் குடியேறினார்கள். இருபத்தைந்து மாடி இருந்த அப்பார்ட்மெண்ட்டில் இருபதாவது மாடியில் சக்கரியாவின் வீடு. லிஃப்ப்ட் மேல் நோக்கிப் போய்க் கொண்டிருக்கும் போது அவள் ஒரு சமயம் அவனிடம் கேட்டாள்.

“இருபத்தஞ்சாவது மாடியில ப்ளாட்டப் புக் செஞ்சிருக்கலாம் இல்லையா? நாம கொஞ்சம் நேரம் கூடுதலா லிஃப்ப்ட்டுல போலாமில்லையா?” அதைக் கேட்ட அவன் வாய் விட்டுப் பெரிதாக சிரித்தான்.

ப்ளாட்டில் மேலே போகப்போக விலை குறையும் என்றும், கீழ்த்தளத்தில் இருக்கும் வீட்டிற்குத்தான் விலை அதிகம் என்றும் அப்போதுதான் அவள் புரிந்துகொண்டாள். லிஃப்ட்டில் மேலும் கீழுமாகப் போய்வரும் பயணத்தில் இருந்த சுவாரசியம் நாட்கள் செல்லச் செல்லக் குறைந்தது. வீடு இன்னும் கீழ்ப்பகுதியில் இருந்தால் நன்றாக இருந்திருக்கும் என்று அவள் யோசிக்கத் தொடங்கினாள். ஆனால், இதை அவனிடம் சொல்லவில்லை. இப்போதெல்லாம் அவள் மாநகரத்தில் தன் அப்பார்ட்மெண்டில் இருந்து கொண்டு பிறந்து வளர்ந்த குக்கிராமத்தைப் பற்றிக் கனவு காண ஆரம்பித்தாள். குட்டிப்பாறையில் வீசும் காற்றும் கூட அவளின் நினைவுகளில் வந்துபோனது. அந்தப் பாறையில் இருந்து கண்ணுக்கெட்டாத தூரத்தில் இருக்கும் மலைகளையும் பார்க்க முடியும். அப்பார்ட்மெண்டில் தனிமை வாழ்க்கைக்கு நடுவில் இளமைக் காலத்தில் தன்னுடன் விளையாடிய தோழிகளை நினைத்துப் பார்ப்பாள். அவர்களுடன் ஆடிப்பாடி பாலருவியில் நீந்திக் குளித்தது ஞாபகத்திற்கு வரும்.


ஒரு சமயம் “ஊருக்குப் போயிட்டு வரேன்” என்று சொன்னபோது அவன் கேட்டான்.

“நீதானே முன்னால சொன்ன? ஓனக்கொண்டாட்டத்தோட சாயல் கூட அடிக்காத அந்த பட்டிக்காட்டுக் கிராமத்துலேர்ந்து உன்னை மீட்க வந்த ராஜகுமாரன் நாந்தான்னு?” அவள் மௌனமானாள்.

இருந்தாலும் அடிக்கடி அவள் தன் குக்கிராமக் கனவுகளைக் கண்டு கொண்டிருந்தாள். ப்ளாட் வாழ்க்கையில் படர்ந்த தனிமை அவளை நிம்மதி இழக்கச் செய்தது. “ஒரு குழந்தை பிறந்தா எல்லாப் ப்ரச்சனைகளுக்கும் ஒரு முடிவு கிடைக்கும்” என்று அவள் ஏங்கினாள். ஆனால் ஒரு குழந்தையைப் பெறும் பாக்கியத்தை கர்த்தர் இதுவரை அவளுக்குக் கொடுக்கவில்லை.

பத்து ஆண்டுகளுக்கு நடுவில் ஐந்து தடவை அபார்ஷன் ஏற்பட்டது. நகரத்தில் மிகப் புகழ்பெற்ற மகப்பேறு மருத்துவ நிபுணர் டாக்டர் அஜிதா பேகம்தான் இந்தத் தடவை அவளுக்கு சிகிச்சை கொடுத்தாள். கடந்த நான்கு தடவையும் ஐந்து மாதம் ஆவதற்கு முன்பே கருக் கலைந்து போனது. இந்தத் தடவை ஏழாவது மாதம் வரை நெருங்கிவிட்டது. ஆப்பரேஷன் தேதியும் நிச்சயிக்கப்பட்டது. மருத்துவமனையிலும் சேர்க்கப்பட்டாயிற்று. பெட்டில் இருந்து பாத்ரூமிற்கு நடக்கும் போதுதான் இடையில் அது சம்பவித்தது. உடனே, ஆப்பரேஷன் தியேட்டருக்கு அழைத்துச் செல்லப்பட்டாள். என்றாலும் சிசுவின் உயிரைக் காப்பாற்ற முடியவில்லை. சக்கரியாவை விட இந்த முறை டாக்டர் அஜீதா பேகம்தான் அதிகமாக வருத்தப்பட்டாள். “எல்லாம் சரியாயிடும்” என்று ஆறுதல் சொல்லி டாக்டர் அவளை வழியனுப்பி வைத்தாள்.

வீட்டிற்கு வந்தது முதல் சக்கரியா மௌனியானான். விரக்தியின் விளிம்பில் இருந்த அவன் ஒரு நாள் திடீரென்று அவளிடம் “நாம ஒரு குழந்தயத் தத்து எடுத்தா என்ன?” என்று கேட்டான். இப்போது அவன் குடிப்பது அதிகமாகிவிட்டது. முன்பெல்லாம் எப்போதாவது விருந்துகளுக்குப் போகும்போது மட்டும்தான் அங்கு குடிப்பான். அவள் இதைப் பற்றிக் கேட்டபோது “பேங்க்குல வேல அதிகம். அதனாலதான் நடுவுலக் கொஞ்சம் குடிக்கறேன்” என்று சொன்னான்.

ஆனால் ஒரு குழந்தையைப் பெற முடியாமல் போனதால் அவன் இவ்வாறு செய்கிறான் என்று புரிந்தது. அவள் உடலில் இருந்து இரத்தம் ஏராளமாக வெளியில் போயிருக்கிறது. அதை ஈடுகட்டத்தான் அவன் நிறைய மாதுளை வாங்கி வைத்திருக்கிறான். அவள் ஒரு பிடி மாதுளம் முத்துக்களைக் கையில் வாரி எடுத்து வாயில் போட்டபடி சமையலறை நோக்கி நடந்தாள்.

சமையல் வேலையில் உதவ ஒரு தமிழ்ப்பெண் வருகிறாள். ப்ளாட் நம்பர் 325ல் கிரிஜா மேடம்தான் அவளை சாராவிற்கு ஏற்பாடு செய்து கொடுத்தாள். “கனிமொழியை இன்னிக்குக் காணோமே!”. அவள் நினைத்துக் கொண்டாள். உடனே காலிங் பெல் ஒலித்தது. “ம். அவளாத்தான் இருக்கும்”. சாரா யோசித்தபடியே கண்ணாடித்துண்டின் வழியாக கதவைத் திறக்காமல் வெளியில் பார்த்தாள். கனிமொழி சந்தோஷத்துடன் நின்று கொண்டிருப்பது தெரிந்தது.

சுறுசுறுப்புடன் வீட்டிற்குள் நுழைந்தபடியே கனிமொழி சொன்னாள். “அக்காக்கு ஒரு குழந்த புறந்திருக்கு” சாரா பொங்கிக்கொண்டு வந்த விசும்பலை உள்ளுக்குள் அடக்கிக் கொண்டு சந்தோஷத்தை முகத்தில் காட்டியபடி “ஆணா? பெண்ணா?” கேட்டாள்.

“ஆண்குழந்தை”. கனிமொழி பதில் சொன்னபடி தன்னுடைய பின்னலிட்ட முடியை தோள்பட்டை வழியாக முன்னால் போட்டுக் கொண்டு வீட்டிற்குள் நடந்தாள். சாரா நீண்ட ஒரு பெருமூச்சு விட்டாள். “சுகப்பிரசவம்”.

அவள் தொடர்ந்தாள். கனிமொழி கறுப்புதான் என்றாலும் இலட்சணமானவள். சாரா நினைத்துக் கொண்டாள்.

அலட்சியமாகப் போடப்பட்டிருந்த செய்தித்தாளை எடுத்து டீப்பாயின் மேல் வைக்கும் போது அதில் இருந்த ஒரு செய்தியில் அவள் பார்வை பதிந்தது. “நகரத்தில் மார்க்கெட்டில் குருவிப் பூங்கா ஆரம்பிக்கப்பட்டுள்ளது”

ஆச்சரியத்துடன் அதை வாசிக்கத் தொடங்கினாள்.

“அங்காடிக் குருவிகள் இனம் அழிந்துகொண்டிருக்கிறது. நகரங்களில் மட்டுமே காணப்பட்ட இவை நகரங்கள் வளர்ந்ததால் புறம்போக்கு நிலங்களில் சென்று குடியேறத் தொடங்கின. புதிய கட்டடங்களில் அவற்றிற்கு கூடு கட்ட இடமில்லாமல் போனது. மொபைல் கோபுரங்களில் இருந்து வரும் கதிர்கள் அவற்றின் பொரிந்து விரியவேண்டிய முட்டைகளை கூமுட்டைகளாக மாற்றுகின்றன. இதனால் இவற்றின் எண்ணிக்கை குறைகிறது...” என்று செய்தி கூறிக்கொண்டு சென்றது.

அவளின் எண்ணங்கள் சிறகடித்துப் பறக்கத் தொடங்கின. ப்ளாட்டின் மேற்பகுதியில் மூன்று கம்பெனிகள் மொபைல் கோபுரங்களை நிறுவியிருக்கின்றன. “அதுலேர்ந்து வர்ற கதிர்வீச்சாலதான் தொடர்ச்சியா எனக்குக் கர்ப்பம் கலைஞ்சு போகுதோ?” அப்போது காதை செவிடாக்கும் ஒரு பேரோசை கேட்டது. சகிக்க முடியாமல் தன் காதுகளை அடைத்துக் கொண்டாள். பறத்தல் க்ளப்காரர்களின் விமான சத்தமே அது.

மாலையில் சக்கரியா வந்தபோது குருவிப் பூங்கா செய்தியை அவனிடம் காட்டினாள். மொபைல் கோபுரங்கள் இந்த அடுக்கு மாடிக் குடியிருப்பின் மீதும் அமைக்கப்பட்டிருக்கின்றன என்று அவனுக்கு ஞாபகப்படுத்தினாள். அதைக் கேட்ட அவன் “இருபத்திரெண்டாவது மாடியில இருக்கற வாசுதேவனோட மனைவி ஷாலினிக்கு கடந்த வாரம்தானே குழந்த பிறந்தது? மொபைல் கோபுரத்தாலதான்னா அவுங்களுக்குத்தானே முதல்ல பாதிப்பு வந்திருக்கணும்?”

இதைக் கேட்ட சாரா கொஞ்ச நேரம் நிசப்தமானாள்.

“கொஞ்ச நாள் ஊர்ல போய் இருந்துட்டு வந்தா எல்லாம் சரியாகும்னு.. என்னோட மனசு சொல்லுது” மறுபடியும் அவள் பிடிவாதத்துடன் சொன்னாள்.

“ஓ.. அதானா இப்ப விஷயம்?” அவன் சொன்னான். “ம். உன்னோட விருப்பப்படி நடக்கட்டும். வியாழக்கிழம நாம உன்னோட வீட்டுக்குப் போறோம்” அவன் சொன்னான்.

சாராவின் இதயம் சூரியனைக் கண்ட தாமரை போல மலர்ந்தது.

வெளிறிய முகத்தில் இரத்தம் குப்பென்று பாய்ந்து ஏறியது. ஊருக்குப் போகும் வழியில் காரில் உட்கார்ந்திருந்த அவள் நினைத்துப் பார்த்தாள். அவளுடைய வயிற்றிற்குள் மறுபடியும் ஒரு குழந்தை அழுவது போல தோன்றியது.


“கிராமத்தோட சூழல்ல என்னோட மனசு குளிரும். ஒரு வருஷத்துக்காவது வீட்டுலதான் இருக்கணும். நடுநடுவுல சக்கரியா மட்டும் வந்தாப் போதுமே? பாலருவியில குளிக்கலாம். குட்டிப் பாற மேல ஏறி காத்து வாங்கலாம். ஆஹா. நினைக்கறப்பவே எத்தன இன்பமா இருக்கு! ஒரு குட்டி குழந்தயோடத்தான் நான் இனிம நகரத்துக்குப் போவேன்” என்று நினைத்துக்கொண்டாள்.

கார் நகரத்தெருக்களின் வழியாக நகர்ந்து போய்க்கொன்டிருந்தது. அவள் ஜன்னல்களைத் திறந்து வெளியில் வேடிக்கை பார்த்துக் கொண்டிருந்தாள்.

இப்போது கார் குத்துச்செடிகளும் மரங்களும் அடர்ந்த வழியில் போய்க்கொண்டிருந்தது. “இங்க என்ன ஒரு அங்காடிக்குருவியக் கூடக் காணோமே?” அவள் யோசித்தாள்.

அப்போது அந்தப் பத்திரிகைச் செய்தி ஞாபகம் வந்தது. தனக்குத்தானேச் சமாதானமாகச் சொல்லிக்கொண்டாள்.

“அங்காடிக்குருவிங்க நகரத்துல மட்டும் வாழற குருவிங்கதானே?. எங்கயோ காணாமப் போயிட்டாங்களே!”

இது முத்துக்கமலம் இணைய இதழின் படைப்பு.