தமிழ் இலக்கிய வரலாற்றில் தனக்கென்று தனித்த நிலையான முத்திரையைக் கவிதைகள் பெற்றுள்ளன. காலங்காலமாக மனித உணர்வுகளும், உணர்ச்சி வெளிப்பாடுகளும், சமூகப்பிரச்சனைகளும் கவிதைகளாக வடிக்கப்படுகின்றன. மனிதன் தன்னை நடை, உடை, பாவனை என நவீனப்படுத்திக் கொள்வது போலவே கவிஞர்கள் தாங்கள் படைக்கின்ற கவிதைகளையும், காலத்தின் மாற்றத்திற்கேற்பவும், தேவைக்கேற்பவும் நவீனத்தன்மையுடன் படைக்கின்றனர். கவிதைகளின் நவீனப்போக்கினை ஆய்வதாக இக்கட்டுரை அமைகின்றது.

நவீனம் என்ற சொல்லிற்கு க்ரியாவின் தற்காலத் தமிழ் அகராதி, “புதிய மாற்றங்களுக்கும் தேவைகளுக்கும் ஏற்ற முறைகளையும் தன்மைகளையும் கொண்டமைவது” (1) எனப் பொருள் தருகிறது. “நவீனம் என்னும் சொல் புதியது, புதுமை, மறுமலர்ச்சி என்னும் பொருண்மையில் கட்டமைக்கப்பட்டு தமிழில் வழங்கி வரும் சொல்லாகும்” (2) என்று சி. ரமேஷ் சுட்டுகிறார்.

கவிஞர்கள் தாங்கள் படைக்கின்ற கவிதைகளை, இன்றைய அவசர உலகின் தேவைக்கு ஏற்பவும், காலத்தின் மாற்றத்திற்கு ஏற்பவும் புதுமையான முறையில் புதுமையானவற்றை கவிதைகளாக பாடுகின்றனர். ‘மாற்றம் ஒன்றே மாறாதது’ என்ற மொழிக்கேற்பக் கவிதைகள் பல நிலைகளில் மாற்றம் பெற்றுள்ளது. ‘மாற்றம் காலத்தின் நியதி. பழைமை புளித்துப் போகும் போது பயனற்றுப் போகும் போது புதுமை பிறக்கிறது. பெரு நிகழ்ச்சிகளால் மாறும் போது புதுமை பிறக்கிறது. கால வகையினால் பழைமைகள் கழிந்து புதுமைகள் புகுகின்றன’ (3) என்ற அப்துல்ரகுமானின் வரிகளுக்கு ஏற்பக் கவிதைகள் பழைமை வடிவமான மரபுகவிதை என்ற நிலையில் இருந்து மாறிப் புதுக்கவிதை, ஹைக்கூ, சென்ட்ரியூ, லிமைக்கூ, ஹைபுன், லிமிர்ப்புன் என பல வடிவங்களிலும், காதல், வீரம், போர், கொடை, பக்தி போன்றவற்றைப் பாடின பாடுபொருள்களை விடுத்துச் சமூகத்தில் யதார்த்தமாக நடக்கின்ற நிகழ்வுகள், சமூகச் சீரழிவுகள், பெண்களின் நிலை, அறிவியல் வளர்ச்சியின் விளைவுகள், அரசியல் ஊழல்கள், ஆகியவற்றைக் கண்டு கவிஞனது உள்ளத்தில் உதித்த கருத்தை நவீனகாலத்தில் கவிதைகளாக படைக்கின்றனர். கவிதைகளின் நவீனப்போக்கினை,



1. புறவய நவீனப்போக்கு

2. அகவய நவீனப்போக்கு

என்ற இருநிலைகளில் ஆராயலாம்.

புறவயம் என்பது கவிதையின் வடிவத்தைக் குறிக்கிறது. இலக்கியம் தோன்றிய காலகட்டத்தில் மரபுகவிதைகள், பாஅமைப்பு, சீர், தளை, அடி, தொடை, ஆகியவற்றில் வடிவில் கொண்டுவந்த முறைமை காணப்பட்டது.

“பழையன கழிதலும் புதியன புகுதலும்
வழுவல கால வகையினானே” (நன்.462) (4)

என்ற பவணந்திமுனிவரின் நூற்பா கூறுகின்ற முறைமை போன்று, கால வெள்ளத்தினாலும், சமூக மாற்றத்தினாலும் காலங்காலமாகப் பின்பற்றப்பட்டு வந்த மரபுக்கவிதை படைப்போர் இன்றியும், படிப்போர் இன்றியும் வழக்கொழிந்துவிட்டது. தற்காலத்தில் கவிதையின் புறவயத்தில் பலவகையான நவீனப்போக்குகள் பின்பற்றப்பட்டு உள்ளன. ஹைக்கூ, சென்ட்ரியூ, லிமைரைக்கூ என புறவயத்தில் பல நவீனப்போக்கினை தற்காலக் கவிதைகள் பெற்றமைந்துள்ளன.

தற்காலத்தில் படைக்கப்படுகின்ற கவிதைகள் மிகவும் எளிமையான அமைப்புடன் அமைந்துள்ளது. சுருங்கச் சொல்லி விளங்க வைக்கின்ற வகையில் அமைந்துள்ளது. மூன்று வரிகளினால் அமைந்து சுற்றி வளைக்காமல் நேரடியாகக் கருதிய பொருளைக் கூற ஹைக்கூ போன்ற நவீன கவிதை வடிவங்களைக் கவிஞர்கள் கையாளுகின்றனர். மூன்று வரிகளில் நதிகளில் நீர், மணல் சுரண்டப்படுவதைக் கவிஞர் கூறும் முறையினை,

“லாரி ஏறி
செத்தது
நதி” (ப.பா.ப.45) (5)

என்று எளிமையான புறவய அமைப்பில் சொற்களின் பயன்பாட்டை குறைவாகவும் கருத்தினைச் செறிவாகவும் தருகின்ற நவீனப்போக்கு முறைமை தற்காலக் கவிதைகளில் காணப்படுகின்றது.

அகவயம் என்பது கவிதையில் கவிஞன் பாடுகின்ற கரு பாடுபொருள் ஆகும். ‘கவிதையில் ஒரு படைப்பாளன் எதை உணர்த்த விரும்புகிறாரோ அதையே பாடுபொருள் அல்லது உள்ளடக்கம் என்கிறோம். கவிதையின் வடிவம் காலத்திற்கு ஏற்ப மாறி வந்திருப்பதைப் போலவே பாடுபொருளும் மாற்றமும் வளர்ச்சியும் பெற்றே வந்திருக்கிறது என்பது உண்மையாகும். உள்ளடக்கத்தில் புதுமை, உள்ளடக்கத்தில் கட்டுக்கோப்பு, உள்ளடக்கத்தில் அழகு ஆகிய மூன்றையும் கவிதையின் இயல்புகளாகச் சுட்டிக்காட்டும் அறிஞர்கள் உருவ இயல்புகளை விட உள்ளடக்க இயல்புகளே முக்கியமானவை’ (6) என யாப்பும் கவிதையும் என்ற நூலில் செல்வம் கூறுவதாக அப்துல்ரகுமான் சுட்டுவது இங்கு காண வேண்டிய ஒன்றாகும்.

தமிழின் கவிதை மரபிற்கு நீண்டகால வரலாறு உண்டு. இயற்கை, காதல், வீரம் ஆகியவற்றைப் பாடுவதாக மரபுகவிதைகள் அமைந்திருந்தன. ஆனால் தற்காலப் புதுக்கவிதைகளோ மரபினைப் பாடுவதை விட சமூக யாதார்த்தத்தை, சமூகத்தில் நிகழ்கின்ற நிகழ்வுகள் தம் இதயத்தில் ஏற்படுகின்ற உணர்வு நெகழ்ச்சிகளைத் தம் கவிதைகளில் கவிஞர்கள் வடிக்க முயல்கின்றனர். தனிமனிதனுடைய மனத்தடுமாற்றம், சமூகச்சீரழிவுகள், அரசியல் போக்குகள், பெண்களின் நிலைகளை கருப்பொருளாக உள்வாங்கிக் கொண்டு கவிதையாளர்கள் நவீனத்தன்மையுடன் கவிதைகளை உருவாக்குகின்றனர். தற்காலக் கவிஞர்கள் சமூகத்தை உற்றுப் பார்க்கின்றனர். சமூகத்தில் அவர் கண்டு மனதை மகிழச்செய்த, கோபமுறச் செய்த, வருத்தமுறச் செய்த நிகழ்வுகளை கவிதையின் கருவாகக் கவிஞர்கள் கொள்கின்றனர். தற்காலக் கவிதைகளில் சமூகத்தின் யதார்த்தத்தைப் பதிவு செய்கின்ற வகையில் பாடுபொருட்கள் அமைந்துள்ளன. கவிதைகளில் பாடப்படுகின்ற பாடுபொருட்களை,

* புதிய கண்டுபிடிப்புகள்

* தற்கால அரசியல் நிலைப்பாடு

- இலஞ்சம்
- தேர்தல்திருவிழா
- அரசியல் பட்ஜெட்
- ஓட்டு இயந்திரம்

* சுற்றுச்சூழல்

* மாற்றுத்திறனாளி

* விலைவாசி ஏற்றம்

* நிகழ்வுப்பதிவுகள்

* மதுப்பிரச்சனை

என நிகழ்காலத்தில் தன் கண் முன்னே நிகழ்கின்ற சமூக சித்தரிப்புகளைக் கவிதையாக கவிஞர் வடிக்கின்றார்.

அறிவியலும் தொழில்நுட்பமும் முன்னேற்றப் பாதையை நோக்கிப் பலநிலைகளில் வளர்ச்சி கண்டு செயல்படுகிறது. அறிவியல் யுகத்தில் கணினி, இணையம், தொலைபேசி என தகவல் தொடர்புச் சாதனங்கள் பல்கிப் பெருகி உள்ளன. அறிவியல் வளர்ச்சியினால் பல நன்மைகள் விளைந்தாலும் அதனால் விளைகின்ற தீமைகள் மக்களைப் பெரிதும் பாதிக்கின்றது. குறிப்பாக, இளைஞர்களைப் பெரும் மனப் பாதிப்பிற்கு உள்ளாக்குகிறது. இணையதளத்தில் இளைஞர்கள் மூழ்கிப் போகின்றனர். அண்டைவீட்டாரிடம் நட்பு கொள்வதைத் தவிர்த்து முகம் தெரியாத நபருடன் முகநூலில் நட்புகொண்டு உரையாடுகின்ற முறைமை தற்காலத்தில் செயல்படுகிறது. முகநூல் (பேஸ்புக்), கட்செவி அஞ்சல் (வாட்ஸ்அப்), சுட்டுரை (டுவிட்டர்) என மணிக்கணக்கு இல்லாமல் அரட்டையடிப்பதும், தகவலைப் பதிவதும், தகவலுக்கு விருப்பம் தெரிவிப்பதும், கருத்து சொல்வதும்தான் உலகம் என நினைத்து இளைஞர்கள் பலர் சீரழிகின்றனர். இதனைக் கவிஞர் எள்ளலோடு சொல்லும் முறையினை,



“வாட்ஸப்பென்ப ஃபேஸ்புக் டிவிட்டரென்ப இம்மூன்றும்
மோட்சமென்ப வாழும் உயிர்க்கு”(க.பூ.ப.11) (7)

என்ற கவிதையின் வாயிலாக அறியமுடிகின்றது.

செல்போன் மோகம் மக்களை தீவிரமாகப் பற்றி இருப்பதை,

“செல்லிலார் எல்லாம் தமக்குரியர் செல்லுடையார்
என்றும் உரியர் பிறர்க்கு”(க.பூ.க.6) (8)

“கண்டுகேட்டு பேசிமோந்து தொட்டறியும் ஐம்புலனும்
ஆண்ட்ராய்ட் கண்ணேஉள!” (க.பூ.ப.11) (9)

என்ற அடிகளின் வாயிலாக நவீனயுகத்தில் அலைபேசியின் (செல்போனின்) தீவிரத்தை அறிந்து கொள்ள முடிகின்றது.