கண்கவரும் கண்காட்சியிலும், பொருள்காட்சியிலும் மனதைப் பறிகொடுக்கும் வண்ணம் தோரணங்கள், இராட்டிணங்கள் பலவித அங்காடிகள் மனதை மகிழ்விக்கக்கூடிய பதிவுகளாக உலா வருவதுண்டு. கலைடாஸ்கோப் என்னும் கருவி போல் நம் வாழ்க்கையும் பல்வேறு பரிமாணங்களைப் பிரதிபலிக்கின்றன. கணியன் பூங்குன்றனாரின் 'தீதும் நன்றும் பிறர் தர வாரா' என்பதற்கிணங்க அல்லதைத் தவிர்த்து நல்லதை அதிகப்படுத்தும் பரிமாணங்களாம் ஆளுமைகளால், ஒவ்வொரு மனிதனின் உயர்வும் உச்சத்திற்குச் செல்கின்றன. பரிமாணம் என்பது அளவையும் பரிணாமம் என்பது வேறுபாட்டையும் குறித்து வருகின்றது. டார்வினின் பரிணாமக் கொள்கையோ, குரங்கிலிருந்து மனிதன் தோன்றினான் என்ற உயிரின் வளர்ச்சி அளவைக் குறிப்பிடுகிறது. அக்கொள்கையிலிருந்து வேறுபட்டு முழுமையான மனிதத்தன்மையுடன் மனிதனானவன் செயல்புரிந்து வந்தாலும் சில நேரங்களில் கீழ்மையான செயல்களினால் விலங்கைக் காட்டிலும் தரம் தாழும் கீழான எண்ணத்தைப் பெறப்போகும் அவல நிலைக்கு மனிதன் தள்ளப்படுகின்றான். மனிதனை அலைக்கழிக்கும் அவலத்திற்கு முற்றுப்புள்ளி வைப்பதற்காகவே பல்லாயிரம் வருடங்களுக்கு முன்பு சித்தர்கள் சில அளவுகோல்களை விட்டுச் சென்றிருக்கின்றனர்.

ஆளுமை என்பதற்கு ஆளும் தன்மை என்று பொருளாகிறது. ஆளுதல் என்பதற்கு “உடையவராதல்” எனக் கழகத்தமிழ் அகராதி விளக்கம் தருகின்றது. ஆளுமை என்பதற்கு ஒரு மனிதனின் தனிப்பட்ட குணத்தொகுப்பே எனக் க்ரியாவின் தற்காலத் தமிழ் அகராதி கூறுகின்றது. மனிதனின் குணத்தொகுப்பில் முரட்டுத்தனமும் மூர்க்கச்செயலும் இடம்பெறுவதுண்டு. அவைகள் மறை ஆளுமைகள் எனப்படுகிறது. அது எதிர்மறையான விளைவை மட்டுமே தரக்கூடியதாக அமைகின்றது. மாறாக, வாழ்வின் வளர்ச்சிக்கும் பேருதவிப் புரியக்கூடிய நோ் ஆளுமையை சித்தர்களின் பாடல்கள் வழிக் காண்போம்.

மாய வித்தைகளான எண்வகைச் சித்துக்களைத் தவறாகப் பயன்படுத்தாது மக்களினம் செழிக்க ஆக்கப்பூர்வமானச் சிந்தனைகளை உதிர்த்த சித்தர்கள் தமது பாடல்களில் உடல், எண்ணம், செயல் ஆகியவற்றின் அடிப்படையில் அமைந்த ஆளுமைப் பண்புகளை தெளிவுறுத்துகின்றனர். ஏன் எதற்கு எப்படி என்ற அறிவியல் பூர்வமானச் சிந்தனைகளின் அடித்தளமாக அமைந்துள்ள சித்தர்களின் பாடல்கள் மனிதனை மகத்துவமாக்குகிறது.

மனிதனின் அடிப்படை உரிமைகளாக உணவு, உடை, இருப்பிடம், கல்வி திகழ்கின்றது. அடிப்படைத் தேவைகளைப் பூர்த்தி செய்ய ஒவ்வொரு மனிதனும் அங்குமிங்கும் அலைந்து திரிந்து தேய்ந்து போகின்றான். பட்டுக்கோட்டையாரின் ஆளும் வளரனும் என்ற பாடலுக்கேற்ப உடல் அளவில் ஒவ்வொரு மனிதனும் உறுதியாகத் திகழ வேண்டும். உடலினை உறுதிப்படுத்த பல வகைகளில் மனிதன் முயன்றாலும் கீழான எண்ணங்களால் ஏற்படும் தவறான செய்கைகளினால் மனிதன் தடுமாற்றம் அடைகின்றான். தடுமாற்றம் காணாமல், பரந்து விரிந்த பூமிதனில் இறைவன் எங்கும் நிறைவாக நிறைந்திருக்க குறைவு எனக்கெப்படி வரும் என்ற மந்திரச்சொல்லை நாள்தோறும் சொல்லிய வண்ணம் உழைப்பை உரமாக்கி உழுது வந்தால் வாழ்நாள் முழுவதும் வெற்றியே எனப் பட்டினத்தார் கூறுகிறார்.

“உடுக்கக் கவிக்கக் குளிர்க்காற்று வெய்யில் ஒடுங்கி வந்தால்
தடுக்கப் பழையவொரு வேட்டியுண்டு, சகம் முழுதும்
படுக்கப் புறந்திண்ணை எங்கெங்கும் உண்டு, பசித்து வந்தால்
கொடுக்கச் சிவனுண்டு நெஞ்சே! நமக்குக் குறைவில்லையே” (பட்டினத்தார்)

உடல் மீது ஆசை வைத்து அதற்காக அழகுநிலையம் மருத்துவச்சிகிச்சை என உடலை அழகுப்படுத்துவதில் பணத்தையும் நேரத்தையும் வீணாக அழிப்பதோடு இன்னல்களையும் ஒவ்வாமைகளையும் கொண்டு வருகிறோம். நிலைமையைச் சீர்செய்ய ஒவ்வொரு மனிதனும் மாயைத் தன்மை கொண்டதான உடலைப்பற்றி அக்கறையுடன் சிந்திக்க வேண்டும் என அழைப்பு விடுக்கிறார்.

“வாய் நாறும் ஊழல் மயிர்ச்சிக்கு நாறிடும் மையிடும்கண்
பீ நாறும் அங்கம் பிணவெடி நாறும் பெருங்குழிவாய்ச்
சீ நாறும் ..... ..... ..... ..... .....
..... ..... ..... ..... ..... இங்ஙனே மனம் பற்றியதே?” (பட்டினத்தார்)

உடலின் தன்மை நிலையானது அல்ல; அழியக்கூடியது; மாயையானது என்பதைப் புரிந்து கொண்டு உடலை விட்டுவிட்டு உள்ளம் பண்படும் நிகழ்ச்சிகளுக்காக ஒவ்வொரு மனிதனும் தன்னை அர்ப்பணிக்க வேண்டும். குவலயத்தை ஒளி வௌ்ளத்தால் மிதக்கச் செய்தாலும் பகலவனுக்கு மறைவு என்ற நிகழ்வு ஒன்றுண்டு. அதேபோல் இளங்கன்றும் முதுமை பெற்று மறைந்து போவது இயல்பு. மறைவும் முதுமையும் தரும் உண்மையை நன்குத் தெரிந்திருந்தும் உண்மையில்லாததும் அழியக்கூடியதான உடலுக்காகப் போராட்டம் ஏன் புரிய வேண்டும் எனத் திருமூலா் கேட்கிறார்.

“கிழக்கு எழுந்தோடாய் ஞாயிறு மேற்கே
விழக்கண்டும் தேறார் விழி இலா மாந்தர்
குழக்கன்று முத்து எருதாய்ச் சிலநாளில்
விழக்கண்டும் தேறார் வியன் உலகோரே” (திருமூலா்)

மூச்சுக்காற்றின் முக்கியத்துவத்தைப் புரிந்து கொண்ட மனிதன் மூச்சை அடக்கி தியானம் புரிந்து தன்னுடைய ஆயுள் காலத்தை அதிகரித்துக் கொள்கின்றான். யோகா என்ற பெயரால் மனிதன் செய்யும் பயிற்சியைச் சில நூறு ஆண்டுகளுக்கு முன்னரே சித்தா்கள் அழகாகச் சொல்லிச் சென்றுள்ளனா்.

“புறப்பட்டுப் புக்குத் திரிகின்ற வாயுவை
நெறிப்பட உள்ளே நின்மலம் ஆக்கி
உறுப்புச் சிவக்கும் உரோமம் கறுக்கும்
புறப்பட்டுப் போகான் புரிசடை யோனே” (திருமூலா்)

உடலற்ற உயிரால் எதையும் சாதிக்கவோ இறைச்சிந்தனையில் மூழ்கித் திளைக்கவோ இயலாது. உயிருக்கு வடிவம் தரும் உடலைக் காப்பாற்றிக் கொள்ள ஒவ்வொருவரும் முனைய வேண்டும் எனத் திருமூலா் கூறினார். அழிவுக்குக் கொண்டு செல்லும் வாய்க்காலாக உடம்பு இருக்கும் பட்சத்தில் அத்தகு உடலை முன்னிலைப்படுத்தாமல் அதன் மீது கொண்டுள்ள ஆசையை விட வேண்டும் என சித்தா் கூறுகின்றார்.

“உடம்பார்அழியில் உயிரார் அழிவா்
திடம்பட மெய்ஞ்ஞானம் சேரவும் மாட்டார்
உடம்பை வளா்க்கும் உபாயம் அறிந்தே
உடம்பை வளா்த்தேன் உயிர் வளா்த்தேனே” (திருமூலா்)

“ஈரைந்து மாதமாய் வைத்த ஆளை
அருமையாய் இருப்பினும் அந்தச்சூளை
அரைக்காசுக்கு ஆகாதென்று ஆடுபாம்பே” (பாம்பாட்டிச்சித்தா்)