‘நீரின்றி அமையாது உலகு’ என்பது வள்ளுவர் வாக்கு. இந்தப் பூமியில் மூன்றில் இரண்டு பங்கு நீரால் நிரப்பப்பட்டிருக்கிறது. ஆனால் கடல் நீரால் மனிதர்களின் தண்ணீர் பிரச்சினை தீராது. நமது நன்னீர்த் தேவைகளை மழைநீரும், ஆறுகளும், நிலத்தடிநீரும் பூர்த்தி செய்கின்றன. இன்றைய சூழ்நிலையில் நீரின் இருப்பு நாளுக்கு நாள் குறைந்து வருகிறது. நீர்வளத்தைப் பாதுகாக்க ஒவ்வொரு தனிமனிதனும் முயற்சி செய்ய வேண்டும். நமது முன்னோர்கள் குளம் அமைத்துத் தண்ணீர் சேமிக்கும் வழக்கத்தை ஏற்படுத்திக் கொண்டமை இலக்கியங்களில் பதிவு செய்யப்பட்டுள்ளது.

குளம் அமைத்து தண்ணீர் சேமிக்கும் வழக்கம் சங்ககாலத்தில் இருந்தமையை அகநானூறு பதிவுசெய்துள்ளது.

“... ... ... ... ... ஈங்கைத் -
தூய்அவிழ் பனிமலர் உதிர வீசித்
தொழில் மழை பொழிந்த பானாட் கங்குல்,
எறிதிரைத் திவலை தூஉம் சிறுகோட்டுப்
பெருங்குளம் காவலன் போல,
அருங்கடி அன்னையும் துயில்மறந் தன்ன?
... ... ... ... ...” (அகநானூறு:252:9-14)

நீர்ப்பெருக்கால் குளம் உடையும் அபாயம் ஏற்படும் தருணம், அதைக் கண்காணிக்க காவலர் அமைத்துப் பாதுகாத்தமை மற்றும் பழந்தமிழரின் நீர்ப் பாதுகாப்பும் பேரழிவு மேலாண்மையும் புலனாகின்றது.

‘சுற்றுச்சூழல் கல்வியை எதிர் காலச் சந்ததியினருக்கு அளிக்கும் சங்க இலக்கியங்கள்’ என்றால் மிகையாகாது. இயற்கைப்பாதுகாப்பிற்கு முன்னோர்கள் மேற்கொண்ட அறவாழ்வு மேற்கண்ட சங்க இலக்கியச் சான்றாதாரங்களால் எடுத்துக் காட்டப்பட்டுள்ளது

*****

இது முத்துக்கமலம் இணைய இதழின் படைப்பு.