குறிஞ்சி, முல்லை, பாலை, மருதம், நெய்தல் என ஐவகை நிலங்களில் பல்வேறு இனமக்கள் வாழ்ந்துள்ளனர் என்பதையும், இவ்வைவகை நில மக்களின் பல்வேறு தொழில்கள், பழக்கவழக்கங்கள், பண்பாட்டுக் கூறுகள், வழிபாட்டு முறைகள் குறித்த பதிவுகளையும், பல நூற்றாண்டுகள் கழித்தும் நமக்கு உணர்த்தி நிற்பது சங்க இலக்கியமாகும். இவ்வைவகை நில மக்களாலும் ஆதரிக்கப்பட்டும் அரவணைக்கப்பட்டும் வாழ்ந்தவர்களாகப் பாணர்கள் அறியப்படுகின்றனர். இவர்கள் விளிம்புநிலை மக்களாலும் விரும்பப்பட்டுள்ளனர். நாட்டை ஆளும் வேந்தர்களாலும் ஆதரிக்கப்பட்டுள்ளனர் என்பதையும் இச்சங்க இலக்கியம் புலப்படுத்தி நிற்கின்றது. இவ்வாறு மக்களாலும் மன்னர்களாலும் போற்றிக் காக்கப்பட்ட பாணர்களின் வாழ்வியலைப் பதிவுசெய்வதாக இக்கட்டுரை அமைகின்றது.

யாழ், தண்ணுமை, வயிர் (ஊதுகொம்பு) முதலிய இசைக்கருவிகளை இயக்குவோர் இசைக்கலைஞர்கள் எனப்பட்டனர். இவர்கள் பொதுவாக இயவர், வயிரியர், வினையர் என அழைக்கப்படுகின்றனர். "தட்டைத் தண்ணுமைப் பின்னர் இயவர் தீம்குழல் ஆம்பலின் இனிய இமிரும்" (ஐங்.215:3-4, பதிற்.17:7, 19:7-8) "புன்னை குறைந்த ஞான்றை வயிரியர் இன்இசை ஆர்ப்பினும் பெரிதே" (அகம்.45:11-12, 155:13-15) "கணையர் கிணையர் கைபுனை கவணர்" (நற்.108) என்ற பாடல் வரிகளை நோக்கும் போது இயங்களை இயக்குவோரன்றி, பாடுவோரும் ஆடுவோரும் ஆகிய கலைவல்ல மக்களும் உள்ளனர் என்பதை அறிய முடிகின்றது. பாடல் வல்லாரைப் பாணன், பாடினி என்பர். பொருநர், கூத்தர், விறலி என்பார் ஆடற்கலையிலும் சிறந்தவர்களாக இருந்துள்ளனர். இந்நால்வகைக் கலைஞர்களும் ஒன்று கூடிச் சென்று ஊர் மன்றங்களில் தங்கி, தம் ஆடல் பாடல் திறம் காட்டிப் பரிசில் பெற்று வாழ்ந்துள்ளனர். விழா நாட்களிலும் இவர்தம் கூத்து நிகழ்ந்துள்ளதை சங்க இலக்கியங்கள் புலப்படுத்துகின்றன. மேலும், அரங்கில் ஆடும் ஆடவன், கச்சு, கழல், மாலை முதலியன பூண்டிருப்பான் என சங்க இலக்கியங்கள் கூறுகின்றன. சிலப்பதிகாரக் காவியம் இதைப்பற்றி விரிவாக எடுத்துக் கூறுகின்றது. "கச்சினன், கழலினன், தேம்தார் மார்பினன் வகைஅமை பொலிந்த வனப்பு அமைதெரியல் கரியல் அம் பொருநன்" (அகம்.79:7-9) என்ற அகநானூற்றுப் பாடலால் இதனை அறியலாம்.

இசையில் வல்லமை மிக்கவர்களான இம்மக்கள், ஊர் ஊராகச் சென்று ஆடல் பாடல் நிகழ்த்தியும், விழாக்காலங்களில் தமது கலைத்திறமையைப் புலப்படுத்தியும், மக்கள் ஆதரவையும் செல்வர்கள், மன்னர்கள் ஆதரவையும் பெற்று வாழ்ந்துள்ளனர். இதனால் பாணர், பொருநர், கூத்தர், விறலியர் என்னும் இவர்கள் ஒரு இடத்தில் நிலைத்து வாழாமல் நாடோடிகளாக வாழ்க்கை நடத்தியுள்ளனர். பல்வேறு காடு மலைகளைச் சுற்றித் திரிந்துள்ளனர். இவர்கள் வள்ளல்களை நாடிச் சென்று அவர்களின் புகழினைப் பாடிப் பரிசுபெற்றுள்ளனர் என அறியமுடிகின்றது. “அறாஅ யாணர் அகன் தலைப்பேரூர் காறு கழிவழிநாள் சோறு நசைஉறாது வேறு புலம் முன்னிய விரகு அறிபொருந” (பொருநர்.1-3) என்ற பொருநராற்றுப்படைப் பாடலடிகளும் “அழியா விழவின் இழியாத் திவனின் வயிரிய மாக்கள் பண்அமைத்து எழீஇ மன்றம் நண்ணி மறுகு சிறைபடார் அகன் கண் வைப்பின் நாடு” (பதிற்.29:7-10) என்ற பதிற்றுப்பத்துப் பாடலடிகளும் இவர்களின் வாழ்வியலை உணர்த்துவதைக் காணலாம். மேலும், பழுத்த மரத்தைத் தேடியலையும் பறவையைப் போல தமக்கு ஆதரவு கிடைக்கும் இடங்களைத் தேடிச் சென்ற வண்ணம் இருப்பர் என ஒரு பாணனைப் பிரிதொரு பாணன் அழைக்கின்ற போது அப்பாணன் சுற்றத்தாருடன் கூடிப் பிழைப்பிற்கு ஏற்ற இடம் நாடிச் செல்லும் தன்மையை, “பழுமரம் தேரும் பறவை போல கல்லென் சுற்றமொடு கால் கிளர்ந்து திரிதரும் புல்லென் யாக்கைப் புலவுவாய் பாண” (பெரும்பாண்.4-6) என்ற பெரும்பாணாற்றுப்படைப் பாடலடியால் அறியமுடிகின்றது.

இசைக்கலைஞர்கள் பல்வேறு இசைக்கருவிகளைப் பயன்படுத்தியுள்ளனர். அக்கருவிகளைப் பையில் இட்டுத் தம்முடன் எடுத்துச் சென்றுள்ளனர். கூத்தர்களின் தலைவன் ஒருவன் பல்வேறு இசைக்கருவிகளைப் பையிலிட்டுக் கட்டிச் சென்றதை மலைபடுகடாமில் பார்க்கமுடிகின்றது. முழவு, ஆகுளி (சிறுபறை), பாண்டில் (கஞ்சதாளம்), கோடு (கொம்பு), நெடுந்தூம்பு (நெடுங்கியம்), குறுந்தாம்பு, குழல்தட்டை (கரடிகை), எல்லரி (சல்லி), பதலை ஒருகண் மாக்கினை என்பனவும் பிற வாத்தியக் கருவிகளையும் பையில் இட்டுக்கட்டி எடுத்துச் சென்றுள்ளனர் கூத்தர். அக்கட்டுகள் பலாக்காய்க் கொத்துகளைப் போல காட்சியளித்ததை, “திழுமழை தலைஇய இருள்நிற விசும்பின் விண்ணதிர் இமிழ்இசை கடுப்பப் பண் அமைத்துத் … … … … … … … … கண்ணிடை விடுத்த குறும்பரந் தூம்பொடு விளிப்பது கவரும் தீம்குழல் துதைஇ நடுவுநின்று இசைக்கும் அரிக்குரல் தட்டை கடிகவர்பு ஒலிக்கும் வல்வாய் எல்லரி நொடிதரு பாணிய பதலையும் பிறவும் கார்கோட் பலவின் காய்த்துணர் கடுப்ப நேர்சீர் சுருக்கிக் காய கலப்பையிர்” (மலைபடு.1-13) என்கிறது மலைபடுகடாம்.
பொருநர், பாணர் என்போர் தம் கையில் தாங்கிச் சென்ற யாழின் வருணனையை ஆற்றுப்படை நூல்கள் எடுத்தியம்புகின்றன (பொருநர்.4-22, பெரும்பாண்.1-16). மேலும், சீறியாழ், பேரியாழ் என்னும் இருவகை யாழினைக் கொண்டு வாசிப்பதில் தனித்தன்மை பெற்றோர் முறையே சிறுபாணர், பெரும்பாணர் என அழைக்கப்பட்டனர். சிறுபாணன் வாள்நுதல், விறலியரும் சூழ்ந்துவர கூத்தச் சுற்றத்தாருடன் இருந்தமையையும் (மலைபடு.40-50) பொருநன் பெருந்தகு பாடினியுடன் இருந்தமையையும் நோக்கின், பாணர், பாடினி, பொருநர், விறலியர், கூத்தர் இவர்கள் ஐவரும் ஒன்றாய் இயங்கி ஊர் மன்றங்களிலும் விழா நாட்களிலும் ஆடல் பாடல் நிகழ்த்தினர் என்பதை அறியமுடிகின்றது. “பொன்வார்ந்தன்ன புரிஅடங்கு நரம்பின் இன்குரல் சீறியாழ் இடவயின் தழீஇ” (மலைபடு-21-37, சிறுபாண்.34-35) என்ற பாடலடியும், “பெடைமயில் உருவின் பெருத்தகு பாடினி” (பொருநர்.47) என்ற பாடலடியும் கூத்தர், பாணர்களின் வாழ்வியலைப் புலப்படுத்துவதைக் காணலாம். இப்படி வாழ்க்கை நடத்தும் இவர்கள், தாம் செல்லும் வழிகளிலே ஒரு குழுவினர் பிறிதொரு குழுவினைச் சந்திப்பர். அப்படிச் சந்திக்கும் காலத்துப் புரவலர்களிடத்துப் பரிசில் பெற்று வருவோர் பெறாதார்க்குச் செல்லும் வழிகூறி, தமக்குக் கொடை நல்கிய பெருமகனின் கீர்த்தி முதலியனவும் அவர்க்கு உரைப்பர். இம்மரபு உட்கொண்டு எழுந்த இலக்கியமே ஆற்றுப்படை இலக்கியமாகும். இதனை, “கூத்தரும் பாணரும் பொருநரும் விறலியும் ஆற்றிடைக் காட்சி உறழத் தோன்றி பெற்ற பெருவளம் பெறார்க்கு அறிவுறீஇ சென்று பயன் எதிர்ச் சொன்ன பக்கமும்”(தொல்.பொருள்.புறத்.30) என்று ஆற்றுப்படைக்கு இலக்கணம் வகுக்கின்றது தொல்காப்பியம். மேலும், இவ்வாற்ருப்படை இலக்கியங்களில் முன்னிலையில் வரும் ஒருமைச் சொல் பன்மைச்சொற் கண்டு முடிதல் நீக்கத் தக்கதன்று எனத் தொல்காப்பியர் வழுவமைதியைக் காட்டுகிறார். இதனை, “முன்னிலை சுட்டிய ஒருமைக் கிளவி பன்மையொடு முடியினும் வரைநிலை இன்றே ஆற்றுப்படை மருங்கில் போற்றல் வேண்டும்” (தொல்.சொல்.எச்ச.66) என்ற தொல்காப்பிய நூற்பாவால் அறிய முடிகின்றது. இதற்கு எடுத்துக்காட்டாக, உரைகாரர் மலைபடுகடாம் என வழங்கும் கூத்தராற்றுப்படையை உதாரணங்காட்டுவர். இவ்வாறு சங்க இலக்கியம் இசைக் கலைஞர்களின் வாழ்வியற் கூறுகளை எடுத்தியம்புகின்றது.

பண்டைக்காலந்தொட்டு இசைக்கலையில் ஈடுபட்ட மரபினராக பாணர் விளங்கியுள்ளனர் என்பதை சங்க இலக்கியங்களின் வாயிலாக அறிய முடிகின்றது. இவர்களின் குலப்பெருமையினையும் பழமையினையும் ‘பாணன் பறையன் கடம்பன் துடிய’ என்ற புறநானூற்று அடிகள் புலப்படுத்துவதைக் காணலாம். மேலும், துடி அடிப்பவன் துடியன் என்றும், பறை கொட்டுபவன் பறையன் என்றும் குறிப்பிடப் பெற்றது போல பண் இசைப்பவன் பாணன் என்று அழைக்கப் பெற்றான் என்பதை அறிய முடிகின்றது. பாணர்களில் ஆடவரை சென்னியர், வயிரியர், செயிரியர், மதங்கர், இன்னிசைகாரர், பாணரென்ப (வாழ்வியற் களஞ்சியம், தொகுதி.12, ப.329) என்கிறது பிங்கல நிகண்டு. பாணருள் இசைப்பாணரும், யாழ்ப்பாணரும், மண்டைப்பாணரும் (வாழ்வியற் களஞ்சியம், தொகுதி.12, ப.329) இருந்தனர் என்பதைத் தொல்காப்பியம் குறிப்பிடுகின்றது. இவர்களில் இசைப்பாணர் பாடற்பாணர், அம்பணவர், அகவர் என்று அழைக்கப்பட்டுள்ளனர். யாழ்ப்பாணர் யாழிசைத்துப் பாடுபவராவர். அவர்கள் வாசித்த யாழில் பேரியாழ், மகரயாழ், சகோடயாழ், செங்கோட்டியாழ் ஆகியவை சிறப்பாகக் கூறப்படுகின்றன. இந்நால்வகை யாழுள் பேரியாழ் வாசித்த பாணர் பெரும்பாணர் என்றும், செங்கோட்டியாழ் என்ற சீறியாழ் வாசித்த பாணர் சிறுபாணர் என்றும் அழைக்கப்பட்டனர். யாழ்ப் பாணர் யாழேயன்றிக் குழலையும் இசைக்கருவியாகக் கொண்டு தம் கலைத் திறமையை வெளிப்படுத்தியுள்ளனர் என அறியமுடிகின்றது. இதனை, “குழலினும் யாழினும் குரல்முத லேமும் வழுவின் றிசைத்து வழித்திறங் காட்டும் அரும்பெறன் மரபிற் பெரும்பாண் இருக்கை” (சிலப்.35-37) என்று சிலப்பதிகாரம் குறிப்பிடுகின்றது.
சென்னியர் மண்டை என்னும் உண்கலத்தில் உண்ட காரணத்தினால் மண்டைப்பாணர் எனப்பட்ட இவர்கள் சென்னியர் என்று அழைக்கப்பட்டுள்ளனர். இவர்கள் யாழ் இசைப்பவர்களாகவும், கூத்து நிகழ்த்துபவர்களாகவும் விளங்கியுள்ளனர் என்பதைச் சங்க இலக்கியங்களின் வழி அறியமுடிகின்றது. இதனை, “பாணர் மண்டை நிறைய பெய்ம்மார்” (புறம்.115) “பாணர் அகன் மண்டைத் துளையுரீஇ” (புறம்.235) “மன்மகளிர் சென்னிய ராடல் தொடங்க … … … … … … சென்னியர்” (பரி.7:9) “தெறலங் கடவுள் முன்னர்ச் சீறியாழ்” (நற்.189) என்ற சங்க இலக்கியப் பாடலடிகள் உணர்த்துகின்றன. கோடியர் கோடி (வளைந்த) ஆடுங் காரணத்தாலும், கோடு (ஊதுகொம்பு) இயக்கிய காரணத்தாலும் இவர்கள் கோடியர் என்று அழைக்கப்பட்டுள்ளனர். இவர்கள் பாணருள் ஒரு பிரிவினராவர். மேலும், இவர்களே முழவு முதலிய இசைக்கருவிகளை இசைத்துள்ளனர் என்பதையும் அறியமுடிகின்றது. “குறும்பொறை நன்னாடு கோடியர்க்கு ஈந்த” (சிறுபாண்.109) “பல்லியக் கோடியர் புரவலன் பேரிசை” (சிறுபாண்.125) என்ற பாடலடிகள் கோடியரின் இசைப்புலமையை உணர்த்துவதைக் காணலாம். வயிரியர் வயிர் என்ற ஊதுகொம்பு இசைக்கருவியுடன் தொடர்புடைய இவர்கள் வயிரியர் (நற்.100:10, அகம்.45:11, 155:13, 328:1, புறம்.9:9, 164:12, பதிற்.20.16, 43:34) என்றழைக்கப்பட்டனர். இதனை, “தேர் வணர் மலையன் முந்தை பேர்இசைப் புலம்புரி வயிரியர் நலம்புரி முழவின்” என்ற பாடலடியால் அறியலாம். செயிரியர் யாழ் முதலிய இசைக்கருவிகளைப் பொதுவாக இயக்கும் இவர்கள் செயிரியர் (வாழ்வியற் களஞ்சியம், தொகுதி.12, ப.326) என்றழைக்கப்பட்டனர். மதங்கர் மாதாங்கி எனும் இசைத் தெய்வத்திற்குத் தம் கலைத் திறத்தால் வழிபாடியற்றிய ஆண் கலைஞர், மதங்கர் என்றும், பெண் கலைஞர் மதங்கி (வாழ்வியற் களஞ்சியம், தொகுதி.12, ப.326) என்றும் அழைக்கப்பட்டனர். இவ்வாறு பாணர்களில் பல பிரிவினர் இருப்பதையும், அவர்களின் இசைத்தொழில் திறன்கள் பற்றியும் சங்க இலக்கியம் குறிப்பிடுவதைக் காணமுடிகின்றது.