பண்டையத் தமிழர் சமுதாயத்தில் விளைபொருட்கள் வாணிபத்திற்குப் பயன்பட்டது போல, சமுதாய மகிழ்விற்குப் பெண்மையும் விலை பேசப்பெற்றிருக்கிறது. காமத்தின் மிகுதியால் சிற்றின்பத்தை அனுபவிக்கக் கருதியோர்க்கு பெண்கள் தங்களையே விலை பொருட்களாகக் கொடுத்துள்ளனர். அத்தகைய விலைமகளிரும் பொன், பொருளுக்குத் தங்களுடைய உடம்பையேப் பண்டமாற்று முறையில் அனுபவிக்கக் கொடுத்து வாணிபம் செய்தமையும் குறிக்கப் பெற்றுள்ளது.

விபச்சாரி, விலைமாது , வேசி என்று பேச்சு வழக்கிலும், ஆங்கிலத்தில் Harlot , Prostitute ,Whore, Strumpet ,Courtesan என்று அழைக்கப்படுகிறார்கள். தன் உடம்பை ஆடவர்க்கு விற்கும் பெண்களை இலக்கியங்களில் கணிகை, சலதி, பரத்தை, விபச்சாரி, பொதுமகளிர்,விலைமகள், வரைவின் மகளிர், பொருட்பெண்டிர், வேசி, தாசி, கற்பற்றீர் எனப் பல சொற்களால் குறிக்கப் பெற்றுள்ளனர். கணிகையருக்குப் பொருள் மட்டுமே முக்கியம். அவர்களுக்கு வரம்பு கிடையாது. பண்பற்றவர்கள். ஆண்களை மயக்கி ஏமாற்றுபவர்கள். உடல் ஓரிடம், மனம் ஓரிடம் என்று இருப்பவர்கள் என்று குறிப்பிடுகிறார்.

திருவள்ளுவர் பொதுமகளிரைச் சென்று சேர்ந்தால் தீமையே ஏற்படும். இது மனித சமுதாயத்துக்கு ஏற்றதல்ல என்று கூறுகிறார். நாலடியார், ஆசாரக்கோவை, சிறுபஞ்சமூலம், ஏலாதி போன்ற நூல்களும் இதேக் கருத்தை வலியுறுத்துகின்றன. பொதுமகளிர் பொருளைக் கவரும் இயல்பினர் என்பதை இக்கட்டுரை வழியாக ஆராய முற்படுகிறது.

"ஒரு வன் பாங்கர்உளம் வைத் தொழுகும்
அதன்மி...” (பெருங்கதை 1:35. 68-69)

பரத்தையர் பரிசம் பெறுவதற்குரியர். பரிசம் பெண்ணைத் துய்ப்பதற்குத் தரும் தொகையாகும்.

நருமதைக்குப் பரிசமாக 101 கழஞ்சு பொற்காசுகளை உதயணன் அனுப்பினான். மதனமஞ்சிகைக்கு பாசிலை நன்கலம் பரியமாகக் கொடுக்கப்பட்டது என்பதை;

"வீழ்ந்தார் நல்கும் வெறுக்கை யன்றிக்
காணிக் கொண்டும் கடன்றிந்தெண்ணிய
ஒன்றுமுத லாக ஓரெட் டிறுத்த
ஆயிரம் கூறும் அந்த பரிசு" (பெருங்கதை 1:35. 80-83)

என்று கூறுகிறது. சீவகசிந்தாமணியும் "ஒன்று ஆதியாக ஆயிரத்து ஓரெட்டு ஈறாகப்” பரிசம் பெற்றதைக் கூறுகிறது. சிலப்பதிகாரமும் "நூறுபத் தடுக்கி எட்டுகடை நிறுத்த வீறுயர் பசும்பொன் பெறுவதிம் மாலை (சிலப்பதிகாரம் 3: 164-165) நாடகக் கணிகையர் தலைவரிசையாக ஆயிரத்தெண் கழஞ்சு பெறுதல் நூல் வழக்காகும்.

"மாயப் பொய்பலகூட்டிக் கவ்வு கரந்து" (மதுரைக்காஞ்சி 570) பல வஞ்சனைகளையுடைய பொய் வார்த்தைகளாலே முதற் கூட்டிக் கொண்டு என்பர் நச்சினார்க்கினியர். "மாயப் பொய் பல கூட்டும் மாயத்தாள்” கோவலனும் மாசற்ற மாதவியை இழித்துரைத்தான். திருவள்ளுவரும் "மாயமகளிர்" (918) வஞ்சனையை மறைத்து இன்சொல் பேசி ஏமாற்றுபவர் என்பதனை "ஊறு செய் நெஞ்சம் உள்ளடக்கி ஒண்ணுதலாக துறை மொழிந்த மொழி என்று நாலடியும் கூறுகிறது. விலைக் கணிகை என்றாலே தன் பண்டைய வரைவின்றிப் பொருள் தருவார் யாவர்க்கும் விற்று வாழ்பவர். அன்பின் விழையாராய் பொருள் விளையும் பண்பினர். இவர்களை விலைநலப் பெண்டிர் என புறம் 365 பேசுகிறது.

யாவராலும் விரும்பப்படும் காம இன்பத்தினை வஞ்சத்தோடு கூடிய பொய் மொழிகளோடும் சேர்த்துத் தன்னை நாடிவரும் காமுகரை மயக்கும் விலைமகளிர் ‘கணிகை’ என்றும், ‘காமுகப் பன்றிகள்’ நுகர்வதற்குரிய இரண்டு உதடுகளைக் கொண்ட ‘தோட்டி’ என்றும் கூறுகிறாள் என்பதை,

"மாயப்பொய் கூட்டி மயக்கும் விலைக்கணிகை" (பரிபாடல் - வையை- 20:49)

என்றும்,

"தூற்றுவ தோற்றம் துணை இதழ் வாய் தொட்டி" (பரிபாடல்- வையை - 20:52)

என்பதை அறியமுடிகிறது.

விலைமகள் தலைவியிடம் பேசுவதாகக் கூறப்பட்டுள்ளது. நீ மிகுதியாக அன்பு பூண்ட நின் கணவன் எம்பால் அன்புடையவன். ஆதலால் இவ்வளையல்களையும், ஆரத்தையும் புணர்ச்சிக்குரிய விலையாக எனக்குத் தந்தான். மேலும், இவ்வணிகளைத் தவிர, இப்பொழுது நின் காலில் கிடக்கும் சிலம்புகளையும் எம் பொருட்டாய் கழற்றுதலையும் செய்யவல்லவன் என்று குறிப்பிடுவதை,

"மாலை அணிய விலை தந்தான் மாதர்நின்
கால சிலம்பும் கழற்றுவான் சால
அதிரல் அம்கண்ணி நீ அன்பன் என்று அன்பன்" (பரிபாடல் - வையை- 20:79-81)

என்ற பாடலடி மூலம் அறியமுடிகிறது.

வைகை நதியில் புதுவெள்ளம் வந்து விட்டால் பரத்தையருடன் உறவு கொண்டு அவர் மனம் குளிரப் பொன்னும், பொருளும் கொடுத்து தாமும் இன்புற்றிருப்பர். ( பரிபாடல்)

நீர் திரண்டு எழுவது போல வெள்ளியப் பூக்களால் தொடுக்கப்பட்ட மாலைகளை அகன்ற விசும்பில் சென்று மணம் கமழுமாறு தங்கள் கூந்தலில் முடித்துக் கொள்வர். அழகிய, திரண்டு விளங்கும் வளையல்கள் மேலும் நன்கு விளங்கும்படி கைகளை வீசி மனைதோறும் செல்வர். அலரும் பருவத்தில் உள்ள புதிய மலர்கள் எங்கும் மணம் வீச அவர்கள் தெருவில் செல்வர். முற்படப் பலருடன் புணர்ந்த புணர்ச்சியால் குலைந்த ஒப்பனைகளைப் பின்னும் பெருமை தரும் அழகு மிகுகின்ற நன்மையுண்டாகும்படி திருத்திக் கொள்வர். புறமண்டிலத்தைச் சார்ந்தவர்களும், உள்ளூரில் உள்ளவர்களுமாய்த் தம் வடிவழகை விரும்பி வந்த பல செல்வம் உடையவர்களைப் பல வஞ்சனையுடையப் பொய் வார்த்தைகள் கூறி, முதலில் அழைத்துக் கொண்டு சென்று, பின்னர் அவர்களுடைய நுண்ணிய பூண்களையுடைய மார்பினைத் தம் மார்பில் வடுபடும்படி தழுவுவர். அவ்வாறு அன்புடையவர் போல முயங்கி முயக்கத்தை அவர்கள் பொருள் தரும் அளவும் மறைத்து, அவர் செல்வமெல்லாம் அழியும்படி வாங்கிக் கொள்வர். பூ மலரும் காலம் அறிந்து அதன் நுண்ணிய தாதினை உண்டு தாது அற்ற வறுவிய பூவைப் பின் நினையாமல் துறந்து செல்கின்ற மெல்லிய சிறகினையுடைய வண்டின் கூட்டத்தைப்போலத் தம்மை நுகர்ந்தவர்களுடைய நெஞ்சு கலங்கும்படி, அவரிடத்து இனிய கூட்டத்தை கைவிட்டு நீங்குவர். அவர்களுடைய செயல் பழுமரம் உள்ள இடத்தைத் தேடிச் சென்று அவற்றின் பழத்தை ஆராய்ந்து நுகர்தலை தமக்குத் தொழிலாக உடைய பறவைக் கூட்டங்களில் செயலைப் போன்றதாகும் என்பதை,

“மாயப்பொய் பலகூட்டி கவ்வுக்கரந்து
சேயரும் நணியரும.தலன் நயந்து வந்த
இளம்பல் செல்வர் வளம் தபவாங்கி
நுண்தாதுஉண்டு வரும் பூத் துறக்கும்” (மதுரைக்காஞ்சி 570-573)

என்ற பாடலடி மூலம் அறியமுடிகிறது.

பரத்தை ஒருத்தி கூர்மையான பற்களையும், மூங்கில் போன்ற தோளினையும், கைவந்திகை என்னும் அணிகலனும், நீண்ட கருமுடியினை உடையவளும், இனிமையாகப் பேசுபவளுமாகிய இவள், தன்னை அழகு செய்து கொண்டு வீதியில் மெத்தென நடந்து இளைஞர்களைக் கைத்தட்டி அழைத்தாளாம்“ ( மதுரைக்காஞ்சி 420)

கொண்டி மகளிர் என்பது விலைமகளிரைக் குறிக்கும் பெயராகும் என கலைக்களஞ்சியம் பொருள் கூறுகிறது. அரசனால் சிறைபடுத்திக் கொண்டுவரப்பட்ட பகை மன்னர்களின் உரிமை மனைவியர் பலரும் நீர் உண்ணும் துறைகளில் நீராடுவர். அம்பலங்களை மெழுகிட்டுத் தூய்மைப்படுத்துவர். அந்திப் பொழுதில் விளக்குகளை ஏற்றித் தெய்வம் உறையும் இடங்களுக்கு மலர் சூட்டி வழிபாடு செய்வர். (மன்னனின் ஆற்றலுக்குப் புகழ் சேர்ப்பதாகும் என்று கருதினர்) என்பதை,

"கொண்டி மகளிர் உண்துறை மூழ்கி
அந்தி மாட்டிய நந்தா விளக்கின்
மலர் அணி மெழுக்கம் ஏறிப் பலர் தொழ
வம்பலர் சேக்கும் கந்துடைப் பொதியில்
பருநிலை நுடுந்தூண் ஒல்கத் தீண்டி" (பட்டினப்பாலை246-250)

திருவள்ளுவர் வரைவின் மகளிர் அதிகாரத்தில் கூறும் பரத்தையர், அகப்பொருள் பரத்தையர் அல்லர். அவர்கள் நடைமுறை விலைமகளிர் ஆவர். பொருட்பெண்டிர், மாயமகளிர், வரைவு இலா மாண் இழையர், இருமனப்பெண்டிர், முதலான அடைமொழிகளோடும், பிணம், அளறு முதலான வசவு மொழிகளோடும் திருவள்ளுவர் குறிப்பிடுபவரே விலைமகளிர்.

"பொருட்பெண்டிர் பொய்ம்மைமுயக்கம் இருட்டறையில்
ஏதில் பிணந்தழீஇ அற்று" (திருக்குறள் 913)

தான் தழுவிப் புணரும் ஆடவர் கொடுக்கும் பொருளுக்காக ஆசைப்பட்டுப் பொய்யாகத் தழுவும் பெண் ‘வேசியர்’ எனப்படுவர். அத்தகைய வேசியருடன் ஒருவர் தழுவல் புணர்ச்சி கொள்வர் என்பது இருட்டறையில் பிணத்துடன் உருண்டு ஒலி எழுப்புவது போல ஆகும். அன்பு இல்லாமல் பொருள் திரட்டுவதையேக் குறிக்கோளாகக் கொண்ட பொதுமகளிர் இனிமையாகப் பேசுவதை நம்பி ஏமாறுகிறவர்களுக்கு, இறுதியில் துன்பமே வந்து சேரும். அருளை விரும்பி ஆராய்ந்திடும் அறிவுடையவர்கள் பொருளை மட்டுமே விரும்பும் விலைமகளிர், இன்பத்தை இழிவானதாகக் கருதுவார்கள். விலைமகளை விரும்பி அவள் பின்னால் போவதற்கும் நரகம் எனச் சொல்லப்படும் சகதியில் விழுவதற்கும் வேறுபாடே இல்லை.

தன் உடலைக் கவர்ச்சியாக ஆடை, அணி மணிகளால் அலங்கரித்துக் கொண்டிருப்பது விலைமாதர்க்கு அழகாகும்.

"வண்ணமகளிர் இடத்தொடு தம்மிடம்
ஒள்ளியம் என்பார் இடங்கொள்ளார் தெள்ளி
மைக் கிழமை உண்டெனினும் வேண்டாவே பெண்டிர்க்
குவப்பன வேறாய்விடும்" (ஆசாரக்கோவை 82)

தம்மைப் புகழொளி இடையில் என்று சொல்லிக் கொள்பவர் வண்ணமிட்டுத் தன்னைப் பூச்சழகு செய்து கொள்ளும் மகளிராகிய வேசையர் வாழும் இடத்திற்கு அருகில் தம் இல்லத்தை, மிகவும் உரிமையுடைய இல்லமாயினும் அமைத்துக் கொள்ளமாட்டார். அமைத்துக் கொண்டால் தன் மனைவி போன்ற பெண்கள் விரும்புவன வேறாக அமைந்துவிடக் கூடும்.

" அங்கோட் பகலல்குல் ஆயிழை நம்மொடு
செங்கோடு பாய்துமே என்றாள்மன் செங்கோட்டின்
மேற் காணம் உண்மையான தேவை தொழிந்தாளே
காற்கால் நோய் காட்டிக் கலுழ்ந்து" (நாலடியார் 372)

உடலழகும் அணியழகும் கொண்ட பொதுமகளிர், நம்மிடம் பணம் இருந்தால் மலையின் உச்சி மீது ஏறியும் உங்களுக்காகப் பாய்ந்து தரையில் விழுந்து உயிர் விடுவேன் என்று கூறுவர். ஆனால், நம்மிடம் பொருள் இல்லாமற் போகுமானால் என் காலில் வலி நோய் வந்துள்ளது எனப் பொய்யாக அழுது மலையின் அடிவாரத்துக்கும் வராமல் வீட்டிற்குள்ளேயே இருப்பர்.

காட்டுப் பசு போல் நக்கி, சுகமளித்துக் கைப் பொருளைக் கவர்ந்து கொள்ளும் கணிகை , எல்லாம் கவர்ந்த பின் காட்டு எருது போலப் பாய்ந்து விலகி பிறரிடம் சென்று விடுவாள். அவளது இந்த அற்ப அன்பினை உண்மை என நம்பி ஏமாறுகிறவர்களது வாழ்க்கை, பிறரால் நகைக்கக்கூடியதாக இழிவுறும். இதற்கென தனி அதிகாரத்தை அமைத்துள்ளார்.

சிறுபஞ்சமூலத்தில் பொதுமகளிரைக் கண்டால் பகைவரைப் போல வெறுக்கவேண்டும் என்று 42வது பாடலில் கூறப்பட்டுள்ளது.

"மை விழியார் மனை அகல்" (ஆத்திச்சூடி 96)

மை தீட்டிய கண்களைக் கொண்டு பிறரை மயக்கும் பெண்களின் வீட்டை நாடிச் செல்கின்றவரை,

"மைவிழியார் தம்மனை அகன்று ஒழுகு" (கொன்றைவேந்தன் 78)

விழிக்கு மை தீட்டி வழியில் செல்கின்றவரை மயக்குபவர்களின் வீட்டை விட்டு விலகி வாழவேண்டும்.

"விலை மகட்கு அழகு மேனி மினுக்குதல்" (கொன்றைவேந்தன் 13)

தன் உடலைக் கவர்ச்சியாக ஆடை, அணி மணிகளால் அலங்கரித்துக் கொண்டிருப்பது விலைமாதர்க்கு அழகாகும்.

விலை மகளிர் குலம் இனி வேண்டாமென்று சிந்தைக்கு எடுத்துச் செயல்பட்டவர் இளங்கோவடிகள் ஆவார்.

சிலப்பதிகாரத்தில் கணிகையர் நடன மகளிர், ஆடற்கூத்தியர், அரங்கக்கூத்தி, வம்பப்பரத்தையர், அரங்கியர் மகளிர், கடைகழிமகளிர், கணிகை, தாசி, கலையுணர் மகளிர், பரத்தை, நாடகமகளிர் என்று அழைக்கப்பட்டனர்.

சிலம்பில் மாதவி கணிகையர் குலத்தில் பிறந்ததால் கோவலனைமட்டும் நினைத்து வாழ்ந்தாலும், சமூகம் அவளைக் கணிகையாகவே பார்த்தது. அவள் மகள் மணிமேகலை துறவியானாலும் மன்னன்மகன் உதயகுமாரனே அவள் பின்னால் வந்து தொல்லை கொடுத்து வந்தான். கணிகையரே மாற நினைத்தாலும் சமூகம் அவர்களை மாற விடுவதில்லை.

கணிகையர் வாழ்க்கையைப் பற்றி மணிமேகலை கூறுகிறது.

“கைத்தூண் வாழ்க்கை கடவியம் அன்றே?
பாண்மகன் பட்டுழிப் படுஉம் பான்மை இல்
யாழ் இனம் போலும் இயல்பினம் அன்றியும்
நறுந்தாது உண்டு நயன்இல் காலை
வரும் பூத் துறக்கும் வண்டு போல்குவம்
வினை ஒழிகாலைத் திருவின் செல்வி
அனையேம் ஆகி ஆடவர்த் துறப்போம்” (மணிமேகலை- உதயகுமரன் அம்பலம் புக்க காதை 15-22)

மாதவியின் தாய் சித்ராபதி கணிகையர் குலம் குறித்து,” நாம் பலருடைய கையினின்று பொருளைப் பெற்று உண்டு வாழ்தலாகிய உரிமை உடையோம். பாணன் இறந்த பின் (உடன் இறக்கும் தன்மையில்லாத) பிறனொருவன் கைப்படும் ‘யாழ்’ போன்ற இயல்புடையோம். அன்றியும் மணமுள்ள மகரந்தத்தை உண்டு,தேன் இல்லாது வறிதாகிய பூவினைக் கைவிடும் வண்டினைப் போன்றோரும் ஆவோம். மற்றும் நல்வினை நீங்கும் போது நீங்கும் திருமகளைப்போல் ஆடவரைவிட்டு நீங்குவோம்” என்று கூறுகிறாள்.

“நாடவர் காண நல் அரங்கு ஏறி
ஆடலும் பாடலும் அழகும் காட்டி
கருப்பு நாண் கருப்பு வில் அருப்புக் கணைதூவச்
செருக் கயல் நெடுங்கண் சுருக்கு வலைப்படுத்து
கண்டோர் நெஞ்சம் கொண்டு அகம் புக்குப்
பண் தேர் மொழியின் பயன் பலவாங்கி
வண்டின் துறக்கும் கொண்டி மகளிரைப்
பான்மை… … … … … …” (உதயகுமரன் அம்பலம் புக்க காதை. 103-110)

நாட்டில் உள்ளோர் காணும் வண்ணம், நன்முறையில் அமைந்த நாடக அரங்கிலே ஏறி, ஆடலும், பாடலும் அழகும் புலப்படுத்தி வண்டுகளாகிய நாணினையுடைய கரும்பு வில்லைக் கொண்ட மன்மதன், அரும்புகளாகிய அம்புகளை ஆடவர் மீது பொழியுமாறு போர் செய்யும் கயல்மீனைப் போன்ற நீண்ட கண்களாகிய வலையால் சுருக்கிட்டு, காண்போர் உள்ளத்தைக் கொள்ளை கொண்டு தம் வீட்டிற் சென்று அங்கு, தம் பால் போன்ற இனிய பேச்சினாலே அவர்களுடைய பொன்னையும், பொருளையும் கவர்ந்து கொண்டு, தேனைப் பருகிப் பின் மலரைத் துறக்கும் வண்டு போல பொருள் வற்றியபின் அந்த ஆடவரைத் துறக்கும் இயல்பினரன்றோ பரத்தையர் அத்தகையோரைக் கட்டுப் படுத்தி அவர்தம் பொய்யுரைகளை அடக்குதல் செங்கோன் முறைமை அல்லவோ என்று கூறுகிறாள்.

ஆதிரையின் கற்பு சிறப்பைக் கூறும் போது, பரத்தையின் இயல்பினை காயசண்டிகை வாயிலாகக் கூறுகிறார். பொருளை இழந்தவனை, அதுவரை பேணிய கணிகையும் பொருளை இழந்ததால் பிறரின் செல்வச் சிறப்பைக்காட்டி “பொருள் இல்லாதவனே போ” எனக் கை அசைத்துப் புறக்கணித்தாள் என்பது பெறப்படுகிறது.

கணிகையர் வாழ்க்கையைப் பற்றி வளையாபதி கூறுகிறது.

“ஆய்குரங்கு அம்சிறை வண்டினம் போல்க வென்று
பாயிரம் இன்றிப் பயிற்றி மொழிந்தனள்
மேவரும் வன்பொருள் தந்து நின்றோள்நம்பி
யாவ ரடைந்தவர்க் கவையும்” (வளையாபதி 52)

வயது முதிர்ந்த கணிகை, இளைய கணிகைக்கு “உன்னிட ம் வருபவர் பலர் இருப்பினும், பொருள் மிகுதியாகத் தருபவரை ஏற்றுக்கொள்” என அறிவுரை கூறுவதோடு கணிகையரை விலங்கொடு ஒப்பிட்டுக் கூறியுள்ளார்.

பரத்தை தன் மகளுக்குக் கூறிய அறிவுரைகள்