சங்ககாலப் பெண்பாற் புலவர்கள் ஐம்பதிற்கும் மேற்பட்டோர் இருந்ததாக அறிஞர்கள் கூறுவர். அவர்கள் கல்வியறிவில் சிறந்திருந்தனர். அரசனும் மதிக்கும் பண்பினராக உயர்ந்திருந்தனர். யாரையும் கண்டு அஞ்சாமல் துணிந்துரைக்கிற ஆற்றலும், சுயமாக முடிவெடுக்கிற உரிமையும் பெற்றிருந்தனர். ஆண்பாற் புலவர்களுக்கு நிகராகச் செய்யுள் புனைவதில் ஆற்றல் கொண்டிருந்தனர். அவர்களின் அகப்பாடல்கள், தலைவனின் பிரிவால் தலைவிக்கு உண்டாகும் மனத்துயரினையும் காம மேலீட்டினையும் விவரிக்கின்றன. புறப்பாடல்கள், பெண்களின் வீரம், அரசர்களுக்கு அறிவுரை சொல்லும் பாங்கு, நாட்டின் நலனுக்காகத் தூது செல்லும் முறைமை முதலானவற்றை எடுத்துரைக்கின்றன. அவர்களின் பாடல்கள் வழியாகச் சங்ககாலச் சமூகத்தையும், பெண்டிர் நிலையையும் அறிந்து கொள்ள முடிகிறது. அந்த வகையில், நக்கண்ணையார் எனும் பெண்பாற் புலவரின் உலகியல் அறிவையும் சோழன் மீது காதல் கொண்டு புலம்பும் அவரின் தனிமை இரக்கத்தையும் புலப்படுத்துவதாக இக்கட்டுரை அமைகிறது.

தமிழின் முதல் இலக்கண நூலாகிய தொல்காப்பியம், எழுத்து, சொல், பொருள் எனும் மூன்றுக்கும் இலக்கணம் வகுத்திருக்கிறது. அதில் பொருளதிகாரத்தின் முதல் இயலாகிய அகத்திணையியலில் கைக்கிளை குறித்து,

“காமம் சாலா இளமை யோள்வயின்
ஏமம் சாலா இடும்பை எய்தி
நன்மையும் தீமையும் என்றிரு திறத்தான்
தன்னொடும் அவளொடும் தருக்கிய புணர்த்துச்
சொல்லெதிர் பெறாஅன் சொல்லி இன்புறல்
புல்லித் தோன்றும் கைக்கிளைக் குறிப்பே” (தொல். பொருள். அகத். நூ. 53)

என்று பேசப்பட்டிருக்கிறது. காம உணர்வு பெறாத இளையோள் மீது காதல் கொண்ட ஒருவன், மிகுந்த துன்பத்தினை அடைந்து நன்மை, தீமை எனும் இரு திறத்தால் தனக்கும் அவளுக்கும் ஒத்தனவற்றைச் சொல்லி, சொல்லெதிர் பெறாமல் தமக்குள்ளாகவேs சொல்லி இன்புறுவது கைக்கிளைக்குரிய இலக்கணமாகும். இதனை ‘ஆண்பாற் கைக்கிளை’ என்று கூறலாம்.


தொல்காப்பியர், ஆண் ஒருவன் ஒருதலையாகக் காதல் கொண்டு புலம்புவதற்கு இவ்வளவு விரிவாக இலக்கணம் வகுத்திருக்கிறார். ஆனால், ஒரு பெண், ஆண் மீது கொண்டிருக்கிற காமத்தால் புலம்புவதற்கு இலக்கணம் வகுத்தாரில்லை. புறத்திணையியலில் கைக்கிளை எனும் அகத்திணைக்குப் புறனாகப் பாடாண் திணையைப் பேசியிருக்கிறார். அங்குப் பேசப்பட்டிருக்கிற காம வகை அகத்திணையியல் கூறுகின்ற கைக்கிளையிலிருந்து வேறுபட்ட ஒன்றாகவே அமைந்திருக்கிறது.

தமிழ்க்காதல் எனும் நூலில் கைக்கிளை குறித்து மிக விரிவாக ஆராய்ந்த வ. சுப. மாணிக்கனார்,

“ஆணாயினும் பெண்ணாயினும் விழைந்தாரைப் பெறுகை அரிது என்று அறுத்தெறிந்த பின்னுங்கூடக் காதல் ஒழியார், கவர்ச்சி நீங்கார். காமம் விளைந்த பருவத்தாரைக் காதலித்தும் அக்காதல் அவரால் ஏற்கப் பெறாவிட்டால், ஏக்கத்திற்கு எல்லையுளதோ? உள்ளம் அவமானத்தைத் தாங்க மாட்டுமா?” (வ.சுப. மாணிக்கம், 2012: 189)

என்று விளக்கம் வழங்கியிருக்கிறார்.

இதன் வழியாக, ஆண் எப்படி ஒரு பெண் மீது ஒருதலையாகக் காதல் கொண்டு புலம்புகிறானோ, அவ்வாறு பெண்ணும் புலம்புவாள் என்பதை அறியமுடிகிறது. பெண் புலம்புவதற்குப் ‘பெண்பாற் கைக்கிளை’ என்று பெயர்.

சங்கப் பெண்பாற் புலவர்களில் நக்கண்ணையார், அகம் - 252, புறம் - 83, 84, 85, நற்றிணை – 19, 87 ஆகிய ஆறு பாடல்களைப் பாடியிருக்கிறார். நற்றிணை, அகநானூறு ஆகிய நூல்களில் காணப்படும் அவரது பாடல்கள் அகப்பொருண்மையை மீறாமல் அமைந்திருக்கின்றன. ஆனால், புறநானூற்றில் உள்ள அவரது மூன்று பாடல்களும் சோழன் போர்வைக் கோப்பெருநற்கிள்ளி மீது காதல் கொண்டதை உரைப்பதாகவும், அவனது வீரத்தினைப் பறை சாற்றுவதாகவும், காம மேலீட்டினால் புலம்புவதாகவும் அமைந்திருக்கின்றன. ஆதலால், தொகுத்தோர் அதனைக் கைக்கிளை பொருண்மையினவாகக் கொண்டு புறத்தில் சேர்த்துள்ளனர்.

வ.சுப. மாணிக்கனார், நக்கண்ணையார் ஆமூர் மல்லனைக் காதலித்தாகவும், அவரது காதல் கைக்கிளையாக முடிந்ததாகவும் பின்வருமாறு சுட்டுகிறார்.

"சங்கப் புலமகள் நக்கண்ணையார் ஆமூர் மல்லன்மேற் கொண்ட காதல் கைக்கிளைக் காமமாய் முடிந்தது. இவை பற்றிய செய்யுட்கள் அகத்திணையாகாது புறத்திணையாயின் (புறம். 83, 84, 85) பருவம் அடைந்த நக்கண்ணையார் ஒத்த இளைஞனான மல்லனைக் காதலித்தும், இருபாற்கும் பருவத் தகுதியிருந்தும், உள்ளப் புணர்ப்பு இல்லை காண்" (வ. சுப. மாணிக்கம், 2012: 189)

புலவர் நக்கண்ணையார் ஆமூர் மல்லனைக் காதலித்தார் என்பது பிழைபடக் கூறப்பட்டதாகும். இதற்குப் புறநானூற்றின் (83, 84, 85) ஆகியப் பாடல்களேச் சான்றாகும்.

சோழன் போர்வைக் கோப்பெருநற்கிள்ளி காலில் வீரக்கழலை அணிந்தவன். கருமை நிறம் கொண்ட தாடியினை உடையவன். காளையைப் போன்றவன். அவன்பொருட்டு என் கைவளை கழல்வதால் தாய்க்கு அஞ்சுகிறேன். வீரம் மிகுந்த வலிமையான அவனது தோளைத் தழுவுவதற்கு அவையில் உள்ளோரைக் கண்டு நாணுகிறேன். எப்போதும் ஒரே தன்மையில் இல்லாமல் இருவேறுபட்ட தன்மையில் உள்ள, மயக்கம் மிகுந்த இந்த ஊர் என்னைப் போல அஞ்சி நடுக்கம் கொள்க எனப் புறம் 83ஆவது பாடலில் பழித்துப் பேசுகிறார் நக்கண்ணையார்.

ஒத்த அன்பு இல்லாமல், ஒருதலையாகச் சோழன் மீது காதல் கொண்டிருக்கிறார் நக்கண்ணையார். அவனது தோற்றமும் வீரமும் இவரது மனத்தை ஆட்கொண்டிருக்கிறது. அதன் காரணமாகத் தம் உடல் இளைப்பதும், கைவளை கழல்வதும் கண்டு தாய்க்கு அஞ்சுகிறார். அவையோரைக் கண்டு நாணுகிறார். பெண்மைக்கே உரிய அச்சமும் நாணமும் இவரிடம் மிகுந்து காணப்பட்டிருக்கிறது. தாயும் - ஊரும் தன்னை அவனோடு சேர்த்து வைக்கும் என எண்ணியிருக்கிறார். அவ்வெண்ணம் ஈடேறாததால் இவ்வாறு ஆற்றாமையால் பழித்துரைக்கிறார்.

தொல்காப்பியப் புறத்திணையியலில் வரும்,

“காமப் பகுதி கடவுளும் வரையார்
ஏனோர் பாங்கினும் என்மனார் புலவர்” (தொல். பொருள். புறத். நூ. 83)

எனும் நூற்பாவுக்கு உரையெழுதிய நச்சினார்க்கினியர்,

“அடிபுனை தொடுகழன்… மைய லூரே: இது பெருங்கோழி நாய்கன் மகளொருத்தி, ஒத்த அன்பினாற் காமமுறாத வழியும் குணச்சிறப்பின்றித் தானே காமமுற்றுக் கூறியது இதனின் அடக்குக” (தொல். புறத். சூ. 28 ந) (உ.வே. சாமிநாதையர், 2014: 225)

என்று கூறியிருக்கிறார்.

புலவர் நக்கண்ணையார் சோழனை ஒருதலையாகக் காதலித்தார் என்பதற்கு இதுவும் ஒரு சான்றாகும்.

அடியோர், வினைவலர் எனும் இருவரும் கைக்கிளை, பெருந்திணைக்கு உரியர் எனத் தொல்காப்பியர் கூறியதாக உரைகாரர்கள் விளக்கம் தருவர். நம்பியகப்பொருள் ஆசிரியர் நாற்கவிராச நம்பி,

“அதுவே
இறைமையில் லோர்க்கும் இழிகுலத் தோர்க்கும்
முறைமையின் உரித்தே முன்னுங் காலை” (நம்பி. 242)

எனும் நூற்பாவின்வழித் தலைமைப்பாடு இல்லாதவர்க்கும் இழிந்த குலத்தோர்க்கும் கைக்கிளை உரியது என்கிறார். ஆண்பாற் கைக்கிளைக்கு இவர் தந்த இந்த விளக்கம் பெண்பாற் கைக்கிளைக்கும் பொருந்தும்.

புறநானூற்றுப் பாடலைப் பாடிய நக்கண்ணையார் ‘நாய்கன்’ எனும் வணிக மரபைச் சார்ந்தவர். அரசர்களுக்குப் பெண் கொடுக்கும் மரபு இவர்களுடையது. ஆகவே, தொல்காப்பிய உரையாசிரியர்கள் கூறுகின்ற அடியோர் என்று இவரைச் சுட்டமுடியாது. வினையை முடிக்கின்ற ஆற்றல் பெற்றவர் என்கிற பொருளில் வரும் வினைவலர் மரபைச் சார்ந்தவர் என்று வேண்டுமானால் கொள்ளலாம். ஆனால், நம்பியகப்பொருள் ஆசிரியர் கூறுகிற தலைமைப்பாடு இல்லாதவராகவோ அல்லது இழிந்த குலத்தைச் சார்ந்தவராகவோ இவரைக் கருத இயலாது.

“ஏவல் மரபின் ஏனோரும் உரியர்
ஆகிய நிலைமை அவரும் அன்னர்” (தொல். பொருள். அகத். நூ. 26)

எனும் நூற்பாவுக்கு உரையெழுதிய இளம்பூரணர் குறிஞ்சிக் கலி 26ஆவது பாடலைக்காட்டி இது ‘உயர்ந்தோர்மாட்டு வந்த கைக்கிளை’ என விளக்கம் தந்துள்ளார். ஆகவே, கைக்கிளை ஒழுக்கம் இழிந்தோர்க்கு மட்டும் உரியதன்று. உயர்ந்தோருக்கும் உரியது என்பதை அறியமுடிகிறது.

புறநானூற்றில், உடல் மெலிந்து கைவளை கழல்வதைக் கண்டு அன்னைக்கு அஞ்சுவதாகப் பாடிய நக்கண்ணையார், அகம் 252 வது பாடலில் அன்னையின் காவல் மிகுதியைப் புலப்படுத்துகிறார். நள்ளிரவில் கனமழை பெய்கிறது. அதனால் குளம் நிரம்பி அலையெழும்பிக் கரையை மோதுகிறது. அக்குளத்தின் சிறிய கரை உடையாமல் இரவெல்லாம் காவல் காக்கும் காவலன் போல நள்ளிரவிலும் அன்னை உறங்காமல் காவல் காக்கிறாள். இனி, இரவுப் பொழுதிலும் சந்திப்பது அரிது எனக் கூறி வரைந்துகொள்ள அறிவுறுத்துகிறாள். இப்பாடலில் வரும்,

“எறிதிரைத் திவலை தூஉஞ் சிறுகோட்டுப்
பெருங்குளங் காவலன் போல” (அகம். 252: 12-13)

எனும் அடிகள் குறித்து ந.மு. வேங்கடசாமி நாட்டார், “தலைவியானவள் காமவெள்ளம் மிகுதலால் தனது நாண் நுணுகி நின்ற நிலையைக் குறித்தாளாம். மிகுபெயல், உப்புச்சிறை நில்லா வெள்ளம் போல, நாணுவரை நில்லாக் காமம் நண்ணி’ என்பது ஈண்டு அறியற்பாலது” (ந.மு.வேங்கடசாமி நாட்டார், 2007: 310) என்று விளக்கம் தந்துள்ளார்.

தலைவியின் காம மிகுதியைப் பேசுவதுபோல, நக்கண்ணையார் சோழன் மீது தாம் கொண்டிருந்த காதலையும், நாணத்தை அழித்த காமத்தையும் இந்தப் பாடலில் இயம்பியிருக்கிறார். பெண்மை - நாணத்தை இழப்பது அரிது. ஆனால், இவர் நாணத்தையும் இழந்து புலம்பியிருப்பதை அறியமுடிகிறது.

தலைவன் வரைவிடை வைத்துப் பொருளீட்டப் பிரியக் கருதுகிறான். ஆற்றாத தலைவி கனாக்கண்டு தோழிக்கு உரைப்பதாக நற்றிணை 87ஆவது பாடலை அமைத்திருக்கிறார்.

நெய்தல் நிலத்துப் புன்னையின் அரும்புகள் மலர்ந்து அதன் தாதுகள் கடற்கரையில் மேயும் இப்பிகள் மேல் விழுகின்றன. பரதவரின் மகிழ்ச்சியையும் சோலையையும் நான் நினைத்துப் பகற்கனவு கண்டேன். ஊரில் உள்ள மாமரத்தில் கூர்மையான பற்களைக் கொண்ட வெளவால் உயர்ந்த கிளையைப் பற்றிக்கொண்டு தூங்குகிறது. அப்பொழுது சோழர் குடியில் பிறந்த அழிசி என்பவனது காவல் காட்டில் உள்ள நெல்லிக்கனியின் இனிய புளிச் சுவையைத் தான் பெற்றதாகக் கனவு கண்டு விழித்தது போல நானும் அவரோடு முயங்கியதாகக் கனவு கண்டேன். விழித்தவுடன் அக்கனவு ஒழிந்தது என்று பாடுகிறார் நக்கண்ணையார்.

சோழனை அவன் அறியாமலேயே காதலித்து வந்த நக்கண்ணையார் தலைவியின் துயரைப் பேசுவதுபோலத் தம் துயரை இப்பாடலில் பேசுகிறார். சோழனை மணந்து கொண்டு முயங்க வேண்டும் எனும் அவரது கனவு நிறைவேறாக் கனவாகவே ஆகியிருப்பதை அவரே இப்பாடலில் உணர்த்தியிருக்கிறார்.

புலவர் நக்கண்ணையார் புறநானூற்றுப் பாடல்களில் கோப்பெருநற்கிள்ளியின் வீரத்தைப் பேசியிருக்கிறார். நற்றிணை 87ஆவது பாடலில் எல்லாப் போரிலும் வெற்றி பெறுகிற ஆர்க்காட்டில் உள்ள அழிசி என்னும் சோழனின் காவல் சிறப்பை உணர்த்தியிருக்கிறார். சோழர் குலப் பெருமையைப் பேசும் ஒரு புலவராகவே இவர் திகழ்ந்திருப்பதை இது காட்டுகிறது.

சோழன், போர்வைக் கோப்பெருநற்கிள்ளி தம் தந்தையாகிய உறையூர் வீரைவேண்மான் வெளியன் தித்தனைப் பகைத்து, நாட்டைவிட்டு வெளியேறியதாகப் புறம் 80ஆவது பாடலில் சாத்தந்தையார் கூறுகிறார். நக்கண்ணையாரும் இதனைத் தம் பாடல்களில் சுட்டுகிறார். உறையூரை விட்டு நீங்கி ஆமூர் வந்த கோப்பெருநற்கிள்ளி வறுமையின் காரணமாகப் புல் அரிசியை உண்கின்றான். ஆனாலும், தோள் இளைக்காமல் வலிமையுடையவனாகவே திகழ்கிறான். சிறைப்புறமாக இருந்து அவனைக் கண்ட புலவர் நக்கண்ணையார் அவனது தோளைத் தழுவ முடியாத ஏக்கத்தினால் வாடுகிறார். ஆதலால், அவர்மேனியில் பசலை படர்கிறது.

என் தலைவன் சோழனின் ஊர் இதுவல்ல; நாடும் இதுவல்ல. இது ஆமூர்; இவ்வூர் மல்லனுக்கு உரியது. இருவருக்கும் பகை தோன்றுகிறது. மற்போர் செய்யும் களத்திற்கு வருகின்றனர். அங்குள்ளோர் சிலர் என் தலைவன் சோழனுக்கே வெற்றி! என்கின்றனர். வேறு சிலர் சோழனுக்கு வெற்றி இல்லை என்கின்றனர். இருவகைப்பட்ட இச்சொற்களும் நல்லனவாக இருக்கின்றன என்கிறார். மேலும், சிலம்பு ஒலிக்க ஓடிவந்து முரசம் போன்று பருத்த பனையின் அருகில் நின்று இருவருக்கும் நிகழும் மற்போரினைக் கண்டேன். அக்களத்திற்குத் தற்பெருமை பேசி வந்த வீரர்களுக்கு உப்பு வணிகர் அஞ்சும் மேடுபள்ளம் போன்ற வழியை ஒத்தவன் என் தலைவன். அவன் போரில் வெற்றி பெற்றதைக் கண்டேன் எனப் பாடுகிறார். அதேபோல், சோழன் - மல்லனை எவ்வாறு வீழ்த்தி வெற்றி பெற்றான் என்பதைப் புறம் 80ஆவது பாடலில் புலவர் சாத்தந்தையாரும் விவரித்திருக்கிறார்.

கோப்பெருநற்கிள்ளி தம் ஊரைவிட்டு வெளியேறிய பொழுது புலவர் நக்கண்ணையாரும் வெளியேறியதாகத் தெரிகிறது. சோழன் புல்லரிசியை உண்டும் போர்செய்யும் ஆற்றல் பெற்றவனாக இருக்கிறான். ஆனால், நான் சிறைப்புறமாக இருந்தும் பசலையை வெல்ல முடியாமல் தவிப்பதாகத் தம் வேட்கை மிகுதியினை இப்பாடலில் பதிவிட்டிருக்கிறார்.

நக்கண்ணையார் குறிஞ்சி, நெய்தல் திணைப் பாடல்களைப் பாடுவதில் வல்லவராகத் திகழ்ந்திருக்கிறார். உலகியல் அறிவு நிரம்பப் பெற்றவராகவும் விளங்கியிருக்கிறார் என்பதை அவரது பாடல்கள் காட்டுகின்றன.

அகம் 252 வது பாடலில் இரவுக்குறியிடம் வரும் தலைவனுக்கு வழியில் உண்டாகும் ஏதங்களைப் பற்றி உரைக்கிறார். வேட்டைக்குச் செல்லும் புலியானது தம் இரையை வலது பக்கத்தில் மட்டுமே வீழ்த்தி உண்ணும். மாறாக இடது பக்கத்தில் வீழ்ந்தால் அதனை உண்ணாது புறக்கணிக்கும். அப்படிப்பட்ட வீரம் மிகுந்த புலியே அஞ்சும்படியாக யாளி எனும் விலங்கு அதன்மீது பாய்கிறது. மேலும், யானையின் மீதும் பாய்ந்து அதன் தந்தத்தைப் பறிக்கிறது என்று குறிஞ்சி நிலத்து மலைச்சாரலின் இயல்பினைப் பேசுகிறார். இதன் வழியாக, குறிஞ்சி நிலத்தின் தன்மைகளையும் அங்கு வாழும் விலங்குகளின் இயல்புகளையும் மிக நன்றாக உணர்ந்த ஒரு புலவராக இவர் திகழ்ந்திருப்பதை அறிய முடிகிறது.

நற்றிணை 19 வது பாடலில் கடற்கரையில் உள்ள தாழையை மிக அழகாக உவமித்துக் காட்டியிருக்கிறார். இறாமீனின் புறத்தைப் போன்ற அடிப்பகுதியையும் சுறாமீனின் முகத்தில் நீண்டுள்ள கொம்புபோன்ற முட்களையும் கொண்டதாகத் தாழை விளங்குகிறது. அதன் அரும்பு யானையின் தந்தம் போன்று முதிர்ந்துள்ளது. பெண்மான் தலைசாய்த்து நிற்பதுபோல அது மலர்ந்துள்ளது எனச் சுட்டுகிறார்.

பரதவர்களின் இயல்புகளையும் நெய்தல் நிலத்துக் கருப்பொருள்களையும் தம் பாடல்களில் பதிவிட்டிருக்கிறார். ‘பெண் அறிவு பெரும் பேதமைத்து’ என்று பேசிய சங்ககாலத்தில் கூர்த்த அறிவு பெற்றவராக இவர் விளங்கியிருப்பதை இவரது பாடல்கள் உணர்த்துகின்றன.

* புலவர் நக்கண்ணையார், கூர்த்த மதி நுட்பம் உடையவராகவும் உலகியல் அறிவு நிரம்பப் பெற்றவராகவும் இருந்திருக்கிறார்.

* குறிஞ்சி, நெய்தல் நிலங்களின் இயல்புகளையும் தன்மைகளையும் மிக நன்றாக உணர்ந்து உணர்த்த முற்பட்டிருக்கிறார்.

* சோழர் குல அரசர்களின் வீரத்தையும் பறைசாற்றியிருக்கிறார்.

* சோழன் கோப்பெருநற்கிள்ளியின் தோற்றமும் வீரமும் புலவர் நக்கண்ணையாரின் மனத்தை ஆட்கொண்டிருக்கிறது. காதல் உணர்வு நாளுக்கு நாள் அதிகரித்து, காம உணர்வு மிகுதியாகி அவளைப் புலம்ப வைத்திருக்கிறது.

* பெண்மைக்கே உரிய அச்சமும், நாணமும் மடனும் அவரிடம் இருந்தாலும் கரைகாணாக் காமத்தால் அது உடைத்தெறியப் பட்டிருக்கிறது. தனிமைத் துயரும் நிறைவேறா ஆசையும் புலவரின் நலனையும் இழக்கச் செய்திருக்கிறது.

* வெளவால் கண்ட கனவோடு தம் கனவை ஒப்பிட்டு கனவிலும்கூட அவனைச் சேரமுடியவில்லையே எனப் புலம்ப வைத்திருக்கிறது.

* புலவர் தம் காதலைச் சென்று உரைத்தாரா என்பது பற்றி அறிய இயலவில்லை.

* அவர் ஒருதலையாகக் காதலித்து அவனிடம் சென்று உரைக்காமைக்கு, தாம் அரச குலத்தைச் சார்ந்தவர் இல்லை எனக் கருதியிருப்பாரோ என்று தோன்றுகிறது.

* எவ்வாறாயினும் ஒரு பெண்பாற் புலவரின் துயரம் இன்றளவும் அவரது பாடல்கள் வழியாக ஒலித்துக் கொண்டே இருப்பதை அறியமுடிகிறது.

1. கோவிந்தன். கா, பெண்பாற் புலவர்கள், கழக வெளியீடு, சென்னை, மறுபதிப்பு: 1956.

2. சண்முகம் பிள்ளை. மு, (ப.ஆ), தொல்காப்பியம் இளம்பூரணம், முல்லை நிலையம், சென்னை, மறுபதிப்பு: 2004.

3. சாமிநாதையர். உ.வே (ப.ஆ), புறநானூறு மூலமும் உரையும், டாக்டர் உ.வே. சாமிநாதையர் நூல் நிலையம், சென்னை, 8ஆம் பதிப்பு: 2014.

4. சுந்தரமூர்த்தி. கு., தொல்காப்பியம் பொருளதிகாரம், நச்சினார்க்கினியர் உரை (அகத்திணையியல், புறத்திணையியல்), அண்ணாமலைப் பல்கலைக்கழகம், முதற்பதிப்பு: 1986.

5. நாராயணசாமி ஐயர். அ., பின்னத்தூர், நற்றிணை நானூறு மூலமும் உரையும், கழக வெளியீடு, மறுபதிப்பு: 2017.

6. மாணிக்கனார். வ. சுப., தமிழ்க்காதல், சாரதா பதிப்பகம், சென்னை, முதற்பதிப்பு: 2007.

7. வேங்கடசாமி நாட்டார். ந.மு, (ப.ஆ), அகநானூறு களிற்றியானை நிரை, சைவசித்தாந்த நூற்பதிப்புக் கழகம், சென்னை, மறுபதிப்பு: 2009.

*****

இது முத்துக்கமலம் இணைய இதழின் படைப்பு.