“ஒரு விவசாயி கோடீஸ்வரனாக முடியலையே ஏன் சார்?”

இப்படியொரு சந்தேகத்தை கேட்டவுடன் மொத்தத் தலையும் முனியாண்டியை வையாத குறையாகத் திரும்பிப் பார்த்தது. பின்னே எத்தனை முறைதான் இதே கேள்வியை கிளிப்பிள்ளை போல திரும்பத் திரும்பக் கேட்பது.



புயலுக்கு விலகிக்கொடுத்து நிமிர்ந்து நிற்கும் கோரைப் புல் போல பல மௌன எதிர்ப்புகளை சம்பாதித்து நின்று கொண்டிருந்தார். அரையாள் உயரம், மார்புக்கும் கீழே பானையை கவிழ்த்த மாதிரியான தொந்தி. முழு பௌர்ணமி வழுக்கை. தொம்பைக் கூத்தாடிகளைப் போல சட்டை உடுத்திருந்தார். பாலில் நனைத்து எடுத்தது போல அவர் உடையில் அத்தனை பளிச்.

பதினெட்டுப்பட்டி சுற்று வட்டாரக் கிராமத்தில் விரல் விட்டு எண்ணிடக்கூடிய பண்ணையார் வரிசையில் இவரும் ஒருவர். வீட்டைச் சுற்றி ஒரே இடத்தில் இருபது ஏக்கர் விவசாய நிலம். தாடி முளைத்தது மாதிரி நிலத்தைச் சுற்றிலும் தென்னை மரங்கள். இருப்பினும் தானும் பணக்காரன் என காட்டிக் கொள்ளுமளவிற்கு வீடு வாசல் இல்லையே என்கிற கவலை அவர் மனதில் முள்ளாக வருடிக் கொண்டிருந்தது. சின்னதாக ஒரு குடிசை வீடு. மனைவி இவர் விடும் மூச்சுக்காற்றுக்கும் தவறாது தலையாட்டிவிடும் ரகம். இரண்டு மகன்களும் அரசு கல்லூரியில் இடம் கிடைத்தும் வசதி மிக்க ஒரு தனியார் கல்லூரியில் பொறியியல் படித்துக் கொண்டிருக்கிறார்கள். வீட்டு வாசலில் இரண்டு ஜோடி காளை மாடுகள் எப்போதும் அசை போட்டபடி மொய்க்கும் ஈக்களை தலையால் விரட்டிக் கொண்டேயிருக்கும். அதன் வேலைகளை டிராக்டர் குத்தகைக்கு எடுத்துக் கொண்டதன் பிறகு அதன் ஒரே வேலை வைக்கோலைத் தின்று சாணம் போடுவதுதான். வீட்டுக்கு அருகில் ரயில் வண்டி நிற்கும் தூரத்திற்கு நீண்டதொரு வைக்கோல் போர்.

“குண்டூசி தயாரிக்கும் முதலாளி வீட்டில் நானோ கார் நிற்கும் போது, நவதானியம் விளைவிக்கும் விவசாயி வீட்டில் ஒரு அம்பாசிடர் கார் கூட நிற்க வேண்டாமா?” என அடிக்கடி தனக்குள் கேட்டுக்கொள்வார். விவசாயத்தால் கோடீஸ்வரான முதல் நபர் இந்த முனியாண்டினு உலகம் பேச வேண்டும் என்பதே அவருடைய ஒரே லட்சியம். வீட்டைச் சுற்றியுள்ள நிலங்கள் யாவும் பாட்டன் சொத்துதான் என்றாலும் நிலத்தைச் சமப்படுத்தி பூமியைக் குடைந்து தண்ணீர் எடுத்து மானவாரி நிலத்தை முப்போக நிலமாக மாற்றியதெல்லாம் இவரோட சொந்த முயற்சி.



விவசாய நிலத்தைப் பார்க்கப் போகையில் மண்வெட்டியோட போறாரோ இல்லையோ, குடை எடுக்காமல் போகமாட்டார். அந்தியும் சந்தியும் ஏழை பாளைங்க அவர் தோட்டத்தில் மண்ணை மிதித்துக் கொண்டிருப்பார்கள். அவர் ஊர் சுற்றிட்டு வருவதற்குள் தோட்டத்தை விட்டு யாரும் போய் விடக்கூடாது. வியற்வை காயும் முன் கூலியைக் கொடுத்திடணுமுன்னு நபிகள் சொன்ன வாசகத்தை கொள்கைப் பிடிப்பாக பிடிச்சிக்கிட்டவர். வரப்பில் நடந்து வரும்பொழுதே தலைகளை எண்ணுவார். வேலையாட்களை நெருங்கியவுடன் பணத்தை எண்ணுவார். அத்தனையும் அழுக்கு படியாத சலவை நோட்டாகவே இருக்கும். அணிந்திருக்கும் மோதிரங்களை காட்டுவதற்காகவே அடிக்கடித் தலையை சொறிவார். போகிறவர் வருகிறவர் அத்தனைப் பேருக்கும் கும்பிடு போடுவார். கைச்செயினை காட்டிக் கொள்ள அரைக்கை சட்டைதான் அவருடைய பாரம்பரிய உடை. இவையெல்லாம் எத்தனை மாதத்திற்கு? செய்யும் விவசாயத்தின் ஆணி வேர் உடும்புப் பிடியாக மண்ணைப் பிடிக்கும் வரைக்கும் தான். அதற்குப்பிறகு கழுத்திலும் கைகளிலும் மின்னும் சொக்கத்தங்கம் செட்டியார் கடை லாக்கப்புக்குள் போய் பத்திரமாக உட்கார்ந்து கொள்ளும். சில சமயம் வெள்ளி அரைநாண் கயிறு கூட அடகு பிடிக்கப்பட்டதுண்டு. கடன் வைத்து உரமெடுப்பதோ காக்க வைத்துக் கூலி கொடுப்பதோ அவரது அகராதியில் கிடையாது. எல்லோரும் விவசாயம் செய்வது முதல் பட்டத்தில் பட்ட கடனை அடைக்க என்றால் இவர் விவசாயம் செய்வது கோடீஸ்வரனாக. கிட்டத்தட்ட மனதளவில் அதுவாகவே வாழ்ந்து கொண்டிருந்தார்.

ஒரு நாள் கல்லூரி முடிந்து வீடு திரும்பிய பக்கத்து தெரு ஒரு வாலிபன் சொன்னான். ”முனியாண்டி அண்ணே... வாழப்போற கொஞ்ச காலத்துக்குள்ளே நீங்க கோடீஸ்வரனாகணுமுன்னா உடனே கிளம்பி என் கூட டவுனுக்கு வாங்க. பஸ் செலவும் சாப்பாடு செலவும் என்னோடது.”



கோடீஸ்வரன் என்கிற அந்த சொல் அவர் காதிற்குள் ரீங்காரமிட்டுக் கொண்டு இருந்தது. பங்களாவிற்குள் இருந்தபடி உலகத்தைத் தொடர்பு கொள்ள வேண்டும். வாசலில் இரண்டு மூன்று சொகுசு வாகனங்கள் நிற்க வேண்டும் என்கிற மோகம் அவரை ஒரே வீச்சில் வீட்டை விட்டு கிளப்பி பக்கத்து டவுன் முருகையா லாட்ஜில் கொண்டுப் போய் நிறுத்தியது.

வெட்டி நட்டுவைத்த வாழை மரத்தாட்டம் அத்தனை பேரும் பேண்ட் உடுத்திக் கொண்டு விரைப்பாய் நிற்க, முனியாண்டி மட்டும் வேட்டியை அவிழ்ப்பதும் பின் இடுப்பில் இடுக்கிக் கொள்வதுமாக இருந்து கொண்டிருந்தார். ஒருவர் மாறி ஒருவர் மைக் பிடித்துக் கொண்டிருந்தனர். இவர் படித்திருப்பது ஐந்தாம் வகுப்புதான் . அவர்கள் பேசும் தஸ், புஸ் பேச்சை வேறு வழியில்லாமல் கேட்டுக் கொண்டிருந்தார்.

கழுத்தில் தொங்கிக்கொண்டிருந்த கருப்பு டை யை மெல்ல இழுத்து விட்டப்படி நின்று கொண்டிருந்தார் ரெகுநாத். மார்க்கெட்டிங் பிசினஸின் தென்மண்டல சேர்மன் என தன்னை அறிமுகப்படுத்திக் கொண்டதும் கோடைக்கால மழைபோல சடசடவென்று சில கைத்தட்டல்கள். அவருக்கு அருகில் கோட் சூட் உடுத்திக் கொண்டு பலரும் முடிச்சாக உட்கார்ந்திருந்தார்கள். சொகுசு கூடிப்போன புல்லும் நாட்டியம் ஆடுவதைப்போல சிலர் தொடைகளை ஆட்டிக் கொண்டு கவனிப்பதைப்போல பாசாங்கு செய்தனர். அவர்களுக்கு எதிரே கல்லூரி இளைஞர்கள், பட்டதாரிகள், இலட்சாதிபதிகள், அரசு ஊழியர்கள் என பலரும் முளைத்திருக்க கடைசி வரிசையில்தான் முனியாண்டிக்கு ஒரு இடம் கிடைத்தது.



ரெகுநாத் கோட் பாக்கெட்டுக்குள்ளேருந்து கைக்குட்டையை மெல்ல உருவி முகத்தில் ஒத்தடம் கொடுத்து விரலால் மைக்கைத் தட்டி பார்வையாளர்களை தன் வசப்படுத்தினார் .

எந்திரன் பட ரோபோ போல மெல்ல எழுந்தார் முனியாண்டி. அதே கேள்வியை மறுபடியும் கேட்டார் “ஒரு விவசாயி கோடீஸ்வரானாக முடியுமா சார்?”

வழி தவறி வந்தவிட்ட மானை போல அந்த மனிதரை புதிராக பார்த்த ரெகுநாத் பிறகு தனது இராமாயனத்தை தொடங்கினார்.

“ நான் முதலில் பட்டதாரி ஆசிரியர் என சொல்லிக் கொள்ள விரும்புகிறேன்” அதற்குள் அருகில் இருந்தவர் ” பத்து வருடத்திற்கு முன்பு” என குறுக்கிட்டார்.

கடனுக்கு சிரிப்பதைப் போல அருகில் இருந்தவர்கள் “கிண்கிணி“ யென சிரித்து வைத்தார்கள்.

“ஆமாம். லட்சாதிபதி தோழர் சொல்வதைப் போல நான் பத்து வருடத்திற்கு முன்பு நான் ஒரு அரசுப்பள்ளி ஆசிரியர். எனக்கு அரசுப்பணி கிடைத்த போது என்னுடைய மாதச்சம்பளம் வெறும் நான்காயிரம் ரூபாய். என்னுடைய கிராமத்திலிருந்து ஐம்பது மைல் தூரத்தில் பணி. போக, வர பெட்ரோல் செலவு, டீ செலவு, தினப்பத்திரிக்கை, ட்ரெஸ் ..... என என்னுடைய மாத சம்பளத்தில் துண்டு பட்ஜெட் விழுந்தது. ஒரு நாள் பரிச்சயமான ஒரு நண்பரை எதேச்சையாக பார்த்தேன். என்னிடம் பத்து நிமிடம் பேசினார். உங்களைப் போல நானும் அவர் சொன்ன தகவல்களை ஒரு காதில் வாங்கி மறு காது வழியாக விட்டுவிட்டேன். கரைப்பார் கரைத்தால் கல்லும் கரையும் அல்லவா! தொடர்ந்து என்னிடம் அவர் பேசப்பேச அவருக்கு கீழ் இந்த பிசினஸில் தன்னை இணைத்துக் கொண்டேன். வெறும் பத்தாயிரம் ரூபாய் கொடுத்து மின் சிக்கனம் செய்யும் கருவி ஒன்று வாங்கினேன். எனக்குக் கீழே இரண்டு துடிப்பான இளைஞர்களைச் சேர்த்தேன். இப்ப இந்த நொடியில் எனக்கும் கீழே வலது புறம் இருநூறு பேரும் இடது புறம் நூற்றி எண்பது பேரும் இருக்கிறார்கள். இப்ப என்னுடைய வாரச்சம்பளம் நான் அரசு பள்ளி ஆசிரியராக இருந்திருந்தால் வாங்கும் மாதச்சம்பளத்தை விட அதிகம். இது வாரச்சம்பளம்தான். இது இல்லாமல் மாதம் இரண்டாயிரம் ரூபாய் பென்சன், பண்டிகைக்கால போனஸ் என பல சலுகைகள் உண்டு... ... ...”



தட்டான் உடல்வாகு கொண்ட சுடிதார் பெண் ஒருத்தி மெல்ல தலை தூக்க, வலிப்பு வந்தால் அவசரமாகக் கொடுக்கும் சாவிக் கொத்தைப் போல மைக்கை அவள் கையில் திணித்தார்கள்.

“ இந்த பிசினஸ்க்கும் கீழ் யார் யாரெல்லாம் சேரலாம் சார்?”

“குட் நல்லதொரு கேள்வி. “

முனியாண்டி ரெகுநாத்தை வெட்கையாக பார்த்தார். பின்னே, இதற்கு முன்பு நான்கு முறை ஒரே கேள்வியை கேட்ட அவருக்கு பதிலளிக்கவில்லை என்றாலும் ” குட். நல்லதொரு கேள்வி ” என்று கூட ஒப்புக்கு சொல்லி வைக்கவில்லையே. அவருக்கு அவமானம் கலந்த ஆகாத்தியமாக இருந்தது.

“வருங்கால லட்சாதிபதி பெண் கேட்டிருக்கும் கேள்விக்கு என்னுடைய ஒரே பதில் எல்லோரும் இந்த சங்கிலித் தொடர் பிசினஸில் இணையலாம் என்றாலும் படித்த பட்டதாரிகள் வேலை தேடும் இளைஞர்களைச் சேர்ப்பதன் மூலமே மிக விரைவில் லட்சாதிபதி என்னும் இலக்கை அடைய முடியும்”

அடுத்து ஒருவன் எழுந்தான் . “ யாரெல்லாம் கோடீஸ்வரன் ஆக முடியும்?”

“நம்ம நாட்டு மினிஸ்டர்களைத் தவிர மீதமுள்ள எல்லோரும் கோடீஸ்வரனாக முடியும்“

“ஏன் அவங்க ஆக முடியாது?” மற்றொருவன்.

“என்னப்பா நீ. கோடீஸ்வரனாக இருந்தால் தானே மினிஸ்டராகவே ஆக முடியும்“



ரெகுநாத் இப்படியொரு கமெண்ட் அடித்தவுடன் கடல் அலை ஓங்கி எழுந்து வந்து கைத்தட்டி மீண்டும் கடலுக்குள் சென்றுவிட்ட மாதிரியான ஆரவாரமும் அதனைத் தொடர்ந்து நிசப்தமும் நிலவியது.

இனியும் பொறுப்பதில்லை என வேட்டியை மடித்து கட்டிக் கொண்டு எழுந்தார் முனியாண்டி.

“தம்பி... என்னுடைய கேள்விக்கு நீங்கள் சுத்தி வளைக்காம பதில் சொல்லுங்க. ஒரு விவசாயி கோடீஸ்வரனாக முடியுமா? முடியாதா?”

மைக்கை நிறுத்தி வைத்துக் கொண்ட ரெகுநாத் “நீங்கள் கேட்பது ரொம்ப நல்லக்கேள்வி. இது வரைக்கும் எந்த ஒரு விவசாயியும் கோடீஸ்வரன் ஆகலையே ”

“அதான் ஏன்?”

“ நம்ம விவசாய நிலங்கள் எல்லாம் மழையை நம்பியே இருக்கு”

“ என்னிடம் ரெண்டு பம்ப் செட் சர்வீஸ் இருக்கு சார்.“

“இருந்தும் மின்சாரம் சரிவர கிடைப்பதில்லையே. அதுமட்டுமல்ல . ஒரு நெல் மூட்டையை விட ஒரு உரம் மூட்டையின் விலை அதிகம் . வேலை ஆட்களுக்குச் சம்பளம் அதிகம். இன்னும் பல காரணங்கள். ஒரு வேளை நிலச்சுவான்தாரர்கள் நிலத்தில் இறங்கி வேலை பார்த்தால் கோடீஸ்வரனாக ஆகக் கூடுமோ என நான் நினைக்கிறேன். “

அவரது பதில் முனியாண்டிக்கு திருப்தி அளித்திருக்கும் போலும். வந்த வேலை முடிந்ததென்று வெகுவெகு வென நடையை வீட்டுப்பக்கம் திருப்பினார். மனைவியையும் தன் மகன்கள் இருவரையும் வயலுக்குள் திணித்தார். முதற்பட்டம் நெல் இருநூறு மூட்டை. அடுத்த பட்டம் வாழை பத்து லோடு. அதைத் தொடர்ந்து உளுந்து ஐம்பது மூட்டை. முப்போகமும் முடிந்தும் மனைவியோட தாலியை அடமானத்திலிருந்து திருப்ப முடியலையே. அவரோட வெள்ளி அருணாக்கயிறு செட்டியார் வீட்டு அலமாரியை விட்டு வருவேனாங்குதே. ஒவ்வொரு பட்டம் விவசாயத்திற்கு பிறகும் பேந்தப்பேந்த முழித்தார் முனியாண்டி .

பழைய குடிசையின் முதுகில் ஒரு பங்களா ஒன்று எழும்பியிருந்தது. அதன் உச்சத்தை மொட்டை மாடி என்று யாரும் சொல்லிடக்கூடாதென சூரிய ஆற்றலைச் சேமிக்கும் கலன் ஒன்றும் வைக்கப்பட்டிருந்தது. அருகில் உலகத்து சேனல்களையெல்லாம் காற்றிலிருந்து உறிஞ்சி வீட்டுக்குள் அனுப்பிவைக்க வெள்ளைக் குடை விரித்தபடியே இருந்தது. பங்களாவிற்கு அருகில் வண்ண ஆஸ்பட்டாஸ் கொண்டு கொட்டகை ஒன்று போட்டிருந்தார்கள். அதற்குள் மாடுகளுக்கு பதிலாக இரண்டு சொகுசு வாகனங்கள்.

“அட ! நம்ம முனியாண்டி அண்ணன் வீடா இது. வீடே பல கோடி போகுமே ” இது வழிப்போக்கர்களின் பேச்சு. வீடு விஸ்தாரமாக சொகுசு கூடி நின்றாலும் நிலவளம் இரண்டு ஏக்கராக சுருங்கிப் போயிருந்தன. தென்னைகள் தலைவிரித்திருந்த இடங்களில் கான்கிரேட் தூண்கள் நட்டு நின்றன.

முனியாண்டி பங்களாவை ஒட்டி ஜோடி போல வளர்ந்திருந்த அந்த ஒற்றைத் தென்னை மர நிழலில் நின்று கொண்டு மிச்சமிருக்கும் நிலத்தையும் சமப்படுத்துவதைக் கண்காணித்துக் கொண்டிருந்தார். பாம்பு போல வளைந்து நெழிந்து சென்ற உயிரூட்டமான வாய்க்காலை மட்டம் தட்டி அதில் செம்மண்ணை கொட்டிக் கொண்டிருந்தார்கள். சிலர் நிலத்தைப் பல கூறுகளாகப் பிரித்துச் சாயம் பூசிய கற்களை புதைத்துக் கொண்டிருந்தார்கள். அப்போதுதான் சொல்லிக் கொள்ளாமல் வந்து சுற்றி வளைத்தது எப்போதாவது வந்து பெய்யும் எல்லைக்கட்டி பெய்யும் மழை. இன்னைக்கு போறேன் நாளைக்கு போறேனு ஒரு வாரம் கங்கணம் கட்டி கொட்டித் தீர்த்தது.

ஊரே தெப்பக்குளம். குளம், குட்டையில் கரையைக் காணாம். தண்ணியைக் கண்ட முனியாண்டிக்கு ஆசை சின்னதாய் துளிர் விட்டது. “இந்த தண்ணியப் பயன்படுத்தி நாத்து நட்டு அறுத்தால் விளையும் நெல் சாப்பாட்டுக்கு ஒரு வருசம் வருமே “ புல்ரசர் தொட்டுத் தடவிய நிலத்தை டிராக்டர் விட்டு மண்ணைக் கிளறினார். கயிற்றைப் பிடித்து நாத்து நட்டு வீட்டு உச்சத்தில் நின்றபடி அழகைத் தினம் ரசித்தார். பூப்பெய்த பெண்ணாட்டம் நாளுக்கொரு வளர்ச்சி. இக்கரையை விட எக்கரை பச்சை ? என எங்கும் பச்சை மயம். முனியாண்டி மனதில் ஒரு நிறமாற்றம். தரையைப் போலவே ஒரு வித குளிர்ச்சி. பார்த்துப் பார்த்துப் பூரித்தாலும் விடை கிடைக்காத கேள்வி ஒன்று அவர் ஆழ் மனசில் இருந்து கொண்டிருந்தது .

“ஒரு விவசாயி கோடீஸ்வரனாக வாழ முடிவதில்லையே ஏன் ?”

இது முத்துக்கமலம் இணைய இதழின் படைப்பு.