வானம் மப்பும் மந்தாரமுமாக இருந்தது. கரு​மேகங்கள் கூட்டம் காற்றிலடிக்கப்பட்டு வானத்தில் வலம் வந்து ​கொண்டிருந்தன. காற்று​வேறு சுழன்று சுழன்று அடித்தது. கல்லூரி வளாகத்துள் மூன்றாம் ஆண்டு மாணவர்களுக்கு வி​டைதருவிழா நடந்து ​கொண்டிருந்தது. கல்லூரி முதல்வரும் ​பேராசிரியர்களும் படித்து முடித்துவிட்டுச் ​செல்லும் மாணவர்களுக்குப் பல்​வேறு விதமாக அறிவு​ரைக​ளைக் கூறினர்.

அ​னைத்துப் ​பேராசிரியர்களும் ​பேசி முடித்த பின்னர் மூன்றாம் ஆண்டு மாணவர்கள் ஒவ்​வொருவரும் தங்கள் அனுபவங்க​ளைக் கூறத் ​தொடங்கினர். அந்த இளங்க​​லை வகுப்பில் இருபத்​தைந்து ​பேர் படித்து வந்தனர். அவர்கள் ஒவ்​வொருவரும் ஒருவருக்​கொருவர் உதவும் நல்ல நண்பர்களாக இருந்தனர்.

அன்றுடன் அவர்களுக்கு வகுப்புகள் முடிந்தது. இனி அவர்கள் ​தேர்வுக்கு மட்டு​மே வருவார்கள். பின்னர், அவர்கள் ஒருவ​ரை ஒருவர் சந்திப்ப​தென்பது இயலாத ஒன்று வி​டைதருவிழாவில் ​பேசிய மூன்றாம் ஆண்டு மாணவர்கள் அ​னைவரு​மே அழுதனர்.

கவ​லையின்றி முடிந்த அந்தக் கல்லூரிப் பருவம் முடிவுற்றது. அவர்களுக்குத் துன்பந்தருவதாக இருந்தது. ​வெளியில் காற்று சுழன்றடிப்ப​தைப் ​போன்று இவர்களின் உள்ளங்களில் பிரி​வெனும் காற்று சுழன்றடித்தது.

விழா நி​றைவுக்கு வந்து மற்றவர்கள் க​ளைந்து ​சென்றனர். ஆனால் மூன்றாம் ஆண்டு மாணவர்கள் யாரும் க​ளைந்து ​செல்லவில்​லை. மனம் விட்டுப் ​பேசிக் ​கொண்டனர். அவர்களுள் வகுப்புத் த​லைவ​னைப் ​போன்றிருந்த ஒருவன் எழுந்து, “நண்பர்க​ளே இந்த நாள் நம் வாழ்நாளில் மறக்க முடியாத நாள். இனி​மேல் நாம் எப்​போது எங்​கே சந்திப்​போம் என்று உறுதியாகக் கூற முடியாது. ஆண்டு​தோறும் நாம் சந்தித்துப் ​பேசலாம் என்றாலும் நம் ஒவ்​வொருவர் சூழலும் ஒவ்​வொருவிதமாக இருக்கிறது… அ​னைவரும் பத்தாண்டுகள் கழித்து மீண்டும் இ​தே மார்ச்சு மாதம் மூன்றாம் ​தேதி வந்து சந்திக்க ​வேண்டும். அப்​போது ஒவ்​வொருவரு​டைய முன்​னேற்றத்​தைப் பற்றியும் நாம் ​தெரிந்து ​கொள்ள​வேண்டும். இது என் உள்ளத்தில் எழுந்த ஆ​சை. நம்மு​டைய நட்பு இத்துடன் முடிந்து ​போய்விடக் கூடாது. வாழ்நாள் முழுவதும் ​தொடர ​வேண்டும். நான் ​சொல்றது ஒங்களுக்குச் சரின்னு பட்டா அ​னைவரும் இன்று உளமாறச் சத்தியம் ​செய்து உறுதி எடுத்துக் ​கொள்​வோம்” என்று ​பேசிவிட்டு அமர்ந்தான்.

அவனது கூற்​றை அ​னைவரும் ஆ​மோதித்தனர். ஒவ்​வொருவரும் தனித்தனியாக அ​னைவருக்கும் முன்பாக வந்து இன்னும் பத்தாண்டுகள் கழித்து இ​தே மார்ச் மாதம் மூன்றாம் ​தேதி இக்கல்லூரிக்கு வரு​கை தரு​வேன். அன்று முழுவதும் கல்லூரியி​லே​யே இருந்து மற்றவர்க​ளைச் சந்தித்துவிட்டுச் ​செல்​வேன். இது சத்தியம்” என்று உணர்ச்சி ​பொங்கச் சத்யம் ​செய்தனர்.



வகுப்பில் உள்ள ஒவ்​வொருவரும் தத்தம் ​டைரியிலும் ஆட்​டோகிராபிலும் அந்தச் ​செய்தி​யைக் குறித்துக் ​கொண்டனர். இத​னைப் பார்த்த அ​னைததுப் ​பேராசிரியர்களும் வியந்தனர். அவர்களின் நட்பி​னைப் பாராட்டினர்.

ஒருவருடன் ஒருவர் பிரியமுடியாத நி​லையில் பிரிந்து ​சென்றனர். அடுத்தடுத்த காலங்கள் வி​ரைந்து ​சென்றன. ​தேர்வுகளும் முடிந்தன. வானில் பறக்கும் சுதந்திரமான பற​வைக​ளைப் ​போன்று அ​னைவரும் தி​சைக்​கொருவராய்ப் பிரிந்து ​சென்றனர். கூடிக் கலந்த இதயங்களும் இதயச் சு​மைகளுடன் க​லைந்து ​சென்றன.

காலங்கள் மாறின. காட்சிகளும் மாறின. பத்தாண்டுகள் உருண்​டோடிய​தே ​தெரியவில்​லை. அன்று பத்தாண்டு நி​றைவுற்று நண்பர்கள் ஒருவ​ரை ஒருவர் சந்தித்துக் ​கொள்ளும் மார்ச் மூன்றாம் நாள்.

அன்று கல்லூரியில் ​தேர்வுகள் ந​டை​பெற்றுக் ​கொண்டிருந்தன. வழக்கம்​போல் மாணர்வள் ​தேர்வ​றைக்கு வி​ரைந்து ​சென்று ​கொண்டிருந்தார்கள். ​எப்​போதும் ​போல ​கேண்டின்காரர் மசால் வ​டை​போட்டுக் ​கேட்கும் மாணவர்களுக்குக் ​கொடுத்துக் ​கொண்டிருந்தார்.

அக்கல்லூரியின் வளாகத்திற்குள் ஆட்​டோ ஒன்று நு​ழைந்தது. அதிலிருந்து கூங்கிளாஸ் அணிந்த வாட்டசாட்டமான முப்பது வயது மதிக்கத்தக்க ஒரு இ​ளைஞன் இறங்கினான். ஒவ்​வொரு இடமாகப் பார்த்துக் ​கொண்​டே வந்தான். கல்லூரிக் ​கேட்டின் அரு​கே ஆ​டைகள் கிழிந்து த​லை​யெல்லாம் ச​டை​ வைத்துப் பார்ப்பதற்​கே பரிதாபமான நி​லையில் ஒரு பிச்​சைக்காரன் அமர்ந்திருந்தான். ​கேண்டீன் அரு​கே வந்தவுடன் அங்கிருந்த ​பெரியவ​ரைப் பார்த்து, “ஐயா வணக்கம்! என்னைத் ​தெரியுதா? நான்தான் நாகராசன்… இந்தக் கல்லூரியில பத்து வருஷத்துக்கு முன்னால மாணவர் ​செயலரா இருந்​தேன். ஞாபகம் இருக்கா…” என்றான்.

அவ​னை ஒருமு​றை ஏற இறங்கப் பார்த்த ​கேண்டீன்காரப் ​பெரியவர், “அட​டே…நல்லா ஞாபகம் இருக்கப்பா… ஆமா நல்லா இருக்கியா...? ஒன்​னோட படிச்சவங்கள்ளாம் எப்படி இருக்காங்க… நீ என்னப்பா பண்​றே…? என்று சரமாரியான ​கேள்விக்க​ணைகளால் அவ​னைத் துளைத்​தெடுத்தார்.

​மேலும் அவனிடம் வ​டை​யையும் டீ​யையும் ​​கொடுத்து உபசரித்துக் ​கொண்​டே ஏ​தோ க​தை ​கேட்கத் தயாராவது​போல் அவனரு​கே வந்தமர்ந்தார். அவரது உபசரிப்பில் மகிழ்ந்து​போன நாகராசன் ப​ழைய நி​னைவுகளில் மூழ்கியவனாகத் தன்​னைப் பற்றிக் கூறத் ​தொடங்கினான்.



“ஐயா நான் நல்லா இருக்​கேன் ஒரு ​பெரிய கம்​பெனியில் ​மே​​னேஜரா இருக்​கேன். கலியாணம் ஆகி ஒரு குழந்​தை. ஒங்க​ளை​யெல்லாம் பார்க்க எனக்குச் சந்​தோசமா இருக்குது. இந்தக் கல்லூரியில அறிந்த முகம் யாராவது ​தென்படமாட்டாங்களான்னு ​நெனச்​சேன். ஒங்களப் பாத்துட்​டேன். பத்து வருசஷத்துக்கு முன்னாடி நாங்க இங்க இருபத்தஞ்சு​பேரு படிச்​சோம். படிப்பு முடிஞ்ச நாள்ல இங்க பத்து வருஷம் கழிச்சு அ​னைவரும் வந்து சந்திப்​போம்னு ஒவ்​வொருத்தரும் சத்தியம் பண்ணிக்கிட்​டோம்…இப்ப நான் ​மொத ஆளா வந்துருக்​கேன்…​வேற யாராவது எனக்கு முன்னால வந்தாங்களா…?”எனக் ​கேட்க, ​

கேண்டீன்காரர், “இல்ல தம்பி நீங்க மட்டும்தான் வந்திருக்கீங்க… ​கொஞ்ச இங்க இருங்க... சாருங்களுக்கு டீக்​கொடுத்துட்டு வந்துட​றேன்…”என்று கூறிக்​கொண்​டே டீக்​கே​னை எடுத்துக் ​கொண்டு ​சென்றார்.

நாகராசன் ஒவ்​வொன்​றையும் பார்த்துக் ​கொண்​டே அவன் படித்த வகுப்ப​றை​யைப் பார்க்க வந்தான். அங்கு ​தேர்வு நடந்து ​கொண்டிருந்ததால் ​பேசாமல் ​கேண்டீனுக்​கே வந்து அங்கு கிடந்த ​சேரில் அமர்ந்தான்.

அப்​போது ​தேவ​தை ​போன்ற ​பெண்​ணொருத்தி அவ​னை ​நோக்கி வந்தாள். வந்தவள் அவ​னை​யே சற்று ​நேரம் உற்றுப் பார்த்துக் ​கொண்​டே இருந்தாள். நாகராசனும் அவ​ளை உற்றுப் பார்த்தான். பார்த்துவிட்டு, “நீ…நீங்க…நிர்மலாதா​னே…” என்றான். அவளும்…”நீ…நீங்க நாகராசன்தா​னே…” என்று விழிகள் மலர ஆச்சரியத்துடன் ​கேட்டாள்.

இருவரும் வகுப்புத் ​தோழர்கள். அவள் நாகராச​னைப் பார்த்து, “நீங்க எப்ப இங்க வந்தீங்க…? என்றாள்.

“நான் வந்து ஒரு மணி ​நேரமாச்சு… நாம எல்​லோரும் பத்துவருஷம் கழிச்சு இன்னக்கிச் சந்திக்கணும்னு முடிவு பண்ணி​னோம். ஞாபகம் இருக்கா” என்றவாறு நாகராசன் நிர்மலா​வைப் பார்த்தான்.

“என்ன அப்படிக் ​கேட்டுட்டீங்க… அதனால்தான நான் வந்துருக்​கேன்...” என்று கூறிய நிர்மலா தான் பள்ளியில் ஆசிரியராக இருப்பதாகவும் இன்னும் திருமணம் ஆகவில்​லை என்றும் தன்​னைப் பற்றிக் கூறினாள்.

அவர்களிருவரும் கல்லூரி வளாகத்​தைச் சுற்றிப் பார்த்து வந்தனர். அவர்களுக்குப் பாடம் நடத்திய ஆசிரியர்கள் பலரும் பணிநி​ரவலில் இடமாற்றம் ​பெற்றுச் ​சென்றிருந்தனர். யா​ரையும் பார்க்க முடியவில்​லை. ஒவ்​வொரு இடமாகச் சுற்றிப் பார்த்ததில் அவர்களுக்கு ​நேரம் ​போன​தே ​தெரியவில்​லை. அவர்கள் இருவரும் ​கேண்டீனுக்கு வந்து அங்கிருந்த உணவுப் ​பொட்டலம் இரண்​டை வாங்கிப் பிரித்து உண்ணத் ​​தொடங்கினர்.

அப்​போது அவர்கள் பார்த்த பிச்​சைக்காரன் பசிக்கிறக்கத்​தோடு ​கேண்டீ​னை​யே ​வைத்த கண் மாறாது பார்த்துக் ​கொண்டிருந்தான். அவனையும் அவ​னது ​தோற்றத்​தையும் பார்த்த இருவருக்கும் மனம் சற்று கலங்கியது. ​கேண்டின்காரரிடம் ​மேலும் ஒரு ​பொட்டலத்​தை வாங்கி அப்பிச்​சைக்கார​னை அ​​ழைத்து நிர்மலா ​கொடுத்தாள்.

முதலில் அவன் ​பேசாமல் கீ​ழே குனிந்தவா​றே இருந்தான், அடர்ந்த தாடி அவனது முகத்​தை​யே ம​றைத்திருந்தது. ச​டையுடன் கூடிய தலைமுடியும் அழுக்க​டைந்து ​போன ஆ​டையும் அவனின் பரிதாபகரமான நி​லை​க்குச் சான்று பகர்வனவாக இருந்தது. அவன் ​பொட்டலத்​தை முதலில் வாங்காது மறுத்தாலும் நிர்மலாவும் நாகராசனும் வற்புறுத்த​வே வாங்கிக் ​கொண்டான். அத​னைக் ​கேண்டீனில் ​வைத்து உண்ணாது வயரிலருகி​லே​யே ​சென்று அமர்ந்து உண்டான்.



மீண்டும் வந்தமர்ந்த நிர்மலா​வைப் பார்த்த நாகராசன், “ஆமா நிர்மலாஇந்த ஊர்ல​யே இருந்த நம்ம சந்திரன் கூட இன்னக்கி வரல பாரு… அன்னக்கி அவன்தான் எல்லா​ரையும் சத்தியம் பண்ண வச்சான்… எல்லாருக்கும் நல்லா ஒதவுனான்… அவன் கூட இன்னிக்கு வரலன்னா பாரு… என்ன… பிரண்ட்ஷிப்…? என்று அலுத்துக் ​கொண்டான்.

அதற்கு நிர்மலா, “இல்ல நாகராசன் சந்திரன் ​ரொம்ப நல்லவரு….அவருக்கு இப்ப என்ன மாதிரியான சூழ​லோ?.எல்லாரும் ஒ​ரேமாதரியான சூழல்லயா இருக்​கோம்… எத்த​னை​பேரு இன்னக்கி வரணும்னு நினச்சாங்க​ளோ...? இல்ல நாம வர்ரதுக்கு முந்தி யாராவது வந்து பார்த்துட்டுப் ​போயிருக்கலாமில்ல…” என்றாள்.

“ஓ​ஹோ… அப்படியும் இருக்கலாமில்ல… ஆனா யா​ரையும் பார்த்ததா ​கேண்டீன்காரர் ​சொல்லலி​யே… நான் வந்த​போது கல்லூரி வாசல்ல அந்தப் பிச்​சைக்காரன் மட்டுமதான் ஒக்காந்துக்கிட்டிருந்தான்…” என்றான் நாகராசன். அவன் கூறியது​போல​வே ​கேண்டீன்காரரும் ​சொன்னார்.

நிர்மலாவும் நாகராசனும் தங்கள் முகவரி, ​கைப்​பேசி எண்க​ளைப் பரிமாறிக் ​கொண்டனர். ​நேரம் சீக்கிரம் ஓடியது… மா​லை 5.30 மணியாகிவிட்டது.

“நிர்மலா இனி​மே யாரும் இங்க வரமாட்டாங்க… சரி வாங்க நாம​போ​வோம்…” என்று கூறிய நாகராசன் தனது முகவரி அட்​டை​யையும், நிர்மலாவின் முகவரி விபரங்க​ளையும் ஒரு தாளில் எழுதி யாராவது வந்தால் ​​கொடுக்குமாறு ​கேண்டீன்காரரிடம் ​கொடுத்துவிட்டுக் கிளம்பினர்.

கிளம்பிச் ​செல்லும்​போது கல்லூரி வாசலில் உள்ள மரத்தடியில் அமர்ந்திருந்த பிச்​சைக்காரனுக்குச் சில்ல​றைக் காசுக​ளைப் ​போட்டுவிட்டு ஆட்​டோவில் ​சென்றனர்.

அவர்கள் இருவரும் ​போவ​தை​யே பார்த்துக் ​கொண்டிருந்த பிச்​சைக்காரனின் கண்களிலிருந்து கரகர​வெனக் கண்ணீர் ​பெருக்​​கெடுத்தது. அவன் அழுதவா​றே, ”நல்ல​வே​ளை நான்தான் சந்திரன் என்று என் நண்பர்களால் என்னை அ​டையாளம் காணமுடியவில்​லை. கண்டுபிடித்திருந்தால் எந்தளவுக்கு வருந்தியிருப்பார்கள்… என் நண்பர்களாவது நன்றாக இருக்கட்டும்… அவர்களுக்கு எந்தக் கு​றையும் வந்துவிடக் கூடாது… என் வாழ்வில் நடந்த சீரழிவுக​ள் எனக்குள்​ளே​யே பு​தையுண்டு ​போகட்டும்… சரிவிலிருந்து மீண்டு மீண்டும் என் நண்பர்க​ளைச் சந்திப்​பேன்… இன்னக்கி என்​னோட நண்பர்கள் இரண்டு ​பே​ரை சந்தித்த​தே எனக்கு ​ரொம்ப மகிழ்ச்சியா இருக்கு… ” என்று எண்ணமிட்டவாறு வானத்​தை ​நோக்கிக் ​கைகூப்பினான் சந்திரன்.

அவ​னை ஆசிர்வதிப்ப​தைப் ​போன்று வானத்திலிருந்து ம​ழைத்துளிகள் மண்ணில் விழத் ​தொடங்கின…

இது முத்துக்கமலம் இணைய இதழின் படைப்பு.