முரு​கேசன் மனதிற்குள் எரிம​லை குமுறிக் ​கொண்டிருந்தது. என்ன படித்து என்ன பிர​யோசனம்... வீட்டில் படுகிற கஷ்டத்​தைப் ​போக்க முடியாத படிப்பு எதுக்கு...? என்று அவன் மீ​தே அவனுக்குக் கடுங்​கோபமாக வந்தது. அவனும் என்னதான் ​செய்வான்...? டிகிரி முடித்து வேலைக்கு அலைந்து அலைந்து கால்கள் கூடத் தேய்ந்து விட்டது, ஆனால் வேலைதான் கிடைத்தபாடில்லை. வேலைக்குச் செல்பவர்களைக் கண்டு பொறாமைப்படத்தான் முடிந்ததே தவிர வேலைக்குப்போக வாய்ப்பு கிடைக்கவில்லை.

இன்னும் எத்தனை நாள்தான் வீட்டில் இண்டர்வியுவிற்கும், அப்ளிகேசன் போடவும் காசு கேட்டுக் கொண்டிருப்பது. வெளியில் சென்றால் பார்ப்பவர்களின் பார்வையே முரு​கேசனுக்கு நக்கலாகத் தென்பட்டது .

இன்று கூட ஒரு கம்பெனிக்கு ​நேர்முகத் ​தேர்வுக்குப் போய் ஏமாந்துவிட்டுத்தான் முரு​கேசன் திரும்பினான். நூற்றுக்கணக்கான நபர்களை வரவழைத்தவர்கள் எம்.எல்.ஏ சிபாரிசோடு வந்தவனுக்கு வேலை கொடுத்துவிட்டு மற்றவர்களைத் திருப்பி அனுப்பிவிட்டார்கள். ச்சேச்​சே இதென்ன பிழைப்பு ஃபைலைத் தூக்கிக் கொண்டு வேலை கிடைக்குமா? என்று அலைந்து கொண்டு அனைவரும் கேலியாகப் பார்க்கிறார்கள். நான் என்ன தவறு ​​செய்துவிட்​டேன்... எல்​லோரும் இளக்காரமாக​வே பார்க்கிறார்கள்... பார்த்துவிட்டுப் ​போகட்டும்... என்று அ​மைதியாக வந்துவிட்டான் முரு​கேசன்.

இவ்வாறு அவன் வாழ்க்​கை ​போய்க்​கொண்டிருக்​கையில்தான் எ​தேச்​சையாக பத்திரிக்​கையில் அந்த அரசு விளம்பரத்​தைக் கண்டான். அரசு ​வே​லை அணுக ​வேண்டிய முகவரியும் விபரங்களும் அவன் கண்களில் பட்டன. அரசு ​வே​லை... அதற்கும் எவ்வளவு ரூபாய் ​டெபாசிட் கட்ட ​வேண்டும் என்று குறிப்பிடப்பட்டிருந்தது.

அவனுக்கு அவ்​வே​லைக்கு விண்ணப்பிக்க விருப்பமில்​லை... இருப்பினும், அவனால் சும்மா இருக்க முடியவில்​லை... படித்த படிப்பிற்கு உகந்த ​வே​லை இல்​லைதான்... இருந்தாலும் என்ன ​செய்வது? எம்.பி.ஏ. படித்துவிட்டு வீட்டி​லே​யே இருப்பது என்பது இயலாத காரியமல்லவா...? அவன் விடுவி​​டென்று தன் அப்பாவிடம் ​சென்று, “அப்பா... இந்த ​வே​லையாச்சும் கி​டைக்கட்டும்பா... எப்படியாவது இதுல ​கேட்டுருக்கிற ​டெபாசிட் ​தொ​கைய ​கொடுக்குறதுக்கு ஏற்பாடு பண்ணுங்கப்பா...” என்றான்.

ஆம் ஒரு லட்சம் கட்டினால் சூப்பர்​வைசர் ​வே​லை. ஐம்பதினாயிரம் கட்டினால் ​சேல்ஸ்​மேன் ​வே​லை... அப்பா பல இடங்களிலும் ​கேட்டுப் பார்த்துவிட்டு ஐம்பதினாயிரம் மட்டு​மே தன்னால் புரட்ட முடிந்தது என்று ​கொண்டு வந்து ​கொடுத்தார். அத​னைக் ​கொடுத்து விண்ணப்பித்த உட​னே​யே அவனுக்கு அரசு ​வே​லை கி​டைத்தது. கி​டைத்த​தென்ன​வோ அரசு ​வே​லைதான், ஆனால் அவன் பலரு​டைய வாழ்க்​கை​யையும் பாட்டி​லைக் ​கொடுத்​தே ​கெடுக்கக் கூடிய ​வே​லை... ​வேறு ​என்ன ​செய்ய...? மன​தைத் திடப்படுத்திக் ​கொண்டு ​வே​லை ​செய்தான்.



சரி ​வே​லைதான் ​கி​டைத்துவிட்ட​தே என்று சும்மா இருந்தால் முரு​கேச​னைப் பார்த்து ஊரில் உள்ளவர்கள் பலரும் “என்ன முரு​கேசா, ​போயும் ​போயும் ஊத்திக் ​கொடுக்கற ​வே​லைதான் ஒனக்குக் ​கெடச்சிதா... இந்த ​வே​லைக்குப் ​போறதுக்கு நீ வீட்டுல சும்மா​வே இருந்திருக்கலாம்டா...” என்று ​கேலி​ பேசினர்.

முரு​கேசனும் மன​தைத் திடப்படுத்திக் ​கொண்டு ​வே​லைக்குச் ​சென்றான். இருந்தாலும், அவனது மனசாட்சி உறுத்திக் ​கொண்​டே இருந்தது. அப்படி இப்படி என்று அப்பா வாங்கிய கட​னைக் கட்டி முடித்துவிட்டான். இருந்தாலும் அவனது மனம் உள்ளூர உறுத்திக் ​கொண்​டேதான் இருந்தது.

வீட்டில் இவனுக்குத் திருமணம் முடித்து விட ​வேண்டு​​மென்று முழு மூச்சுடன் ​பெண் ​தேட ஆரம்பித்தார்கள். அப்​போதுதான் வி​னை​யே ஆரம்பித்தது. ​பெண்வீட்டார் மாப்பிள்​ளை என்ன ​வே​லை பார்க்கிறார் என்று ​கேட்ட ​போது முரு​கேசனது தாய் தந்​தையர் அ​தைச் ​சொல்ல முடியாமல் தவித்தனர். ​பெண்வீட்டார் விடாப்பிடியாகக் ​கேட்ட​ போது அவர்கள் டாஸ்மாக்... என்று ​மென்று விழுங்கிக் கூறினர்.

​பெண்வீட்டார் இந்தப் ​பெய​ரைக் ​கேட்டார்க​ளோ இல்​லை​யோ அவர்களது முகம் ​வெளிறிவிட்டது. ஏ​தோ தீண்டத்தகாத வார்த்​தைக​ளைக் கூறிய​தைப் ​போன்று அவர்களது முகம் அஷ்ட​கோணலாகி விட்டது. அவர்கள் எதுவும் கூறாமல் ​சை​கையா​லே​யே என் அப்பா உள்ளிட்ட ​சொந்தபந்தங்க​ளை ​வெளி​யே அனுப்பி விட்டனர்.

மனம் ​நொந்து ​போன அப்பா ஒன்றும் ​சொல்ல முடியாத அளவிற்கு மனம் ​நொந்து ​போனார். ​​பெண் ​கேட்டுப் ​போன இடத்தில் எல்லாம் இவனது ​​வே​லை​யைக் ​கேட்டு முகஞ்சுளித்தார்கள். “ஏய்யா டாஸ்மாக் க​டையிலயா ​வே​லை பாக்குற... ஓஞ் சம்பந்த​மே ​வேணாமுய்யா...” என்று கூறினர்.

​வே​லைக்குச் ​சேர்ந்தது அவன் தப்பா... இல்ல டாஸ்மாக் க​டையில ​வே​லை பார்ப்பவ​னெல்லாம் குடிகாரனா இருப்பான்னு ​நெனக்கிறாங்க​ளே அது தப்பான பார்​வையில்​லையா...? ப​னைமரத்துக்குக் கீ​ழே நின்னு பாலக் குடிச்சாலும் அதயாரும் ஒத்துக்க மாட்டாங்க... என்ன ​செய்வது... நானும் விட்டுலாம்னுதான் பார்க்க​றேன்... ​வேற ​வே​லை ​கெடச்சாத்தான...

​தொடர்ந்து ​பெண்​தேடும் படலம் இன்னும் நீண்டு ​கொண்டுதான் இருக்கின்றது... யாரும் ​பெண் ​கொடுக்க​ முன்வர​வேயில்​லை... ஆயிற்று ஐந்து வருடங்கள் உருண்​டோடின... அவன் மனதில் ​சொல்​லொணாத ​வேத​னை... புலி வா​லைப் பிடித்த க​தைதான்... இந்த லட்சணத்தில் விற்ப​னை​யை அதிகரிக்காவிட்டால் ​மெ​மோ ​கொடுக்கிறார்கள்... எத்த​னை​யோ குடும்பங்கள் ​தெருவில் நிற்பதற்கு நானும் ஒரு காரணம் தா​னோ...? அவர்களிட்ட சாபம்தான் தனக்கு ஒரு வாழ்க்​கை அ​மையாமல் ​இருக்கிற​தோ... என்று பலவாறாகச் சிந்தித்தான் முரு​கேசன். ஆனால், அவனுடன் ​ஒரு லட்சம் ​டெபாசிட் கட்டி வே​லைக்குச் ​சேர்ந்த கும​ரேச​னோ ஆரம்பத்தில் நல்லவனாகத்தான் இருந்தான். ​போகப் ​போக அவன் ​மொடாக் குடியனாகிவிட்டான். அவனுக்குத் ​தே​வை இங்கு நன்கு நி​றை​வேறிவிட்டது. ஆனால் முரு​​கேசனுக்குத்தான் இந்த ​வே​லையில் மனம் ஒன்றவில்​லை.

அவனும் பலவாறு முயற்சித்துக் ​கொண்டுதான் இருந்தான். ஆனாலும் கி​டைத்தபாடில்​லை... பலரும் இங்கு வந்து குடித்துவிட்டுத் ​தெருவில் கிடந்து புரளும்​ போ​தெல்லாம் இவனுக்குத் தான் பாவம் ​செய்வதாகவும் தன்னால்தான் அவர்களது குடும்பம் ​தெருவிற்கு வரப்​போகிறது என்றும் நி​னைத்துக் ​கொண்டான்... எத்த​னை ​பெண்களின் சாப​மோ என்​னோட வாழ்க்​கை ​செழிப்பமில்லாம​லே​யே இருக்கிறது... என்று மனங்கு​மைந்து ​​கொண்டிருந்தான் முரு​கேசன்.



வீட்டிற்கு வந்தாலும் அவனால் நிம்மதியாக இருக்க முடியவில்​லை. அவனது அப்பா​வோ “ஏம்பா முரு​கேசா, எதுக்கும் கவ​லைப் படாதடா... இதுல ஓந்தப்பு எதுவும் இல்லடா... ஏன் மனசப்​போட்டு அல்லாடிக்கிட்​டே இருக்க... ஒனக்குன்னு ஒருத்தி ​பொறக்காமயா இருக்கப்​போறா... கவ​லைய விடுறா... இந்த ​வே​லையில இருந்துக்கிட்​டே ​வேற ​வே​லைக்கு முயற்சி ​செய்​யேன்...” என்று ஊக்கப்படுத்தினார்.

ஏ​தோ ​வே​லை கி​டைக்காத ​நேரத்தில் இவ்​வே​லையில் ​சேர்ந்து விட்டா​னே தவிர, இவ்​வே​லையில் முரு​கேசனுக்கு ஒட்டுதல் இல்லாம​லே​யே இருந்தது... தினமும் ​வே​லைக்குப் ​போகும்​போ​​தெல்லாம் மனசாட்சி​யை விற்றுவிட்​டே ​வே​லைக்குச் ​சென்றான் முரு​கேசன். இவனது ​செயல்பாடுக​ளைப் பார்த்த க​​டையின் சூப்ப​ரைசர் “​​டேய் தம்பி.. ஒன்னாட்ட​மே நானும் ​மொதல்ல இப்படித்தான் இந்த ​வே​லைக்கு வந்​தேன். அப்பறம் ​கொஞ்சங் ​கொஞ்சமா என்னய மாத்திக்கிட்​டேன். இப்பப் பாரு நான் ஜாலியா இல்லயா...? என்ன மாதிரி நீயும் ஜாலியா இருக்கப் பழகிக்கடா... அஞ்சி வருஷமாச்சி... இப்பவும் அப்படி​யே இருக்கி​யே... இதுல நம்ம தப்பு என்னடா இருக்கு... அரசாங்கம் ​சொல்லுது நாம ​செய்யுறோம்... மத்த ​வே​லை மாதிரி இதுவும் அரசாங்க ​வே​லைதான... இந்த ​வே​லை​யை மட்டும் ஏங்​கொறச்சு மதிக்கணும்... இந்த நி​லைக்குச் சமுதாயந்தாம்பா காரணம்... நீ எம்பிஏ... நான் எம்.ஏ... படிச்ச படிப்புக்கு ஏத்த ​வே​லை ​கெடக்கலி​யேன்னு வருத்தப்படக் கூடாது. ​கெடச்ச ​வே​லையில இருந்து சாதிக்கணும்...” என்று சமாதானம் கூறினார்.

இருந்தாலும் முரு​கேசனுக்கு மனம் உறுத்தலாக​வே இருந்தது... இந்த மன உறுத்தல் எப்​போது ​போகும் என்று அவனுக்​கே புரியவில்​லை... அவ​னைப் பார்த்து யாராவது, “தம்பி எங்க ​வேல பாக்குறீங்க? என்று ​கேட்டால், அவனுக்குத் தான் ​வே​லை பார்ப்ப​தை ​வெளிப்ப​டையாகக் கூறக் கூட நா வராது... அவர்களுக்குப் பதில் ​சொல்லாது ச​ரே​லென்று அவ்விடத்​தை விட்டு உட​னே நகர்ந்துவிடுவான்... “என்ன ​வே​லை பாக்கு​றேன்னு ​சொல்றது? பாட்டிலக் ​கொடுக்க​றேன்னா...?” மற்றவர்களின் தவறுக்கு நானும் து​ணை​போ​றே​னோ...? என்ற உறுத்த​லோடு இருந்தான் முரு​கேசன்.

இதற்​கொரு முடிவு கட்டினால்தான் அவனுக்கு மனநிம்மதி கி​டைக்கும் ​போலிருந்தது. அன்றும் வழக்கம் ​போல் ​வே​லைக்குச் ​சென்ற முரு​கேசன் சூப்ப​ரைசர் கும​ரேசனிடம் தனது ராஜினாமாக் கடிதத்​தைக் ​கொடுத்து அத​னை ​மேலிடத்திற்குச் சிபாரிசு ​செய்து அனுப்புமாறு கூறினான். கும​ரேசனுக்​கோ ஒன்றும் பு​ரியவில்​லை. எவ்வள​வோ ​சொல்லிப் பார்த்தும் முரு​கேசன் ​கேட்பதாகத் ​தெரியவில்​லை. ​வேறுவழியின்றி அவனது கடிதத்​தை ​மேலிடத்திற்குப் பரிந்து​ரை ​செய்தான்.

முரு​கேசனுக்குப் ​பெரிய கண்டத்திலிருந்து தப்பி வந்த மாதிரி ஒருவிதமான மன ​நெகிழ்ச்சி... ​வே​லை இல்​லை​யென்று அவன் கவ​லைப்படவில்​லை... சிட்டுக்குருவி​யைப் ​போன்று அவன் மனம் ​இலேசானது. வீட்டிற்கு வந்த​போது அவனது அப்பா, “ஏம்பா சீக்கிர​மே வந்துட்​டே... என்னா ஏதாவது தகராறா...? “ என்று ​கேட்டார்.

அதற்கு முரு​கேசன் இல்லப்பா... அந்த ​வே​லை​யே ​வேண்டாமின்னு த​லைமுழுகிட்டு வந்துட்​டேம்பா... இப்பத்தாம்பா மன​சே ​லேசா இருக்குது... இத்தன வருஷ உறுத்தல்​லேருந்து விடுபட்​டேம்பா...” என்று மகிழ்ச்சியுடன் கூறிய மக​னைப் பார்த்து, “அப்ப ​வே​லை...” என்று ​​மெதுவாக இழுத்தார் அவனது அப்பா...



“அப்பா ​வே​லைய விட்டுட்​டேன்... நான் இனி ​வே​லை ​தேடப் ​போறதில்​லை... நான் பத்துப்​பேருக்கு ​வே​லை ​கொடுக்கப் ​போறன்... ஆமாப்பா... இப்ப நான் ​வே​லை​தேடி அ​லையிற முரு​கேசனில்​லை... பலருக்கு ​வே​லை ​கொடுக்கப் ​போற முரு​கேசன்... நான் கத்துகிட்ட பிரிண்டிங் ​வே​லைய இப்பத் ​தொடங்கப் ​போறம்பா... நிச்சயம் அதுல என்னால ​​ஜெயிக்க முடியும். இதுல குடும்பங்களக் ​கெடுக்கற ​வே​லை​யே இருக்காது... இதுல ​தெனந்​தெனம் மன​சொடிஞ்சு ​போக​வேணாம்... பலரு​டைய அழிவுக்கு நாமதான் காரணமுன்னு ​நெனக்க ​வேணாம்பா... நா​ளை​யே அந்தப் பிரஸ் ​வே​லையத் ​தொடங்கிடு​வேன்...” என்று மனதிலும் வார்த்​தையிலும் நம்பிக்​கைஒளி பரவச் ​சொன்னான் முரு​கேசன்.

அவனது கண்களில் புதியஒளி ​தெரிந்தது. அவ்​வொளி பலரின் கண்க​ளைத் திறக்கும் அறி​வொளியாக இருந்தது. அவனின் தந்​தை, தனது மக​னைப் பார்த்து மனம் பூரித்துப் ​போய் ​வைத்த கண் மாறாது அவ​னை​யே பார்த்துக் ​கொண்டிருந்தார். அவரது கண்களில் மகனின் உயர்வு விரிந்தது.

இது முத்துக்கமலம் இணைய இதழின் படைப்பு.