கா​லையில​லே​யே ​வெயில் சுட்​டெரித்தது. படுக்​கையிலிருந்து எழுந்த ராசு தனது அருகில் படுத்திருந்த தன் தம்பி து​ரை​யைப் பரிதாபத்துடன் பார்த்தான். அவனுள் ஒருவிதமான கழிவிரக்கம் ஏற்பட்டாலும், சற்று சலிப்பும் ஏற்படத்தான் ​செய்தது. பாவம் அவனும் தான் என்ன ​செய்வான்.

வறு​மை வாய்ப்பட்ட குடும்பத்தில் பிறந்த ராசுவின் தம்பி பிறவியி​லே​யே ​இரு கால்களும் சூம்பிப் ​போய்ப் பிறந்தான். வி​ளைவு அவனது இடுப்பிற்குக் கீழ் சூம்பிய கால்களும் ​பெருத்த உடலுமாக இருந்தான் து​​ரை. ராசுதான் அவ​னைத் தன் முதுகில் சுமந்து ​கொண்டு திரிந்தான்.

அந்தக் காலத்தில் முதுசூரியர், இளஞ்சூரியர் என்று அ​ழைக்கப்பட்ட இரட்​டைப் புலவர்க​ளை ராசுவும் து​ரையும் நி​னைவுபடுத்துவது ​போன்றிருந்தது. என்ன வித்தியாசம் அவர்க​ளைப் ​போன்று இல்லாமல் இருவரும் பார்​வையு​டையவராக இருந்தார்கள்.

அவர்க​ளைப் பார்ப்பவர்களின் மனதிற்குள் ஒருவித கரு​ணை சுரக்கும். ஆனால் இருவரும் யாரிடமும் எ​தையும் வாங்க மாட்டார்கள். தம்பியால் ராசுவும் பள்ளிக்கூடத்திற்குப் ​போகவில்​லை. ராசு பள்ளிக்குப் ​போய்விட்டால் தம்பி து​ரை​யை யார் பார்த்துக் ​கொள்வது? இந்தக் ​கேள்விக்கு வி​டை ​​தெரியாததால்தான் அவ​னை அவனது ​பெற்​றோர்கள் பள்ளிக்கு அனுப்பவில்​லை.

து​ரையின் உடல் ​பெருக்கப் ​பெருக்க ராசுவால் அவ​னைச் சுமக்க முடியவில்​லை. இருந்தாலும் தன்​னோடு பிறந்த தம்பி து​ரை​யை ராசு எப்​போதும் விட்டுக் ​கொடுக்க மாட்டான். தான் கஷ்டப்பட்டாலும் தம்பி​யைக் கஷ்டப்படவிடக் கூடாது என்று மனதிற்குள் நி​னைத்துக் ​​கொண்டு அவ​னைத் தன் முதுகில் சுமந்து ​கொண்டு திரிந்தான்.

அவனது ​பெற்​றோர்கள் ​செல்லப்பனும் ​செல்லியும் ​ரோட்​டோரத்தில் இட்டிலிக் க​டை​போட்டு நடத்துகிறார்கள். அதில் வரும் வருமானம்தான் அவர்களது குடும்பத்தி​னை ஓட்டுவதற்கு ஒத்தா​​சையாக உள்ளது. அவர்கள் தங்களது பிள்​ளைக​ளை நல்ல நி​லைக்குக் ​கொண்டுவர எவ்வள​வோ பிரயத்தனப்படத்தான் ​செய்கிறார்கள். ஆனால் அது என்ன​வோ முயற்​கொம்பாக​வே அ​மைந்து விடுகின்றது. வறு​மை அவர்க​ளை வாட்டி​யெடுத்தது.

து​ரை கடையிலிருந்து எடுத்து ஏழு எட்டு இட்லியை ஒரு வேலைக்கு சாப்பிடுவான். து​ரையின் அம்மா ​செல்லி அவ​னை அவனது கு​றை ​தெரியாமல் விழுந்து விழுந்து கவனிப்பாள். இத​னைக் கண்ட ராசு சில சமயங்களில் தன் அம்மாவிற்குத் தன் ​​மேல் பாசம் கு​றைவு என்று நி​னைத்துக் ​கொள்வான். அவனது தம்பி​யைக் கவனிக்கும்​போது ராசுவின் மனம் சற்று சலனப்படும். ஏ​னெனில் அவனால் அவ​னைத் தூக்கிச் சுமக்க முடியவில்​லை. சிறுபிள்​ளையாக இருந்த​போது அவ​னைச் சுமப்பது எளிதாக இருந்தது. ஆனால் நாளாகநாளாக அது ​ராசுவிற்குப் பெருஞ்சு​மையாக அ​மைந்துவிட்டது.

ராசுவின் துன்பம் து​ரைக்குத் ​தெரியாமலில்​லை. தன் அண்ணனுக்குத் தான் சு​மையாகி விட்​டோ​மே என்று நி​னைத்து மனதிற்குள்​ளே​யே மறுகுவான். ஆனால் அத​னை ​வெளியில் ​சொல்ல மாட்டான். சில சமயங்களில் தன் அண்ணன் சிரமமப்படுவ​தைக் கண்டு, “ஏன்​ணே நானு ஒனக்கு ​ரெம்பச் சிரமம் கொடுக்கிறேன்னு தெரியுது. ​ரெம்பச் சாப்புடக் கூடாதுன்னுதான்​ணே ​நெனக்கி​றேன். என்னால என்​னோட நாக்க அடக்க முடியலன்​ணே... ​கோவிச்சிக்காதண்​ணே...! என்று கண்கலங்கக் கூறுவான். அத​னைக் கண்ட ராசு அவனது கண்ணீ​ரைத் து​டைத்துவிட்டு, “அடப் ​போடா... இப்படில்லாம் ​​பேசாதடா... ஒன்ன நானு சுமக்காம ​வேற யார்டா சுமப்பா... நீயா எதாவது ​நெனச்சிக்காதடா...” என்று ஆறுதல் கூறுவான்.



ராசுவின் கஷ்டம் அவனது அப்பா அம்மாவிற்கும் ​தெரியும். பாவம் பிள்ள இப்படித் தம்பிய முதுகுல சுமந்துக்கிட்​டே திரிஞ்சி கஷ்டப்படறா​னேன்னு அவர்கள் இருவரும் மனதிற்குள் ​போட்டுப் புழுங்கிக் ​கொண்​டே இருந்தனர். தங்களு​டைய இரண்டாவது மகன் ஊனமாய் பிறந்ததுக்காக அழுவதா? இல்லை, அவனை தங்களின் மூத்த மகன் முதுகில் தூக்கிக் ​கொண்டு திரிவ​தைப் பார்த்துப் பார்த்து அழுவதா? என்று அவர்களுக்கு புரியவில்லை. இதற்கு ஒரே வழி கை வண்டி​யொன்​றை வாங்கித் து​ரைக்குக் ​கொடுத்துவிட்டால் பிரச்ச​னை கு​றைந்துவிடும். ​கைவண்டி வாங்குவது என்ன ​லேசுப்பட்ட காரியமா? அதுக்குப் பணம்... ​எங்கு​ போவது? பலரிடமும் ​கேட்டுக் ​கேட்டுப் பார்த்து ஓய்ந்து ​போனார்கள்.

இப்படி இருக்கும்​போதுதான் ஒரு நாள் அவர்கள் க​டைக்கு இட்லி சாப்பிட வந்த ரிக்சா ஓட்டும் சிவராமன், “ஏம்பா... மது​ரையில ​ரோட்டரிக் கிளப்பு ஒண்ணு இருக்குது. அங்க ​நமக்குத் ​தெரிஞ்சவரு ஒருத்தரு இருக்காரு... அவரு அட்ரசத் தர்​றேன். அவ​ரைப் ​போயிப் பார்த்தா அவரு நிச்சயமா ​​கைவண்டி வாங்கிக் ​​கொடுப்பாரு... நானு ​வேணுமின்னா ஒருநா ஓங்கூட வர்​றேன்... என்ன சரியாப்பா...” என்று ​தெய்வம் ​போல் ஒரு ​யோச​னை கூறினான்.

சொன்ன​தைப் ​போல அவன் கூட வந்து அவ​ரைப் பார்த்து உதவி ​செய்யுமாறு கூறினான். அத​னைக் ​கேட்ட அந்த ​ரோட்டரிக் கிளப் நிர்வாகி தான் அவனுக்குக் ​கைவண்டி வாங்கித் தருவதாகக் கூறினார்.

அதன்படி அடுத்த வார​மே அவர்க​ளை வருமாறு ​ரோட்டரி கிளப் நிர்வாகி அ​ழைத்து விட்டார். அவர்களும் தங்களது க​டைக்கு லீவு விட்டுவிட்டு தங்களது மகன்க​ளைக் கூட்டிக் ​கொண்டு மது​ரைக்குச் ​செல்ல ஆயத்தமானார்கள்.

அவர்கள் புறப்படும் போது ​செல்லி, “ஏங்க கைவண்டி கெடைக்கப் ​போற விஷயத்​தை நம்ம பயலுகக்கிட்ட ​சொல்லிட்டீங்களா...?” என்று ​கேட்டாள். அதற்குச் ​செல்லப்ப​னோ, “இல்லப்பா... ​மொதல்ல ​கைவண்டி ​கெ​டைக்கட்டும்... அதுக்கப்பறம் ​சொல்லலாம்னு ​சொல்லல... ஒரு​வே​ளை வண்டி ​கெ​டைக்க​லைன்னு வச்சிக்​க... பயலுக மன​சொடிஞ்சி ​போயிடுவாங்க... அதனாலதான் ​சொல்லல... நமக்கு ​வேண்டியவரப் ​போயிப் பாக்கப் ​போறம்னுதான் அவனுகளுக்குத் ​தெரியும்...” என்று கூறினான். அவன் ​பேசிய​தைக் ​கேட்ட ​செல்லி ​பெருமூச்​​செறிந்தாள்.

அவர்கள் மது​ரைக்கு வந்தார்கள். வந்தவர்கள் மது​ரையிலிருந்து இரண்டு கி​லோமீட்டர் தூரத்தில் உள்ள ​ரோட்டரிக் கிளப்பிற்குச் ​செல்லும் ​பேருந்திற்காகக் காத்திருந்தார்கள். து​ரையும் ராசுவும் ​பேருந்து நி​லையத்தில் நின்று ​கொண்டிருக்கும் பல​ரையும் வண்டிக​ளையும் ​வேடிக்​கை பார்த்துக் ​கொண்டிருந்தார்கள். அன்று பார்த்து பயங்கரக் கூட்டமாக இருந்தது. மது​ரைத் திருவிழா நடந்ததால் பேருந்து நி​லையத்தில் நிற்பதற்குக்கூட இடமில்லாதிருந்தது. எப்படா அந்தப் ​பேருந்து வரும் என்று காத்திருக்கத் ​தொடங்கினர்.

​அ​வர்கள் நின்று ​கொண்டிருந்த இடத்திற்கு எதிர்புறத்தில் பழனி ​போகும் பாயிண்ட் டூ பாய்ண்ட் வண்டி ஒன்று வந்து நின்றது. கூட்டம் தள்ளுமுள்ளாக இருந்தது. இவர்கள் இருக்கும் இடத்திற்கும் அதற்கும் சிறிது தூர​மே இருந்தது. து​ரை ​மெதுவாகத் தான் ஒன்றுக்குப் ​போய்வருவதாகக் கூறிவிட்டு ஊர்ந்து ஊர்ந்து ​சென்றான். சரி​யென்று ராசு த​லைய​சைத்தான். நகர்ந்து நகர்ந்து வந்த து​ரை பழனி வண்டியிலிருந்து இறங்கி ஏறுபவர்களை வேடிக்கை பார்க்க ஆரம்பித்தான்.

இத்தருணத்தில் ராசு மனதில் ஒரு எண்ணம் உதித்து ம​றைந்தது. திடீ​ரென்று அவன் ஒரு முடிவு செய்தான். இப்படி வாழ்க்கை பூராவும் தம்பியை முதுகில் தூக்கி கொண்டு இருக்க முடியாது. இப்படியே தம்பியை விட்டு விட்டு பழனி போகும் வண்டியில் ஏறி ஓடி விட வேண்டியது தான். முடிவு செய்தவுடன் ​பேருந்தில் ஏறி விட்டான். ராசுவிற்கு நெஞ்சு பட பட வென்று அடித்து கொண்டது. காசில்​லை என்றாலும் எப்படியாவது எங்காவது வண்டி நிற்கும்​போது இறங்கிக் ​கொள்ளலாம் என்ற ​தைரியத்தில் ராசு வண்டியில் ஏறிவிட்டான்.

​பேருந்து புறப்பட்டு விடும் என்பது மனதில் பட, கடைசியாக தம்பியை ஒரு முறை பார்த்து விட வேண்டும் என்ற எண்ணம் மனதில் தோன்ற ஜன்னலில் தலையை விட்டுப் பார்த்தான். பார்த்தவனுக்கு அதிர்ச்சி ஏற்பட்டது. அந்தப் ​பேருந்தின் பக்கம் இருந்த அவ​னைக் காணவில்​லை. நகர்ந்து நகர்ந்து ​வெகுதூரம் ​​செல்ல முடியா​தே... எங்கு ​போனான். என்ற எண்ணத்தில் திரும்பித் திரும்பிப் பார்த்தான். அவனுக்குச் சரியாகத் ​தெரியாததால் ​பேருந்தின் அடுத்த படிக்கட்டு வழியாக இறங்கிப் பார்த்து விடலாம் என்று கருதி கூட்டத்தில் முண்டியடித்துக் ​கொண்டு ​சென்றான்.

​பேருந்தின் பின்பகுதியில் த​ரையில் து​ரை அமர்ந்திருந்த​தைக் கண்ட ராசு திடுக்கிட்டான். அடப்பாவி நாம அவன விட்டுட்டுப் ​போயிடலாம்னு ​நெனச்சா அவன் நம்ம அண்ணனுக்கு எந்தத் ​தொந்தரவும் குடுக்கக்கூடாதுன்னு ​நெனச்சிப்புட்ட​னே... என்று மனதில் ​தோன்ற தன் ​செய​லை நி​னைத்து ​வெட்கப்பட்டான்.



சட்​டென்று தம்பியின் அருகில் வந்து, “ஏன்டா தம்பி எதுக்குடா பஸ்ஸூல ஏறுன... பஸ்ஸூ புறப்படப்​போகுதுடா எறங்குடா... என்று கூறிக் ​கொண்​டே தம்பி​யைத் தூக்கிக் கீ​ழே இறக்கி விட்டுவிட்டு அவன் வண்டியிலிருந்து இறங்கி, அவ​னைத் தூக்கிக் ​கொண்டு அப்பா அம்மா நின்ற இடத்தி​னை ​நோக்கிச் ​சென்றான்.

தன் தம்பி​யைப் பார்த்த ராசுவின் கண்களில் கண்ணீர் தி​ரையிட்டது. அத​னைக் கண்ட து​ரை அழுது​கொண்​டே, “ஆமாண்​ணே எத்தன நாளக்கித்தான் நீ என்னயச் ​சொமந்துக்கிட்​டே திரி​வே… எனக்கு ​ரெம்பக் கஷ்டமா இருக்குண்​ணே... அதனாலதான் எங்கிட்டாவது கிளம்பிப் ​போயிடலாம்னு ​நெனச்சிப் பஸ்ஸில ஏறிட்​டேன்... நான் ​போயிட்டா நீங்கள்ளாம் நிம்மதியா இருக்கலாம்ல...” என்றான் நாத்தழுதழுக்க...

து​ரை கூறி​ய​தைக் ​கேட்ட ராசு, அவ​னைக் கட்டிப் பிடித்துக் ​​கொண்டு அழத் ​தொடங்கினான். ராசுவிற்கு மனதில் யா​ரோ ஓங்கிக் குத்திய​தைப் ​போன்றிருந்தது. “ச்​சே தம்பி​யோட கு​றை​யை ​ஒரு சு​மையா ​நெனச்சி அவன விட்டுட்டு ஓட ​நெனச்சிட்ட​மே... இந்தப் பய மனசால ஒசந்துட்டான்... ஆனா நான்... அவனுக்கு ஒரு கு​றையுமில்​லை... ஆனா எனக்குத்தான் ஒடம்பு முழுக்கக் ​கொ​றை...” என்று மனதிற்குள்​ளே​யே ​நொந்து​போன ராசு தன் தம்பியை தூக்கிக் கொண்டு போய், அப்பா அம்மாவிடம் உட்கார வைத்து விட்டுப் பக்கத்தில் தானும் உட்கார்ந்து கொண்டான்.

சற்று ​நேரத்தில் அவர்கள் ​போகக் கூடிய பஸ் வந்ததனால் அவர்கள் அதில் ஏறி ​ரோட்டரிக் கிளப் இருக்குமிடத்தில் இறங்கினார்கள். அங்கிருந்த அந்த ​​ரோட்டரி கிளப் அலுவலர் அவர்க​ளைப் பார்த்து அவர்களுக்குக் ​கொடுக்க ​வேண்டிய வண்டி​யைக் காட்டி அத​னை ​அவர்களிடம் ஒப்ப​டைத்தார். பின்னர் அவர்களது நி​லை​யை அறிந்து, அந்த வண்டி​யை ​ரோட்டரிக் கிளப்பின் ​காரி​லே​யே ஏற்றச் ​சொல்லி அவர்க​ளையும் அந்த வண்டியி​ல் ஏறச் ​சொல்லி அவர்களது ஊரி​லே​யே ​கொண்டு​போய் இறக்கி விடுவதற்கும் உடன் ஏற்பாடு ​செய்தார்.

அவருக்கு நன்றி​யைச் ​சொல்லிவிட்டு அவர்கள் அ​னைவரும் காரில் அ​னைவரும் ஏறி அமர்ந்தனர். அப்​போது ராசு அவனது அப்பாவிடம், “ஏப்பா வண்டி வாங்கப் ​போறத எங்கக்கிட்ட முன்ன​மே​யே ​சொல்லிருக்கலாம்ல... ஏஞ்​​சொல்லல...” என்று ​கேட்டதற்குச் ​செல்லப்பன், “​டேய் ராசு எந்தப் ​பொருளும் நம்ம ​கையில ​கெ​டைச்சாத்தாண்டா உறுதி. ஒங்க ​ரெண்டு​பேருகிட்டயும் ​​சொன்னபிறகு அது கி​டைக்கலன்னு வச்சிக்க ஒங்க மனசு வருத்தப்படும்... அதனாலதான் வண்டி ​கெடச்ச பின்னால ​​சொல்லலாம்னு ​பேசாம இருந்துட்​டேன்...”

இ​தைக் ​கேட்ட ராசு ​எ​தை​யோ ​சொல்ல முயலும்​போது து​ரை அவனது ​கை​யைப் பிடித்து அழுத்தினான். அந்த அழுத்தத்தின் அர்த்தத்​தைப் புரிந்து ​கொண்ட ராசு ​பேசாமல் இருந்துவிட்டான். ​மேலும் தான் அவர்க​ளைவிட்டுவிட்டு ஓட நி​னைத்த​தையும் மனதிற்குள்​ளே​யே ​வைத்துப் பூட்டிவிட்டான். ராசுவும் து​ரையும் ஒருவித அர்த்தப்புஷ்ட்டியுடன் ஒருவ​ரை​யொருவர் பார்த்துப் புன்ன​கைத்துக் ​கொண்டனர். அந்தப் பார்​வையில் இருவர் மனமும் ஒன்றாகிச் சிறகடித்துப் பறந்தன.

இது முத்துக்கமலம் இணைய இதழின் படைப்பு.