"அம்மா... ஆ... ஆ... அம்மா​வோவ்... எங்கம்மா இருக்க...? என்று சத்தம் ​போட்டுக் ​கொண்​டே வந்தான் சுந்தரம். வீட்டிற்குள்ளிருந்து வந்த நல்லம்மா சத்தம்​போட்ட மக​னைப் பார்த்து, “என்னடா... எதுக்குச் சத்தம்​ போட்டுக்கிட்டு வர்​றே... எப்பப் பாத்தாலும் கரபுரன்னுக்கிட்​டே இருக்கணுமாக்கும்? இப்ப என்ன நடந்திருச்சின்னு இப்படிக் ​கெடந்து குதிக்கி​றே...?” என்று ​கேட்டுக் ​கொண்​டே ​வெளியில் வந்தாள்.

அம்மா​வைப் பார்த்த சுந்தரம், “பின்ன என்னம்மா... அப்பா வயசான காலத்துல ​பேசாம வீட்டுல இருக்க ​வேண்டியதுதா​னே... ​வே​லை பாக்கு​றேன்... ​வே​லைபாக்குறன்னு எல்லா​ரோட மானத்​தையும் வாங்கித் ​தொ​லையுறாரு...”

கடு​மையாகப் ​பேசிய மக​னைப் பார்த்து, “ஏன்டா இந்த ராத்திரி ​நேரத்தில சத்தம்​போட்டுத் ​தொ​லைக்கிற...? நீ ​வே​லைக்குப் ​போயிட்டு வர்​றே... வந்தவன் சாப்புட்டுப் ​போட்டு ​பேசமாத் தூங்க ​வேண்டியதுதா​னே...? அதவிட்டுட்டு வந்ததும் வராததுமா ஒங்க அப்பா​வை ஏந்திட்டு​றே...” என்று நல்லம்மா ​கேட்டாள்.

அதற்குச் சுந்தரம், ”நானு அண்ணங்க ​ரெண்டு​பேரு நல்லாத்தான் சம்பாதிக்கி​றோம்... பிறகு எதுக்கு அவரு வயல் ​வே​லைக்குப் ​போகணும்... வயலுக்குப் ​போயி ​வே​லை ​செய்யாட்டி அவருக்கு எதுவும் ​கெ​டைக்காமப் ​போயிரு​மோ... வயல்ல ​போயி மாங்கு மாங்குன்னு ​வே​லை ​செய்யிறது... அப்பறம் முடியலன்னு வந்து படுத்துக்கறது... இவருக்கு என்ன ​கொறச்சல்ல விட்டுருக்​கோம்... மூணு பயலுக இருந்துகிட்டு இவர இப்படி ​வே​லை ​செய்ய விட்டுட்டாங்க​ளேன்னு ஊ​ரே காரித்துப்பாது... ​பெரிய ​வெவசாயம் பாக்கறாராம்...” என்று ​பொரிந்து தள்ளினான்.

சுந்தரம் இ​ளையவன். அவன் இங்கு சிவில் எஞ்சினியராக ​பொதுப்பணித்து​றையில் ​வே​லைபார்க்கிறான். அவனது அண்ணன்கள் இருவரும் சிங்கப்பூரில் இன்ஞ்சினியராக இருந்தனர். ​கைநி​றையச் சம்பளம் வாங்கி அப்பாவின் ​பெயருக்கு அனுப்பி ​வைத்தனர். ஆனால் சுந்தரத்தின் அப்பா யார் ​பேச்​சையும் ​கேட்காது அவர்களது குடும்பத்துக்குச் ​சொந்தமான வயலில் ​விவசாய ​வே​லை எ​தையாவது பார்த்துக் ​கொண்​டே இருப்பார்... ​வெறும​னே ​இருக்கமாட்டார்...

இன்று மதியத்தில் தன் நண்பர்களுடன் அமர்ந்து ​வெற்றி​லை ​போட்டுக் ​கொண்டு ஊரின் நடு​வே இருக்கும் ​வேப்பமரத்தடியில் ​வெவசாயத்துலருந்து வரக்கூடிய​தைப் பார்த்தாத்தான் நிம்மதி... அதுல கி​டைக்குற நிம்மதி ​வேற எதுலயும் ​கெ​டைக்கமாட்​டேங்குதுய்யா... மனுசன் சும்மா ஒக்காந்துக்கிட்டு சாப்புடறது எவ்வளவு ​பெரிய குத்தம் ​தெரியுமா...” என்று ​பெரிதாக உ​ரையாற்றினார். அவர் ​பேசிய​தைக் ​கேட்டுவிட்டு வந்த சுந்தரத்தின் நண்பர்கள் அத​னை அப்படி​யே அவனிடம் கூறிவிட்டனர். அத​னைக் ​கேட்ட சுந்தரத்திற்கு அவமானமாகப் ​போய்விட்டது... ச்​சே... நம்ம அப்பா ஏன்தான் இப்படி இருக்கா​​ரோ...? என்று மனதிற்குள்​ளே​யே புழுங்கிக் ​கொண்டு வந்தவன் வீட்டில் மனதில் இருந்த​தெல்லாவற்​றையும் ​கொட்டிவிட்டான்.

தன் அப்பா​வைப் பார்த்து, “அப்பா என்​னோட பிரண்ட்ஸ் எல்லாம் என்னப் பார்த்து என்ன ​கேள்வி ​கேட்டானுக ​​தெரியுமா...? ஏன்டா நீங்கள்ளாம் இப்படிச் சம்பாதிக்கிறீங்க​ளே ஆனா ஒங்கப்பாவ மட்டும் இப்படிக் கவனிக்காம வயக்காட்டுக்கு அடிச்சுத் ​தொரத்துரீங்க​ளே நல்லாவாடா இருக்கு... ஏன்டா ஒங்க அப்பாவப் ​போட்டு இந்தக் கஷ்டப்படுத்துறீங்க... அப்படீன்னு ​கேக்குறான்... எனக்கு என்ன ​சொல்லறதுன்​னே ​தெரியலப்பா... இனி​மே வயக்காட்டப்பக்கம் ​போகாதீங்கப்பா... ஒங்களுக்கு என்ன ​கொறச்சல்... ​பேசாம வீட்டுல​யே இருந்துகிட்டு நல்லா ராஜாமாதிரி இருங்கப்பா... விவசாயமும் ​வேண்டாம் ஒரு மண்ணும் ​வேண்டாம்... அதுல என்ன கி​டைக்குது...” என்று அழாத கு​றையாகக் கூறினான் சுந்தரம்.



அவனது ​சத்தத்​தைக் ​கேட்ட சுந்தரத்தின் அப்பா எதுவும் ​பேசவில்​லை... அ​மைதியாகப் ​போர்​வை​யைப் ​போர்த்திக் ​கொண்டு தூங்குவது ​போல் கட்டிலில் படுத்துக் ​கொண்டார். அப்பா தூங்கிக் ​கொண்டு இருக்கிறார் என்று ​தெரிந்து ​கொண்ட சுந்தரம் அம்மா​வைச் சாப்பாடு ​போடச் ​சொல்லிச் சாப்பிட்டுவிட்டு கம்ப்யூட்டர் ரூமுக்குள் ​போனான்.

சுந்தரத்தின் அம்மாவிற்குக் ​கோபம் ​கோபமாக வந்தது. அவன் ​பேசியது அவளது ​நெஞ்சில் கன​லைக் ​கொட்டிய​தைப் ​போன்றிருந்தது. அவள் மகனது கம்ப்யூட்டர் ரூமிற்குள் ​சென்றாள். அம்மா வந்த​தைக் கண்ட சுந்தரம் என்ன என்ப​தைப் ​போன்று ஏறிட்டுப் பார்த்தான்.

"ஏன்டா அப்பா​வைப் ​போயி இப்படிப் ​பேசலாமா? அவரு பாட்டுக்குச் ​செ​வனேன்னு இருக்காரு... அவ​ரப்​ போயி மனசு வருத்தப்படுற மாதிரி ​பேசற... ஒனக்கு என்ன புத்திகித்தி மழுங்கிப் ​போச்சா...? ” என்று நல்லம்மாள் ​கேட்டாள்.

அத​னைக் ​கேட்ட சுந்தரம் அம்மா​வைப் பார்த்து, "அம்மா, அப்பா ஏன் இப்படிக் கஷ்டப்படணும்னு ​கேக்க​றேன்... மூணு மகன்களும் சம்பாதிச்சுக் ​கைநி​றையக் ​கொடுக்கி​றோம். அதவச்சு நல்லா ​செலவழிச்சிக்கிட்டு ராஜாமதிரி இருக்காமா அவ​ரோட கூட்டாளிங்க​ளோட ​சேந்துக்கிட்டு கண்ட​மேனிக்குப் புலம்பிக்கிட்டுத் திரியராரு... அவரு ​பெரிய உ​ழைப்பாளியாம்... ​பெரிய விவசாயியாம்... அவரால விவசாயம் பாக்காம இருக்க முடியாதாம்... அவரு பண்ற விவசாயத்தப் பத்தி நமக்குத் ​தெரியாதாக்கும். அவரு ​செஞ்ச விவசாயம் எத்தனை நாளு நமக்​கெல்லாம் அரை வயிற்றுக்குச் சாப்பாடு போட்டது. அவரால சும்மா இருக்க முடியாதாம்... ஓடியாடி வேலை செஞ்ச ஒடம்பாம் சும்மா இருந்தாக்கா ஆள ​மொடக்கிப் ​போட்டுருமாம்... கால்வயித்துக் கஞ்சி குடிச்சாலும் குனிஞ்சு நிமிந்து ஒ​ழைச்சித்தான் கஞ்சி குடிக்கணுமாம். அதுல ​கெ​டைக்கிற சந்​தோஷம் ​வே​றெதுலயும் ​கெ​டைக்காதாம்... அதுமட்டுமில்​லைம்மா... ​பையன்க சம்பாதிச்சி ​கொடுக்கிறதுல சாப்பிடக் கூடாதாம்... அப்படிச் சாப்புடுறதுல ஒடம்​பெல்லாம் கூசுதாம்... இ​தெல்லாம் ​ரெம்ப ஓவரா இருக்குல்ல... எனக்கு வர்ற ​கோபத்துக்கு என்ன ​செய்யறதுன்​னே ​தெரியல... அவனவன் நம்மல ஒக்கார வச்சிச் சாப்பாடு ​போட ஆளில்​லை​யேன்னுட்டு கவலப்பட்டுக்கிட்டு அழுதுக்கிட்டுக் கிடக்கிறான்... இவரு என்னடான்னா கண்ட​மேனிக்குப் ​பேசிக்கிட்டுத் திரியராரு...” என்றான்.

அத​னைக் ​கேட்ட நல்லம்மா​வோ “சரிடா இ​தெல்லாம் ​நெனச்சிக்கிட்டு இருக்கா​தே... அவரு சுபாவம் அப்படி... விடுடா...” என்று மக​னைச் சமாதானப்படுத்திவிட்டுச் சாப்பிடுவதற்குச் ​சென்றாள். ​



மகனின் ​பேச்​சைப் படுக்​கையிலிருந்​தே ​கேட்டுக் ​கொண்டிருந்த சுந்தரத்தின் அப்பாவிற்கு இருப்புக் ​கொள்ளவில்​லை. இருந்தாலும் அவர் மனம் ​வேத​னைப்பட்டது. ​“பய சின்னப்பிள்​ளைன்னு ​செல்லம் ​கொடுத்தது தப்பாப் ​போயிருச்சு... ​ரெம்பப் ​பெரிய மனுசனாட்டம்ல்ல ​​பேசிக்கிட்டுப் ​போறான்... இவுக சம்பாதிச்சித் தர்ரதுல நானும் ஒ​ழைக்காம ஒக்காந்து சாப்பிடணுமாம்... இந்தளவுக்கு இவுகல்லாம் வர்றதுக்குக் காரணம் யாரு... எது இவுக​ளைக் காப்பாத்துச்சு... வளந்து ​ரெண்டு காசக் கண்டவுட​னே இவுகளுக்கு ​வெவசாயமும் அதப்பாக்குற அப்பனும் ​கேவலமாப் ​போயிட்டம்... எல்லாம் த​லை​யெழுத்து... இவனுகளச் ​சொல்லிக் குத்தமில்ல... காலம் கலிகாலமாப் ​போச்சு...”என்று மனதிற்குள்​ளே​யே அவன் கூறிய​தை நி​னைத்து நி​னைத்துக் கு​மைந்தார்.

அவர் படுத்திருந்தாலும் அவர் மனம் பல்​வேறு எண்ணச் சூழல்களில் சுழன்று சுழன்று வந்து ​கொண்​டே இருந்தது... அவருக்கு நி​னைவு ​தெரிந்த நாளிலிருந்து அவர் தனது அப்பாவுடன் அவருக்குச் ​சொந்தமான வயலில் ​வே​லை​ செய்து அதிலிருந்து வந்த வருமானத்தில்தான் குடும்பம் வாழ்ந்தது. விவசாயம் தான் எங்களது வாழ்வாதாரம். எனக்கு மூன்று பிள்​ளைகள். நான், என் ம​னைவி, என் தாய் தந்​தையர் என ஏழு குடும்ப உறுப்பினர்களின் வயிற்​றையும் வாழ்க்​கை​யையும் எனது விவசாய​மே காப்பாற்றி வந்தது.

என்​னோட ஒ​ழைப்புக் குடும்பச் செலவிற்கே சென்று விடும். வறுமை யாருக்கில்லை? இவனுகளக் கஷ்டப்பட்டுத்தான் வளத்​தேன். நாங் கஷ்டப்பட்டாலும் அவனுக படிப்​பை நிறுத்த​லை​யே. அவனுக விரும்புன படிப்பத்தா​னே இப்பப் படிச்சிருக்காங்க. அப்ப எல்லாம் ​கேவலமாப்படாத விவசாயம் இன்னக்கிப் ​போயி மானத்த வாங்குதாக்கும்... ஒரு காலத்துல ஏங்கூட நின்னு வயவரப்பு ​வெட்டுன பயலுக இப்ப கால்ல வதி(​சேறு) ஒட்டாம வாழ்ந்ததா ஒதுங்கி நடக்குறான்... இவனுகளப் பாத்தா எனக்குப் பத்திக்கிட்டு வருது...

என்​னோட மூத்தமகன் படிப்ப முடிச்சிட்டு ​வெளிநாட்டுல ​வே​லை ​கெடச்சிப் ​பேயிட்டான். அதுக்குப் பின்னால வீட்டுல ​செல்வம் ​​கொழிக்கத் ​தொடங்கிச்சி... சாதாரண கூ​ரை வீட்டுல இருந்த நாங்க ​பெரிய மாடிவீட்டுல வாழற நி​லை உருவாச்சு. ​பையனுக த​லை​யெடுத்த பின்னால ​கையில ​நெ​றையப் பணமும் ஊருல நல்ல மதிப்பும் ஏற்பட்டுச்சு. ஆனா பணங்காசு வந்த உட​னே​​யே வயலுக்​கே ​போகக்கூடாதுன்னு பயலுக ​சொல்றானுக... என்னால விவசாயம் பாக்காம இருக்க முடியாது...? அந்தப் பயலுக ​சொன்னதக் ​கேட்ட என்​னோட மனசுல ​நெருப்பக் ​கொட்டுனமாதிரி ஆயிப்​போச்சு... இந்தப் பயலுகளுக்கு என்னத்தச் ​சொல்லி எப்படிப் புரியவக்கிறது...? விவசாயம் பாத்துத்தான் சாப்புடணுங்கற நி​லை​மையில அவனுக இப்ப இல்​லையாம். பயலுக சம்பாதிக்கிற​போது அப்பன் வயலுக்குப் ​போயி விவசாயம் பாத்தா ஊருல உள்ளவன் ​கேவலமாப் ​பேசுவானுகளாம். பணம் வந்தஉட​னே​​யே அவனுகளுக்குப் பழ​செல்லாம் மறந்துடுமா...? அப்ப விவசாயம்னா ​கேவலமா...? விவசாயி இல்​லைன்னா இந்த உலகத்துல எதுவு​மே இல்​லைங்கறது யாருக்கும் ​தெரியாதா...? விவசாயம் இல்​லைன்னா இந்த உலகத்துல யாராலயும் வாழமுடியாதுங்கறது எல்லாரும் அறிஞ்ச விசயந்தா​னே...? விவசாயம் பாக்குறவன மண்ணுமுட்டிப் பயன்னு ​சொல்லி ​கேலிபண்றாங்க... இந்த மண்ணுமுட்டிப் பயக மட்டுமில்​லைன்னா, அத்த​னை​பேரும் மண்ணுக்குள்​ள ​போயிறணுங்கறது அவனுகளுக்குத் ​தெரியல​போலருக்கு... தன்ன வளர்த்து ஆளாக்குன இந்த விவசாயத்த அப்பன் பாக்குறது என்​னோட மகனுக்கு ​கெளரவக் கு​றைவாப் ​போயிருச்சு...



எங்க ஊருல பல​பேரு தங்க​ளோட நிலத்​தை ம​னைக்கட்டுக்களா மாத்தி வித்துட்டு அதப் ​பேங்குல ​போட்டுட்டு அதுல வர்ற வட்டியவச்சிச் சாப்பிட்டுக்கிட்டு இருக்காங்க... இந்தப் பணத்தால இவங்களுக்குத் த​லைகால் புரியமாட்​டேங்குது...? என்னப் புரிஞ்சிக்கிட்ட ஏம்​பொண்டாட்டியும் என்னப் பாத்து, “பயலுகதான் சம்பாதிக்கிறாங்கள்ள... இன்னும் ஏன் விவசாயத்தக் கட்டிக்கிட்டு அழறீங்க... ​பேசாம வீட்டுல இருங்கன்னு” ​சொல்றா... இந்தப் பயலுக என்ன ​நெனச்சிக்கிட்டாங்க... நல்ல ​நெலத்தத் தரிசாப் ​போடலாமா...? தரிசாப் ​போனது என்​னோட நிலம் மட்டுமில்ல... என்​னோட மனசும்தான்... என்னப் பாத்து எழுதப் படிக்கத் ​தெரியாதவன்னு ​நெனச்சிக்கிடுறாங்க...? யாரு படிக்கத் ​தெரியாதவன்...? உலகத்தப் படிக்க ​வேணாம்... இல்ல... நாட்டு நடப்பப் படிக்க ​வேணாம்... ஏட்டுப் படிப்புப் படிச்சிட்டா எல்லாந் ​தெரிஞ்சமாதிரி ஆயிடுமா...? படிச்சிட்டு ​வெவசாயம் பாக்குறது என்ன தப்பா...? ஒரு விவசாயி​யோட மனசப் புரிஞ்சிக்க முடியலி​யே...? அரிசி​வேணுமின்னா... ​பையத்தூக்கிக்கிட்டு கடயில ​போயிநிக்கணும்... ஒரு விவசாயிக்கு இதவிட என்ன ​கேவலம் ​வேண்டிக்கிடக்கு...? விடிஞ்சா மாட்டுப்​பொங்க... ​வெவசாயியயும் ​வெவசாயத்​தையும் மதிக்கத் ​தெரியாத பயலுக மாட்டுப் ​பொங்க ​கொண்டாடினா என்ன? ​கொண்டாடாட்டி என்ன? எல்லாம் சடங்காப் ​போயிருச்சு... விவசாயம் பாத்து வயல்ல வற்ற ​நெல்​லை அரச்சி அதுல ​பொங்க ​வைக்கிறது எப்படி?அந்தச் ​சொகத்​தை மனசாற அனுபவிக்க முடியுமா...? இந்தச் சுகம் கடயில வாங்கிப் ​பொங்க ​வைக்கிறதுனால ​கெ​டைக்குமா...? இ​தை​யெல்லாம் இந்த ஊருப்பயலுகளும் என்​னோட மகனுங்களும் எப்பத்தான் புரிஞ்சிக்கப் ​போறானுங்க​ளோ...? ஆனா காலம் இவனுகளுக்குப் புத்தி புகட்டும். அப்பத்தான் இவனுக தவறப் புஞ்சி நடப்பானுக... அந்தக் காலம் எப்பவாவது வராமலா ​போகும்... நிச்சயம் வரும்...” என்று நி​னைத்தவாறு அசதியால் தூங்கிப் ​போனார் சுந்தரத்தின் அப்பா.

இது முத்துக்கமலம் இணைய இதழின் படைப்பு.