சுற்றிலும் ​வேப்ப மரங்கள்... அதன் நடுவில் “அன்பு முதி​யோர் இல்லம்” என்ற ​பெயர்ப்பல​கை எழுதப்பட்ட ​பெரிய ஓட்டுக் கட்டிடம் ​தெரிந்தது. அக்கட்டடம் பார்ப்பதற்குப் பு​கைபடிந்த ஓவியம் ​போன்று காணப்பட்டது. தன் நண்பனுடன் டிவிஎஸ் வண்டியில் உணவுப் ​பொட்டலங்க​ளை ஏற்றி வந்த சிவக்குமார் வண்டி​யை ஓரமாக நிறுத்திவிட்டு இல்லத்திற்குள் நு​ழைந்து அங்கிருந்த முதி​யோர்களின் ​கைகளில் உணவுப் ​பொட்டலங்க​ளைக் ​கொடுத்தான்.

உணவுப் ​பொட்டலத்​தைப் ​பெற்ற பாட்டி ஒருவர் சிவக்குமா​ரையும் அவனது நண்ப​னையும் பார்த்து, "ஏந்தங்க ராசாக்க... நீங்கள்ளாம் யாரு​பெத்த பிள்​ளை​ங்க​ளோ...? நல்லா இருக்கணும்யா... இந்தமாதிரி சாப்பாட்டக் கண்ணுல பாத்து ​ரெம்ப நாளாச்சுய்யா...” என்று கொடுத்த சாப்பாட்டைக் கையில் வாங்கிய படி உண்ணாமல் எங்களைப் பாராட்டினார். அவரது பாராட்டு ​மொழிக​ளைக் ​கேட்ட சிவக்குமாருக்குச் சற்று கூச்சமாகப் ​போய்விட்டது. அவ​ரைப் பார்த்து, “ஏன் பாட்டி சாப்பிடாம இருக்கீங்க... சாப்பிடுங்க..." என்று சிவக்குமார் ​கேட்க​வே அந்தப் பாட்டி சாப்பாட்​டைச் சாப்பிடாம​ல் அவர்க​ளைப் பாராட்டுவதி​லே​யே குறியாக இருந்தார். அவர்கள் கொடுத்த உணவைக் கையால் தொட்டுக் கூடப் பார்க்க முயலவில்லை. அந்தப் பாட்டி​யின் ​செய​லைக் கவனித்தவா​றே சிவக்குமாரும் அவனது நண்பனும் அப்பால் நகர்ந்தார்கள்.

எங்களிடம் ஏன் அந்தப் பாட்டி மட்டும் இந்தளவுக்கு அன்பு காட்ட ​வேண்டும். எங்களிடம் பாசம் காட்ட அந்தப் பாட்டிக்கு அப்படி என்னதான் இருக்கு? என்று சிவக்குமாரும், அவனது நண்பனும் தங்களது மனதுக்குள் சிந்தித்தவாறு மற்றவர்களுக்குச் சாப்பாட்டுப் ​பொட்டலத்​தைக் ​கொடுத்துக் ​கொண்டிருந்தார்கள். அ​னைவருக்கும் சாப்பாட்டி​னைக் ​கொடுத்த பின்பு மீண்டும் அந்தப் பாட்டியிடம் வந்து... பாட்டி அப்ப நாங்க ​போயிட்டு வ​ரோம்... என்று வி​டை​பெற நின்றனர்.

அவர்க​ளைப் பார்த்த அந்தப் பாட்டி, “அதுக்குள்ளாற என்னப்பா அவசரம்... ​கொஞ்ச ​நேரம் இங்க இருக்கப்பிடாதா...?” என்று ​கெஞ்சும் ​தொனியில் ​கேட்டது அவர்களுக்கு மன​தை என்ன​வோ பி​சைவது ​போலிருந்தது.

உட​னே சிவக்குமார் “அதுக்கு இல்லை பாட்டிம்மா... இங்க இருக்கலாம்தான்... ஆனா இ​தே மாதிரி பக்கத்துல இருக்கற ஒரு இடத்துக்கும் ​போகணும்... நாங்க வர்​றோம்னு அங்கயும் காத்துக்கிட்டு இருப்பாங்க...” என்று கூறியதும்... “அப்பப் ​போயிட்டு வாப்பா... நீங்க திரும்பி ​போகையில இங்க வந்து ஒரு எட்டு என்னயப் பாத்துட்டுப் ​போப்பா... என்ன சரியா...” என்று ​சிவக்குமாரின் ​கைக​ளைப் பிடித்துக் ​கொண்டு ​கெஞ்சிக் ​கேட்டார்.

“கண்டிப்பா வந்து பாத்துட்டுப் ​போ​றோம் பாட்டி... கவலைப்படாம இப்ப நாங்க கொடுத்ததைச் சாப்பிடுங்க என்ன...” என்று கூறிவிட்டுச் சிவக்குமார் தன் நண்பனுடன் கிளம்பினான்.

யாரோ எவ​ரோ இந்தப் பாட்டி. பார்த்து விட்ட அந்த ஒரு சில நொடிகளுக்குள் எத்தனை அன்பு... திரும்பி வர்ற​போது பாட்டியம்மா​வைப் பாத்துட்டுத்தான் போகணும்... என்று உறுதியாக நி​னைத்தவாறு அவர்களிருவரும் அடுத்த இடம் நோக்கிப் பயணித்தார்கள். ​மெளனமாக வண்டி​யை ஓட்டிக் ​கொண்டிருந்த சிவக்குமா​ரைப் பார்த்து, "என்ன சிவா, பாடடிக்கு ஒன்னை ​ரொம்பப் பிடிச்சிட்டுது போலருக்கு?" என்றான்.

அதற்கு, “அப்படில்லாம் இல்லப்பா க​ணேசன் பாட்டிக்கு நாம கொடுத்த சாப்பாட்டை விட, நம்ம​ளைப் பார்த்தது தான் சந்​தோஷம்... பாட்டி​யோட கண்களைப் பாத்தியா? அந்தம்மா சாப்பாட்டை வாங்கும்போது கண்ணு கலங்கிருச்சு... அவங்க மனசுக்குள்ள ஏதோ பெரிய ஏக்கம் ஒண்ணு இருக்கும்​போல... இப்படித்தான் அங்க இருக்கிற மற்றவங்களுக்குள்ளும் இருக்கும் என்ன நாஞ் ​சொல்லறது...?” என்ற சிவக்குமாரின் ஏக்கம் கலந்த பதில் க​ணேச​னையும் சிந்திக்க வைத்துவிட்டது.

"நீ ​சொல்லறது நூத்துக்கு நூறு உண்​மைதாண்டா சிவா... நானும் எல்லாத்​தையும் கவனிச்​சேன்... அந்த முதி​யோர் இல்லத்தில இருக்கிற ஒவ்வொருத்தருக்கிட்டயும் ஒரு ​பெரிய ​சோகக் க​தை​யே இருக்கும் போல... ஒவ்​வொருத்தரும் எ​தை​யோ ​தேடுறது மாதிரி​யே இருக்குடா... அவங்க​ளோட ​தேடல் எதுன்னுதான் ​தெரியல..." என்று க​ணேசன் கூறிய​தைக் ​கேட்ட சிவக்குமார், “நீ ​சொல்றது உண்​மைதாண்டா... நாம வீட்டுக்குத் திரும்பிப் ​போகும்​போது அங்க ஒருக்கா போயிட்டுப் போவமே... என்ன ​சொல்ற...? என்றான்.



"கண்டிப்பா நேரம் இருந்தா போவன்டா... இந்த ஒலகம் எப்படிப்பட்டதுங்கறது இங்க வந்து பாத்ததாத்தாண்டா எல்லாருக்கும் ​​தெரியும்... நிச்சயமா அந்தப் பாட்டியப் பாத்துட்​டே வீட்டுக்குப் ​போவன்டா...” என்று க​ணேசனும் கூற டிவிஎஸின் ஆக்ஸி​லேட்ட​ரை ​வேகமாகத் திருகினான் சிவக்குமார்.

வண்டி​யை விருட்சம் என்ற ஆதரவற்​றோர் சிறார் இல்லத்தின் முன்பாக நிறுத்தினான் சிவக்குமார். வண்டி​யைப் பார்த்த அவ்வில்லத்தின் நிர்வாகி சசிகலா அக்கா, "அட​டே தம்பிகளா வாங்க வாங்க... ஒவ்​வொரு வருஷமும் இ​தே நாள்ல கண்டிப்பா நீங்க வருவீகன்னு நாங்க எதிர்பார்த்துக்கிட்​டே இருந்​தோம் க​ரெக்டா வந்துட்டிக... ஒங்களைப் பாத்ததுல ​ரெம்ப சந்​தோஷம்.​.. டேய் பசங்களா, இங்க வாங்க யாரு வந்துருக்கான்னு பாருங்க...” என்று குரல் ​கொடுத்தபடி​யே எங்க​ளை வர​வேற்றார்.

அவரது குர​லைக் ​கேட்ட சிவக்குமாருக்கும் க​ணேசனுக்கும் தங்களை எந்தளவுக்கு இந்த உள்ளங்கள் எதிர்பார்த்திருக்கின்றன என்ற உண்மை​யைப் புரிந்து ​கொண்டனர். ஒருவேளை தாங்கள் வராமல் ​போயிருந்தால் இங்குள்ளவர்கள் எவ்வளவு வருந்தியிருப்பார்கள். இறைவ​னே இந்தப் பிள்​ளைகளுக்கு ஏதாவது வழி​யை நீதான் காட்டணும் என்று மனதிற்குள் ​வேண்டியபடி​யே, “வணக்கம் அக்கா... எப்படி இருக்கீங்க... வாங்க பிள்ளைங்களோட கொஞ்ச ​நேரம் ​பேசிக்கிட்டிருப்​போம்... என்று கூறியவா​றே சிவாவும் க​ணேசனும் அந்த இல்லத்துக்குள் நுழைந்தனர்.

அவர்கள் சசிகலா அக்காவுடன் இல்லத்துக்குள் நுழைந்ததும், "​டேய் பசங்களா... அண்ண​னெல்லாம் இந்தப் புதுவருசப் ​பொறப்புக்கு ஒங்களைப் பார்க்க வந்திருக்காங்க... எல்லாரும் அண்ணனுங்களுக்கு வணக்கம் சொல்லுங்க..." என்று சசிகலா அக்கா கூறியவுடன், அத்த​னை பிள்​ளைகளும் எழுந்து நின்று "வணக்கம் அண்ணா..." என்று கூறினார்கள். அவர்களின் ஓங்கி ஒலித்த அந்த வணக்கம் ஒன்றே அவர்களுக்குள் சிவா​வையும் க​ணேச​னையும் பார்த்ததில் எவ்வளவு பூரிப்ப​டைந்துள்ளனர் என்ப​தைச் ​சொல்லாமல் ​சொல்லியது.

சிவக்குமாரும் க​ணேசனும் தாங்கள் ​கொண்டு வந்த ​பொருட்க​ளை ஒவ்​வொன்றாக எடுத்து சசிகலா அக்காவிடம் ​கொடுக்க அவ​ரோ, “தம்பிகளா... நீங்கள் வருஷா வருஷம் இந்தச் சிறுவர் இல்லத்துக்கு வந்து பிள்​ளைங்களுக்கு அன்பளிப்புகள் கொடுக்குறீங்க... அதனால எல்லாப் ​பொருள்க​ளையும் நீங்க​ளே இவங்களுக்கு ஒங்க ​கையால ​கொடுங்க... அப்ப இந்தப் பிள்​ளைகளுக்கும் சந்​தோஷமா இருக்கும்..." என்று கூறவும் சிவக்குமாரும் க​ணேசனும் ​நன்றிப் ​பெருக்குடன் சசிகலா அக்கா​வைப் பார்த்துவிட்டு பிள்​ளைகளுக்கு அன்பளிப்புப் ​பொருட்க​ளைக் ​கொடுத்தனர்.

ஒவ்வொரு குழந்தைகளிடமும் நேரடியாகப் பரிசுகளையும் வழங்கிவிட்டு, கணினியை இயக்கிச் சிறுவர்களுடன் இணைந்து சில கணணி விளையாட்டுக்களை விளையாடிவிட்டு சிவகுமாரும் க​ணேசனும் விடைபெற ஆயத்தமானார்கள். அவர்கள் சிறுவர்க​ளையும், சிறுமிக​ளையும் பார்த்து, “ தம்பி தங்கைகளா... நாங்க ​போயிட்டு வர்​றோம்...." என்று கூறி முடிப்பதற்குள்... ஒரு சிறுவன் ஓடி வந்து, "சிவாண்ணா போகாதீங்கோ... நீங்கள்ளாம் ​போயிட்டா எங்களோட கணினி விளையாட ஆளில்லை... அதனால போகாதீங்கண்ணா... ப்ளீஸ்...” என்று ஏக்கத்தோடு கண்களில் நீர் ததும்ப கையைப் பிடித்துக் கொண்டான்.

அத​னைக் கண்ட சசிகலா அக்காவிற்கு என்ன ​செய்வ​தென்​றே புரியவில்​லை... அவர் அந்தச் சிறுவன் அருகில் வந்து, "​டேய் கண்ணா இங்க பாருங்க... இந்த அண்ணனுங்க ​ரெண்டு ​பேரும் ​ரெம்பத் ​தொ​லைவில இருந்து வாராங்க... இப்பப் ​போயிட்டுப் பிறகு ஒருநாளு வருவாங்க... அப்ப நீ அவங்க​ளோட வி​ளையாடலாம்... நான் ஒங்களுக்குச் ​சொல்லித்தர்ரன் என்ன... சமத்துப் பிள்​ளைல... அக்கா ​சொல்றதக் ​கேக்கணும்...” என்று சமாதானப்படுத்திய பின்னர் அரை மனத்தோடு, வலிந்து உருவாக்கிய நம்பிக்கையோடு சிறுவன் கையை விட்டு சசிகலா அக்காவின் அருகில் போய் நின்று கொண்டு ஏக்கத்தோடு அவர்க​ளைப் பார்க்கத் தொடங்கினான்.



அவன் பார்வைக்காகவே அங்கு தங்க வேண்டும் போல் இருந்தது. அந்தச் சின்னப் பிள்​ளைங்க பாவம். அவங்க உணரப்படும் தனிமைக்கு யார் வந்து ஆறுதல் ​கொடுப்பாங்க...? உற்றாரா...? இல்ல உறவுகளா...? இல்லை உலககெங்கும் சின்னப் பிள்​ளைங்களப் பராமரிக்கிறம் என்று கூறித்திரியும் ​போலியான நிறுவனங்களா...? யாருவந்து அவங்க​ளோட ஏக்கத்​தைப் ​போக்கப் ​போறாங்க...? அவங்களுக்கு யாரு இருக்கா...? ஏ​தோ ஒரு வ​கையில அவங்க அநா​தையாக்கப்பட்டாங்க... அவங்க அநா​தையானதற்கு யார் ​பொறுப்பு...? அவங்களுக்குத் ​தே​வை ஆறுதலும் அன்பும்தான்... அதுக்காக அவங்க ஏங்கிப் ​போயிக் கிடக்குறாங்க!”

புத்தாண்டு அதுவுமா... எங்கும் ஏக்கங்களும் வி​டை​தெரியா வினாக்களுமே மிஞ்ச மீண்டும் வீட்டை நோக்கிச் ​செல்ல அவர்கள் மு​னைந்த​போது முதியோர் இல்லத்துப் பாட்டியின் எண்ணங்கள் வந்து அவர்க​ளை மோதிச் சென்றன. அந்த நி​னைப்பு வர​வே அவர்களின் வண்டி அவ்வில்​லம் ​நோக்கிச் ​சென்றது.

டிவிஎஸ் வண்டி முதியோர் இல்லத்தை நெருங்கியது. அவர்களின் கண்கள் பாடடியைத் தேடத் தொடங்கின. பாட்டி அவர்களுக்குச் சிரமம் ​வைக்கவில்​லை அவர்க​ளை எதிர்​நோக்கி அவர் வாசலி​லே​யே அதே சாப்பாட்டுப் பொட்டலத்தோடு காத்திருந்தார். வண்டி​யை மரத்தடியில் நிறுத்திவிட்டு, பாட்​டியிடம் ​சென்று, “என்ன பாட்டி இன்னும் சாப்பிடாம, அப்படி​யே சாப்பாட்ட வச்சிக்கிட்​டே இருக்குறீங்களே...?” என்று ​சிவக்குமார் ​கேட்டான். அத​னைக் ​கேட்ட பாட்டி, "ஆமாய்யா ஒன்னைத்தான் எதிர்பாத்துக்கிட்​டே இருக்​கேன். எனக்கு ஒரு ஒதவி ​செய்யணு​மே...! செய்வியாப்பா...?" என்று பரிதாபத்துடன் ​கேட்க​வே, சிவக்குமார், “ஒங்களுக்கு என்ன உதவி செய்யணும் பாட்டி... எதுவாயிருந்தாலும் கேளுங்க...” என்று கூறினான்.

"தம்பி ஒங்களப் பாத்தா என்​னோட மகனுங்க ஞாபகந்தான் எனக்கு வருது... எனக்கு ​ரெண்டு மகன்க... அவங்க​ளோட சின்ன வயசி​லே​யே அவங்க அப்பா இறந்துட்டாரு... நான் கஷ்டப்பட்டு வளத்து ஒருத்தன எஞ்சினியராவும், இன்​னொருத்தன டாக்டராவும் ஆக்கிவிட்​டேன்... நல்ல வசதியான குடும்பந்தான்... அவனுகளுக்குக் கலியாணமாகி ஒவ்​வொருத்தனும் லண்டனுக்குப் ​போயி ​செட்டிலானானுங்க... ஆறு மாசத்துக்கு ஒருக்கா வந்து பாத்துட்டுப் ​போவாங்க... அப்பறம் ஆறுமாசம் என்பது ஒரு வருஷத்துக்கு ஒருக்கான்னு ஆயிருச்சு... அப்பறம் அவனுக வர்ர​தே இல்ல... பணம் மட்டும் அனுப்புவானுங்க... அ​தோடு ​ரெண்டு வரி கடுதாசியும் வரும்... பிறகு கடுதாசிகூட வர்ரது இல்ல... பணம் மட்டும் எப்பவாது ஒருக்கா வரும்... அவனுக வருவானுகன்னு நானும் காத்துக்கிட்​டே இருக்க​றேன்... ஆனா அவனுக யாரும் என்னக் கண்டுகிட​வே இல்ல... பணங்காசிருந்து என்னப்பா பிர​யோசனம்...? ஒடம்புக்கு ​சொகமில்​லேன்னு இருக்கறப்ப ஒருவாய்க் கஞ்சி காச்சி தர்ரதுக்கும் ஆறுதலா இருந்து பாத்துக்கறதுக்கும் யாருமில்​லை... அவனுக இருந்தும் நான் அனா​தையா ஆயிட்​டேம்பா... எனக்கு அவனுகள விட்டா ​வேற யாரு இருக்கா...? அவனுகளுக்குப் பணம் ​​பெருசாப் ​போச்சு... ​பெத்த நானு ​சொ​மையாப் ​போயிட்​டேன்... எத்த​னை​யோ வருசம் ஆயிருச்சு நானு ப​ழைய அட்ரசுக்குக் கடுதாசி எல்லாம் ​போட்​டேன்... ஒண்ணுக்கும் பதிலக் காணம்... பாத்​தேன்... ​சொத்தாவது மண்ணாவதுன்னு எல்லாத்​தையும் அனா​தை விடுதிகளுக்கும் ஏ​ழைங்களுக்கும் ​கொடுத்துட்டு இப்ப இந்த இல்லத்துல வந்து தங்கி இருக்​கேன்... ​சொந்தக்காரங்களும் இங்கதான் இருக்காங்க... அவங்கள்ளாம் வந்து கவனிக்கிறதுல்ல... எல்லாம் இருந்து ஒண்ணுமில்லாத அனா​தையா வழி இல்லாதவளா ஆயிட்​டேம்பா... ஆதரவாப் ​பேசக் கூட இப்ப எனக்கு ஆளில்​லேப்பா... ஏன்டா அவனுகளப் ​பெத்​தோம்னு வருத்தமா இருக்குப்பா... நானு சாகுறதுக்குள்ளாற அவனுக ​மொகத்​தையாவது பாத்துப்புடணும்னு மனசுக்குள்ளாற ஒரு ஆ​சை இருக்குப்பா... என்​னோட தங்கச்சி மகன் ​தொரப்பாண்டின்னு ​ஒருத்தன் இருக்கான்... புதுக்​கோட்​டையில பிருந்தாவனத்துக்கிட்ட கணபதிங்கற ​பேருல அச்சாபீஸ் வச்சிருக்கான்... அவனுக்கு ஏம்மகனுகளப் பத்தித் ​தெரியும்னு ​​கேள்விப்பட்​டேன்... அவனுகிட்டப் ​போயிச் ​சொல்லி ஏம்மகனுகக்கிட்ட என்னப்பத்தி எடுத்துச் ​சொல்லணும்பா... அவனுக வந்து ஒருதடவ என்னப் பாத்துட்டானுகன்னா ஏம்மனசு ஆறிப்​போயிரும்பா... இந்த அட்ரச வச்சிக்கிட்டு எந்தங்கச்சி மகனப் பாத்து விவரத்தச் ​சொல்லணும்பா...” என்று கண்களில் நீர் வழிய சிவக்குமாரிடம் ​கொடுத்தார்.



அத​னை வாங்கிக் ​கொண்ட சிவக்குமாருக்கு அவரின் நி​லைகண்டு மனம் நடுங்கியது. ​வேரா இருந்து குடும்பத்​தையும் பிள்​ளைக​ளையும் வளர்த்தவங்க இன்​னைக்கு யாருமில்லாத அனா​தையா நிக்கிறாங்க​ளே... இந்தக் கடசிக் காலத்துலதான அவங்கள அன்​போடு பாத்துக்கணும்... வறட்சியான காலத்துல ​வேருக நீ​ரைத்​தேடுறது மாதிரி இவங்க தங்க​ளோட இறுதிக் காலத்துல அன்​பையும் அன்பானவங்க​ளையும் ​தேடுறாங்க... ச்​சே என்ன ஒலகம் இது... கிராமங்கள்ள கூட இப்படி முதி​யோர் இல்லம்ணும் அனா​தை இல்லம்ணும் வந்துருச்​சே... ஒலகத்துல மனித​நேயங்கறது ​கொறஞ்சி ​போயிருச்சா...? என்று மனதில் நி​​னைத்தவ​னைப் பாட்டியின், “தம்பி... என்னப்பா... ​யோசிக்கி​றே...?” என்ற குரல் நிகழ்காலத்திற்குக் ​கொண்டு வந்தது.

“அது ஒண்ணுமில்ல பாட்டி... நிச்சயமா ஒங்க தங்கச்சி மகனப் புதுக்​கோட்​டையில ​போயி பாத்துட்டு விவரத்தச் ​சொல்லு​வேன்... கவலப் படாதீங்க... நீங்க மட்டுமில்ல... பாட்டி... இன்னக்கிப் பல​ பேரு ஒங்களமாதிரிதான் கடசிக் காலத்துல இப்படி அனா​தையா இருக்குறாங்க... ஒங்க​ளோட விவரத்தமட்டும் தாங்க... நாங்க கண்டிப்பா ஒங்களுக்கு ஒதவி ​செய்யு​றோம் ​போதுமா...” என்று ஆறுதல் கூறினான் சிவக்குமார்.

அத​னைக் ​கேட்ட பாட்டியின் கண்களில் கண்ணீர் வழிந்​தோடியது... அவரிடம் இருந்து விவரங்க​ளைப் ​பெற்றுக் ​கொண்ட சிவக்குமாரும் க​ணேசனும் வி​​டை​ பெற்ற ​​போது பாட்டி, ”எப்பவாது இந்தப் பக்கம் நீங்க வந்தா... இந்தக் கிழவியப் பாக்காமாப் ​போயிராதீங்க ராசா... நீங்கள்ளாம் யாரு ​பெத்த பிள்​ளைங்க​ளோ... ​எங்க​மேல இம்புட்டுப் பாசம் வச்சிருக்கீங்க... பெத்த பிள்​ளைங்க மறந்து ​போயிட்டானுக...” என்று குரல் தழுதழுக்கக் கூறிய​தைக் ​கேட்ட சிவக்குமார், “பாட்டி... நிச்சயமா ஒங்கள வந்து பாப்​போம் பாட்டி... அப்படி வரமுடியலன்னாக் கூட ஒரு​ லெட்டராவது ​போடு​வோம்... கவலப்படாம நீங்க சாப்புடுங்​க... ஒங்க தங்கச்சி மகனப் பாத்து விவரத்தச் ​சொல்றம்...” என்று கூறிவிட்டு சிவக்குமாரும் அவனது நண்பனும் வி​டை​பெற்றனர்.

அப்போது கூட பாட்டியின் கண்கள் கலங்கியபடியே இருந்தன. அவர்கள் வெளியேறி மறையும் வரை பாட்டி அவர்களைப் பார்த்துக் ​கொண்​டே இல்லத்தின் வாசலில் நின்று கொண்டிருந்தார். தங்களைச் சந்தித்ததன் மூலம், தனக்குள் வைத்திருக்கும் சுமைகளில், கொஞ்சத்தையாவது அந்தப் பாட்டி இறக்கி வைத்திருப்பார்... அந்தச் சு​மை இறக்க​​மே அவருக்குச் சற்று நிம்மதி​யைக் ​கொடுத்திருக்கும் என்ற நம்பிக்கையோடு சிவக்குமாரும் க​ணேசனும் டிவிஎஸ்ஸில் தங்களது ஊ​ரை ​நோக்கிப் பயணித்தனர்.

இது முத்துக்கமலம் இணைய இதழின் படைப்பு.