பத்து நாட்கள் கடந்துவிட்டது, ஒரு நிலைபாட்டில் மதனில்லை. மனசுக்குள் அவ்வப்போது கரன்ட் பட்ட மாதிரியொரு பதற்றம், துடிப்பு.என்னதான் தன்னைக் கட்டுக்குள் வைத்திருந்தாலும், இனம் புரியாத கரம் ஒன்று நீண்டுவந்து குழப்பிப் போய்விடுகிறது.

‘இந்தச் செயலில் இறங்கும் முன்...' மனசாட்சியின் முணுமுணுப்பு எழும். மனைவி ராகிணியிடம் உண்மையை கூறி உதவியிருக்கலாம்தான், அவளின் கறார்தனம், வெட்டிவிட்ட பிடிவாதம் அப்படியே இருந்ததை யோசித்தே, மறைமுகமாகச் செய்துவிட்ட காரியமே அவனைப்போட்டு வதைக்கிறது.

மழை வேண்டும்,வேண்டும்... என்று வெயில் வெக்கையில் ஒட்டுமொத்த சென்னைவாசிகளும் எதிர்பார்த்துக் கொண்டிருக்கையில், காய்ந்திருந்த வான்மேகத்துக்கு திடீரென கடும் ஆங்காரம் வந்தாற்போல் மழையை கவிழ்த்துவிடவும், சென்னை தாங்கவில்லை. மனித வாழ்க்கை தண்ணீரில் தடம் புரண்டு போனது.

மதனின் ஒரே தங்கை கீதாவும், அவளின் காதல் கணவன் குணாவும் அதில் தப்பவில்லை. நான்கு மாதங்களுக்கு முன்புதான் அவர்கள் சென்னையில் குடி புகுந்தனர், கசப்பான அனுபவங்களை மனசுகளில் சுமந்து கொண்டு.

மதனுக்குப் பதினைந்து வயது, கீதாவுக்கு பத்து, அவர்களின் பெற்றோர் கமுதியில் உள்ள உறவினர் வீட்டு விஷேசத்திற்குச் சென்றபோது ரிங்ரோட்டில் பேருந்துகள் மோதி விபத்து. சம்பவ இடத்திலெயே ஒரு பெரியவரும், மதன் பெற்றோரும் பலியானதில் அதிக பாதிப்பு மதன், கீதாவுக்குத்தான். குகைக்குள் தள்ளிய இருட்டு உணர்வு என்ற போதும், தங்கையை வளர்க்கும் பொறுப்பு அவனைச் சார்ந்தது.

இரத்தத் தொடர் உறவுகள் கண்டுகொள்ளாது, விலகிய நிலையில் தூரத்து வழி சித்தி கைகொடுத்தாள்.

இனி இங்கே என்ன இருக்கிறது...? தினக்கூலி வேலை செய்த பெற்றோர், வாடகைவீடு, அன்றாட வாழ்க்கைக்காக, வந்து தங்கிய மதுரை செல்லூரை விட்டுச் சித்தியே கதியென திருமங்கலம் சென்றனர்.

சித்தப்பாவும் ரொம்ப நல்லவர்தான், அதே சமயத்தில் தன் நிலைமையையும் வெளிப்படையாக ‘இதோ பாருப்பா மதன், நீ விபரம் தெரிந்த பையன் புரிஞ்சுக்குவேனு நினைக்கிறேன். இங்கேயும் மூணு பிள்ளைகள் இருக்கு... பெரிய வருமான வசதியும் கிடையாது, அதனால நீ வேலைக்குதான் போகனும்' சொன்னார்.

அதற்கு முழுமனதுடன் ஒப்புக்கொண்ட மதன், ‘சரி சித்தப்பா, ஆனா... கீதா பத்துவரை படிக்கட்டும் அரசாங்கப் பள்ளியில சேத்துவிடுங்க' என்றபோது, எதிர்காலத்தில் பெண்ணுக்கு கல்வித்தேவை அவசியம் என யோசித்து உடன்பட்டு, தனக்குத் தெரிந்த எலக்ரிஷியனிடம் சேர்த்து விட்டார். இழப்பின் ரணம் மதனை வீரியப்படுத்தியது. கற்பூரப் பற்றலாய் குறுகிய நாட்களிலேயே வேலையைக் கற்றுக் கொண்டு, முதலாளிக்கும் விசுவாசமாக இருந்ததில், தினச்சம்பளம் நூற்றி இருபதிலிருந்து இருநூறாக உயர்ந்தது. ‘அக்கரையோடு வேலை பாருப்பா... இன்னும் சம்பளம் சேத்துத்தரேன்...' முதலாளியின் அந்த ஊக்கம் அவனுக்குப் பிடித்திருந்தது.

அந்தந்த வாரம் வாங்கும் பணத்தை அப்படியே சித்தியிடம் தந்தான். அவளும் தன் பிள்ளைகளுக்கு இணையாக எல்லாம் கவனித்தாள். பொழுதுகளும், நாட்களும், வருடங்களும் உருண்டதில், மதனுக்குக் கல்யாண வயது வந்தது. சித்தியின் சொந்தத்தில் பெண் பார்த்தாள் மதனின் உழைப்பு, ஒழுக்கம், வருமானம் அறிந்து பலர் பெண்தர முன் வந்தனர். மதனுக்கு உயிரான தங்கை கீதா இருக்கிறாள். அவளின் தேவைகள் அனைத்தையும் கடைசிவரை அவன்தான் செய்தாகவேண்டும்... அதற்குக் கடுகளவும் முகம் சுழிக்காது, ஒத்துவரும்படியான, பெண் வேண்டுமென அலசி விசாரிக்க, ராகிணி அமைந்தாள்.



கல்யாணம் முடிந்த கையோடு, அவனின் வாழ்க்கைக்கான தொடக்கத்தை அவனின் வருமானத்தில் ஒரு பகுதி சேமிப்பை மொத்தமாய்க் கொடுத்து, ‘இனி உன்னோட வாழ்க்கையை நீயே பார்த்துக்கப்பா, மதன்' என்றபோது நெகிழ்ந்து, அழுதே விட்டான். சித்தப்பாவும் தன்பங்குக்குத் திருமணப் பரிசாக மதுரையில் உள்ள பெல்ட் தயாரிப்பு கம்பெனியில் மாத சம்பளதில், மதனை வேலைக்குச் சேர்த்து விட்டார். அங்கேயே வீடும் பார்த்துக் குடியும் வைத்து விட்டார்.

தனி வாழ்க்கை.

ராகிணி, நல்ல மனைவியாக மதனுக்கும், கீதாவுக்குத் தாயின் அரவணைப்புத் தோழியாகவும் இருந்தாள். செய்த நன்றியை மறவாது அவ்வப்போது திருமங்கலம் சித்தி வீட்டுக்கும் குடும்பத்துடன் சென்று வந்தான்.

கீதா, மூன்று மாதக் கம்யூட்டர் பயிற்சிக்குப் பின் நகரின் பெரிய ஜவுளிக்கடை வேலைக்கு சென்றாள். அக்கவுண்ட் செக்சன். அங்குதான், இதுவரை நன்மையே கொடுத்துக் கொண்டிருந்த விதி ‘காதல்' வடிவத்தில் வந்தது. உடன் பணி செய்யும் குணாவுடம் கீதாவுக்குப் பழக்கம். விசயம் கேள்விப்பட்டு ஆடிப்போனான், மதன். ராகிணியோ தன்னில் நெருப்பு சூழ்ந்தாற்போல் உக்கித்தகித்தாள். கண்டிப்பு எடுபடாது போக, வேலையிலிருந்து அவளை நிறுத்தவும், வயசு வேகத்தில் கீதா திமிரத்தான் செய்தாள். ஒருநாள் காதலர்கள் மதுரையைக் கடந்து விட்டனர்.

அக்கம் பக்கத்து விசாரிப்புகளுக்கு அஞ்சி, பத்து நாட்கள் சித்தி வீட்டில் தங்கினான். ‘அத்தெ அவளை இவரு தங்கச்சியாவா பாத்தேன்...? அவ மனசுல நான் அண்ணிங்ற எண்ணமே கொஞ்சமும் வரக்கூடாதுன்னு எவ்வளவு ஒட்டுதலாப் பழகினேன். பாவி, படிச்சவ... எதையுமே யோசிக்காம திடீர்னு இப்படி செஞ்சுட்டாளே...' விசும்பினாள். நடக்கக் கூடாத ஒன்று அரங்கேறிய பின் எத்தனை நாட்கள் சமூகத்துக்கு பயந்திருப்பது...

அன்று இரவு முழுவதும் சிந்தித்த மதன், ‘ராகிணி கிளம்பு நம்ம வீட்டுக்கு' என்றான் சித்தியும் எடுத்துச் சொன்னாள்.

‘இதோ பாருங்க உங்க தொங்கச்சி பேச்சே நீங்க எடுக்கக் கூடாது. நம்மளப் பொருத்தவரை கீதாங்கற நெனப்பு முடிஞ்சி போச்சு. மீறி ஏதாவது ஒட்டு தெரிஞ்சது... அவ்வளவுதான், நான் வேறமாதிரியான ஒரு முடிவெடுக்க வேண்டிருக்கும்' கடுமையான நிபந்தனையுடன் கிளம்பினாள்.

மதன்தான் அதிகமாய் வெதும்பினான். அவளுடன் நெருக்கமாயிருந்த சந்திராவை விசாரித்த போது, நண்பர்கள் உதவியுடன் சென்னை கிளையில் வேலைக்குச் சேர்ந்து, பக்கத்தில் ஒரு வாடகை வீடு பிடித்துத் தங்கியுள்ளதாகவும் தகவல் கேட்டு, கண் கலங்கினான். தங்கையைப்பற்றி நிறைய எண்ணங்களும், அவளுக்குப் பூர்த்தி செய்ய வேண்டிய வாழ்க்கை கடமைகளையும் கற்பனையில் வைத்திருந்தான். அவையனைத்தும் கானல் கேள்வியென மறைந்துவிட்டதே, தனக்குள் அழுத்திய கனத்தைக் கொஞ்சம், கொஞ்சமாக லேசுபடுத்திக்கொண்டு, நாட்களை நகர்த்திக் கொண்டிருக்க...

சென்னையில் கனமழை, வெள்ளம்... மக்கள் தவிப்பு என்ற செய்தி...

இருப்புக் கொள்ளவில்லை, மதனுக்கு. அதே சந்திராவை அணுகி, கீதாவின் அலைபேசி எண்ணை வாங்கினான். ‘ம்...' மூண்று பொழுதுகள் கழிந்தும் தொடர்புதான் கிடைக்கவில்லை. பரிதவிப்பை வெளிக்காட்டாது இருக்க, வேலை நேரத்தில் செல் சினுங்க, எடுத்து ‘ஹலோ' என்றான்.



எதிர் முனையில் கீதாதான் பேசினாள்... எப்படியோ வெள்ளத்தில் தப்பித்து வந்து விட்டதாகவும், இப்போது மாட்டுத்தாவனி பேருந்து நிலையத்தில் இருப்பதாகவும் அழுதாள்.

காதல் கணவன் குணாவின் வீட்டுக்குச் செல்லமுடியாத நிலையில், அண்ணன் தங்களை ஆதரிப்பார் என்ற முழு நம்பிக்கையுடன் கீதா வந்திருக்கையில் மதனால் ஒதுக்கமுடியாதே... உடன் பனிபுரியும் நண்பரிடம் விசயத்தை எடுத்துக்கூறி அவருக்குத் தெரிந்த இடத்தில் தங்க வைத்தான். அவர்களின் அப்போதைய தேவைகளுக்குப் பணஉதவி செய்தான். மதுரை கிளையில் வேலைக்கும் ஏற்பாடு செய்தான்.

இது எல்லாமே மனைவி ராகிணிக்கு தெரியாமல்தான்.

எத்தனை நாட்களுக்கு இதையெல்லாம் மூடியே வைத்திருக்க முடியும்... அதை நினைக்க, நினைக்க அவனின் தலையே சுற்றிக் கொண்டிருக்கிறது. சரி உண்மையை வெளிப்படுத்தி விடலாம் என்றாலும், மனைவியோட கடைசியான எச்சரிக்கை ஞாபகத்தில் முந்தி வந்து பயம் காட்டினாலும், தன்னைச் சராசரி வெளிப்பாட்டில் காட்ட முடியவில்லையே... என்ற குற்ற உணர்வு பாடாய்ப்படுத்த, முடியாத கட்டத்தில், நீண்ட யோசனையைத் தொடர்ந்து சித்தி மூலமாக விசயத்தைத் தெரியப்படுத்தி விட வேண்டியதுதான்,என நினைத்துக் கொண்டான்.

நேரான நிலைகோட்டில் நின்றான் மதன்.

இரண்டு தினங்களுக்கு முன்...

‘ஒரு விசயம் பேசனும் சித்தி வெள்ளிக்கிழமை இங்க வாங்க' அலைபேசி அழைப்பு விடுத்தபடியே வந்திருந்த சித்தியோ மருகமளைச் சுற்றியே இணக்கமாய் இருக்க, இரண்டொரு முறை ‘மாடியறைக்கு வாங்க சித்தி ' என சைகை காட்டியும் பலன் இல்லை. மாறாக ராகிணியுடன் ஏதோ அடுப்படி வேலையாக பரபரத்துக் கொண்டிருந்ததை சாடையில் கண்டான்.

‘இன்று வார விடுப்பு... சுமையை இறக்கி வைத்துவிட்டு, தன்னை இலேசாக்கி, ராகிணியின் மன நிலையை அறிந்து அதற்கேற்ப சமாதானம் பேசலாம் என்றால்... நேரம் கூடவில்லையே...' இருப்புக் கொள்ளாது மதனிருக்க,

“என்னங்க ஒரு இடத்துக்கு கிளம்பனும்... சீக்கிறமா பேண்ட் சட்டைப் போட்டுக் கீழவாங்க ” ராகிணிதான்.

“சித்தி வந்திருக்கையில் எங்க...”

“அத்தையும் வாராங்க... மாமாவும் வந்துக்கிட்டு இருக்கார்...”

“சித்தப்பாவுமா...”

“மொதல கெளம்புங்க...” கணவனை மேலும் கேள்வி கேட்க விடவில்லை.



இப்போது மதனைச் சுற்றிக் குழப்ப வெள்ளம்.

“ம்... எல்லோரும் ரெடியா?”ஆட்டோவில் வந்திறங்கி, வீட்டுக்குள் வந்த சித்தப்பா கேட்கவும். மதனோ ஏதோ கேட்க முயன்ற போது...

“என்னங்க கொழந்தய தூக்கிக்கிட்டு ஆட்டோவுல போய் உக்காருங்க... நாங்க சாமான்கள எடுத்துட்டு வாறோம்” முடுக்கினாள்.

மகளைத் தூக்கியதும் எந்திரத்தனமுடன் ஆட்டோவில் ஏறிக்கொள்ள, ஏதோ விருந்துக்கு செல்லும் தொனியில் ராகிணி, சித்தி, சித்தப்பா வந்து ஏறிக்கொண்டனர். அவர்களின் முகங்களில் சந்தோச வெளிச்சம் தெரிந்தது. மதனின் முகத்தில் மட்டும் ஒன்றும் புரியாமை ரேகை, அது மேலும் அதிகரிப்பது மாதிரி ஆட்டோ, தெற்குவாசல் ரெயில்வே பாலம் தாண்டி... வில்லாபுரம் தோரன வாயில் தாண்டி... மீனாட்சிபுரம் தெரு முகப்புக்குள் நுழைய, வண்டியின் ‘தடதடத்...தட...' சத்தம் அவனின் நெஞ்சுக்குள் அதிர்ந்த மாத்திரத்தில்... ‘கடவுளே...' என மின்னலென எண்ணியவாறே ஆட்டோ நின்றது.

கீதா அந்த லையன், வீட்டொன்றில்தான் குடி இருக்கிறாள்.

எதிப்பார்த்துக் காத்திருந்தார் போல், ‘‘அண்ணி... வாங்க சித்தி... வாங்க சித்தப்பா...'' ஓடி வந்தவள் அண்ணனைக் கண்டதும் தர்ம சங்கடத்துடன் நெளிந்து, அவனின் தோளில் தூங்கிக் கிடந்த குழந்தையை வாங்கிக் கொள்ளவும், உடன் வந்த குணா, வணக்கமிட்டதும் “வாங்க மச்சான்” என்றான்.

அப்போது, இன்னொரு ஆட்டோ வந்து நின்றது... அதிலிருந்து மூவர் இறங்கினர். அவர்கள், குணாவின் பெற்றோர்... அக்கா... எல்லோருமே வீட்டுக்குள் நுழைந்து அமர்ந்த உடன், சந்திப்பு நெகிழ்ச்சி, உணர்வுப்பூர்வமான அமைதி நிலவியது. மதனின் சித்திதான் அதனைக் கலைத்தாள்.


“மதன்... மொதல நீதான் கொழப்பத்துல இருந்து வெளியே வரனும். நீ கீதாவுக்கு செஞ்ச எல்லாமும் எங்களுக்கு போனவாரமே நல்லாத் தெரியும். கீதாவையும் மாப்பிள்ளையையும் ஜவுளிக்கட வேலைக்குச் சேர்க்க நீ அங்க காத்திருக்கையில்தான் தற்செயலாச் சித்தப்பாதான் பாத்திருக்கார். என் கிட்ட சொன்னார். நான் ராகிணிட்ட சொல்லவும் சென்னையில நடந்த கொடுமைதான் தெரிஞ்சதே... ஆயிரந்தான் இருந்தாலும் உறவு விடுமா அழுதா... ஓம்போக்குக்கே விட்டு விசாரிக்க மாமனார்கிட்ட சொன்னா... வெள்ளத்துல தவிச்சவங்கள எந்த எதிர்பார்ப்பும் இல்லாம யார்,யாரோ உதவுறாங்க. கீதா நம்ம சொந்தம் விடவா முடியும். அதான் குணாவின் வீட்டுக்குப் போய் பேசினோம் எல்லாமே நல்லபடியா இணக்கமாச்சி. கீதாட்டையும் பேசினோம், உனக்கு எதுவும் தெரியக்கூடாதுன்னுதான் இப்படியொரு போக்கு காட்டினோம்பா... ஆனா... இந்த விசயத்துல ராகிணிக்கு உன்மேல வருத்தம், கோவம்பா...'' முடிக்கவில்லை...

“கோபம் வராதா... விசயத்தை மறைச்சுத் தங்கச்சிக்கு உதவியிருக்கார்... நான் என்ன அவ்வளவு கொடுமைக்காரியா” ராகிணி விசும்பினாள்.

“இல்ல ராகிணி ” சமாதானக் குழைவுக்குப் பின் ஏதோ பேச ஆரம்பிக்க, “மதன் விடுப்பா, இப்ப நாம கீதாவுக்கு பொங்கப்படி கொடுக்க இங்கே வந்திருக்கோம். முறைப்படி கொடுத்துப் பொங்கலுக்கு அழைப்போம் நடந்த பழசையெல்லாம் சுத்தமா ஒதுக்கிட்டுச் சந்தோஷமாய் இருப்போம்...” சித்தப்பா கூறினார்.

“ஆமா... உறவுகள் மகத்தானது. அதைச் சென்னை வெள்ளத்தவிப்பு நமக்கு இணைப்புக் கொடுத்து புரிய வெச்சுருச்சு. வாழ்க்கை நம்ம எல்லோரையும் இனிமே மகிழ்ச்சியாக மட்டுமே சந்திக்க வைக்கட்டும்” குணாவின் அப்பா.

“ராகிணி என்னை மன்னிச்சுரு...” மதன்.

ஒருவொருக்கு ஒருவர் கலந்து பேசினார்கள்... சிரித்தார்கள்... ஒன்றாக அமர்ந்து சாப்பிட்டார்கள்... உறவு விரியுமென்கிற நம்பிக்கையுடன்.

இது முத்துக்கமலம் இணைய இதழின் படைப்பு.