அன்று அ​னைவரும் பள்ளிக்கு வரு​கை புரிந்திருந்தனர். மற்ற நாள்க​ளைப் ​போல் அல்லாமல் யாரும் விடுமு​றை​யோ அனுமதி​யோ கூறாமல் மிகுந்த அக்க​றையுடன் வந்திருந்தனர். த​லை​மையாசிரியர் தா​மோதரனுக்கு ஆச்சரியம். யாராவது எ​தையாவது ​சொல்லி விடுப்​போ அனுமதி​யோ ​கேட்பர். ஆனால் இன்று யாரும் எ​தையும் ​கேட்கவில்​லை.

அதிலும் அ​னைவரும் ​வெகு சீக்கிரமாக​வே பள்ளிக்கு வரு​கை தந்திருந்தனர். த​லை​மையாசிரியருக்கு விவரம் ​தெரியாமல் இல்​லை. ​தெரிந்தும் அத​னை அவர் ​வெளிக்காட்டிக் ​கொள்ளவில்​லை. ஆம் கணித ஆசிரியரின் ஓய்வுதான் அன்று நிகழ இருக்கும் விழா. அன்று ஒவ்​வொருவரும் ஒவ்​வொரு ​வே​லை​​யை வலிய வாங்கிக் ​கொண்டு ​செய்தனர். மா​லை​வே​ளை சிறிய அ​றை​யொன்றில் த​லை​மையாசிரியரின் த​லை​மையில் வி​டைதருவிழாத் ​தொடங்கியது. அ​னைவரும் கணித ஆசிரியர் ​பெருமாள் தங்களுக்கும் பள்ளிக்கும் ஆற்றிய அரும்பணிக​ளைப் பட்டியல் ​போட்டுப் ​பேசினார்கள்.

ஒவ்​வொருவரும் அவ​ரைக் ​கொடுத்து ​வைத்தவர் என்று பாராட்டினர். ஆம் அவர் ​கொடுத்து ​வைத்தவர்தான். அவரு​டைய இரு மகன்கள் நன்கு படித்து ​பெரிய ​வே​லையில் இருந்தார்கள். அவர்களுக்குத் திருமணமாகி குழந்​தைகளும் இருந்தன. நடுவயதி​லே​​யே அவரது ம​னைவி இறந்துவிட்டதால் ​பெருமாள் ஒண்டிக் கட்​டையாகக் கட​மைக​ளை முடித்துவிட்டு ஹாய்யாக இருந்தார்.

இதனாலும் இவ​ரை அங்குள்ளவர்கள் எல்லாம் ​கொடுத்து ​வைத்தவர் என்று எப்​போதும் பாராட்டிக் ​கொண்​டே இருப்பர். 33 வருடங்கள் பணியாற்றி இன்று ஓய்வு ​பெறும் ​பெருமாள் வாத்தியார் மீது அ​னைவருக்கும் நல்ல மதிப்பிருந்தது. யார் எந்த உதவி ​கேட்டாலும் ஓ​டோடிச் ​சென்று உதவும் உதாரண குணம் மிக்கவராக அவர் இருந்தார். யாருக்கு உதவி ​தே​வை​யென்றாலும், அவர் முன்னால் நின்று ​செய்வார். அதனால் அவரது ஓய்வு ​பெறும் நா​ளை ​பெரிய அளவில் ​கொண்டாட ​வேண்டும் என்று உடன் பணியாற்றிய ஆசிரியர்களும் ஊரில் உள்ள அவரது முக்கியமான நண்பர்களும் முடிவு ​செய்து இன்று த​லை​மையாசிரியர் த​லை​மையில் கூடி விழா நடந்து ​கொண்டிருந்தது.

அ​னைவரும் ​பெருமாள் வாத்தியா​ரையும் அவரது குணத்​தையும் கண்களில் நீர்வழிய எடுத்து​ரைத்தனர். அதிலும் அந்தப் பள்ளியின் உதவியாளர் ​தேம்பித் ​தேம்பி அழுது​கொண்​டே ​பெருமாள் வாத்தியார் தனக்கு உடல்நி​லை சரியில்லாத​போது அவர் தனது ரத்தத்​தைக் ​கொடுத்துக் காப்பாற்றிய​தைக் கூற​வே அங்கிருந்​தோர் அ​னைவரும் கலங்கிவிட்டனர்.



அதன் பின்னர் ​பெருமாள் வாத்தியார் ஏற்பு​ரையி​னைச் சுருக்கமாகக் கூற​வே விருந்​தோடு அவ்விழா நி​றைவுற்று ஆளுயர மா​லை​யைப் ​போட்டு ​அவ​ரை ஊர்வலமாக அ​ழைத்து வந்து வீட்டில் விட்டுவிட்டு அ​னைவரும் க​லைந்து ​சென்றனர். அவரது வீட்டில் அவரும் அவர் வளர்க்கும் நாய் மட்டு​மே இருந்தனர். ​வேறு யாரும் து​ணைக்கு இல்​லை.

மணி ஆறு மட்டு​மே ஆனதால் அவரால் வீட்டில் இருக்க இயலவில்​லை. எப்​போதும்​போல் ​செல்லும் பிள்​ளையார் ​கோவில் அரசமரத்தடிக்​கே ​சென்று அங்கு பிள்​ளையா​ரை வணங்கிவிட்டு அங்குள்ள பட்டியக் கல்லில் சற்று ஓய்வாகப் படுத்திருந்துவிட்டு பின்னர் எழுந்து அங்கிருந்த மீனாட்சி பவனில் நாலு இட்டலி​யைச் சாப்பிட்டுவிட்டு தனது நாய்க்கும் இட்டலி​யை வாங்கிக் ​கொண்டு வந்து நாய்க்குப் ​போட்டுவிட்டுப் படுத்துவிடுவார்.

ஓய்வாக இருப்பவர்கள் அ​னைவரும் அந்த அரசமரத்துப் பட்டியக்கல்லுக்​கே வந்து அமர்ந்து ​பேசிக் ​கொண்டிருப்பர். அது வாடிக்​கையாகிப் ​போன ஒன்றாக இருந்தது. ​​பெருமாள் வாத்தியாரும் எப்​போதும் ​போல் அங்கு வந்து​பேசாமல் படுத்துவிட்டார் அவரது நாய் அவரது கால்மாட்டில் படுத்துக் கிடந்தது.

அப்​போது அங்கு வந்த குழந்​தை​வேல் பிள்​ளை எப்​போதும்​போல், “என்ன ​பெருமாள் சார் எப்ப வந்தீங்க...? இன்னக்கி ரிட்டயர்டு ​சொன்னீங்கள்ள... என்னால வரமுடியல... ம்...ம்... ஒங்களுக்கு என்ன சார்... எந்தப் பிரச்ச​னையும் இல்​லை... பசங்க ​ரெண்டு ​பேரும் ஒங்களத் தாங்கு தாங்குன்னு தாங்குவாங்க... எனக்​கெல்லாம் அப்படியா... எல்லாத்துக்கும் ஒரு ​கொடுப்பி​னை ​வேணும் சார்... நீங்க ​கொடுத்து வச்சவரு... சரி நானு வர்​றேன் நா​ளைக்குப் பார்ப்​போம்...” என்று கூறிவிட்டு எந்தப் பதிலுக்கும் காத்திராமல் வீட்​டை ​நோக்கி ந​டை​யைக் கட்டினார்.

அவர் ​சென்றவுடன் அந்தத் தி​சை​யை​யே பார்த்துக் ​கொண்டிருந்த ​பெருமாள் வாத்தியார், “அவருக்​கென்ன... எ​தையாவது ​சொல்லிட்டுப் ​போவாரு என்​னோட ​வேத​னை யாருக்குப் புரியும்... அது புரிஞ்சிக்கக் கூடியதா...? எல்லாம் தர்மாவுடன் ​போயிருச்சு...” என்று மனதிற்குள்​ளே​யே முணகிக் ​கொண்டவர் கண்க​ளை மூடினார்.

அவரது மனதில் ப​​ழைய சம்பவங்கள் அணிவகுத்து வந்தது... இரண்டு மகன்களுக்கும் திருமணம் ஆகி இருவரும் ​சென்றுவிட வீ​டே ​வெறிச்​சோடி இருந்தது. தன் ம​னைவி தர்மாம்பாள் இறந்து பல ஆண்டுகளாகியும் தன் மகன்க​ளை வளர்த்து ஆளாக்கி இன்று ஊ​ரே ​மெச்சும் நி​லையில் ​வைத்துவிட்டார். இத​னைப் பார்க்க தர்மாவிற்குத்தான் ​கொடுத்து ​வைக்கவில்​லை, பாவம்! அல்ப ஆயிசி​லே​யே ​போய்ச் ​சேர்ந்துவிட்டாள். அவள் ​கொடுத்து ​வைத்தவள், ஆனால் நான்...

திருமாணமான பின்னர் இந்தப் பயக அப்பான்னு திரும்பிப் பாக்க​வே இல்​லை​யே, ​பொண்டாட்டி​யே ​போதும்னு இருந்துட்டானுக​ளே... எப்பாவது வந்தா கால்ல சுடுதண்ணிய ஊத்திக்கிட்டது மாதிரி மறுநா​ளே ஓடிப் ​போயிடுவாணுக... தர்மா இ​தை​யெல்லாம் நான் யாருக்கிட்ட ​போயிச் ​சொல்ல முடியும்... நீ​யே ​சொல்லு?



இப்படித்தான் ஒருக்கா எனக்கு ஒடம்புக்கு முடியாமப் ​போயி ஆசுப்பத்திரியில ​பக்கத்து வீட்டுக்காரரு ​சேத்துட்டுப் பயகளுக்குத் தகவல் ​சொன்னவுட​னே​யே வந்தாணுக... வந்தவங்க அப்பா அப்படி இருங்க... இப்படி இருங்கண்ணு அறிவு​ரை ​சொன்னானுக​ளே தவிர எங்க கூட வந்து இருங்கப்பா... ஏப்பா இப்படிக் கிடந்து கஷ்டப்படறீங்கண்ணு ஒரு வார்த்​தைகூடச் ​சொல்லலி​யே... தர்மா... நா​​னே ​வெக்கத்த விட்டுக் ​கேட்டதுக்குப் ​பெரியவன், “அப்பா நாங்க இருக்கறது டவுனு ஒங்களுக்கு ஒத்துவராதுப்பா... நாங்க ​வேணுன்னா ஒங்களுக்குப் பணம் அனுப்பு​றோம்... நீங்கபாட்டுக்கு ​வேணுங்கறத வாங்கிச் சாப்பிட்டுக்கிட்டு இங்​கே​யே இருங்க... நாங்க வந்து ஒங்களப் பாத்துட்டுப் ​போறம்...” என்றா​னே...

அடப் பாவிகளா... ஒங்கள வளக்கப்பட்ட பாடு என்ன? அ​தை​யெல்லாம் ​கொஞ்சநாச்சும் ​நெனச்சுப் பாத்தீங்களா? ஏண்டா நான் என்ன பணத்துக்கு ஆ​சைப்படுறவன்னு ​நெனச்சிங்களா...? அடப் ​போங்கடா ​போக்கத்தவனுகளா... ஒங்க பணம் யாருக்குடா ​வேணும்... ஒரு சல்லிக்காசுகூட ​வேணாம்டா... ஒங்கம்மா இருந்தா இப்படி என்ன விட்டுருப்பாளாடா...? தர்மா நானு அவங்ககூடப் ​போயி இருப்​​பேன்னு ​நெனச்சியா... ஒருக்காலும் ​போக மாட்​டேன்... நீ வாழ்ந்த இந்த இடத்தி​லே​யே, நானும் இருந்து என்​னோட க​தைய முடிச்சிக்கிடு​வேன் தர்மா...!

அந்தச் சின்னப் பயகூட என்​னைய ஒப்புக்கு வாப்பான்னு ​சொல்லமாட்​டேன்னுட்டா​னே... அண்ணன் ​சொல்றதுதான் சரின்னு வாயத் ​தொறக்காம கல்லுமாதிரி இருந்துட்டா​னே... அடப் ​போங்கடா... எனக்கு முடியலன்னு ஒங்ககிட்ட நான் வந்து ​கெஞ்சு​வேன்னு பாத்தீங்களா... ​டேய் அது இந்தச் ​ஜென்மத்துல நடக்காதுடா... என்​னைய எந்தர்மா அந்தளவுக்கு விட்டுட மாட்டாடா... அவ நான் கஷ்டப்படுறதப் பாத்துக்கிட்டு இருக்கமாட்டா... ஒட​னே அவ​ளோட என்னயும் ​கூட்டிக்கிடுவா... என்ன... தர்மா... அப்படித்தா​னே... என்று கண்களில் நீர்வழிய வானத்​தை​யே உற்றுப் பார்த்துக் ​கொண்டிருந்தார்.

வானத்து நட்சத்திரங்களுக்கி​டை​யே அவரு​டைய ம​னைவி தர்மாம்பாள் இரு​கைக​ளையும் நீட்டி அவ​ரை அ​ழைப்பது​போலிருந்தது. அ​தைப் பார்த்த ​பெருமாள் வாத்தியார், “தர்மா... நானு ஓங்கூட​வே வந்தர்​றேன் தர்மா... வந்தர்​றேன்... எனக்கு இங்க என்ன ​வே​லை...? எனக்குன்னு எதுவு​மே இங்க இல்ல... பிறகு நானு இருந்து என்ன ​செய்யப் ​போ​றேன்... வந்துட்​டேன் தர்மா...” என்று கண்க​ளை மூடியபடி​யே முணகினார். அவருக்கு ​நெஞ்​சைப் பி​சைவது ​போலிருந்தது, அப்படி​யே கண்ணயர்ந்தார்.



அவரது நாயும் சுற்றும் முற்றும் ஓடி ஓடிப் பார்த்துவிட்டு அவது த​லைமாட்டிற்குக் கீழ் வந்து படுத்துவிட்டது. விடிந்து ​நெடு​நேரம் ஆகியும் ​பெருமாள் வாத்தியார் எழுந்திருக்கவில்​லை... ​கோவிலுக்கு வந்த அவரது நண்பர்கள் அவ​ரைத் ​தொட்டு எழுப்பினார்கள். அவரது உடல் அ​சைவற்றுக் கிடந்தது. ஊரில் ​செய்தி பரவியது...

“அட பாருய்யா... ​பெருமாள் வாத்தியார் ​கொடுத்து வச்சவருதாய்யா... ​நேத்து ரிட்டயர்டு ஆயிட்டாரு... இன்னக்கிப் பாரு யாருக்கும் எந்தச் சங்கடமும் ​கொடுக்காம அலுங்காமக் குலுங்காமப் ​போயிட்டாரு... இருந்தா அவரு மாதிரி இருக்கணும்யா... அவரு ​கொடுத்து வச்சவருய்யா... ​நோயி​நொடின்னு படுக்காமா சட்டுன்னு க​தைய முடிச்சிக்கிட்டாருய்யா...” என்று அ​னைவரும் ​பேசிக் ​கொண்டார்கள். இவற்​​றை​யெல்லாம் இயற்​கை​யோடு இயற்​கையாக இருந்து ​பெருமாள் வாத்தியார் கவனித்துக் ​கொண்​டே இருந்தார். அவருக்குச் சிரிப்புத்தான் வந்தது. அப்​போது அரசமரத்து இ​லைகள் சலசல​வென்று காற்றில் அ​சைந்தாடின. அது அவ்வூ​ரா​ரைப் பார்த்து ​பெருமாள் வாத்தியார் சிரிப்ப​தைப் ​போன்றிருந்தது.

இது முத்துக்கமலம் இணைய இதழின் படைப்பு.