“நான் மாடிக்கு போறேன்மா. நீங்க வர்றீங்களா”

“நீ போ, நான் இந்தச் சாமானையெல்லாம் ஒழிச்சுப் போட்டுட்டு வர்றேன்”

“அப்பா எங்கே?”

“அவர் அப்பவே மாடிக்குப் போய்ட்டார்”

என் போர்வையை எடுத்துக் கொண்டு மாடிக்குச் சென்றேன். வழக்கம் போல், அப்பா மெத்தையெல்லாம் போட்டு படுக்கை தயார் செய்து வைத்துவிட்டு வெளியில் படுத்து விட்டிருந்தார்.

எங்கள் கிராமத்து வீட்டு மாடியறை சற்று வித்தியாசமாக இருக்கும். மாடிப் படிக்கட்டுகள் ஏறும் போதில் இருக்கும் மேற்கூரை, மாடியறையில் பாதியை அடைத்துக் கொண்டு ஒரு திண்ணை போன்று வடிவமைக்கப்பட்டிருக்கும். அப்பா அதன் மேல்தான் பஞ்சு மெத்தை போட்டு எனக்கு படுக்கை தயார் செய்துள்ளார். அதில் இருவர் வசதியாகப் படுத்துறங்க முடியும். அந்தத் திண்ணையின் எதிரே ஒரு ஒற்றைத் திண்ணை. இரண்டுக்கும் நடுவே சிறிது காலி இடம். தாராளமாக ஒரு குடும்பம் அந்த அறையில் படுத்து உறங்க முடியும். திண்ணைகளை ஒட்டி, அறையைச் சுற்றிலும் ஆறு ஜன்னல்கள். அறையிலிருந்து மொட்டை மாடிக்குச் செல்ல ஒரு கதவு. சிறுவர்களாய் இருந்த போது கோடைக்காலங்களிலும், மின்சாரம் இல்லா நாட்களிலும் நாங்கள் மொட்டை மாடியில் படுத்து இடையறாது வீசும் காற்றில் எந்தவிதக் கஷ்டமோ, கவலையோ இன்றி தூங்கி விடுவோம். நாங்கள் தூங்கிய பின்னர், அப்பாவும் அம்மாவும் எங்களைத் தூக்கி கொண்டு வந்து மாடியறைத் திண்ணையில் போட்டுத் தூங்க வைத்திருப்பதைக் காலையில் எழுந்துதான் தெரிந்து கொள்வோம்.


திண்ணைகள் ஒட்டிய ஜன்னல் வழியேத் தெருவை வேடிக்கை பார்க்க முடியும். தெற்குப் பக்க ஜன்னல் வழி பார்த்தால், தெரு நீண்டு மலையடிவாரத்தைக் காட்டும். இன்னும் சிறிது தூரம் சென்றால் மெயின்ரோடு வந்து விடும். இந்த ஜன்னல் வழியே பார்த்துதான் விருந்தினர் வருகையை மொட்டை மாடியில் இருக்கும் புகைபோக்கி (இன்டர்காம்) வழியாக சமையலறையில் இருக்கும் அம்மாவுக்கு அறிவிப்போம். வீட்டின் வடக்குப் பக்கம் இரண்டு வீடுகள் தள்ளி, தெரு முடிவடைந்து நாற்சந்தியாக இருக்கும். இங்குதான் அம்மன் கோவில் திருவிழாவிற்கான தெருக்கூத்து நடைபெறும். பெரிய திண்ணையில் அமர்ந்து அல்லது படுத்து ஜன்னல் வழியேத் தெருக்கூத்தைத் தெளிவாகப் பார்க்க முடியும். தெருக்கூத்து மேடைக்கும் வீட்டுக்கும் குறுகிய தூரமே என்பதால் மாடியில் இருந்து தெருக்கூத்து பார்ப்பது பெரிய திரையரங்குகளில் பால்கனி சீட்டில் அமர்ந்து திரைப்படம் பார்க்கும் அனுபவத்தைத் தரும். இன்று தெருக்கூத்து நடக்கவிருக்கிறது. ஒரு திருமணத்திற்காக ஊருக்கு வந்த நான், தெருக்கூத்து என்றவுடன் தங்கிப் பார்த்து விட்டுக் காலையில் செல்லலாம் என முடிவெடுத்து விட்டேன்.

“இந்தா பால். இரண்டு பேரும் பால் குடிக்காமலே வந்துட்டீங்க” என்றபடி பால் டம்ளரை நீட்டினார் அம்மா.

“வேணாம்னுதான்மா வந்தேன்”

“அது என்ன... வழக்கமாக் குடிக்கிறதுதானே... குடி” என்று சொல்லி, கையில் கொடுத்து விட்டு அப்பாவுக்கு கொடுக்கப் போய் விட்டார்.

இதுதான் அம்மா.

என்னதான் நாங்கள் மறுத்தாலும், அவர் கடமையைச் செய்யத் தவறுவதில்லை. எப்படித்தான் அவர்களால் ஒரே சீராய் நேர்க்கோட்டில் பயணிக்க முடிகிறதோ? சில சமயம் எனக்கு வியப்பாகவே இருக்கும்.

திரும்பி வந்து திண்ணையில் படுத்த அம்மாவிடம், ”நீங்க இரண்டு பேரும் கூத்து பாக்கலையா?” என்று கேட்டேன்.

“நாராயணசாமி கூத்துக்கு அப்புறம் நாங்க பாக்கறதேயில்லை. அதுவுமில்லாம அப்பா இப்போல்லாம் சீக்கிரம் படுத்துர்றார். நடுவுல முழிச்சிகிட்டாலும், ஏதாவது புத்தகம் கொஞ்ச நேரம் படிச்சிட்டுட்டு தூங்கிடுறார். நானும் சீக்கிரமேத் தூங்கிடறேன்... கூட, நீ வேற நாளைக்குச் சீக்கிரம் கிளம்பனும்னு சொல்ற... காலைல டிபன் பண்ணனுமில்ல” என்றவாறே தூங்க ஆரம்பித்தார்.

இன்று நடக்கவிருந்தது வேறு ஊரிலிருந்து வந்த குழுவின் கூத்து. சிறிது நேரத்தில், “வந்தனம் வந்தனம் வந்த சனமெல்லாம் குந்தனும் குந்தனும்” என்று பாடியவாறே கூத்து தொடங்கியது. அம்மமாவுக்குச் சொல்லலாம் என்று திரும்பிய போது, அம்மாவிடமிருந்து மெல்லிய குறட்டை ஒலி வந்து கொண்டிருந்தது. வேறு வழியின்றி தனியாகவேக் கூத்து பார்க்கத் தொடங்கினேன்.

கூத்து ஆரம்பித்த சில நிமிடங்களிலேயே எனக்குக் கொட்டாவி வர ஆரம்பித்தது. நகைச்சுவை என்ற பெயரில் கட்டியக்காரன் இரட்டை அர்த்த வசனங்கள் பேசி மக்களுக்கு கிச்சு கிச்சு மூட்டிக்கொண்டிருந்தான். மக்கள் ரசித்தோ, அவன் வாங்கும் அடிகளுக்காகவோ சிரித்து வைத்தனர். நடிகர்கள் சினிமா பாடல்களைப் பாடியும், ஒப்புவிக்கும் வசனங்களுமாகப் பேசியும் கூத்தை நடத்திக் கொண்டிருந்தனர். சிறிது நேரத்திற்குப் பின் நான் எழுந்து படுத்து விட்டேன். படுத்தவாறே பழைய கூத்து நினைவுகளை அசை போடத் துவங்கினேன்.

நாராயணசாமி எங்கள் ஊர் கூத்து வாத்தியார். அம்மன் திருவிழா என்றாலே அவருடைய கூத்துதான் பெரும்பாலும். எப்போதாவது அவர் சொந்த வேலையால் தவிர்த்தாலொழிய, வேறு ஊர் கூத்து ஆட்கள் வருவதில்லை. வந்தாலும் அவர் ஆசியும் ஆதரவும் பெற்றேக் கூத்து நடைபெறும். அவருக்கு ஒரு மகனும் மகளும். மனைவியை இழந்து விட்டார். மகன் எப்போதும் வீட்டின் வெளியில் உள்ள திண்ணை அறையில் (திண்ணை - கதவு வைத்து மூடும் வசதியுடன்) அமர்ந்து ஏதாவது கைவினைப் பொருட்கள் செய்து கொண்டிருப்பான். ஒருமுறை எனக்கு பனை ஓலை காற்றாடி செய்து கொடுத்தான். பணம் கொடுத்த போது, வாங்க மறுத்து விட்டான். பின்னொரு நாளில் அவனுக்கு தொழுநோய் என்றும் அதன் காரணமாக எப்போதும் அவன் திண்ணை அறையிலேயே அடைந்து கிடந்தான் என்பதையும் அறிந்து கொண்டேன். நோய் முற்றிய நிலையில் நகரத்தில் அதற்கென இருந்த ஆஸ்பத்திரியில் சேர்க்கப்பட்டு சிகிச்சை அளிக்கப்பட்டு வந்தான். அதன் காரணமாகவே சில வருடங்கள் நாராயணசாமி கூத்து நடத்துவதைத் தவிர்த்து வந்தார்.

அவருடைய மகள் சகுந்தலா, தந்தை போலவே நல்ல நடிப்புத் திறமை வாய்ந்தவள். எங்கள் ஊர்ப்பள்ளியின் கலைவிழா நாடகங்களில் தவறாது பங்கு பெறுவாள். ஆனால் எட்டாம் வகுப்பு முடித்த பின் படிப்பில் ஆர்வம் இல்லாததாலும், வீட்டு சூழ்நிலையினாலும் அவளது கல்வி தடைபட்டுக் கலைச்சேவையும் முடங்கிப் போனது. படிப்பு அதிகமில்லையென்றாலும் நாராயணசாமி அவர்கள் எழுதும் கூத்து பாடல்களும், வசனமும் மற்ற எந்த ஊர்க் கலைஞர்களின் கூத்துக்கும் குறைவானதில்லை. அதன் காரணமாகவே வெளியூரிலிருந்தும் அவருக்குப் பல அழைப்புகள் வருவதுண்டு.

கூத்தில் பெரும்பாலும் அவர் முக்கியக் கதாபாத்திரம் ஏற்றிடுவார். மற்ற கலைஞர்கள் எல்லாம் ஊர் இளைஞர்கள். அவர்கள் எல்லோரும் வேறு தொழில்களில் இருப்பதால் நேரமின்மை காரணமாக முக்கியக் கதாபாத்திரத்தில் நடிக்கத் தயங்குவர். மேலும், அவர்கள் செய்யும் சிறுசிறு வசனப் பிழைகளையும் மறந்து போகும் வசனம் மற்றும் பாடல் வரிகளைச் சரி செய்யவும் மேடையிலேயே ஆள் தேவை என்பதாலும் முக்கியப் பாத்திரமாக நாராயணசாமி மாறிவிடுவார்.

வழக்கமான கூத்துக் கதைகளான கர்ணமோட்சம், அரவான், ராமாயணம், அபிமன்யு போன்றவைகளையே அவர் வழங்குவார் என்றாலும், இடையிடையே அவர் தரும் தகவல்கள் சுவாரஸ்யம் தரும். அவர் சாமந்திப் பூவிற்கான பெயர்க்காரணம் கூறியது சரியோ, தவறோ தெரியாது. ஆனால் ரசிக்கும்படி இருந்தது. அதன்படி இறந்த மந்தியைப் (குரங்கு) புதைத்து, சில நாட்கள் கழித்து தோண்டிப் பார்க்க அது சாமந்தி பூவாசம் வீசுமாம் எனவேதான் சா- மந்தி என்று அந்தப் பூவிற்குப் பெயராம். மற்றொரு கூத்தில் திரௌபதியை சபைக்கு இழுத்து வரும் போதே, வராமல் துகிலுரியும் போது கண்ணன் ஏன் வந்தான்? என்ற கேள்விக்கு “திரௌபதி தன்னை நம்பியே வாதிட்டுக் கொண்டிருந்ததால் கண்ணன் வரமுடியவில்லை. எப்போது கண்ணா என்னைக் காத்தருள் என்று இரு கை கூப்பிச் சரணடைந்தாளோ, அப்போதுதான் கண்ணன் அவளைக் காப்பாற்ற விரைந்தான்” என்று கேள்வி பதில் பாணியில் மக்களுக்கு சில விளக்கங்களையும் வழங்குவார்.

ஒரு சமயம் நள்ளிரவு தாண்டி கூத்து போயக் கொண்டிருக்க கூட்டத்தில் சிறிது சலசலப்பு ஏற்பட்டது. உடனே அவர்,”இன்னும் பாதி கூத்து கூட முடியவில்லை. எதை விடறது, எப்படி முடிக்கிறதுனு நான் குழம்பிப் போயிருக்கிறேன். நீங்கள் இப்படி பிரச்சினை செய்தால் என்னால் தொடரமுடியாது” என்று சொல்லி சலசலப்பை அடக்கி, கதையில் எந்தத் தொய்வும் ஏற்படாமல் முழுக்கூத்தையும் நடத்தி முடித்து மக்கள் பாராட்டைப் பெற்றார்.

ஒரு கூத்தின் போது, பெண் வேடமிடும் கலைஞருக்கு உடல்நலக் குறைவு ஏற்பட, யாரை வைத்து நடத்துவது என குழம்பியிருக்கிறார். அவருடைய நண்பர் சற்றுத் தயங்கி சகுந்தலாவை சிபாரிசு செய்ய, சற்றும் தயங்காமல், சகுந்தலாவைக் கூத்திற்கு அழைத்து வந்து விட்டார். கூத்தும், அதற்கான ஒத்திகைகளும் பெரும்பாலும் இரவு நேரங்களில் மட்டுமே நடைபெறுவது வழக்கமாதலால், பெண்கள் கூத்து வேடம் ஏற்பதில்லை. ஆனால், நேரம் நெருங்கி விட்டதால், அதன் பின் ஒருவர் வேடம் கட்டி வசனங்கள் கற்று நடிப்பது கடினம் என்பதாலும், சகுந்தலா அந்த வேடம் ஏற்க வேண்டியதாயிற்று. பிறவிக் கலைஞர் என்பதால் சகுந்தலா எந்தவித கஷ்டமுமின்றி சிறப்பாக நடித்தாள். அவள் சிரிக்கும் போது, கூட்டம் சந்தோஷப்பட்டது. அவள் அழுதபோது தேம்பித் தேம்பி அழுதது. நடனமாடியபோது பணத்தை வாரி இறைத்தது.

அன்றைய கூத்து வெகு சிறப்பாக நடந்து முடிந்து மக்களின் ஏகோபித்த வரவேற்பை சகுந்தலாவிற்கு கொடுத்தது. அதுவே சகுந்தலா கூத்துக்கலையைத் தொடரவும் வைத்தது. ஆமாம், அதன்பின் வந்த எல்லாக் கூத்துகளிலும் சகுந்தலாவையே நாராயணசாமி நடிக்க வைத்தார். அவர் கூடவே இருப்பதாலும், வசதிக்கேற்ப ஒத்திகைப் பார்க்க முடிந்ததாலும் மற்ற பெண் கலைஞர்களுக்கு ஏற்படும் அசௌகரியங்கள் சகுந்தலாவிற்கு ஏற்படவில்லை. எனவே, தொடர்ந்து கூத்தில் நடித்து மக்களின் பாராட்டைப் பெற்று வந்தாள். இடையில் சிகிச்சை பெற்று வந்த மகன் இறந்துவிட, துக்கத்திலிருந்து மீளாத தந்தைக்குப் பதில் சில கூத்துகளை சகுந்தலாவே வடிவமைத்து சிறப்பாக நடத்தியும் தந்தாள்.

சில நாட்கள் கழித்து நாரயணசாமி மகளுக்குத் திருமணம் செய்ய முடிவெடுக்க, ஆரம்பித்தது பிரச்சனை. கூத்து கட்டும் பெண்ணை மணக்க மாப்பிள்ளைகள் தயாராக இல்லை. இத்தனைக்கும் வாத்தியார், பிள்ளை வீட்டார் கேட்டதையெல்லாம் தர ரெடியாகவே இருந்தார். ஆனாலும் முடியவில்லை. இறுதியில் தனது தூரத்துச் சொந்தம் ஒன்றிலிருந்து கெஞ்சிக் கூத்தாடி ஒரு மாப்பிள்ளை பிடித்து வந்தார். வந்த மாப்பிள்ளையின் ஒரே கண்டிசன், இனி சகுந்தலா கூத்து கட்டக்கூடாது என்பதே. வேறுவழியின்றி, அவரும் அதற்கு ஒத்துக் கொண்டு திருமணம் செய்து பெண்ணை அனுப்பி வைத்தார்.

அதன்பின், பழையபடி உள்ளூரிலேயே ஒருவரை பெண் வேடத்திற்குத் தேர்ந்தெடுத்து கூத்தை நடத்தி வந்தார். சமீப காலமாய் உடல்நலக் குறைவு காரணமாய் கூத்து நடத்துவதில்லை. மருமகனுடன் ஏதோ பிரச்சினை ஏற்பட்டு பெண் வீட்டுப் போக்குவரத்தும் குறைந்து விட்டிருக்கிறது. ‘உடல்நலக் குறைவினால் தனக்குப் பின் சகுந்தலா தன் பொறுப்பை ஏற்றுக்கொள்ள வேண்டும். அவள் நடிக்காவிட்டாலும் பரவாயில்லை, நலிந்து கொண்டிருக்கும் அந்தக் கலையை வாழ வைக்க, தனக்குப் பிறகு அவள், கூத்து நடத்தவாவது மாப்பிள்ளை ஒத்துக் கொள்ள வேண்டும்’ என்று அவர் கேட்டு அதற்கு மாப்பிள்ளை மறுத்து திட்டி அனுப்பி விட்டதாகவும் ஊரிலேப் பேசிக் கொண்டனர். இந்தப் பிரச்சனையில் அவர் மனமுடைந்து, மேலும் உடல் நலிவுற்று, படுத்த படுக்கையாகி இறந்து விட்டார்.

அதற்குப்பின் ஊரில் நடந்த கூத்துகள் மக்களை ஈர்க்கவில்லை. வெறும் சம்பிரதாயமாகவே நடந்தேறின. எப்போது என் நினைவலைகள் ஓய்ந்து தூங்க ஆரம்பித்தேன் என்று தெரியவில்லை. காலையில் அம்மா கீழ்தளத்திலிருந்து கூப்பிட்ட பின்தான் எழுந்து சென்றேன்.


ஊருக்குத் திரும்பி ஒரு வருட காலம் கழிந்திருக்கும். ஒருநாள் எங்கள் வீட்டு மொட்டை மாடியில் பௌர்ணமி நிலவை ரசித்துக் கொண்டிருந்தேன். ஒரு பெரிய மேகத்திரள் நிலவை விழுங்கி இருள் சூழ வைத்த நேரத்தில், அலைபேசியில் அம்மாவின் அழைப்பு.

“என்னம்மா”

“இந்த வாரம் ஊருக்கு வாயேன்...”

“என்ன விசேஷம்”

“அம்மன் திருவிழா. அதோட பீஷ்மர் சபதம் கூத்து”

“இல்லம்மா, நான் வரலை”

“இது சகுந்தலா கூத்தாம்டா. ஊரே எதிர்பார்த்துக்கிட்டிருக்கு”

“சகுந்தலாவா? எப்படி?” ஆச்சரியத்துடன் கேட்டேன்.

“நாராயணசாமி இறப்புக்கு ஊருக்கு வந்த சகுந்தலாவை ஊர் மக்கள் கூத்துக்கு பொறுப்பேற்றுக் கொள்ளும்படி வற்புறுத்த மக்களின் அன பு வேண்டுகோளைத் தட்டிக் கழிக்க முடியாமல் ஒத்துக் கொண்டிருக்கிறாள். ஆனால், இது தொடர்பாகத் தம்பதியரிடையே பிரச்சினை ஏற்பட்டு சகுந்தலாவின் கணவன் தூக்கில் தொங்கி விட்டிருக்கிறான். ஒரு வருடம் கணவனுக்காகத் துக்கம் அனுசரித்து விட்டு, இந்த வருட கூத்திற்கு சகுந்தலா பொறுப்பேற்றுக் கொண்டு விட்டாள்”

“ஊருக்கு வரேன்மா...” என்று சொல்லி அழைப்பைத் துண்டித்துவிட்டு நான் வானத்தைப் பார்த்தேன்.

மேகத்திரளை விட்டு நிலா வெளி வந்திருந்தது. அது முன்பை விட, அதிகப் பிரகாசத்துடன் இருப்பதாய் எனக்குத் தோன்றியது.

இது முத்துக்கமலம் இணைய இதழின் படைப்பு.