என் பள்ளிப்பருவத்து
நி​னைவுகள்...
கடிதம் எழுதச் ​சொல்லி
வீடு​தேடி வரும் உறவுகள்...
அவர்கள் எழுத நி​னைக்கும் அத்த​னை
விஷயங்க​ளையும் அப்படி​யே எழுதி
அவர்களிடம் வாசிக்கும்​போது
அவர்களின் முகம் எதிர்பார்ப்​பொன்​றை
ஏந்தியிருக்கும்...
அக்கடிதத்தில் ​கோபம், கு​ழைவு,
விசாரிப்பு, கண்டிப்பு, மகிழ்ச்சி
என்ற பலவிதமான உயிர்ப்புகளும்
இடம்​பெற்றிருக்கும்...
ஊரிலிருந்து வரும்
கடிதங்க​ளை​யெல்லாம்
அவர்கள் ​கொணர்ந்து
வாசிக்கும்​போது
அவர்களது கண்களில் மகிழ்ச்சி
​வெளித்​தெரியும்...
கடிதம் எழுதப்​போகும்​போது...
எல்லாம் வல்ல இ​றைவன்
திருவருள் முன்னிற்க...
என்று ​தொடங்கி...
நி​றைவில் ​வேணும் திருவருள்
என்று முடிக்கும்​போது
அக்கடிதத்தில் பக்தி மணம்
பரவி இருக்கும்...
வரும் கடிதங்க​ளை​யெல்லாம் வீட்டில்
ஒரு கம்பி​யை வ​ளைத்து மாட்டியிருப்பர்...
அக்கடிதங்கள் ஒவ்​வொன்றும்
உயிர்த்துடிப்பா​ன​வை...
அ​வை நடமாடும் மனிதர்க​ளைப் ​போன்ற​வை...
நி​​னைக்கின்ற ​போ​தெல்லாம்
கடிதத்​தை எடுத்துப் பிரித்துப்
படித்து பார்க்கும் மனம் ஆறுதல் அ​டையும்...
அக்கடிதங்கள் உயி​ரோடு ஒட்டிய உறவுகள்...
பல காலத்​தை மனதில் உலவவிடும்
உயி​ரோட்டங்கள்... வாழ்க்​கையின்
ஏற்றத்தாழ்வுக​ளை எடுத்து​ரைக்கும்
ஒளிப்படங்கள்...

தொலைதூரம் சென்ற
உறவுகள் கடிதங்களால்
உறவாடிய காலமது...

வேலை வேண்டி,
​வெளியூருக்குச் ​சென்று தங்கியிருந்த
தந்​தையிடமிருந்து
தவறாமல் கடிதங்கள்
வந்த நேரமது...

தபால்காரர் ‘தபால்’ என்று கூறி
அத​னை என் தாயிடம்
​கொடுத்துவிட்டுச் ​செல்லும்​போது
அவரின் முகம்
என் தந்​தை​யைப் பார்த்த​தைப் ​போன்று
மகிழ்ச்சியில் ஒளிரும்...

கடிதத்தைப் பிரிக்கும்
அந்த நொடிப் பொழுதில்
முகம் முழுவதும்
மகிழ்ச்சியே மலர்ந்திருக்கும்...

படிக்கப் படிக்க
படிக்கும் உதடுகள்
சிரிப்பைத் தெறிக்கும்,
கேட்கும் செவிகள்
சுகமாய் தலையசைக்கும்.

கடிதங்கள் உறவுகளின்
இ​ணைப்புப் பாலம்...
உணர்வுகள் சங்கமிக்கும்
சாகரம்...
இவற்​றை​யெல்லாம்
பார்த்துவிட்ட பிறகு
என் உள்ளத்திற்குள் ஓர் ஆசை
நாமும் வளர்ந்து,
இருப்பிடம் விட்டு,
இடம் பெயரும்
காலங்களில் கடிதங்கள்
எழுத வேண்டும் என்று...

காலங்கள் ஓடின!
மாற்றங்கள் நிறைந்தன !
வாழ்க்​கைப் பயணத்தில்
நானும் இடம் பெயர்ந்தேன் !
வாழ்க்​கைப் பட​கைச் ​செலுத்திட
​பொருள்​தேடிப் புறப்பட்​டேன்...

கூரை வீடுகள்
மாடி வீடுகளாக மாறின...
அவ்வீடுகளின் மேல்
அலைபேசிக் கோபுரங்கள்
ஆங்காங்​கே முளைத்து விட்டன...!

அ​லை​பேசி ​கொணர்ந்த
சுனாமியால் கடிதங்கள்
காணாமற் போய் விட்டன...!
மின்னஞ்சலுக்கும்,
குறுஞ் செய்திக்கும்
இவ்வுலகம்
அடிமைப்பட்டு விட்டது.

அன்பும், பண்பும்,
பாசமும் நிறைந்த...
அன்பு மிக்க...
எனத் தொடங்கி
கடிதம் எழுத கனாக் கண்ட நான்
காலத்தின் கோலத்தால்
ஹாய், ஹலோ... என்ற
என் மின்னஞ்சலையும்,
குறுஞ் செய்தியையும்
​தொடங்குகி​றேன்...
ஆர அமர்ந்து
யோசித்து, யோசித்து
உணர்வுகளைக் கொட்டி
உயிரையும் கொஞ்சம் கலந்து
உருகி, உருகி எழுதிய
கடிதங்களுக்குக் கல்லறை
கட்டப்பட்டு புற்கள் கூட
முளைத்து விட்டன…
குறுஞ்​செய்திகளும்
மின்னஞ்சல்களும்
கடிதங்க​ளைக் காவு ​கொண்டுவிட்டன…

சொற்ப நொடிகளில்,
பேருந்து நெரிசலில்,
கடைத் தெருவின் இரைச்சலில்,
குறுகிய ​நேரத்தில்
குறுஞ் செய்தி உருவாகி
என் உறவுகளுடனான
அன்பும், பாசமும்
சிறகொடிந்த
ஒரு பறவையைப் போல...
உயிர் வாழ்கிறது...

இது முத்துக்கமலம் இணைய இதழின் படைப்பு.