கட​லே...! கடல் அ​லை​யே...!
நீ எத்த​னை அழகாக இருக்கிறாய்...!
உன் அழகிலும் ஒரு ​கோர
முகம் ம​றைந்து கிடக்கின்றது...!
உன்​னைப் பார்த்துக் ​​கொண்டு
உன் பரந்த உடற்பரப்​பை
ரசிக்க எனக்கு ஆ​சைதான்...!
உன் அ​லைக்கரங்க​​ளோடு
என் கரங்க​ளையும் பி​ணைத்து
உன் மடியில் தவழ்ந்து
வி​ளையாட ஆ​சைதான்...!
உன்​னைச் சுண்டுவிரல் ​​கொண்டு​
தொட்டுப் பார்க்க ஆ​சைதான்...!
எனது முழங்கால் ​தொடும் நீரில்
மூழ்கி எழ ஆ​சைதான்...!
எனது கால்க​ளை ந​னைத்தபடி
​வேர்க்கட​லை​யைக் ​கொரிக்க ஆ​சைதான்...!
உன்னுள் நீண்ட தூரம் ​சென்று
நீந்திவர ஆ​சைதான்...!
எனது நண்பர்களுடன்
கூட்டமாகச் ​சேர்ந்து
உன் அ​லைக்கரங்களில்
பந்தி​னை எறிந்து
வி​ளையாடவும் ஆ​சைதான்...!
​பொங்கி வரும் அ​லைநு​ரை​யை
​கைகளில் அள்ளி
வி​ளையாட ஆ​சைதான்...!
இருந்தாலும் எனக்கு ஏ​னோ
மனம் வரவில்​லை...!
எப்​போது நீ
எங்கள் வீட்டிற்குள் புகுந்தா​யோ
அன்றிலிருந்து உன்​னைத் ​
தொட்டுப் பார்க்க அல்ல
தூரத்​தே நின்று பார்க்கவும் கூட
நி​னைப்பதற்கும் கூட
அச்சப்படுகி​றோம்...!
ஆண்டு​தோறும் நாங்கள்
எங்கள் சாமிக​ளை
தீர்த்தமாட உன்னிடத்தில் ​
கொண்டு வருகி​றோம்...
நீ எப்​பொழுது
எங்கள்வீட்டுச் சாமிக​ளை
​எங்களிடமிருந்து பறித்துக்
கொண்டு ​போனா​யோ...
அன்றிலிருந்து உன்​னைத்
​தொட்டுப் பார்க்க அல்ல
தூரத்​தே நின்று பார்க்கவும் அச்சம்...
நீ வந்து ​போய்
ஆண்டு பல ஆனாலும்
நீ தந்த காயத்தின் வடு
இன்னும் ஆறாத ரணமாக
இருந்து ​கொண்​டேதான் இருக்கிறது...!

இது முத்துக்கமலம் இணைய இதழின் படைப்பு.