பண்டையக் காலத்தில் ஆரியர்கள் இந்தியாவில் நாடோடிகளாகப் புகுந்து தமிழ் மக்களோடு மக்களாகக் கலந்து தங்களது கருத்துகளையும் ஆரிய மொழியையும் தமிழ் இலக்கியத்தில் புகுத்தி ஆரிய மயமாக்கும் பொருட்டு, தொல்காப்பியர் காலம் முதல் இன்றைய காலம் வரை நூலும் நூல் உரைகளும் ஆரியப் பிராமணத் தமிழ்ப் புலவர்களால் தமிழ் மொழிகளைத் தாழ்த்தி வடமொழியான ஆரியமொழியை உயர்த்திப் பிடிக்கும் வகையில் இயற்றப்பட்டும் எழுதப்பட்டும் வந்திருக்கின்றன.

ஆரிய மொழியின் தாக்கம் தமிழில் மிக மென்மையாக முதலில் தொடங்கிக் காலப்போக்கில் மொழிக் கலப்பாக மாறிப் பின்னர் மொழி ஊடுருவலாக வலுப்பெற்றுச் செல்வாக்கடைந்து, தமிழ் மொழியைத் தாழ்த்தி ஆரிய மொழி இந்தியாவில் எவ்வாறு ஊடுருவியது என்பதைக் காணும் விதமாக இக்கட்டுரை அமைகிறது.

படைப்பாற்றல் மிக்க மனிதன் படைத்த அருங்கலைகளுள் தலைமை சான்ற கலை மொழிக்கலையே. எண்ணத்தின் வடிவமாகவும், நாகரீகத்தின் சின்னமாகவும், பண்பாட்டின் பிரதிபலிப்பாகவும் திகழும் கருத்துப் பரிமாற்றக் கலையாகவும், மனித சமுதாயத்தின் வளர்ச்சிக்கும், சமுதாய இணைப்புக்கும் துணை செய்து நிற்கின்றது.

மொழி - ஒரு தேசிய இனத்தின் உயிர். ஒரு தேசத்தின் முகவரி. கழிந்து போன காலத்தைப் பிடித்துச் சேமித்து வைக்கும் அதிசயக் களஞ்சியம். ஒரு சமூகத்தின் கருத்துக் கருவூலம். சகமனிதர்களிடையே செயல்படும் தகவல் தொடர்பு நரம்பு மண்டலம். மனிதப் படி மலர்ச்சியில் ஒரு பாய்ச்சல். உயிரினங்களில் மனிதர்களுக்கு மட்டுமே வாய்த்த அமுதசுரபி என்றெல்லாம் புகழப்படலாம்.

மொழியின் தோற்றம் மனித சமுதாயத்தின் பல்வேறு தோற்ற நிலைகளோடு பிரிக்க முடியாத வண்ணம் இணைந்துள்ளது. உலகம் முழுவதிலும் ஏறத்தாழ நாலாயிரத்திற்கு மேற்பட்ட மொழிகள் பேசப்பட்டு வருகின்றன முதன்முதலில் மனிதன் எங்கு தோன்றினானோ அங்கு தான் மொழியும் தோன்றியிருக்க வேண்டும். அந்த வகையில் குமரிநாட்டு மனிதன் தான் முதல் மனிதன். அவன் பேசிய மொழியே முதல் மொழி. அதுவே தாய்மொழியாம் தமிழ்.

உலகத்திலுள்ள மொழிகளெல்லாம் Turanian, Semitic, Aryan என முப்பெரும் அவைகளையடங்கும். இவற்றுள் ஒவ்வொரு கிளையும் ஒவ்வொரு மொழித் தொகுதியாகும். துரேனிய மொழியில் திராவிடக் கிளைக்குத் தலைமையாகக் கருதப்படுவது அமிழ்தினுமினிய தமிழ் மொழியே.

தொல்காப்பியம் மொழி பற்றிய நூலானமையால் போலும், அதன் கண்ணே தமிழ் எனும் மொழிப்பெயர் இடம் பெற்று விடுகின்றது. பனம்பாரனார், இயற்றிய பாயிரம், தொல்காப்பியத் தொடக்கத்தில் அமைந்தது,

“வடவேங்கடந் தென்குமரி
ஆயிடைத்
தமிழ்கூறு நல்லுலகத்து”(சி.பா.1-3)

என மொழி பரந்து வழங்கிய நாட்டு விரிவை அளிக்கின்றது. பொருளுடைய மொழிகளாகி, ஒருவர் கருத்தை மற்றவர் புரிந்து கொள்ளும் வகையில் அமைவது மொழி. தமிழின் முதல் நூலும், காலத்தால் முந்திய நூல் தொல்காப்பியம் மொழி என்பதனைக் கண்டறிந்துள்ளது. சங்க இலக்கியம் மொழி என்ற சொல்லை பாஷை என்னும் பொருளைத் தருகின்றது.

“நிறை மொழி மாந்த ராணையிற் கிளந்த
மறைமொழி தானே மந்திர மென்ப” (தொல்.செய்.178)

என்றும்,

“தொகுத்தல் விரித்த றொகைவிரி மொழிபெயர்த்து” (தொல்.மரபு.97)

என்ற நூற்பா மூலம் வடமொழியின் மிகுதியான செல்வாக்குக் காரணமாக, தமிழ் மற்றும் அழிந்த பல திராவிட மொழிகளும், பிற இந்திய மொழிகளும் இன்றுவரை, பாஷை என்ற சொல்லை மொழி என்பதனைக் குறிக்கப் பயன்படுத்துவதாகத் தெரிகின்றது.

ஆரியர்கள் இந்தியாவிற்குள் நுழைந்தது கி.மு.1500 - 2000க்குள் எனக் கூறலாம். ஆரியர்கள் தென்னாட்டிற்கு வருவதற்கு முன்பு தமிழ் மொழி மிகவும் சிறப்புற்று இருந்தது. ஆரியர்கள் வந்த பின்பு தமிழ் மொழி, தமிழ் நாகரீகம், தமிழர் பண்பாடு முதலிய அனைத்தும் சிதையத் தொடங்கின. தொல்காப்பியர் காலத்திற்கு முன்பே, ஆரியர் இந்தியாவிற்குள் புகுந்து விட்டனர். அவர்கள் மொழி தமிழில் கலக்கத் தொடங்கியது. அதனாலேயே தொல்காப்பியர்,

“வடசொற் கிளவி வடவெழுத் தொரீஇ
எழுத்தொடு புணர்ந்த சொல்லா கும்மே” (தொல்.சொல். 401)

என்று கூறுகிறார். ஆடு, மாடு மேய்க்க வந்த ஆரியர் ஆட்டக் கலையிலும் வல்லவராயினர். தமிழரொடு கலந்த ஆரியர் தமிழ்மொழியைக் கற்றனர். தமிழர் பண்பாட்டையும் தமிழ் மொழியையும் கெடுக்க நினைத்தனர். தமிழர்கள் எதிர்த்து நிற்காத அளவிற்குத் துணிவு கொண்டனர். அரசர்களையும், செல்வர்களையும் அண்டியே தனது காரியங்களைச் செய்து கொண்டனர். ஆரியர்களின் வெண்ணிறத்தாலும், வெடிப்பொலி பேச்சாலும், கூத்தாலும் தமிழ் மன்னர்கள் ஆரியர்களுக்கு அடிமையானார்கள்.

உலக மொழிகள் மொத்தம் ஏறத்தாழ மூவாயிரம். அவை முப்பது குடும்பம் போல் பகுக்கப்பட்டுள்ளது. இந்தியாவில் ஆஸ்ட்ரிக் குடும்பம், இந்தோ ஆரிய மொழிக் குடும்பம், திபத்தோ சீன மொழிக் குடும்பம், திராவிட மொழிக் குடும்பம் என நான்கு மொழிக் குடும்பங்கள் உள்ளன. இவற்றில் முதன்மையானது ஆரியம், சேமியம், சித்தியம் என மூன்றாகச் சொல்லப் பெறும். இவற்றில் ஆரியம் முதன்மையாகக் கொள்ளப்பெறுகிறது.

ஆரிய மொழிக் குடும்பத்தை பதினொரு பிரிவாகப் பிரிப்பர். அவை இந்தியஆரியம், ஐரேனியம், பாலத்திய சிலாவோனியம், அர்மீனியம், அல்பானியம், கிரேக்கம், இலத்தீனம், செலத்தியம், தியூத்தானியம், தொக்காரியம், இத்தைத்தம். இவற்றுள் முதலாவதாக ஆரியம் அமைந்துள்ளது. ஆரியம் என்னும் பெயர் ஒரு மொழிக் குடும்பத்தைப் பொதுவாகக் குறிப்பதுடன், இந்திய ஆரியத்தைத் தனிப்படக் கூறவும் செய்யும். இதனால் ஆரிய மொழிக் குடும்பம் இந்திய ஐரோப்பியம் அல்லது இந்திய செருமானியம் என்று சொல்லப் பெறும். தொடக்க நிலையிலிருந்தே ஆரிய மொழிக் குடும்பம் திராவிட மொழிக்குடும்பம் ஒன்றன் மீது மற்றொன்று ஆதிக்கம் செலுத்தியுள்ள உண்மை நிலையைக் கண்டு கொள்ள முடிகின்றது.

வடமொழிக்குத் தமிழ் நூல்களில் ஆரியம் என்னும் பெயர் வழங்கப்படுகிறது. ஆரிய நாடு, ஆரிய வர்த்தம், ஆரிய பூமி என்று சொல்லப்படுவது இமயமலைக்கும், விந்திய மலைக்கும் இடைப்பட்டதாகும். இந்தப் பகுதி தான் ஆரியர் முதன்முதலாக இந்தியாவில் குடியேறிய இடமாகும். அதனால் தான் ஆரிய மொழிக்கு வடமொழி என்று பெயர்.

தமிழ் எல்லாத் துறைகளிலும் தனியாட்சி செலுத்தி முதன்மையாகத் திகழ்ந்தது. இடைக்காலத்தில் வடமொழி தேவபாஷை மூவேந்தரால் ஏற்றுக் கொண்டதால் ஆரியராகிய பிராமணர்கள் நடத்தும் பூஜை காரணங்களுக்கெல்லாம் தமிழ் விலக்கப்பட்டது. வடமொழி பேசுவது உயர்வு என்ற கருத்து நாளடைவில் எழுந்தது. தமிழரசரும் ஒருசில தமிழ்ப்புலவரும் தமிழைப் புறக்கணிக்கவும் தலைப்பட்டனர்.

தமிழ், வடமொழி கிளையெனக் கருதப்பட்டு, 11ம் நூற்றாண்டில் வடமொழி இலக்கணம் தழுவி வீரசோழியம் என்னும் தமிழ் இலக்கண நூல் இயற்றப்பட்டது. கடைச்சங்க காலத்திலிருந்து ஆரியக் கருத்துகளும் தமிழ் இலக்கியத்தில் புகுத்தப்பட்டதால் தமிழ் வரலாற்றிலும், தமிழ் நாட்டு வரலாற்றிலும் புராணக் கருத்துகள் புகுந்தன.

வடமொழி வழிபாட்டு மொழியாகவும், சடங்கு மொழியாகவும் வழக்கூன்றிய பின், தமிழ் அவற்றிற்குத் தகாததென்று தள்ளப்பட்டு தன் பழந்தன்மையை இழந்தததுடன், தாழ்வும் அடைந்தது. வடசொற்களைச் சொன்னால் உயர்வும் தென்மொழிகளைச் சொன்னால் தாழ்வும் உண்டாகுமென்ற தவறான கருத்து, தமிழ் மக்கள் உள்ளத்தில் புகுந்ததினால், வடசொற்கள் ஒவ்வொன்றாய் வழக்கில் புகுந்து, ஆயிரக்கணக்கான தூய தமிழ்ச் சொற்கள் வழக்கிழந்து போயின.

தமிழுக்கு நேர்ந்த தாழ்வு தமிழனுக்கும் நேர்ந்தது. அதனால், பிராமணன் தொட்டதை எல்லாம் தமிழரும் உண்ணலாமென்றும், எத்தணை உயர்ந்த தமிழனாயினும், அவன் தொட்டதைப் பிராமணன் உண்ணக் கூடாததென்றும் சமுதாய மாற்றங்கள் அடைந்தன. இது தமிழ் மக்களின் பொருளியல் வாழ்வைப் பெருமளவில் பாதித்தது.

தமிழ் மக்கள் தமிழின் உயர்வையும், வரலாற்றையும் அறியாது, தம்மைச் சத்திரியரென்றும், வைசியரென்றும் சொல்லித் தமக்கு ஆரியத் தொடர்பு கோரவும், சில உயர் வேளாளர் தம்மைச் சூத்திரர் என்றழைத்து, தம்மை உயர்த்துவது போல் கருத்தில் கொண்டு தம்மை தாழ்த்தும் நிலை ஏற்பட்டு விட்டது.

ஒரு மொழியின் மீது மற்றொரு மொழியின் தாக்கமோ, ஆதிக்கமோ மிகச் சாதாரணமாக நிகழ்ந்துவிட இயலாது. ஒரு மொழியின் சமூக, அரசியல், பண்பாடு, கல்வி ஆகிய தளங்களில் மற்றொரு மொழி பெறும் செல்வாக்கை அடிப்படையாகக் கொண்டே தாக்கமும் ஆதிக்கமும் நிகழும். தமிழ்ச் சமூகப் பண்பாடு இலக்கியப் பரப்புகளில் சமஸ்கிருத மொழியோடு தமிழ் கொண்ட தொடர்பு சமஸ்கிருத மொழியின் தாக்கமாக இங்குக் கருதப்படுகிறது.

கி.பி 11ம் நூற்றாண்டில் தமிழ் சமஸ்கிருத மொழிக் கலப்பு மிகுந்து, மணிப்பிரவாளம் என்ற ஒரு இலக்கிய நடை செல்வாக்குப் பெற்றது. மணியும், பவளமும் சேர்த்து நடை என்பது அதன் பொருளாகும். சமஸ்கிருதம் இறைவனுடைய மொழியாக போற்றப்பட்ட, இக்காலத்தில் இந்நடையில் எழுவது கற்றோரிடம் கருத்துப் பரிமாற அவசியம் என்ற நிலையினை உருவாக்கியது.



வடமொழிக்கும் தமிழ் மொழிக்கும் இடையேயான தொடர்பு சமமாக இருக்கவில்லை. சமஸ்கிருதம் தமிழ்மொழி மீது அதிகாரமும் செலுத்தியது. இதை மு.வ பின்வருமாறு கூறுகிறார்,

“பழமையும் தனிமையும் உடைய வளர்ச்சி தமிழ் இலக்கியத்திற்கு இருப்பதைப் பிற்கால வடமொழி அறிஞர் மறந்துவிட்டனர். தமிழுக்கு எந்தப் பெருமையும் இல்லை. எல்லாப் பெருமையும் வடமொழிக்கே என்று வீண் வம்பு பேசினர். தமிழில் உள்ள பல சொற்கள் வடமொழியிலிருந்து கடன் வாங்கப்பட்டவை என்ற கருத்தைப் பரப்பினர். தமிழ் நூல்களையும் வடமொழி அறிஞர்கள் மதிப்பு கொடுத்து போற்றவில்லை. தமிழை நீச்சபாஷை என்று ஒதுக்கி வடமொழி மட்டுமே தேவபாஷை என்று உயர்த்திப் பேசினார்கள். தமிழ் நூல் அழிப்பு தமிழில் இதுவரை வெளிவராத பழைய நூல்களை ஓலைச் சுவடியிலிருந்து சமஸ்கிருதத்தில் மொழிபெயர்த்து தமிழ்மொழிகளை அழித்து விட்டனர். வடமொழியாளர்கள் தமிழர்களது ஒழுக்க வழக்கங்களை உணர்ந்து அவற்றிற்கேற்ப வடமொழியில் நூல்கள் வகுத்தனர். தமிழரிடத்து பல அரிய விசயங்களையும் மொழி பெயர்த்துத் தமிழர் அறியுமுன்னரே அவற்றைத் தாமறிந்தன போலவும், வடமொழியிலிருந்து தமிழிற்கு இவை வந்தன என்றும் கூறினர்.

வடமொழி ஏற்றத்துக்கும், ஆரியர்தம் பெருமைக்கும் துணை நின்று நூலெழுதும் தமிழ்ப் புலவர்களைத் தாங்கிப் போற்றிப் பாராட்டுதலும், உதவிகள் செய்தலும், இதுபோல் இல்லாத தமிழ்ப் புலவர்களை, வடமொழிக்கு துணைநிற்கும் தமிழ்ப் புலவர்களைக் கொண்டு தாக்கவும் முற்பட்டனர்”

தமிழும் வடமொழியும் ஏற்கனவே ஒன்றுக்கொன்று தொடர்பு கொண்ட மொழிகள். வடமொழி ஒரு காலத்தில் பாரததேசம் முழுவதற்கும் பொது மொழியாக விளங்கியதாலும், தெய்வீக மொழியாகி சமய நூல்கள் தோன்றுவதற்கும், அரசியலில் சிலாசனங்கள் அமைக்கவும் எடுத்தாளப்பட்டதாலும், வடமொழித் தொடர்பு மற்ற மொழிகளுக்கு பெரிதும் தேவைப்பட்டது.

தமிழின் பிள்ளை மொழிகளான மலையாளம், தெலுங்கு, கன்னடம், துளு முதலிய தலையாய திராவிட மொழிகள் பிரிவதற்குக் காரணம் சமஸ்கிருதமே. ஆரிய மொழியாகிய சமஸ்கிருதத்தையும், ஆரியப் பண்பாட்டையும் பரப்பி வருகின்ற நிலையில், தமிழர்கள் விழிப்பின்மை, ஒற்றுமையின்மை, மொழியறிவு, உணர்வின்மை, துணிவின்மை முதலியவற்றால் வடமொழி ஊடுருவலைத் தடுக்க தமிழ்மொழிக்கென போராட்டம் நடத்த வேண்டியிருக்கும்.

‘ஆரியர் கூத்தாடினாலும் காரியத்தில் கண்ணாயிருப்பர்’ என்ற பழமொழியை மனதில் எண்ணிக் கொண்டு ஆயிரக் கணக்கான வருடங்களாக அடிமைகளாகவும், ஏமாளிகளாகவும் இருந்த தமிழ் மக்கள் விழிப்புற வேண்டும்.

கடந்த மூவாயிரம் ஆண்டாகத் தமிழர்களின் உள்ளத்தில் ஊட்டப்பட்ட ஆரிய நஞ்சை உடனே வெளியேற்ற முடியாததால் படிப்படியாகத் தமிழர் சமுதாயம் திருந்தி வர வேண்டும். ஆரியர்களுக்குத் தமிழே தாய் மொழியாக இருந்தும், அவர்களுக்கு அடிமைப்பட்ட அரசியல் கட்சியாளரின் பேதமையாலும், வேற்று மொழிகளேப் போற்றப்பட்டு நாட்டுமொழி தூற்றப்படுகிறது. இந்தநிலை எந்தச் சூழ்நிலையிலும் மாற்றப்பட வேண்டும், இல்லையென்றால், தமிழ் மொழி வாழவும், தமிழன் முன்னேறவும் எள்ளளவும் இடமில்லை.

*****

இது முத்துக்கமலம் இணைய இதழின் படைப்பு.