மனிதன் தன் ஆற்றலுக்கு அப்பாற்பட்ட இயற்கையை வழிபடத் தொடங்கிய வழிபாடே ‘ஆதிவழிபாடு’ ஆகும். இயற்கையை வழிபடத் தொடங்கிய மனிதன் ஆண்டுகள் செல்லச் செல்ல இயற்கைக்கும் அப்பாற்பட்ட ஒரு ஆற்றலை உணர்ந்தான். அதனைக் கடவுள் என்றான். அதற்கென ஒரு மரத்தை நட்டான். அதனையே ‘கந்துநிலை’ அல்லது ‘கந்தழி’ எனக் குறிப்பிட்டார் தொல்காப்பியர். ஓரிடத்தில் நிலையாக வாழத்தொடங்கிய மனிதன் தான் வாழும் நிலத்திற்கு அடையாளமாக ஒரு தெய்வத்தை வழிபடத் தொடங்கினான். இவ்வாறு இறைவனை உருவாய் அருவாய் அருவுருவாய் அமைத்தனர். உருவங்களைக் கல்லிலும் செம்பிலும் வடித்தனர். பின்னர் அச்சிலைகளைக் காக்கும் பொருட்டு கூரை அமைத்தனர். இவ்வாறாக மனிதனிடம் மெல்ல வழிபாடு தோன்ற ஆரம்பித்தது. சங்க இலக்கியங்களில் கடவுளைப் பற்றிய செய்திகளும் இடம் பெற்றுள்ளன. காலம் செல்லச் செல்ல தோன்றிய அரசுகளால் வலிமையான கோயில்கள் நிறுவப்பட்டன. பகவத் கீதையையும் திருக்குறளையும் இந்து சமயத்தின் புனித நூலாகக் கொள்ளலாம். எனவே திருக்குறளில் வாழ்க்கை அறமாகக் கூறப்பட்டுள்ளவற்றை அடிப்படையாகக் கொண்டு அதன்வழி சமய நூல்கள் கூறும் கருத்துக்களை ஆராய்வதே இக்கட்டுரையின நோக்கமாகும்.

தமிழர்களுக்குச் சமய நூல்கள் அவர்கள் வாழும் வழிமுறைகளை வகுத்துக் காட்டியுள்ளன. இராமாயணம் படிக்கிறான் ஒருவன். என்ன தெரிந்து கொள்கிறான்? இராமனைப் போல் வாழ வேண்டும் இராவணனைப்போல் வாழக்கூடாது என்று உணர்கிறான். அன்பு அறம் போன்றவற்றை அறிவுறுத்துவதன் மூலம் அவர்கள் எவ்வாறு குற்றமற வாழ முடியும் என்ற வழியையும் காட்டுகின்றன.

அன்பு எல்லா உயிர்களிடத்தும் இயல்பாக அமைந்த ஒரு குணம். ஆன்பு என்பது மனிதன் பிறக்கின்ற போதே கூடப்பிறந்து வளர்கின்ற இயற்கைப் பண்பாகும். பிற பண்புகள் யாவும் அன்பின் அடித்தளத்திலேயே வளரும் பண்புகள். அந்த அன்பினை முதன் முதலில் நமக்கு ஊட்டுபவள் தாய். தாய்ப்பாலில் கலந்து முதன் முதலாகச் சேய்க்கு அன்பை ஊட்டுபவள் தாய் என்னும் தெய்வம். அந்தத் தாயை எவ்வாறு போற்ற வேண்டும் என்பதை வலியுறுத்த பக்தி இலக்கியங்கள் தெய்வத்திற்கு ஈடாகத் தாயைப் போற்றி வந்துள்ளன. தாயை நேசிப்பவன் தாய் நாட்டையும் நேசிப்பான். எனவே தாயை நேசிக்க வேண்டும் என்பதைப் பக்தி இலக்கியங்கள் நேரடியாகவும் மறைமுகமாகவும் வலியுறுத்தி வந்துள்ளன.

“தாயினும் நல்லன் தாழ்சடையோனே”

என மூவாயிரம் ஆண்டுகளுக்கு முன் வாழ்ந்த திருமூலரும்

“தாயவனை தாயவன் காண்”

என அப்பர் பெருமானும்,

“தாயிற் சிறந்த தயாவான தத்துவனே
பால் நினைந்தூட்டும் தாயினும் சாலப்பரிந்து”

என மாணிக்கவாசகரும் போற்றுகின்றனர்.



பெரிய புராணம் என்னும் திருத்தொண்டர் புராணம் அன்பை விளக்கப் புகுந்த நூலாகும். அது அன்பினால் செயற்கருஞ்செயல்கள் செய்த அடியார்கள் வரலாற்றினைக் கூறுகின்றது. அறுபத்து மூன்று தனியடியார்களுள் அந்தணர் பன்னிருவர், அரசர் பதினொருவர், வேளாளர் பதின்மூவர், வணிகர் ஐவர், ஆதி சைவர் நால்வர், இடையர் இருவர், நுயைர் சான்றார், வேடர், வாணியர், மாமத்திரர், ஏகாலியர், சாலியர், புலையர், குயவர், பாணர் இவர் ஒவ்வொருவர். இவ்வாறு குலத்தால் வேறுபட்டவராயினும் அவர்களனைவரும் அன்பால் ஒன்றுபட்டவர். அந்தணரான சுந்தரர் அடியார்களனைவரையும் ஒரே நிலையில் வைத்துப் பாடிய திருத்தொண்டத்தொகையில் ‘அடியார்க்கு அடியேன்’ என்று போற்றினார். மேலும் அந்தணரான சம்பந்தர் வேளாளரான அப்பரை அடிபணிந்து வணங்கினார். அந்தணரான அப்புதியடிகளும் நாவுக்கரசர் பெயரையே தன் அறச்சாலைகளுக்கும் மக்களுக்கும் சூட்டியதோடு அவரையே தம் கண்கண்ட தெய்வமாக வணங்கினார். திருநாளைப் போவாரை தில்லைவாழ் அந்தணர் மூவாயிரவர் தொழுது போற்றி தில்லை அம்பலத்துள் அழைத்துச் சென்றனர்.

“அங்கமெலாம் குறைந்து அழுகுதொழுநோயரேனும்
ஆவுரித்துத் தின்கின்ற புலையரேனும்
கங்கை வார் சடைக்கரந்தார்க்கன்பராகில்
அவர் தாமே யாம் வணங்கும் கடவுளாரே”

என்று அப்பர் குல வேறுபாடின்மையை வலியுறுத்திப் பாடியுள்ளார்.

தன்னால் பாராத அன்பு உயர்ந்தது. அதற்கு இவ்வுலகில் ஈடு இணையே இல்லை எனலாம். பெரியபுராணம் முழுவதும் இந்நிலையையே விளக்குகின்றது. எனினும் அவற்றிலெல்லாம் குறிப்பிடத்தக்கது. கண்ணப்பரின் அன்பு, பிறருக்கு ஒரு துன்பம் என்று தெரிந்ததும் தன்னை வதைத்து அத்துன்பத்தைப் போக்கும் குணம் கொண்டால் இவ்வுலகில் சண்டை என்னும் சொல்லுக்கே பொருள் இருக்காது.

‘அறம்’ என்னும் சொல் விரிந்த பொருளுடையது. மனிதன் புரியும் நற்செயல்கள் அனைத்தையும் இதில் அடக்கிக் கூறலாம். தமிழர் வாழ்வில் அகம் - புறம் இருநிலையிலும் அறம் கடைபிடிக்கப்பட்டு வந்ததைத் தமிழ் இலக்கியங்கள் குறிப்பாகவும் தெளிவாகவும் புலப்படுத்தியிருப்பதைக் காணலாம். அறம் என்ற சொல் நீதியைக் குறிக்கும். அறம் என்ற சொல் இடத்திற்கேற்பப் பல பொருள்களில் வழங்கப்படுகின்றது. எனினும் அவையெல்லாவற்றுக்கும் அடிப்படியாக உள்ள அதன் சொற்பொருள் ‘அற்றது’ என்பதே. அதாவது பற்றற்ற நிலை தன்னலமற்ற தூய்மை. மேலும், அறம் என்னும் சொல்லுக்கு நேர்மை குணம், நன்மை, கடமை எனப் பலபொருள் காணலாம். இத்தகைய அறம் என்னும் சொல் பல கிளைகளாக விரிந்து பொருள் தருவதைக் காணலாம்.

அறநெறியில் நின்று வாழ்க்கை நடத்தும் போது அறத்தின் ஒரு கூறாகிய செய்ந்நன்றி அறிதல் என்பதையும் கடைப்பிடித்து ஒழுக வேண்டும். ஒருவருக்கொருவர் உதவி செய்யாவிட்டால், உலக வாழ்க்கை நடைபெறாது. அவ்வாறு செய்த உதவியை நினைத்து வாழ்ந்தால் ஒற்றுமை குறையாது. இதைத்தான் திருவள்ளுவரும்,

“காலத்தினால் செய்த நன்றி சிறிதெனினும்
ஞாலத்தின் மாணப் பெரிது”

என்கிறார்.

வைணவ நூலான இராம கதையில் செய்ந்நன்றியறிதலைப் பற்றி அனுமன் பேசுகின்றான். இராமனுக்கு உதவுவதாகக் கூறிச் சென்ற சுக்ரீவன் சிற்றின்பத்தில் மூழ்கி விடுகின்றான். சினத்துடன் இந்த இலக்குவன் தாரையின் சந்திப்பினால் தணிகிறான். அப்போது அனுமன் இலக்குவனிடம்

“சிதைவகல் காதல் தாயைத்
தந்தையைக் குருவைத் தெய்வப்
... ... ... ... ...
உதவி கொன்றோர்க்கு ஒன்றேனும்
ஒழிக்கலாம உபாயம் உண்டோ”

இதில் பெரிய பாவங்கள் அனைத்திலும் கொடியது இச்செய்ந்நன்றிக் கொலை என்று செய்ந்நன்றி மறத்தலின் கொடுமையை அனுமன் வாக்கில் காணலாம்.

“செஞ்சோற்றுக் கடன் கழித்தல்” ஒரு வகையில் செய்ந்நன்றி அறிதலுக்கு ஒப்பாகும். இதனை வில்லி பாரதத்தில் காணலாம். கண்ணனின் தூண்டுதலால் குந்திதேவி கர்ணனிடம் வருகின்றாள். பாண்டவர்களோடு வந்து சேருமாறு அழைக்கின்றாள். அதற்குக் கர்ணன், “அன்னையே என்னைப் பெற்ற நீ அன்பு இல்லாமையாலோ, அல்லது பெரும்பழி நாணியோ என்னைக் கைவிட்டீர் அற்றைநாள் தொடங்கி என்னைத் துரியோதனன் இன்றளவும் ஆருயிர் துணை எனக் கருதுகின்றான்.

பொறுமை என்பதை வள்ளுவர் பொறையுடமை என்கிறார். இல்லறத்தார்க்கு மட்டுமின்றி துறவறம் பூண்டோர்க்கும் இருக்க வேண்டிய குணங்களும் இதுவும் ஒன்று. ‘பொறுத்தார் பூமியாள்வார்’ என்பது பழமொழி. பொறுமைக்கு இலக்கணமாகக் காட்டப்படுபவன் பஞ்சபாண்டவர்களில் மூத்தோனான தருமன் வில்லிபாரத்தில் ஓரிடத்தில் கண்ணனோடு பாண்டவர்கள் கலந்து யோசிக்கின்றனர். சந்து செய்து அருளுமாறு வேண்டுகிறான் தருமன். இதனை,

“முந்து ஊர் வெம்பணிக்கொடியேன் மூதூரில்
நடந்து உழவர் மூன்றில் தோறும்
நந்து ஊரும் புனல்நாட்டின் திறம்வேண்டு
நாடு ஒன்றும் நல்காண் ஆகில்
ஐந்து ஊர் வேண்டு அவை இல்எனில் ஐந்து இலம் வேண்டு”

அவை மறுத்தால் அடுபோர் வேண்டு என்று விளக்குகிறார். இதில் தருமன் நாடு கேட்டு தராவிட்டால் ஊரும், அதுவும் தராவிட்டால் ஐந்து இல்லமும், அதுவும் தராவிட்டால் பின்பே போர் செய்ய அழைத்திடு என்று கூறுகிறான். தனக்கு உரிமையானதைப் பெறக்கூட தருமன் எவ்வாறு பொறுமையுடனும், பெருந்தன்மையுடனும் நடந்து கொள்கிறான் என்பதை மக்கள் இங்கே ஆழ்ந்து நோக்குதல் வேண்டும்.

இருண்டகாலம் எனப்படும் களப்பிரர் காலத்தில் நாயன்மார்களும், ஆழ்வார்களும் தோன்றி சமயமறுமலர்ச்சியை ஏற்படுத்தினர். இவர்கள் பல்வேறு தலங்கள் தோறும் இறைவனைப் பற்றிய சிறப்புகள் குறித்து பக்திப்பனுவல்களை இயற்றினர். சமயச் சான்றோர்கள் இயற்றிய பக்தி இலக்கியங்களில் மக்கள் வாழும முறைகள் பற்றியும், நீதி நெறிகள் பற்றியும் நிரம்பக் கூறியுள்ளனர். திருக்குறளில் மனித வாழ்க்கைக்குத் தேவையான அறங்கள் பல கூறுப்பட்டுள்ளதைப் போன்றே சமயம் சார்ந்த இலக்கியங்களிலும் வாழவேண்டிய முறைகள் பற்றி கூறப்பட்டுள்ளன. சமயம் சார்ந்த தமிழ்நூல்கள் மக்கள் வாழ வேண்டிய முறைகளை எடுத்துக்காட்டுகின்றன.

*****

இது முத்துக்கமலம் இணைய இதழின் படைப்பு.