மனிதர் ஒவ்​வொருவரும் எ​தையாவது நி​னைத்துக் ​கொண்​டே இருப்பார்கள். யாருடனும் ​பேசிக் ​கொண்டிருந்தாலும், எந்தச் ​செய​லைச் ​செய்து ​கொண்டிருந்தாலும் மனித மனம் எ​தைப் பற்றியாவது ஓயாது சிந்தித்துக் ​கொண்​டே இருக்கும். இது இயல்பானது. மனம் ஒரு நிலையில் நில்லது அ​லைபாய்ந்து ​கொண்​டே இருக்கும். அதனால்தான் மன​தைக் குரங்கிற்கு ஒப்பிட்டுப் ​பெரி​யோர்கள் கூறினர், இம்மனித மனம் சதா ஏதாவ​தொன்​றை நி​னைத்துக் ​கொண்​டே இருக்கும்.

மனம் நி​னைப்ப​தை நடத்திக் காட்ட​வேண்டும் என்றும் நி​னைக்கும், தாம் நி​னைக்கும் அ​னைத்துச் ​செயல்களும் உட​னே நிகழ ​வேண்டும் என்று ஒவ்​வொருவரும் நி​னைக்கின்றனர். மனிதனின் இத்த​கைய பண்பி​னை பழ​மொழிகள் பல நமக்கு எடுத்து​ரைக்கின்றன.

மனிதன் நி​னைப்பது அ​னைத்தும் நடப்பது என்பது அரிது. அவ்வாறு நடத்து விட்டால் எந்த ஒரு மனிதனும் த​ரையில் நடக்க மாட்டான். வானத்தில் பறந்து ​கொண்​டே இருப்பான். நி​னைப்பு என்பது மனிதருக்கு மனிதர் ​வேறுபடும். சிலர் நல்லனவற்​றை நினைப்பர். ​வேறு சிலர் எப்​போது பார்த்தாலும் தீயனவற்​றை​யே நி​னைத்துக் ​கொண்டிருப்பர்.

நன்​மை நடந்தால் மனிதன் மகிழ்கிறான். தீயன நடந்தால் வருந்துகிறான், நல்லனவற்​றை நி​னைப்பவ​ரை ​நேர்ம​றைச் சிந்த​னையாளர் என்று அ​ழைப்பர், எப்​போதும் தீயனவற்​றை​யே நி​னைத்துக் ​கொண்டு ​பேசுபவர்க​ளை எதிர்ம​றைச் சிந்த​னையாளர் என்று அ​ழைப்பர். இந்த எதிர்ம​றைச் சிந்த​னையாளரிடம் நாம் சிறிது எச்சரிக்​கையாக இருக்க ​வேண்டும். அவர்களும் விரக்தி​ அ​டைந்து, மற்றவ​ரையும் அத்த​கைய மனநி​லைக்குக் ​கொண்டு வந்து விடுவர்.



நாம் இந்தச் ​செயல் இப்படித்தான் நடக்கும் என்று கருதிச் ​செய்தல் கூடாது. ​செயல் நம்மு​டையதாக இருப்பினும் அதன் முடிவு இறைவனது ​கைகளில்தான் உள்ளது. நல்லதில் ​போய் முடியும் என்று நாம் நி​னைத்து ஒன்​றைச் ​செய்தால், அது தீயதில் போய் முடியும். அப்​போது என்ன இப்படிச் ​செய்துவிட்டா​யே என்று பிறர் நம்​மைப் பார்த்துக் ​கேட்கின்ற ​போது, “இப்படி நடக்கும்னு நான் எதிர்பார்க்கவில்​​லை. நல்லதுல முடியும்னு ​நெனச்​சேன். ஆனா இப்படித் தவறா முடிந்து விட்டது” என்று கூறு​வோம். இத​னை,

“நி​னைச்சது ஒண்ணு நடந்தது ஒண்ணு”

என்ற பழ​மொழி எடுத்து​ரைக்கின்றது.

மகாபாரதத்தில் ஒரு காட்சி வருகிறது. வியாச பகவான் தருமனும் அவன் தம்பிகளும் இருக்கின்ற இந்திரபிரஸ்தத்திற்கு வருவார்.

பாண்டவர்கள் அ​னைவரும் ​சென்று, அவ​ரை வணங்கி வர​வேற்று, அவ​ரை உயர்ந்த ஆசனத்தில் அமருமாறு கூறுவார்கள், அவரும் அவர்களது அன்பினில் மன​தைப் பறி​கொடுத்து அவர்கள் கூறியபடி​யே அமர்வார்.

அப்​போது வியாச முனிவ​ரைப் பார்த்துத் தருமர், “முக்காலமும் உணர்ந்த முனிபுங்கவ​ரே! எங்களக்கு நல்லனவற்​றை உப​தேசித்து அருள ​வேண்டும், இனி என்ன நிகழப்​போகிறது என்ப​தைக் கூறி நாங்கள் அதற்​கேற்ப எப்படி நடந்து ​கொள்ள ​வேண்டும் என்ப​தையும் எங்களுக்குத் ​தேவரீர் எடுத்து​ரைக்க ​வேண்டும்” என்று பணிந்து ​வேண்டினான்.

அதற்கு வியாசர் கண்க​ளை மூடித் தியானித்துவிட்டு தரும​னைப் பார்த்து, “தருமா உன்னால் இந்தக் குலம் அழியக்கூடிய ​செயல் ​தொடங்கப் போகிறது. அதற்கு நீ​யே காரணமாக இருக்கப் ​போகிறாய். அதனால் நீங்கள் அ​னைவரும் கவனமுடன் இருக்க ​வேண்டும்” என்று கூறி அவர்க​ளை எச்சரிக்​கையுடன் இருக்குமாறு கூறிவிட்டுச் ​சென்று விட்டார்.

அவ​ரை வழியனுப்பி ​வைத்தவுடன் தன் தம்பியருடன் மிகவும் கவ​லையுடன் இருந்தான் தருமன். “தம்பிய​ரே நம் குலநாசத்திற்கு நான் காரணமாக இருக்கப் ​போகி​றேன் என்று வியாச பகவான் கூறிவிட்டா​ரே! நான் என்ன ​செய்வது? என்று கூறிக் கவ​லையுற்றான்.

தம்பியர்கள் சமாதனம் கூறியும் அவனால் ஏற்றுக் கொள்ள முடியவில்​லை. நீண்ட ​நேர ​யோச​னைக்குப் பின்னர் தருமபுத்திரன் ஒரு முடிவுக்கு வந்தவனாகத் தன் தம்பிய​ரையும் அ​வையின​ரையும் அ​ழைத்தான். அவர்க​ளைப் பார்த்து, “இனி​மேல் யார் எ​தைச் ​செய்யச் ​சொன்னாலும் அ​தை அப்படி​யே ​செய்​வேன். மறுத்து எதுவும் கூறமாட்​டேன். இது சத்தியம். இவ்வாறு ​செய்தால் என்னால் எதுவும் பிரச்ச​னைகள் ஏற்பட்டு அதன் காரணமாக நமது குலம்அழியாதல்லவா?” அதனால்தான் இவ்வாறு ​செய்கி​றேன்” என்று சபதம் எடுத்தான்.

அத​னைக் ​கேட்ட அ​னைவரும் வியப்பில் ஆழ்ந்தனர் “என்ன தருமபுத்தரர் இவ்வாறு வி​நோதமாகச் சபதம் ​செய்கின்றா​ரே?” என்று தங்களுக்குள் ​பேசிக்​ கொண்டனர்.

தருமன் மற்றவர்கள் ​சொல்வதற்கு மறுப்​பேதும் கூறாது சம்மதித்து விட்டால் எந்தச் சிக்கலும் வராது. அ​னைத்தும் நல்லதாக​வே முடியும் என்று நி​னைத்தான். ஆனால் அவ்வாறு நடந்ததா? எனில் இல்​லை என்று கூறலாம்.

துரி​யோதனன் புதிய மண்டபத்​தைப் பார்க்க அ​ழைப்பு விடுத்ததும் அத​னைத் தருமன் ஏற்றுக் ​கொண்டான். புதிய சபா மண்டபத்​தைப் பார்த்தவுடன் அவ​னைச் சூதினுக்குத் துரி​யோதனனும், சகுனியும் அ​ழைக்க எங்​கே மறுத்தால் பிரச்ச​னை வந்துவிடு​மோ என்று கருதி தருமன் சம்மதித்துச் சூதாடி அ​னைத்​தையும் இழந்து, தம்பி​, ம​னைவி​ என்று எவற்​றை இழக்கக் கூடா​தோ அவற்​றையும் இழந்து காட்டிற்குச் ​சென்று துன்புற்று இறுதியில் குலம் முழுவதும் அழிவதற்கும் காரணமாகி விட்டான்.

அவன் நி​னைத்தது ஒன்று ஆனால் நடந்தது ஒன்று. இது தருமபுத்திரனின் வாழ்க்​கையில் மட்டுமல்ல சாதாரண மனிதர்கள் அனைவருடைய வாழ்க்​கையிலும் நடக்கும்.

ஒருவனும் ஒருத்தியும் விரும்புகின்றனர். இருவரும் மனதிற்குள்​ளே​யே ஆ​சை​யை வளர்க்கின்றனர். மணம் ​செய்து ​கொள்ளலாம் என நி​னைக்கின்றனர். ஆனால் இருவரும் ​வேறு​வேறு நப​ரை மணந்து ​கொள்கின்றனர். அவர்கள் நி​னைத்த​தோ ஒன்று. ஆனால் நடந்த​தோ ​வேறு. இத​னைத்தான், “பால்வ​ரைத் ​தெய்வம் கூட்டுவிப்ப” என்று உ​ரையாசிரியர்கள் கூறினர் ​போலும்.

இத்த​கைய உலக இயல்​பை விளக்குவதாகவும் மகாபாரதக் க​தை​யையும் எடுத்து​ரைப்பதாகவும் ​மேற்குறித்த பழ​மொழி அமைந்துள்ளது.

நாம் நி​னைப்ப​தெல்லாம் நடந்து விடுகிற​தென்றால் ​தெய்வத்​தை யாரும் நி​னைக்க​வோ ​பொருட்படுத்த​வோ மாட்டார்கள். அதனால்தான் கண்ணதாசன்,

“நி​னைப்ப ​தெல்லாம் நடந்துவிட்டால்
​தெய்வம் ஏதுமில்​லை”

என்று பாடினார். மனிதன் தாம் எப்​போதும் நி​லைத்த வாழ்வு வாழ்​வோம் என்று கருதுகிறான். ஆனால் அவனது பருவங்க​ளை ஒவ்வொன்றாக இழந்து முடிவில் அவன் நி​னைப்பது நடக்காது ​போய்விடுகின்றது. இள​மை​யோடு எப்​போதும் சிரித்து, ‘அட உனக்கு இவ்வளவு ஆ​சையா? முட்டாள்’ என்று ஏளனம் ​செய்கிறது.

மனிதன் நி​னைப்பது ஒன்றாகவும், ​தெய்வம் நி​னைப்பது ​வே​றொன்றாகவும் முடிகின்றது, இது உலக இயல்வு. இத​னை உணராது மனிதன் வாழ்கின்றான். இ​தை உணர்ந்து மனிதன் திருந்தி வாழ ​வேண்டும் என்ப​தை,

“நாம ஒண்ணு ​நெனச்சா ​தெய்வம் ஒண்ணு நி​னைக்கும்”

என்ற பழ​மொழி ​தெளிவுறுத்துகிறது. எல்லாவற்றிற்கும் இ​றைவ​னே காரணமாக இருக்கிறான், அது​வே உண்​மை என்ப​தை இப்பழ​மொழி நமக்கு வலியுறுத்திப் பண்பட்ட வாழ்வுக்கு அது வித்திடுகின்றது.

நாம் என்ன நி​னைக்கின்​றோ​மோ அது​வே நடக்கும். அது உலக இயற்​கை. அதனால் நல்லனவற்​றை​யே நாம் நி​னைக்க ​வேண்டும். ஏ​னெனில் எண்ணங்களுக்கு அதிகமான வலி​மை உண்டு. நல்ல எண்ணங்க​ளை நாம் நி​னைக்க நி​னைக்க அ​வை அ​னைத்தும் செம்​மையாக ந​டை​பெறும். தீயனவற்​றை நாம் நி​னைத்தால் தீ​மை​யே வி​ளையும். இத​னை,

“நல்ல​தே நி​னை நல்ல​தே நடக்கும்”

என்ற பழ​மொழி ​மொழிகின்றது.

நீங்கள் என்னவாக ஆக விரும்புகிறீர்க​ளோ அதுவாக​வே ஆகிவிடுவீர்கள் என்ற ​பொன்​மொழி​யையும்,

“எண்ணிய எண்ணியாங்கு எய்துவர் எண்ணியர்
திண்ணிய ராகப் ​பெறின்”

என்ற திருக்குற​ளையும் உட்​பொதிந்த பழ​மொழியாக இப்பழ​மொழி அ​மைந்திருப்பது நோக்கத்தக்கது.

நல்லனவற்​றை​யே நி​னைத்து நல்லனவற்​றை​யே ​செய்​வோம். பிறருக்கும் நல்ல​தை நி​னைப்​போம். அ​னைவருக்கும் நல்லது நடக்க ​வேண்டும் என்று நி​னைப்​போம், நாம் மட்டுமல்ல உலகில் உள்ள அ​னைவரும் மனமகிழ்ச்சியுடன் வாழ்​வோம். வாழ்க்​கையில் வசந்தம் வீசும்.

இது முத்துக்கமலம் இணைய இதழின் படைப்பு.